Παρέμβαση των Συνδικαλιστικών Στελεχών της ΠΑΣΚΕ Ιδ.Τομέα, στη Συνδιάσκεψη ΠΑΣΟΚ της 3ης Σεπτέμβρη 2011

Έχουν περάσει 16 μήνες από την υπογραφή του μνημονίου δανεισμού της χώρας με

 όρους επαχθείς, οικονομικά - δημοσιονομικά αδιέξοδους και κοινωνικά άδικους. Όρους που επέβαλαν οι πολιτικοί εκπρόσωποι των δανειστών,  υλοποιεί η  Κυβέρνηση και δυστυχώς ελάχιστα πράγματα άλλαξαν ως προς τα αίτια του χρέους και των ελλειμμάτων.

Η κατ’ εφαρμογή του μνημονίου αλλά και του επικαιροποιημένου προγράμματος σταθερότητας, ασκούμενη οικονομική και κοινωνική πολιτική δεν έχει καμία σχέση με τις αρχές, τις ιδέες, τις αξίες και τις στρατηγικές επιλογές για την κοινωνία και την οικονομία του Πανελλήνιου Σοσιαλιστικού Κινήματος, για τις οποίες στρατευτήκαμε, αγωνιστήκαμε, ψηφίσαμε.

Για το λόγο αυτό, από την πρώτη κιόλας στιγμή τα πολιτικά και συνδικαλιστικά  στελέχη του ΠΑΣΟΚ που δραστηριοποιούνται στο μαζικό κίνημα και απαρτίζουν την ΠΑΣΚΕ Ιδιωτικού Τομέα και τα οποία ουδέποτε απέκρυψαν την πολιτική και ιδεολογική τους ταυτότητα, έκαναν καθαρή την αντίθεση και τη διαφωνία τους με την πολιτική του μνημονίου και με τους όρους «ιδεολογικής σταυροφορίας του νέο-φιλελευθερισμού». Πολιτική που επέβαλαν οι κυρίαρχες πολιτικές, συντηρητικές δυνάμεις της Ευρώπης και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ) χρησιμοποιώντας ταυτόχρονα έντεχνα και επικοινωνιακά άλλοτε τον «μπαμπούλα» της χρεοκοπίας και άλλοτε τον «φερετζέ» του ΔΝΤ.

Η αντίθεσή μας αυτή δεν είναι ρητορική. Εκφράστηκε με κάθε τρόπο και πρωτοστατήσαμε σε μεγάλες κλαδικές και γενικές απεργιακές κινητοποιήσεις και συλλαλητήρια των εργαζομένων που πλαισιώθηκαν από ευρύτερες κοινωνικές δυνάμεις.

Το υπαρκτό δίδυμο, έλλειμμα της χώρας (Δημοσιονομικό - ανταγωνιστικότητας) απαιτούσε –και πράγματι απαιτεί– νοικοκύρεμα των δημοσίων οικονομικών, περιστολή της σπατάλης, ανατροπές στο κράτος και την παραγωγή στη βάση μιας δίκαιης και ισόρροπης κατανομής των βαρών. Σε μία τέτοια πολιτική κατεύθυνση οι Έλληνες μισθωτοί και συνταξιούχοι θα έδιναν πρώτοι το παρόν στην εθνική προσπάθεια.

Όμως η «συνταγή» της Τρόικας επέβαλε μέτρα κοινωνικά άδικα που έσπασαν κυριολεκτικά τους πιο αδύναμους κρίκους της κοινωνικής αλυσίδας της μισθωτής εργασίας ενώ ακόμη και τώρα οι έχοντες και κατέχοντες εξακολουθούν «να πίνουν στην υγεία των κοροΐδων», όχι μόνο να διατηρούν αλλά και να διευρύνουν τα προνόμια και τα κέρδη τους με διάφορους θεμιτούς ή αθέμιτους τρόπους.

Προκαλεί τους πολίτες και ιδίως τους ανθρώπους της εργασίας η συμπεριφορά του πολιτικού προσωπικού αλλά και των διαφόρων φορέων αντιπροσώπευσης συμφερόντων καθώς -την ώρα που η Ελλάδα βρίσκεται «στην κόψη του ξυραφιού»- όχι μόνο δεν αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους αλλά είτε τις μεταθέτουν, είτε με τους μηχανισμούς χειραγώγησης της κοινής γνώμης επιχειρούν να τις μετατρέψουν σε ενοχές, συνενοχές και φοβίες.

