Δημήτρης Καραγεωργόπουλος: "ΟΤΑΝ Η ΠΛΑΤΕΙΑ ΜΕΤΑΤΡΕΠΕΤΑΙ ΣΕ…ΟΧΛΟΚΡΑΤΙΑ"

Καταρχήν σε προσωπικό επίπεδο πιστεύω στον αυθορμητισμό της πλατείας και το έχω δηλώσει ανοιχτά από την πρώτη στιγμή. Θεωρώ ότι κανένα κόμμα δεν μπορεί να καπελώσει το κίνημα των αγανακτισμένων. Είναι ελπιδοφόρο κίνημα απλά και μόνο γιατί κατάφερε ν’ αθροίσει δυνάμεις που οι παραδοσιακοί φορείς εκπροσώπησης των διαφόρων κοινωνικών τάξεων αδυνατούσαν ν’ αθροίσουν. Αυτό όμως δεν δίνει σε κανέναν το δικαίωμα να επιβάλει κανόνες οχλοκρατίας και να επιτίθεται στις οργανωμένες δομές εκπροσώπησης της μισθωτής εργασίας.

Επίσης είναι αδιαμφισβήτητο και αυταπόδεικτο γεγονός ότι στελέχη συνιστωσών του Σύριζα και κάποιοι εκπρόσωποι γκρουπούσκουλων της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς επιχειρούν (δεν λέω ότι το καταφέρνουν πάντα) να φορέσουν τα βράδια το «λευκό» «ακομμάτιστο» μανδύα του δήθεν ανεξάρτητου «αγανακτισμένου» και να το παίξουν συντονιστές των υπολοίπων. Το ίδιο βεβαίως και κάποιοι ΠΑΣΟΚΟΙ και ΝΕΟΔΗΜΟΚΡΑΤΕΣ και ΑΚΡΟΔΕΞΙΟΙ και ελάχιστοι ΚΚΕΔΕΣ.

Το κίνημα των αγανακτισμένων είναι ένα ΔΙΑΤΑΞΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ, πράγμα που σημαίνει ότι σ' αυτό συμμετέχουν άνθρωποι όλων των τάξεων. Δηλαδή ναι μεν συμμετέχει ο εργαζόμενος, ο άνεργος και ο συνταξιούχος που χάνει τη δουλειά και μειώνεται το εισόδημα του, όμως συμμετέχει και ο έμπορος, ο βιοτέχνης, ο μικρός και μεσαίος εργοδότης, ο μεσοαστός νεοέλληνας, ο επαγγελματίας φοροκλέπτης,  ο απατεώνας, ο παραβάτης, το λαμόγιο, ο αποτυχημένος χρηματιστής,  κ.ο.κ, που βλέπει να χάνονται τα νεοαποκτηθέντα προνόμια του, όπως το PORCHE ή το BMW και το MERCEDES και το εξοχικό στη ΜΥΚΟΝΟ. Αυτοί όμως μέχρι σήμερα, μεθυσμένοι από τα εύκολα κέρδη και τις παχυλές επιδοτήσεις, συμπεριφέρονταν και εξακολουθούν σε κάποιο βαθμό να συμπεριφέρονται ως σύγχρονοι «γαιοκτήμονες» και αντιμετωπίζουν το απασχολούμενο προσωπικό τους ως «σύγχρονους δούλους». Από την άλλη συμμετέχει και μπαχαλάκιας αυτοαποκαλούμενος «αναρχικός» (δήθεν πολέμιος της εξουσίας) που όλο το προηγούμενο διάστημα έσπαγε για πλάκα τα μαγαζιά του «αγανακτισμένου» εργοδότη και έγραφε στους τοίχους τα γνωστά συνθηματάκια «κουφάλες εργοδότες…έρχονται κρεμάλες».

