Ένα από τα μεγαλύτερα μαθήματα αλληλεγγύης στο σύγχρονο κόσμο

«Είμαι ΑΕΚ και μάλιστα με τους Original. Δεθήκαμε μέσα από το ταξίδι στο Βελιγράδι την περίοδο των Νατοϊκών βομβαρδισμών. Εκεί γνώρισα τους οπαδούς της και έγινα ΑΕΚτζής. Γιατί είδα μία αθλητική ομάδα η οποία τέθηκε μπροστά σε έναν αγώνα που ξεφεύγει από τα αθλητικά πλαίσια και κινείται πολιτικά με ξεκάθαρο τρόπο. Το γεγονός πως στάθηκε στο πλευρό ενός λαού που δεχόταν την επίθεση του ΝΑΤΟ, εμένα που δεν είχα σύνδεση με καμία ομάδα, με έκανε να την αγαπήσω... Πλέον, τους μόνους αγώνες που παρακολουθώ είναι της ΑΕΚ. Μόνο εκεί που παίζει η ΑΕΚ» (Μανώλης Γλέζος, στην αθλητική εφημερίδα Ώρα των Σπορ το 2011)

Ο πόλεμος είναι αναμφισβήτητα μία συνθήκη που τουλάχιστον φραστικά σχεδόν όλοι εξορίζουν. Κάθε φυσιολογικός άνθρωπος δεν τον θέλει. Ίσως ακόμα και εκείνοι που είναι επιφορτισμένοι με το να τον διεξαγάγουν μέσα τους να προτιμούν να τον αποφύγουν. Για πολλούς λόγους. Όμως, ο πόλεμος είναι μία υπαρκτή κατάσταση. Συνήθως μακριά από τα μέρη μας, εννοώ την Ελλάδα, αλλά αυτό δεν συνιστά μία μόνιμη και σταθερή περίσταση. Φερ΄ειπείν την άνοιξη του 1999 αυτός ήρθε στη γειτονιά μας. Και στις αποσκευές του κουβαλούσε πολλά άσχημα πράγματα: χιλιάδες νεκρούς ανθρώπους, κατεστραμμένα κτίρια κάθε λογής, νοσοκομεία, ορφανοτροφεία, σχολεία, παιδικούς σταθμούς. Επίθεση δέχτηκε τότε ακόμα και η πρεσβεία της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας... 

Δράστες; Εκείνοι που η ιστορία δεν μπορεί να διαγράψει τα ονόματά τους εύκολα. Oι ΝΑΤΟϊκές δυνάμεις. Θύματα; Ο λαός της Γιουγκοσλαβίας και η ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Οι εχθροπραξίες ξεκίνησαν στις 24 Μαρτίου του 1999 και για 78 ημέρες ο «χορός των επιθέσεων» καλά κρατούσε... Στο επίκεντρο θα περίμενε κανείς να είναι στρατιωτικοί και πολιτικοί στόχοι του εχθρού, αλλά «τη μεγάλη διαφορά» την έκαναν οι «παράπλευρες απώλειες», όπως αυτές που αναφέρθηκαν παραπάνω. Και όλα αυτά σε μία επέμβαση «ανθρωπιστικού τύπου». Γιατί κάθε πολεμική επιχείρηση χρειάζεται και τις επικαλύψεις- φερετζέδες της... 

Στα πενήντα χρόνια από την ίδρυσή της (1949-1999) η βορειοατλαντική συμμαχία έκανε μία ανατριχιαστική επίδειξη ισχύος. Περίπου δέκα χρόνια μετά την κήρυξη της Νέας Τάξης Πραγμάτων καταλάβαμε όλοι με τον πιο πειστικό τρόπο πως ο καινούριος κόσμος που κάποιοι όψιμοι προπαγανδιστές μας περιέγραφαν με σχεδόν εγκωμιαστικά λόγια δεν ήταν καθόλου αγγελικός, ούτε καν κοντινός προς τις υποσχέσεις αυτές. Αυτές κατέρρευσαν όπως πολλές φορές ακόμα, σε αρκετά μέρη του ταλαίπωρου πλανήτη μας από τότε... Ο βομβαρδισμός της Γιουγκοσλαβίας είχε ονομαστεί από τους εμπνευστές και εκτελεστές του «ευσπλαχνικός άγγελος»... Ο θάνατος είχε αποκτήσει, δηλαδή, «ταυτότητα» και ήταν κολλημένος σαν αυτοκόλλητο πάνω στα βλήματα, στους πυραύλους διαφόρων ειδών και στις βόμβες διασποράς που χρησιμοποιήθηκαν από τους επιτιθέμενους.

Σε μία τέτοια επαχθέστατη περίσταση έλαβε χώρα μία κίνηση που προκαλεί δέος και συγκίνηση ακόμα και σήμερα, 22 χρόνια αργότερα. Μία ποδοσφαιρική ομάδα, μία ελληνική ποδοσφαιρική ομάδα, η ΑΕΚ, παρέδωσε ένα από τα μεγαλύτερα μαθήματα αλληλεγγύης στο σύγχρονο κόσμο. Πήγε στο Βελιγράδι εν μέσω πολέμου και έδωσε στις 7 Απριλίου έναν φιλικό αγώνα με την τοπική Παρτιζάν. Γροθιά στο στομάχι κάθε πολεμοκάπηλου, δυνατό σημάδι ανθρωπιάς, υπέρβαση του φόβου και θρίαμβος της πίστης σε κάτι άλλο: σε εκείνες τις ανθρώπινες δυνάμεις που πρέπει να έρθουν στο προσκήνιο για να αλλάξουν επιτέλους οι όροι και να περάσουμε από την προϊστορική περίοδο της ανθρωπότητας στην πραγματική Ιστορία. Από εκείνες τις κινήσεις που δεν πρέπει να ξεχαστούν. Γιατί αν ξεχαστούν, θα πρέπει να προετοιμαζόμαστε για να υποδεχτούμε τα χειρότερα.

Το ποδόσφαιρο, ο αθλητισμός ευρύτερα, είναι μία από τις πιο εδραιωμένες και δημοφιλείς δραστηριότητες των ανθρωπίνων κοινωνιών. Επηρεάζεται και διαμορφώνεται στο μέγιστο βαθμό από τους συσχετισμούς ανάμεσα στις διάφορες κοινωνικές δυνάμεις. Η ΑΕΚ, ως διακεκριμένο, αναγνωρισμένο και αναπόσπαστο κομμάτι του ελληνικού κοινωνικού σώματος, τον Απρίλιο του 1999 δεν είχε μονάχα να διαβεί η ίδια η αποστολή της ένα δύσκολο δρόμο για να πάει στο Βελιγράδι, να αγωνιστεί και να γυρίσει πίσω χωρίς απώλειες. Ταυτόχρονα, άνοιγε και το δρόμο για όσους μπορούν και θέλουν να σκεφτούν, γράφοντας ένα από τα πιο χρυσά κεφάλαια στην ιστορία της. Που δεν συγκρίνεται με τίποτα και μπορεί να γεμίζει με διαχρονική υπερηφάνεια τους απανταχού φίλους της...