Τότε αλληλοεξοντώνονταν, τώρα αλληλοεξαπατώνται!

Τα λόγια αυτά του
Σοπενάουερ σκιαγραφούν εν μέρει τη σημερινή μας πραγματικότητα. Το 2013 οι τεχνικές
χειραγώγησης και προπαγάνδας κατευθύνουν σε μεγάλο βαθμό την διαμόρφωση των
κοινωνιών, μέσω των έντεχνα κατασκευασμένων κυρίαρχων «λογικών», του σωστού και
του λάθους. 

Οι παραγόμενες
σκέψεις που νομίζουμε ότι είναι δικές μας, είναι συναρτήσεις και παράγωγοι των
εμφυτευμένων «γνώσεων» και τρόπων σκέψης (του τύπου, «τόσα εκατομμύρια μύγες
δεν μπορούν να κάνουν λάθος, φάε και εσύ σκατά»).

Γινόμαστε αυτό που
μας μπόλιασαν να γίνουμε, το δένδρο που «έπρεπε», όχι το δένδρο που φύτρωσε.

Σήμερα είναι αποδεκτό
σχεδόν από όλους πως: ουδείς αναντικατάστατος»! Μας το έχουν καρφώσει στο μυαλό
(μαζί με όλα τα άλλα) και το κουβαλάμε με περηφάνια γιατί μας "συμφέρει", μας αρέσει να πιστεύουμε πως με
λίγη τύχη, μπορεί και εμείς να γίνουμε αντικαταστάτες, δεν περνά όμως καν από
το μυαλό μας, ότι φτάσαμε εδώ που είμαστε σήμερα, από τους αντικαταστάτες….!

Από την κούνια μας
ξεκινά η προσπάθεια του προγραμματισμού μας, η προσπάθεια να στραφεί η προσοχή
μας από μέσα προς τα έξω, από το "γνῶθι σαὐτόν" στο ξέρω των άλλων!

Οι άνθρωποι είναι
ευάλωτοι με δυο τρόπους, από έξω προς τα μέσα και από μέσα προς τα έξω.

Ο πρώτος τρόπος
χρησιμοποιείται κυρίως σε κάποιον όταν επιμένει να αντιστέκεται, ο δεύτερος για
να πάψει να αντιστέκεται!

Λίγοι είναι οι
τυχεροί που κατάλαβαν νωρίς, πως αν θέλεις να κάνεις μακρύ ταξίδι, θα πρέπει να
κουβαλάς και λίγες αποσκευές, γιατί διαφορετικά, αν επιμένεις να κάνεις το ταξίδι
της ζωής φορτωμένος σαν γάιδαρος, δεν θα καταφέρεις να φτάσεις ούτε μέχρι την
επόμενη γωνία…!

Καθημερινά συναντώ
ανθρώπους που μου θυμίζουν, τον τύπο που έφυγε το πρωί για την δουλειά του και
κατά την επιστροφή του το απόγευμα στο σπίτι του κρατούσε στο χέρι του
ανθρώπινα περιττώματα, λέγοντας στην έκπληκτη γυναίκα του, «αγάπη μου κοίτα τι
πήγα να πατήσω, ευτυχώς που ήμουν προσεκτικός και τα απέφυγα»…!

Κουβαλάμε μαζί μας
ότι με ευκολία θα μπορούσαμε να αφήσουμε πίσω μας…, τα διανοητικά περιττώματα
των άλλων. Είμαστε τα θύματα της εγωλάγνας «ευφυΐας μας»..!

Οι άνθρωποι, τον
μεσαίωνα του μαύρου τον σκότωσαν με τις νέες ιδέες, την αλήθεια και τον
διαφορετικό τρόπο σκέψης.

Ο θάνατος του νέου
μεσαίωνα θα προκύψει επίσης από τα ίδια αίτια, θα τον σκοτώσει και πάλι το φώς….,
και φώς είναι όλες εκείνες οι ιδέες που σήμερα διώκονται από τα κάθε λογής φασιστοειδή
και είναι το ίδιο άνεργες και άστεγες με τον λαό..!

Προσπαθούν να μας
μάθουν μια άλλη ιστορία.., μια ιστορία που δεν είναι δικιά μας, θέλουν να μας
κάνουν να πιστέψουμε πως οι παππούδες 
των παππούδων μας δεν μάθαιναν στα κρυφά γράμματα, δεν επιθυμούσαν την λευτεριά,
δεν γενοκτονήθηκαν! Θέλουν να πιστέψουμε πως τα σιγοτραγουδίσματα τους στις κούνιες
από γενιά σε γενιά μέχρι τα αφτιά μας, ήταν ψέματα.  

