ΟΙ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΙΣ ΠΕΦΤΟΥΝΕ.....

Περπατάς στους δρόμους και βλέπεις στην πλειοψηφία πρόσωπα σκυφτά, σκυθρωπά, ανθρώπους έτοιμους να εκραγούν με το παραμικρό. Εχει χαθεί η ψυχική υγεία. Κι όλα αυτά για να υπάρξει δημοσιονομική προσαρμογή. Να μειωθούν οι δημόσιες δαπάνεις, οι μισθοί και οι συντάξεις. Να υπάρξει ανταγωνιστικότητα, είπαν, οι ξένοι δανειστές και οι εγχώριοι κυβερνήτες το εφάρμοσαν. Και με αφορμή το μνημόνιο, πέρασαν και όλα τα αιτήματα συντεχνιών και των ισχυρών της εξουσίας. Ο λαός στο περιθώριο. Να υπερφορολογείται και όποιος αντέξει. Εχει διαρραγεί ο κοινωνικός ιστός της χώρας, οι αξίες γης, κατοικίας και επαγγελματικών χώρων υποχώρησαν, ακίνητα πλέον πουλιούνται για ένα κομμάτι ψωμί και μέσα στην κρίση, υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι γίνονται ακόμη πιο πλούσιοι. Οσοι έχουν χρήματα αγοράζουν για ένα κομμάτι ψωμί τα καλύτερα φιλέτα της αγοράς.

Παλαιότερα η ανακατανομή του πλούτου γινόταν μέσα από τους πολέμους. Από τα συντρίμμια και συνακόλουθα την ανοικοδόμηση κάποιοι γίνονταν πλούσιοι. Τώρα γίνονται μέσα από τις οικονομικές ανακατατάξεις εν μέσω κρίσης. Και οι κυβερνήσεις για να σταθούν και να μην καταρρεύσει η χώρα, συνεχώς ενδίδουν σε δίκαιες αλλά και άδικες απαιτήσεις των εταίρων και δανειστών. Βεβαίως, μια χώρα η οποία δεν είναι οικονομικά αυτοδύναμη δεν μπορεί να έχει τη δική της αυτόνομη πολιτική και οικονομική υπόσταση. Οποιος δανείζει έχει και το πάνω χέρι.

Η πολιτική που ακολουθήθηκε μέχρι τώρα οδήγησε την κοινωνία και το λαό στην οικονομική αφαίμαξη, την αποβιομηχανοποίηση και την καταστροφή των επιχειρήσεων. Εάν δεν υπάρξει ανάπτυξη των παραγωγικών τομέων της οικονομίας, είναι σίγουρο πως η Ελλάδα δεν έχει μέλλον. Και η ανάπτυξη θα έρθει μόλις η χώρα μας μπορέσει να παράγει στον πρωτογενή και δευτερογενή τομέα της οικονομίας, στη γεωργία, την κτηνοτροφία, στην ανάπτυξη του τουρισμού και στη σύνδεσή της με αυτούς τους τομείς, για την απορρόφηση της παραγωγής. Και στην αντιστροφή του κλίματος για να μείνουν στην Ελλάδα οι νέοι και να αποτελέσουν τον παραγωγικό δυναμικό στον τομέα των νέων τεχνολογιών με τη δημιουργία νέων επιχειρήσεων υψηλής τεχνολογίας. Μέχρι τότε επειδή το κράτος δεν είναι δίπλα τους, οι μόνοι που βοηθούν τους νέους είναι οι γονείς τους, που τους προσφέρουν την αγάπη τους και τα τελευταία χρήματα από το κομπόδεμά τους.