Η δημόσια συζήτηση δεν μπορεί να γυρνά στην προ μνημονίου εποχή γιατί αυτή παρήλθε ανεπιστρεπτί. Ότι δεν έγινε –και μπορούσε να γίνει όταν ήταν εκτεθειμένο το Ευρωπαϊκό Τραπεζικό Σύστημα και η Τράπεζα της Ελλάδος «ποιούσε τη νήσσα»– δεν αποτελεί άλλοθι αποποίησης ευθυνών.

Στο συλλογικό πεδίο ουδείς πλέον νομιμοποιείται ούτε να παριστάνει «τον άμωμο και αμόλυντο» και κυρίως να επιζητά την επιείκεια της «άγουρης» κοινωνίας.

Οι συλλογικότητες που συμμετείχαν στη διακυβέρνηση  σε κάθε επίπεδο σ’αυτό τον τόπο έχουν ευθύνες, προφανώς ετεροβαρείς και οφείλουν να τις αναλάβουν δίνοντας ελπίδα και προοπτική στους πολίτες. Και δεν εξαιρούμε κανέναν. Ούτε τα συνδικάτα και το κίνημα των εργαζομένων.

Αναγνωρίζουμε ότι πρόκειται για εθνική, πατριωτική αλλά και ταξική μάχη για να σωθεί η χώρα. Τη χώρα όμως δε συγκροτούν άψυχα αντικείμενα, στατιστικές και αριθμοί. Τη συγκροτούν άνθρωποι, πολίτες, νέοι, συνταξιούχοι, άνεργοι, εργαζόμενοι που μοχθούν σκληρά, που δεν απομυζούν παρασιτικά τον πλούτο της, αλλά τον δημιουργούν, και απαιτούν την δίκαιη κατανομή του.

Είναι ακραία, κοινωνικά και ηθικά αντι-σοσιαλιστική πολιτική να επιχειρείται η διάσπαση αυτών των ανθρώπων σπέρνοντας το ζιζάνιο του «κοινωνικού αυτοματισμού» δηλαδή να στρέφεται ο ένας εναντίον του άλλου ή ακόμη χειρότερα να δημιουργούνται όροι «κανιβαλλισμού» με γνώμονα το είδος , την αμοιβή, ή την  ασφάλεια της εργασίας τους.

Να σωθεί η χώρα σημαίνει ν’ αναλάβουν όλοι τις ευθύνες τους για να μείνουν όρθιοι οι άνθρωποι και η αξιοπρέπειά τους, δηλαδή να διασφαλιστεί πρώτα και κύρια η ΑΝΑΠΤΥΞΗ και η ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΣΥΝΟΧΗ.

Τεράστιες ευθύνες αναλογούν σε αυτούς που δημιούργησαν την κρίση, που μπορούν και πρέπει να σηκώσουν τα βάρη της κρίσης.

Πρώτον, η κυβέρνηση και το οικονομικό επιτελείο να διαπραγματευτούν θαρραλέα και με ουσιαστικό περιεχόμενο έναντι των παράλογων και με σαφές ιδεολογικό συντηρητικό πρόσημο απαιτήσεων της Τρόικας.

Να απορρίψει και να αποδεσμευτεί από την απαίτηση για εκποίηση των δημοσίων επιχειρήσεων και οργανισμών στρατηγικής σημασίας και κοινωνικού οφέλους με την εκχώρηση  και του management γιατί εκτός του ότι στερεί διαχρονικά κρίσιμα αναπτυξιακά εργαλεία από το κράτος (στη θέση των λεγόμενων κρατικών μονοπωλίων εγκαθίσταται τα ιδιωτικά μονοπώλια) αποτελεί τεράστιο πολιτικό και οικονομικό λάθος ιδιαίτερα αυτή την περίοδο λόγω και της χρηματιστηριακής απαξίωσης και υποτίμησης της αξίας των επιχειρήσεων.

Σε όλες σχεδόν τις εισηγμένες επιχειρήσεις η χρηματιστηριακή αξίας τους είναι ΜΙΚΡΟΤΕΡΗ της αξίας της ακίνητης περιουσίας τους.