Ο καθένας βεβαίως συμμετέχει για τους δικούς του λόγους και για να διατηρήσει τα δικά του προνόμια ή να διασφαλίσει τα δικά του συμφέροντα. Αυτό είναι και το πιο επικίνδυνο της υπόθεσης και γι’ αυτό πρέπει να είμαστε ιδιαίτερα προσεκτικοί. Πρέπει να είμαστε ιδιαίτερα προσεκτικοί γιατί όταν κληθεί αυτό το κίνημα να καταθέσει τις προτάσεις του (αν πραγματικά επιθυμεί να έχει συνέχεια) και να αποκτήσει ταξικά χαρακτηριστικά, τότε ο καθένας θα θέτει τα ζητήματα της δικής του τάξης. Και τότε…αρχίζουν τα προβλήματα! Γιατί αγαπητοί μου αναγνώστες καλό είναι και βολεύει αφάνταστα το δόγμα «π……δες και παλικάρια γίναμε όλοι.... μαζί στην πλατεία», αλλά όταν φτάσουμε στο δια ταύτα και θα πρέπει να εμβαθύνουμε στην ταξική κατεύθυνση του κινήματος, τότε θα έρθουμε αντιμέτωποι με την οδυνηρή πραγματικότητα.

Τα παραπάνω και άλλα πολλά χρήζουν άμεσης απάντησης από το κίνημα των «αγανακτισμένων» διότι καλή είναι η διαμαρτυρία, αλλά πρέπει να υπάρξουν και προτάσεις. Και όταν έκανα το σχετικό σχολιασμό την πρώτη ημέρα στο facebook, κάποιοι μου είπαν ότι είναι πολύ νωρίς. Μετά από 24 ημέρες διαπιστώνω ότι αφήσαμε εντελώς στην άκρη την επεξεργασία προτάσεων και έχουμε επιδοθεί σε μια άκρως επιθετική συμπεριφορά απέναντι σε όλους και σε όλα.

Καλό είναι το πολιτικό αίτημα «να φύγει η Κυβέρνηση», αλλά πρέπει  να δωθεί τώρα η απάντηση για το τι θα ακολουθήσει μετά. Φεύγει η Κυβέρνηση του Γιώργου (και καλό της ταξίδι) και έρχεται η Κυβέρνηση ποιου και με ποιο πρόγραμμα; Γιατί αν είναι να πάμε γι’ άλλη μια φορά «ταξιδάκι στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα», να με συγχωρέσετε εγώ δεν θα πάρω. Έχω δύο παιδιά και περιμένω τρίτο και πρέπει να ξέρω γιατί κάνω έναν αγώνα και που θα οδηγήσει. Και εννοείται ότι από εδώ και στο εξής «Λευκές Επιταγές» δεν υπάρχουν. Μας τελειώσανε. Η εμπιστοσύνη και η ψήφος μας από εδώ και πέρα πρέπει να είναι  συνειδητή. Ούτε ψήφος διαμαρτυρίας, γιατί αυτό βοήθησε στην εναλλαγή ίδιων πολτικών στην εξουσία, ούτε ψήφος εμπιστοσύνης σε κανένα κόμμα και σε καμία Κυβέρνηση. Πρέπει να επιλέγουμε πολτικές προτάσεις ανάλογα με το συμφέρον του λαού τούτης εδώ της πατρίδας. Επίσης μας τελείωσε και το "γιούρια, γιούρια.... στα αγγούρια".

Σε ότι αφορά την κριτική για τα συνδικάτα και την προσπάθεια «ταύτισης» τους με το πολιτικό σύστημα, τα κόμματα και τις κομματικές γραμμές, έχω να πω τούτο. Τα κόμματα της μεταπολίτευσης μετρούν μόλις 30 χρόνια ζωής και έρχονται και παρέρχονται. Το ίδιο και οι Κυβερνήσεις, το ίδιο και τα διάφορα συγκυριακά κινήματα (παλιότερα είχαμε τ' αντιπολεμικά – ειρηνικά κινήματα, μετά το κίνημα του Πολυτεχνείου και σήμερα τους «αγανακτισμένους). Όλα τα προαναφερόμενα κινήματα έβγαλαν τους πολιτικούς που μας οδήγησαν σήμερα εδώ.

Εν αντιθέσει με τα παραπάνω κινήματα, τα συνδικάτα είναι εξόχως μονοταξικά και όχι διαταξικά γιατί εκπροσωπούν την κοινωνική τάξη των ανθρώπων της μισθωτής εργασίας, δηλαδή εκείνων που είναι φυσικά μέλη τους (τους αδύναμους δηλαδή κρίκους της θιγόμενης αλυσίδας) και κανέναν άλλο. Στην Ελλάδα τα συνδικάτα έχουν μια ιστορία 95 χρόνων και έχουν αντέξει δικτατορίες, πολέμους, επαναστάσεις και οικονομικά κραχ. Μην μηδενίζουμε λοιπόν τα συνδικάτα ως θεσμούς και μην προσπαθούμε να τους φορτώσουμε ρόλους και ευθύνες πολιτικών φορέων και κομμάτων, γιατί όταν διαλυθούν τότε θα καταλάβουμε την ιστορική τους σημασία και συμβολή σ' αυτό που σήμερα ονομάζουμε κοινωνικό κράτος, το οποίο παρεμπιπτόντως σήμερα οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές θέλουν να ισοπεδώσουν. Και βεβαίως θα ήθελα να επισημάνω σ' αυτούς που σήμερα ασκούν κριτική στα συνδικάτα, ότι όταν τα συνδικάτα υπέγραφαν, εν μέσω διεθνούς οικονομικής κρίσης, την Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση  Εργασίας του 2008-2009 με αυξήσεις 12,5%, κάποιοι μιλούσαν και για «κουλούρια» και «πουλημένες ηγεσίες». Όταν και πάλι εν μέσω οικονομικής κρίσης και μνημονίου, η ΓΣΕΕ πέρυσι υπέγραψε 3ετη σύμβαση με αυξήσεις στα επίπεδα του ευρωπληθωρισμού και 3ετη διασφάλιση του 13ου και 14ου μισθού στον ιδιωτικό τομέα, κάποιοι μιλούσαν για «προδοτική» συμφωνία και κανένας δεν αντιλήφθη ότι ήταν μια μικρή νίκη  (αλλά νίκη) ενάντια στην εισοδηματική πολιτική του μνημονίου.

Και βεβαίως δεν έχω αντιληφθεί τι ήταν εκείνο που εμπόδισε τον τελευταίο ενάμισι χρόνο όλους εκείνους τους «αγανακτισμένους» να συμμετάσχουν στις 15 Γενικές Απεργίες (και εξόχως πολιτικές) που προκήρυξε η ΓΣΕΕ. Τι τους εμπόδισε να βγουν έγκαιρα στους δρόμους, όταν τα συνδικάτα τους προσκαλούσαν; Μήπως όντας ακόμα «βολεμένοι» του συστήματος και "μουδιασμένοι" από την ακινησία χρόνων, περίμεναν να εφαρμοστούν πρώτα οι νόμοι, να χάσουν τα σπίτια και τ’ αυτοκίνητα τους, να χάσουν τις δουλειές τους και τα μαγαζιά τους και εν τέλει να τους κατασχέσουν το «χαζοκούτι» και τον καναπέ, για να σηκωθούν και να βγουν στις πλατείες και τα πεζοδρόμια; Ε λοιπόν αυτό έγινε. Αλλά δεν τους φταίνε τα συνδικάτα. Η δική τους νοοτροπία και η χρόνια καναπεδίαση και μόνον αυτή ευθύνεται. Και δεν ενστερνίζομαι, ούτε υιοθετώ την άποψη του ΠΑΓΚΑΛΟΥ ότι μαζί τα φάγαμε. Δεν τα φάγαμε μαζί. Μόνοι τους τα έφαγαν και στον απλό εργάτη έδιναν τα ψίχουλα.

Θα πρέπει επίσης να γνωρίζουν όλοι αυτοί, ότι οι αποφάσεις στα συνδικάτα παίρνονται από τους συνδικαλισμένους - συνειδητοποιημένους εργαζόμενους, που τόλμησαν να βάλουν το κεφάλι στη «λαιμητόμο» και να εγγραφούν σ' ένα σωματείο κρυφά από τον "αγανακτισμένο" (σήμερα) εργοδότη τους. Αυτοί και μόνο αυτοί παίρνουν τις αποφάσεις και αυτοί επιλέγουν ή ανεβάζουν και κατεβάζουν συνδικαλιστές και συνδικαλιστικές ηγεσίες. Ούτε οι πλατείες, ούτε οι «αγανακτισμένοι» εργοδότες που χώνονται στον όχλο και προσπαθούν να «πάρουν το αίμα τους πίσω», με την ανοχή και τη συνενοχή των υπολοίπων «αγανακτισμένων».

Θέλει μεγάλη κουβέντα το πράγμα και βεβαίως θα πρέπει κάποια στιγμή να πάψουμε να καταγγέλλουμε ο ένας τον άλλο. Εγώ επιμένω ν' ανήκω στην τάξη των εργαζομένων και ν' αγωνίζομαι μέσα από το συνδικαλιστικό κίνημα για την αλλαγή των εφαρμοζόμενων πολιτικών και βεβαίως να βάζω με σοβαρότητα των πλαίσιο των αγώνων και των διεκδικήσεων της εργατικής τάξης. Χωρίς βεβαίως να βλέπω τον ίσκιο μου για μποι!

Όλοι εκείνοι οι «αγανακτισμένοι» έμποροι, βιοτέχνες και μικρομέγαλοι νεοέλληνες εργοδότες να απευθυνθούν στα συνδικαλιστικά τους όργανα που εκπροσωπούν την κοινωνική τους τάξη και όχι να έρχονται στο Εργατικό Κέντρο και να ρίχνουν καφεδάκια και να βρίζουν. Όταν έπαιρναν τις επιδοτήσεις με το τσουβάλι για να δημιουργήσουν θέσεις εργασίας και αντί να πράττουν αυτό για το οποίο επιδοτήθηκαν πήγαιναν και αγόραζαν με τα χρήματα από τον ιδρώτα των εργαζομένων τα πολυτελή αυτοκίνητα και έπιναν σαμπάνιες με τον κάθε Αντζουλάτο στα επιμελητήρια ήταν καλά; Άντε γιατί όσο σκαλίζω το αρχείο μου φρικάρω ολοένα και περισσότερο. Θα βγάλω τις φωτογραφίες με κάποιους που την ημέρα της απεργίας έβριζαν το Εργατικό Κέντρο και έριχναν καφέδες στον Αντιπρόεδρο (και μισθωτό του ιδιωτικού τομέα στο εργοστάσιο της EL PACK), ενώ πριν μερικά χρόνια φωτογραφίζονταν στις δεξιώσεις με τη σαμπάνια στο ένα χέρι και την επιδότηση στο άλλο! Να προσέχουν τη συμπεριφορά τους γιατί αν συνεχίσουν τις προκλήσεις πολύ σύντομα θα… «φρίξει το στερέωμα»!!!

Κάποιοι από αυτούς έχουν καταδίκες και πρόστιμα, γιατί τις «χρυσοφόρες» εποχές δεν πλήρωναν κανονικά τους εργαζόμενούς τους και τους έβαζαν να υπογράφουν λευκές αποδείξεις. Κάποιοι άλλοι δήθεν «αγανακτισμένοι», αφού «βόλεψαν» στο Δημόσιο με κομματικό «βύσμα» όλα τα κουτσούβελα και το μισό τους σόι , τώρα έρχονται να ζητήσουν τα ρέστα από τα συνδικάτα.  Κάποιοι άλλοι κουνούσαν με καμάρι την πράσινη σημαία στις Βουλευτικές και Δημοτικές εκλογές και μας εγκαλούσαν σε κομματική «πειθαρχία» όταν βάζαμε σε πρώτη προτεραιότητα  τα ζητήματα των εργαζομένων.

Όλοι αυτοί δεν θα μας το παίζουν σήμερα «αγανακτισμένοι» και δεν θα βρίζουν τα συνδικάτα και τους συνδικαλιστές!