Σύγκλητος ΑΠΘ: η μέρα που το κλομπ έγινε αρνάκι

«Γροθιά στο στομάχι» ή, κατά το κοινώς λεγόμενο, «ποτέ πια κλομπ, μόνο λόγος». Η περιγραφή καθηγητή του Αριστοτελείου, μέλους της Συγκλήτου για την παρέμβαση που έκαναν επί δίωρο περίπου 30 φοιτητές -εκπρόσωποι συλλόγων που οργάνωσαν τις τελευταίες πολυπληθείς συγκεντρώσεις και πορείες- απεικονίζει πλήρως τη διατρητικότητα του λόγου τους, την εντύπωση που άφησαν οι παρεμβάσεις τους, οι οποίες προφανώς έπαιξαν ρόλο στο ψήφισμα που ακολούθως εκδόθηκε.

Παρ' ότι το κείμενο δεν ικανοποίησε πλήρως τους φοιτητές, απέχει παρασάγγας από τη στάση των πρυτανικών αρχών που οδήγησε στην αποτρόπαιη βίαιη αστυνομική επέμβαση, στις συλλήψεις 31 φοιτητών και την παραπομπή τους σε δίκη.

Η Σύγκλητος του ΑΠΘ δηλώνει τώρα ότι «επιθυμεί την απαλλαγή των συλληφθεισών/έντων στις 22/2/21. Αναλαμβάνει την πρωτοβουλία να ξεκινήσει ένας δημιουργικός διάλογος με τις/τους φοιτήτριες/τές προκειμένου να επιλύονται τα προβλήματα με ακαδημαϊκούς όρους». Και επιπλέον «ζητεί να διερευνηθούν από τις αρμόδιες αρχές οι ευθύνες των αστυνομικών δυνάμεων για την ένταση της βίας που χρησιμοποιήθηκε στο ΑΠΘ κατά τα επεισόδια της προηγούμενης Δευτέρας»!

Πρόκειται φυσικά για την πρώτη πολιτική νίκη του φοιτητικού κινήματος, που άνοιξε ρωγμή και στον νόμο Κεραμέως, αφού, ενώ «αναγνωρίζει την ανάγκη να υπάρξει επαρκής και αποτελεσματική φύλαξη των χώρων του Πανεπιστημίου μας», σημειώνει ότι «η εφαρμογή του νόμου θα πρέπει να γίνει με τέτοιον τρόπο ώστε να υπάρχει ο απαραίτητος σεβασμός προς την ακαδημαϊκότητα του χώρου»!

Εχει ενδιαφέρον επίσης ότι η Σύγκλητος του ΑΠΘ ζητά από την κυβέρνηση να επανέλθουν τα Πανεπιστήμια στην κανονικότητα, δηλαδή να σταματήσει η τηλεκπαίδευση και να υπάρξει «κατά προτεραιότητα εμβολιασμός των μελών της ακαδημαϊκής κοινότητας». Εννοείται ότι παράλληλα η Σύγκλητος «καλεί τις/τους φοιτήτριες/τές να σταματήσουν την κατάληψη του κτιρίου διοίκησης του ΑΠΘ».

Της συνεδρίασης είχε προηγηθεί δίωρος «τηλε-εξάψαλμος» από τους φοιτητές, που μίλησαν στους συγκλητικούς για την αστυνομική επέμβαση αλλά και τα προβλήματά τους. Οι 4-5 ΔΑΠίτες που είχαν κληθεί για να «ισοφαρίσουν» κάπως την κατάσταση απλώς παρέστησαν. Διότι ακολούθησε καταιγισμός.

«Θέσαμε τρία κομβικά θέματα», μας λέει η φοιτήτρια Σαμπίνα Κουρρίζι: «α) ρητή καταδίκη της καταστολής, των ξυλοδαρμών και βασανισμών που υπέστησαν φοιτητές και μέλη της πανεπιστημιακής κοινότητας τη Δευτέρα 22/2, καθώς και την άμεση απόσυρση των ψευδών και ανυπόστατων κατηγοριών των συλληφθέντων, β) δέσμευση της Συγκλήτου ότι ο νόμος Κεραμέως-Χρυσοχοΐδη δεν θα εφαρμοστεί στο ίδρυμά μας, να παραιτηθεί ο πρύτανης Παπαϊωάννου, γ) συμμετοχή των φοιτητικών συλλόγων στις διαδικασίες της Συγκλήτου».

Αλλά ειπώθηκαν κι άλλα. Σταχυολογούμε: «Θέλω να ξαναγίνω φοιτητής», «πείτε μου πώς να κάνω κολύμβηση με ζουμ», «ένα έτος δεν έχω μπει σε εργαστήριο και κάνω χημικές αναλύσεις από την οθόνη του Η/Υ», καθώς και καταγγελίες για «φάμπρικα και όργιο με εταιρείες αντιγραφής θεμάτων».

Το αίτημα για παραίτηση του πρύτανη προφανώς και έχει ενοχλήσει πολύ, γι' αυτό και μπήκε στην απόφαση της Συγκλήτου αναφορά που «καταδικάζει την απαράδεκτη στοχοποίηση θεσμικών οργάνων του ΑΠΘ, η οποία δυσκολεύει εξαιρετικά την επίλυση του προβλήματος»!

Ο πρύτανης στη συνεδρίαση εμφανίστηκε να έχει αντιληφθεί ότι η σκληρή γραμμή όχι μόνο δεν μπορεί να περάσει, αλλά φέρνει τα ακριβώς αντίθετα αποτελέσματα. Σκληρή στάση κράτησαν κυρίως οι αντιπρυτάνεις (Ανδρέας Γιαννακουδάκης, Ευστράτιος Στυλιανίδης).

Η πρόταση να συμπεριληφθεί στο ψήφισμα παράγραφος στην οποία θα αναφερόταν ότι «τα τελευταία γεγονότα δικαιώνουν τις προηγούμενες αποφάσεις της Συνόδου των Πρυτάνεων και της Συγκλήτου του ΑΠΘ, αναδεικνύοντας το αδιέξοδο του νόμου υπ' αριθμ. 4777/2021. Η Σύγκλητος του ΑΠΘ έχει ήδη υποστηρίξει ότι η φύλαξη των Πανεπιστημίων δεν μπορεί να ανήκει στην Αστυνομία» δεν πέρασε για ελάχιστες ψήφους (28 κατά, 23 υπέρ, 3 λευκά).

Τα διαμειφθέντα συνόψισε στον πανεπιστημιακό διάλογο με έντονη φόρτιση ο καθηγητής Κώστας Παπαζάχος, που έγραψε πως «ο μέσος όρος των απόψεων των φοιτητών ήταν πολύ πιο προχωρημένος και ώριμος και πολύ πιο ουσιαστικός από αυτό που εμείς είμαστε διατεθειμένοι να κάνουμε.

Ενιωσα σχεδόν γελοίος όταν οι φοιτητές μού κούνησαν το δάχτυλο για την υποβάθμιση των σπουδών τους, την έλλειψη γνώσης, την αδιαφορία του εκπαιδευτικού συστήματος, την ανάγκη τους να μην πάρουν “κορονοπτυχία”, την επιθυμία τους να ξαναγίνουν φοιτητές. Ταυτόχρονα, όμως, ένιωσα και περήφανος. Οσο έχουμε νέο κόσμο με τέτοιες προτάσεις και σκέψεις, υπάρχει ακόμα ελπίδα για τη χώρα μας».