Μας λένε ήταν ψέμα
το «Φεγγαράκι μου λαμπρό, φέγγε μου να περπατώ να πηγαίνω στο (κρυφό) σχολειό
να μαθαίνω γράμματα….», δεν πήγαν ποτέ οι έλληνες να μάθουν την αλφαβήτα, στα
κρυφά σχολειά των παππάδων…! Τους μάθαιναν λένε τα γράμματα οι ψυχοπονιάρηδες τούρκοι,
όπως κάνουν δηλαδή και σήμερα στα γκρεμισμένα σχολεία της καμένης Μικράς Ασίας. 
Θέλουν να ξεχάσουμε ότι  μεταλαμπαδεύτηκε από γονιό σε παιδί, γιατί υπάρχει
λόγος…. Όταν αποδέχεσαι και συνηθίζεις το ψέμα ως αλήθεια, γίνεσαι εύκολα θύμα
του και μέρος του ψέματος.

Η λήθη μειώνει την
αντίσταση και αυξάνει την αδιαφορία και την παραίτηση, αυτό είναι το όπλο τους
και το χρησιμοποιούν καλά!

Το μαύρο που κατακλύζει
σήμερα τις ζωές μας δεν είναι χρώμα, είναι η απουσία φωτός, η ζωή για να
μπορέσει να υπάρξει απαιτεί την αδιάλειπτη ύπαρξη του φωτός, η ζωή είναι
άρρηκτα συνδεδεμένη με το φως.

Το σκοτάδι ρουφά την
ζωή, την αφυδατώνει. Την κάνει αυτό που είναι σήμερα…., η σκιά της!

Όταν θελήσεις να
διώξεις το σκοτάδι από ένα δωμάτιο δεν προσπαθείς να το αδειάζεις με κουβάδες, για
να φύγει αρκεί να ανοίξεις μια μικρή τρύπα στον τοίχο για να εισβάλει το φως.

Αυτό είναι μόνο μέσο
που μπορεί να αποδημήσει το σκοτάδι, το φως!

Σήμερα, βιώνουμε μια
τυραννία που έχει ντυθεί το κουφάρι της δημοκρατίας…, μια χούφτα πολυεθνικών τυράννων
και επιχορηγούμενων τραπεζιτών, ρημάζουν και αιματοκυλούν συστηματικά ολόκληρα
έθνη, συνεπικουρούμενοι σθεναρά από τους ντόπιους εξυπηρετητές τους..!

Χρόνια τώρα κουμαντάρουν
την χώρα μας (όπως και πολλές άλλες χώρες), κλέφτες, ψεύτες, προδότες, και διεθνείς
ουρακοτάγκοι εκκαθαριστές, που μαζί με τους «ντόπιους» τυμβωρύχους, ξεπουλούν
λίγο-λίγο τους λαούς και ροκανίζουν τον πλούτο τους…!

Σίγουρα είναι πολύ δύσκολό
να αλλάξουμε τον κόσμο, μα θα καταντήσει αδύνατο, αν δεν αλλάξουμε τον τρόπο
που σκεπτόμαστε και αντικρίζουμε τα πράγματα..!

Αν δεν καταφέρουμε να
εμποδίσουμε τον Μινώταυρο του νεοφιλελευθερισμού να τρέφεται με τις σάρκες των
παιδιών μας και να ξεδιψά με τα δάκρυα του πόνου και της δυστυχίας μας, θα
βρεθούμε όλοι αλυσοδεμένοι δίπλα-δίπλα, σαν κομπάρσοι σε ταινία Οργουελιανής έμπνευσης,
να γυρίζουμε τον τροχό της ιστορίας προς τα πίσω, με τελικό προορισμό τις σκοτεινές
μεσαιωνικές γειτονίες με τους γεμάτους πτώματα λασπωμένους δρόμους..!    

Η αναλγησία των
πολυεθνικών εξαπατητών, είναι ορατή ακόμη και στους τυφλούς…!
Οι πολυεθνικές κυκλοφορούν
μεταμφιεσμένες ανάμεσα μας, με το προσωπείο της περιβαλλοντολογικής ευαισθησίας,
της κοινωνικής ευθύνης, και του αλτρουισμού..!

 Όσοι είδαν πίσω από αυτά τα προσωπεία
κατάλαβαν πως για να έχουν ελπίδες απέναντι στην επίθεση των πολυεθνικών
δρεπανοφόρων, θα πρέπει να σταθούν ο ένας δίπλα στον άλλο, πεισμωμένοι,
θαρραλέοι και αποφασισμένοι, για να μπορέσουν να αντιμετωπίσουν την κερδοσκοπική
βουλιμία, την  διοικητική σκληρότητα, και
κοινωνική επίθεση που ελλοχεύει πίσω από τα προσωπεία…!