Ναι στη δημοσιονομική ανάταξη της χώρας, στην παραγωγική, τεχνολογική και αναπτυξιακή της ανασυγκρότηση.

Όχι στο νέο-φιλελεύθερο πειραματισμό της εσωτερικής υποτίμησης που δήθεν θα έφερνε αποπληθωρισμό τιμών που όπως έγκαιρα είχαμε επισημάνει αντ’αυτού θα βύθιζε τη χώρα στο φαύλο κύκλο της ύφεσης, στη μείωση των εισοδημάτων, στην αφαίρεση πόρων από τη ζήτηση, στο κλείσιμο επιχειρήσεων και στη διόγκωση της ανεργίας.

Θεωρούμε και είναι αδιανόητο αφενός κάθε επικαιροποίηση του μνημονίου   να φέρνει ποιο επαχθή, πιο αντικοινωνικά,  πιο άδικα  πιο υφεσιακά μέτρα και αφετέρου το έλλειμμα και το χρέος συνεχώς να διευρύνονται.

Αλήθεια τι είδους διαπραγμάτευση είναι αυτή που φέρνει τη χώρα και τους Έλληνες κάθε φορά σε δυσχερέστερη θέση; Οι θετικές χρηματοδοτικές προβλέψεις του μεσοπρόθεσμου προγράμματος σταθερότητας της 21ης Ιουλίου, καρκινοβατούν συσσωρεύοντας και διογκώνοντας το κόστος του δανεισμού και της ύφεσης με αποτέλεσμα την έκρηξη της ανεργίας  Σε τέτοιο βαθμό μάλιστα που ορισμένοι ζητούν απροκάλυπτα χρηματικές εγγυήσεις ή υποθήκες δημόσιας περιουσίας. Τι είδους Ευρωπαϊκή αλληλεγγύη είναι αυτή;

Δεύτερον, η αξιωματική αντιπολίτευση συνεχίζει να κρύβεται στο απώτατο παρελθόν της μεταπολίτευσης, λησμονώντας ότι η πενταετής διακυβέρνηση της, η οποία θα «θωράκιζε την ελληνική οικονομία», βύθισε κυριολεκτικά τα δημόσια οικονομικά.  Ότι η «μηδενική ανοχή» στη διαφθορά αποτέλεσε το προπέτασμα καραμπινάτων σκανδάλων και η «επανίδρυση του κράτους» οδήγησε σε πλήρη διάλυση κάθε μηχανισμού ελέγχου των εσόδων του κράτους και σε επιδρομή των κομματικών φίλων και αρεστών στα Ταμεία του Κράτους και ειδικότερα στα ασφαλιστικά ταμεία με την επιδρομή σε αυτά των δομημένων ομολόγων.

Η αντιμνημονιακή ρητορική της ΝΔ είναι γεμάτη φαρισαϊσμό, λαϊκισμό και υποκρισία. Επί της ουσίας «χαϊδεύει» τ’ αυτιά των ευρύτερων λαϊκών στρωμάτων που η πολιτική λιτότητας πλήττει αλλά την ίδια στιγμή ταυτίζεται και ψηφίζει τις σκληρές νέο-συντηρητικές συνταγές που φέρουν το ψευδεπίγραφο της μεταρρύθμισης.

Οι μαγικές συνταγές μηδενισμού του ελλείμματος σ’ ένα χρόνο προκαλούν θυμηδία καθώς είναι προφανές ότι στις επιλογές του κόμματος της ΝΔ κυριαρχεί η ανάγκη επανασυσπείρωσης του σκληρά κομματικού ακροατηρίου της και ουδόλως οι ανάγκες της χώρας και η ανάκτηση της αξιοπιστίας της που η νεοδημοκρατική διακυβέρνηση κυριολεκτικά καταρράκωσε.

Η νεοσυντηρητική με όρους παλαιάς – λαϊκής δεξιάς τακτική της αντιπολίτευσης αντί να εξαντλείται σε ρητορικά σχήματα και ανέξοδες υποσχέσεις  θα έπρεπε μέσα στις δεδομένες συνθήκες που έχουν δημιουργηθεί και για τις οποίες φέρει τεράστιες ευθύνες, να παρουσιάσει σαφείς προτάσεις και ν’ απαντήσει στα κρίσιμα διακυβεύματα όπως αυτό της ύπαρξης κοινωνικού κράτους, εργασιακών και κοινωνικών δικαιωμάτων των εργαζομένων, το νέο παραγωγικό υπόδειγμα το οποίο έχει ανάγκη η χώρα και την ευθύνη του ιδιωτικού τομέα. Δυστυχώς το μόνο που μέχρι τώρα ακούμε είναι για συμφέροντα των επιχειρηματιών, τη μείωση της φορολογίας τους και την απελευθέρωση των αγορών, το ξεπούλημα των Δημοσίων Επιχειρήσεων και οργανισμών, κυρίως μάλιστα αυτών που πρέπει να προσφέρουν δημόσια και κοινωνικά αγαθά.

Τρίτον,      τα κόμματα της αριστεράς κινούνται ανάμεσα στην σύγχυση και την αμηχανία. Παρά την ύπαρξη ουσιωδών διαφορών μεταξύ τους, τείνουν να συγκλίνουν στο γενικό καταγγελτικό, σεχταριστικό λόγο χωρίς πρόταση διεξόδου και προοπτικής. Γιατί ασφαλώς ούτε η κήρυξη χρεοστασίου, ούτε η επαναφορά στη δραχμή οδηγούν σε «πτώχευση της πλουτοκρατίας».

Η επαναφορά στο πολιτικό λεξιλόγιο και στην κομματική πρακτική όρων όπως «τελευταία κρίση του καπιταλισμού» και «κόκκινα, ταξικά συνδικάτα» άρνηση κοινωνικών συμμαχιών με το επιχείρημα ότι οι σοσιαλιστές είναι ίδιοι με τους δεξιούς που αν την περίοδο του μεσοπολέμου οδήγησαν σε τραγωδία την Ευρώπη και στην άνοδο του ναζισμού, σήμερα αποτελεί μια καρικατούρα, μια φάρσα, μια ιλαροτραγωδία.

Ενστικτωδώς οι έλληνες πολίτες, αυτοί που πλήρωσαν και εξακολουθούν να σηκώνουν τα βάρη, αντιλαμβάνονται τη κρισιμότητα των στιγμών αλλά ταυτόχρονα αναρωτιούνται αν οι άδικες και ασύμμετρες θυσίες τους θα πιάσουν τόπο, αν κάποια στιγμή θα δούν «φως στο τούνελ».

Σήμερα με την κρίση ν’ αγκαλιάζει όλο και περισσότερες χώρες ιδίως της Ευρώπης, είναι προφανές ότι λύση περιορισμένη στα εθνικά σύνορα δεν υπάρχει.

Το μέλλον της Ελλάδας, της Ισπανίας, της Πορτογαλίας, της Ιρλανδίας, της Ιταλίας κ.α. είναι συνυφασμένο με το μέλλον της Ευρώπης και το αντίστροφο.

Αποτελεί δυστύχημα για την Ευρώπη την ώρα που βρίσκεται στη δίνη της μεγαλύτερης οικονομικής κρίσης να έχει μια ηγεσία συντηρητική, αδύναμη, μοιραία. Το πολιτικό βάρος των κυρίαρχων συντηρητικών δυνάμεων της Ευρώπης είναι εντελώς αναντίστοιχο της έκτασης και του βάθους της κρίσης.

Όσο σκληρές πολιτικές λιτότητας κι αν επιβάλουν στη χώρα μας και στις άλλες χώρες, η κρίση θα εξελίσσεται με απρόβλεπτες συνέπειες αν δεν αναληφθούν ισχυρές πρωτοβουλίες και δε συναφθούν πολιτικοκοινωνικές συμμαχίες που θ’αμφισβητήσουν τις συντηρητικές πολιτικές, που θα προτείνουν εναλλακτικές στρατηγικές, που θα πιέσουν και θα ωθήσουν σε αναπροσανατολισμό την ηγεσία και τις ηγέτιδες δυνάμεις της Ευρώπης και σε αναδιοργάνωση την Ε. Ένωση.

Η επιβολή δημοσιονομικής ενοποίησης χωρίς προηγούμενη πολιτική ενοποίηση της Ε. Ένωσης σημαίνει κατάργηση στην πράξη του δημοκρατικά εκλεγμένου εθνικού κοινοβουλίου (ψήφιση κρατικού προϋπολογισμού) με απαράδεκτο και αντιδημοκρατικό τρόπο.

