Το μεγαλύτερο group therapy στην ιστορία του πλανήτη Γη...

τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα, αφού για πρώτη φορά αυτό που ενώνει χιλιάδες πολίτες δεν είναι ένα πολιτικό χρώμα, μια πολιτική άποψη, ένα όραμα - σε εισαγωγικά ή όχι - αλλά ένα κοινό συναίσθημα. Η αγανάκτηση. Και κυρίως μια κοινή απόφαση. Η παραδοχή, η έκφραση, η διατύπωσή του. Και αυτή η παραδοχή και η διατύπωση ενός τόσο κεντρικού συναισθήματος, είναι η αρχή για κάθε μεγάλο ταξίδι κι ας μην υπάρχει κοινός προορισμός. Γιατί όποια κι αν είναι η έκβαση, όποια κι αν είναι η κατάληξη, αυτή η διαδικασία δεν έχει επιστροφή. Γιατί ακόμα κι αν αύριο το πρωί διαλυθεί, όλοι και ο καθένας ξεχωριστά, θα είναι σε ένα βαθμό διαφορετικός.
Λαϊκή συνέλευση
Είδα, μετά από πολλά χρόνια μια συνέλευση που με κράτησε. Δεν ήταν αυτά που έλεγαν, ήταν ο τρόπος. Τα ανοιχτά στόματα, τα ανοιχτά αφτιά.
Είδα, για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια πόση ανάγκη έχει ο κόσμος να εκφραστεί, να μιλήσει. Πόσο υπομονετικά κάθονταν οκλαδόν - ανεξάρτητα από ηλικία - μέχρι τα μεσάνυχτα για να ακούσουν και να ακουστούν.
Εάν πάτε, γιατί κάθε βράδυ στις 9 γίνεται λαϊκή συνέλευση, δεν θα ακούσετε φιλοσοφίες. Δεν θα ακούσετε ρήτορες να συνεπαίρνουν τα πλήθη. Θα ακούσετε, όμως, αληθινές κουβέντες. Θα ακούσετε κανονικούς ανθρώπους. Όπως την υπερήλικη κυρία, 103 ετών, που ζήτησε από την οικογένειά της να την πάει στην πλατεία. Έφτασε στη συνέλευση με αναπηρικό καροτσάκι, συνοδευόμενη από τον γιο και τον εγγονό της. Μίλησε απλά και στο τέλος ευχήθηκε «καλές οικογένειες».
Όπως τον 45άρη άνεργο που σηκώθηκε και είπε μπροστά σε χιλιάδες «είμαι άνεργος τους τελευταίους μήνες, πρέπει να κάνουμε ομάδα αλληλεγγύης και να απλωθούμε σε όλες τις γειτονιές»… Έχετε αναρωτηθεί ποτέ πόσα guts θέλει για να σηκωθείς μπροστά σε ένα πλήθος και να πεις είμαι άνεργος;
Είδα, το πρόχειρο ιατρείο που έχει στηθεί στην πλατεία Συντάγματος. Μίλησα με μια μεσήλικα κυρία που είναι εθελόντρια. «Σήμερα είχαμε πολλές λιποθυμίες» μου είπε «γιατί είναι πολύς ο κόσμος». «Με έχουν εντυπωσιάσει τα νέα παιδιά» συνέχισε «φέρνουν ότι μπορούν να αγοράσουν ή ότι έχουν στο σπίτι τους. Μια κοπέλα μου έφερε ένα μισογεμάτο μπουκάλι αντισηπτικό. Δεν ξέρετε πόσο με συγκίνησε».
Είδα, έναν τριαντάρη με γάντια και μια μεγάλη μαύρη σακούλα να προσπαθεί με κόπο και ευγένεια να ελιχθεί ανάμεσα στους χιλιάδες συγκεντρωμένους και να μαζεύει τα σκουπίδια τους. Και τα σκουπίδια δεν ήταν πολλά γιατί οι περισσότεροι έβαζαν τα άδεια πακέτα τσιγάρων, αναψυκτικών και μπύρας στην τσάντα τους. Έκαναν τασάκι το μισοάδειο μπουκάλι νερού και μετά χέρι– χέρι, το σκουπίδι έφτανε στους κάδους.
Είδα, την ομάδα περιφρούρησης, ευγενικά να διατηρεί με κόπο λόγω της πίεσης του πλήθους, έναν ανοικτό διάδρομο … «παιδιά, μην κλείνετε το διάδρομο μπορεί να γίνει κάτι».
Είδα, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, να σέβονται τους αυτοσχέδιους, αυτονόητους κανόνες.
Άκουσα… «ρε παιδιά, νοιώθω ότι μου έφυγε ένα βάρος», να λέει μια κοπέλα στην παρέα της.
Άκουσα… «από 15 χρονών έχω να νοιώσω έτσι», να λέει ένας πενηντάρης στη γυναίκα του.
Άκουσα… « είμαι στην πλατεία. Τι πού; Στην επανάσταση!» να απαντά με χιούμορ, ένας νεαρός στο φίλο του που τον πήρε τηλέφωνο και τον έψαχνε.
Άκουσα, προτάσεις για σύσταση ομάδων εργασίας. Πολιτικής – οικονομίας, Περιβάλλοντος, Παιδείας- Εργασίας- Υγείας, Κοινωνικής Αλληλεγγύης, Λογιστικού Ελέγχου. Και οι ομάδες συγκροτήθηκαν.
Ξέρω… Πολλοί θα πουν ότι τα έχουν ξανακούσει. Ότι αυτές οι αυθόρμητες κινητοποιήσεις με τόσο ετερόκλητο κόσμο, δεν μπορούν να πάρουν μορφή και πολιτικό περιεχόμενο. Ότι δεν υπάρχει επόμενη μέρα.
Όμως, δεν είναι αυτό το ζήτημα. Το ζήτημα είναι το ίδιο το γεγονός που έχει εξαιρετική δυναμική και ενέργεια. Γιατί για πρώτη φορά η συζήτηση αυτή δεν γίνεται σε κομματικά ή πανεπιστημιακά αμφιθέατρα, δεν γίνεται σε κομματικά γραφεία, συλλόγους και φορείς αλλά ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ!