Τα δυό πρόσωπα του Ελ.Βενιζέλος

Πρόσφατα δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Ελευθεροτυπία» η είδηση ότι ο Διεθνής αερολιμένας Αθηνών πρόκειται να ανανεώσει την θητεία του Διευθύνοντος συμβούλου, με ετήσιες αποδοχές 650.000 Ευρώ. Πρόκειται, όπως μας πληροφορεί, για διπλάσιο μισθό από αυτόν του Προέδρου των ΗΠΑ. Η είδηση αυτή, σε μια άλλη χρονική στιγμή, πιθανόν να μην δημοσιευόταν, η και να μην προκαλούσε εντύπωση, αλλά σήμερα «ερεθίζει» τους εργαζόμενους και ιδιαίτερα «τους παροικούντες την Ιερουσαλήμ», αυτούς δηλ. που εργάζονται στο αεροδρόμιο Ελ. Βενιζέλος. Και αυτό γιατί δείχνει τα δύο πρόσωπα αυτού του χώρου που αυτοπαρουσιάζεται σαν «η πύλη της Μεσογείου στην Ευρώπη». Από την μια μεριά τα ακριβοπληρωμένα στελέχη που «πασχίζουν» να μεγεθύνουν τα κέρδη της επιχείρησης και των μετόχων της και από την άλλη η ζούγκλα των εργασιακών σχέσεων που επικρατεί στην πλειοψηφία των εργαζόμενων στις διάφορες επιχειρήσεις που δραστηριοποιούνται στο αεροδρόμιο. Από την μια μεριά η «γενναιοδωρία» μια επιχείρησης που το 55% ανήκει στο κράτος απέναντι σε ακριβοπληρωμένα στελέχη που φυσικά δεν προκαλούν την κοινωνία με τις υπέρογκες αποδοχές!!!, ενώ σε άλλες επιχειρήσεις π.χ. ΔΕΚΟ η στο Δημόσιο, οι εργαζόμενοι που κατάφεραν να διαμορφώσουν ένα αξιοπρεπές επίπεδο αποδοχών, προκαλούν και είναι υπεύθυνοι για τα δεινά της οικονομίας και άρα, περικόπτουμε τις αποδοχές τους και τα ασφαλιστικά τους δικαιώματα. Από την μια μεριά μια επιχείρηση που «αποζημιώνει» τις καλές υπηρεσίες των στελεχών της που έχουν φτιάξει μια επιχείρηση «εμπορικό κέντρο» με μία από τις δραστηριότητες της να είναι η μεταφορική λειτουργία, που δουλεύει όχι με γνώμονα το δημόσιο συμφέρον, αλλά το συμφέρον των μετόχων, που γίνεται “συνεταίρος» στα έσοδα των επιχειρήσεων που δραστηριοποιούνται στο χώρο, που εισάγουν ανεξέλεγκτα τους εργολάβους και τους υπεργολάβους, χωρίς καμία μέριμνα για τον έλεγχο τήρησης των ελάχιστων ρυθμίσεων προστασίας των εργαζόμενων. Από την άλλη τα μόνιμα θύματα της αυθαιρεσίας των εργοδοτών, οι εργαζόμενοι, που «πληρώνουν» τον αδυσώπητο αγώνα του ανταγωνισμού των επιχειρήσεων, τις τριτοκοσμικές συνθήκες εργασίας στους εργολάβους που προσπαθούν, με θύματα τους εργαζόμενους, να μειώσουν το κόστος παροχής των υπηρεσιών τους, τα διήμερα και τριήμερα δοκιμαστικής περιόδου χωρίς αποδοχές ενός νέου προσλαμβανόμενου που δεν «καλύπτει τις προϋποθέσεις για την δουλειά» μετά την δοκιμή και αποχωρεί χωρίς να πληρωθεί, τις απολύσεις για συνδικαλιστικούς λόγους, η την τήρηση «black list” για εργαζόμενους με συνδικαλιστική δράση. Τους εκατοντάδες εργαζόμενους με συμβάσεις ενοικίασης, χωρίς συνδικαλιστική κάλυψη, χωρίς να γνωρίζουν πως αμείβονται , τους δεκάδες αλλοδαπούς που γίνονται αυτοί τα πρώτα θύματα της αυθαιρεσίας, και της εκμετάλλευσης. Σε ένα τέτοιο εργασιακό περιβάλλον που «ταιριάζει» με την «βασική φιλοσοφία» που διαπνέει την πολιτική της κυβέρνησης και των συνενόχων του μνημονίου, για ανατροπή κάθε εργατικής και ασφαλιστικής κατάκτησης, τότε μπορούμε να πούμε ότι είναι «άξιος ο μισθός» όλων αυτών που πασχίζουν για την εμφάνιση του σκληρού και αδυσώπητου προσώπου του νεοφιλελευθερισμού.