Εδώ και αρκετούς
μήνες, είχα την τύχη να βρεθώ δίπλα στους εργαζόμενους των τσιμέντων Χαλκίδος, στην
διάρκεια μερικών από τους ατελείωτους αγώνες τους και μέσα από ενδελεχή
παρατήρηση αντιλήφθηκα την γύμνια των φαμφαρόνων συνδικαλιστών, την ατροφία των
κομματικών υποσχέσεων και την μυρωδιά την αποσυντιθέμενης «αλληλεγγύης»…! 
Είδα
τα παιδιά των τσιμεντάδων στην Χαλκίδα να γίνονται θύματα της εταιρικής υποκρισίας
και μάρτυρες τελεσιγράφων απολύσεων. Τα ίδια παιδικά χεράκια να εγκαταλείπουν
τα παιχνίδια τους και να κρεμούν στους μικρούς τους ώμους  τα τύμπανα των μπροστάρηδων.

Να σηκώνουν στις παιδικές
τους πλάτες την πρόωρη ευθύνη του αγώνα των γονιών τους, ντυμένοι τον δύσκολο
ρόλο του μικρού τυμπανιστή, που σκορπά  στον
αγέρα εκκωφαντικούς ρυθμούς υπερηφάνειας και ρίγη ελπίδας. 
Στέλνοντας τις Ερινύες
στις  στέρφες συνειδήσεις των αυλικών και
των εξυπηρετητών… που δίχως αυτούς, κάστρο δεν πέφτει!

Είναι τιμή και πόνος
να αγωνίζεται κανείς ανάμεσα στις άνεργες φόρμες εργασίας των τσιμεντάδων, όπως
είναι και εμετικό να αντικρίζεις τα τσουτσέκια της εν Ελλάδι τσιμεντοπολυεθνικής
κρεατομηχανής απολύσεων, να κρύβονται σαν ποντικοί, στην θέα των απολυμένων
τσιμεντάδων της Χαλκίδας, υπό την προστασία κακοπληρωμένων ιδιωτικών φρουρών,
ατάκτως ποστιασμένοι πίσω από ατσάλινες πόρτες ασφαλείας…!

Θα κερδίσουν την
αξιοπρέπεια τους, την όρθια στάση που σου χαρίζει η άκαμπτη οσφυϊκή τους μοίρα,
την περηφάνια στο βλέμμα των παιδιών τους, την θέση τους στις σελίδες της
ιστορίας των εργατικών αγώνων και φυσικά το τσιμεντάδικο!

Οι εργαζόμενοι αυτοί
έχουν μια τεράστια δύναμη, την δύναμη να ανοίγουν τρύπες στους τοίχους, για να
μπορέσει να εισβάλει το φώς και οι σκέψεις που κατάφεραν να σπάσουν τα δεσμά
της εξάρτησης….!

Το φως άρχισε να εισβάλει
και οι σκιές να λιγοστεύουν, τρύπες ανοίγουν οι εργαζόμενοι της, ΕΡΤ, της
Χαλκίδας, οι δάσκαλοί, όλοι οι εργαζόμενοι που αντιστέκονται και επιμένουν.

Το φως πνίγει το
σκοτάδι και η ελεύθερη σκέψη τον σκοταδισμό.

Το πολυλαβωμένο
εργατικό κίνημα χρωστάει χάρη, σε όλους αυτούς που ακόμη αντιστέκονται βοηθούμενοι
προκλητικά πενιχρά, από ένα αυτιστικό, εσωστρεφή, αλυσοδεμένο και
κατακερματισμένο πολυπαραταξιακό συνδικαλισμό.

Οι εργαζόμενοι της
Χαλκίδας δεν υπακούν στο ουδείς αναντικατάστατος, είναι αντικαταστατοί για
τον κλάδο παραγωγής τσιμέντου και το εργατικό κίνημα.

Όσοι αντιστέκονται δεν
σκέπτονται τι θα χάσουν αυτοί, άλλα τι έχουν να κερδίσουν οι μικροί τυμπανιστές,
αυτοί οι μικροί ήρωες που εγκατέλειψαν την παιδικότητα, για να μην κουβαλούν στα
χέρια τους  για την υπόλοιπη ζωή τους περιττώματα,
όπως κάνουν σήμερα, οι συνδικαλιστές οδηγοί του ασθενοφόρου που έρχεται και δεν
φτάνει ποτέ..!

Δηλαδή αυτοί που
σήμερα είναι ανίκανοι να διαχειριστούν την συνδικαλιστική  κρίση, είναι οι ίδιοι που ήταν ανίκανοι να
διαχειριστούν τα συνδικαλιστικά κέρδη…!

Μετά απ’ όλα αυτά, καλούμαστε
να ζήσουμε την εποχή των Θερμοπυλών από την αρχή.

Στήνονται Θερμοπύλες παντού, στο εργοστάσιο
της Χαλκίδας, στο προαύλιο της ΕΡΤ, στα σχολεία των επιστρατευμένων δασκάλων, στις
καρδίες και στο μυαλό όλων των Ελλήνων.

Είμαστε οι Θερμοπύλες
μας!

«Όσοι είναι αρκετά
τρελοί ώστε να νομίζουν ότι μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα, τελικά είναι
εκείνοι που τα αλλάζουν και γράφουν ιστορία»…!