Παράλληλα ο νεοφιλελεύθερος «μονόδρομος» που έχει αποτύχει οικτρά και στην οικονομία και στη κοινωνία, οδηγεί στο θνησιγενές μοντέλο των απελευθερωμένων αγορών και των αποκλεισμένων κοινωνιών.

Για αυτούς τους λόγους μια μεγάλη εσωτερική κοινωνική και πολιτική συμμαχία για την Ευρώπη, παρά την  ύπαρξη σοβαρών διαφωνιών για την ασκούμενη μνημονιακή και «σταθεροποιητική» πολιτική, μπορεί και πρέπει να ενισχύσει κάθε προσπάθεια και να συνεγείρει ευρύτερες πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις στην Ευρώπη στην κατεύθυνση:

·      Σταδιακής μεταφοράς του εθνικού χρέους των κρατών μελών της Ευρωζώνης σε ευρωομόλογα που θα κατέχει η ΕΚΤ για τη χρηματοδότηση της ανάπτυξης, τα οποία δεν θα επιβαρύνουν το χρέος των κρατών μελών (κατά τον ίδιο τρόπο που τα αμερικάνικα κρατικά ομόλογα δεν επιβαρύνουν των χρέος των πολιτειών).

·      Η εξόφληση των ευρωομολόγων  -ιδίως για τα πλέον ευάλωτα κράτη- να γίνει με λογικά επιτόκια ώστε ν’αποφευχθεί μαζική αδυναμία πληρωμών που θα επηρέαζε αρνητικά το σύνολο της Ευρωζώνης.

·      Ανάκαμψη βασισμένη στις επενδύσεις και στην ανάπτυξη με χρηματοδότηση και από την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων (ΕΤΕ) και τα εθνικά πιστωτικά ιδρύματα, τόσο μέσω των ιδίων κεφαλαίων τους όσο και με την έκδοση Ευρωομολόγων.

Σ’ένα τέτοιο πλαίσιο μπορούν να συγκροτηθούν ευρύτατες συμμαχίες και να τεθεί εκ νέου το μεγάλο ερώτημα – διακύβευμα για την Ευρώπη:

ή

Βεβαίως ούτε στιγμή δεν πρέπει να σταματήσει η προσπάθεια στη χώρα για ανάταξη των δημοσίων οικονομικών, εξυγίανση των δομών και των λειτουργιών στη Δημόσια Διοίκηση, πάταξη της φοροδιαφυγής και της εισφοροδιαφυγής, η φορολόγηση εκκλησιαστικής περιουσίας ταυτόχρονα όμως με δυναμική εκκίνηση επιτέλους των αναπτυξιακών πολιτικών που θα οδηγήσουν στην παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρα.

Η μνημονιακή πολιτική δεν φέρνει τα επιδιωκόμενα αποτελέσματα. Μειώνει τα εισοδήματα, ενώ αυξάνει τη φορολογική επιβάρυνση χωρίς να διευρύνει τη φορολογική βάση, ενισχύει τις πληθωριστικές πιέσεις και δεν οδηγεί στη μείωση των τιμών, περιορίζει ασφυκτικά δημόσιους πόρους για την ανάπτυξη και οδηγεί στο βάθεμα της ύφεσης – στο σύνολο της οικονομίας.

Όπως τα αποτελέσματα δείχνουν ο περιορισμός των δημοσίων ελλειμμάτων, οφείλεται κυρίως στις αιματηρές οικονομίες ακόμα και σε βάρος του κοινωνικού κράτους και όχι στην αύξηση των εσόδων -όπως μια προοδευτική πολιτική επιδιώκει- καθώς είναι γνωστό ότι η Ελλάδα είναι μια πλούσια χώρα αλλά ο πλούτος της διανέμεται άνισα και άδικα.

Τα κλειστά επαγγέλματα (τα προνομιούχα κλειστά συμφέροντα), συνεχίσουν να απομυζούν την οικονομία, τη χώρα και τους πολίτες με παρατάσεις και ψευτοαλλαγές που όλο «αλλάζουν και όλο τα ίδια μένουν». Η μόνη πραγματική αλλά βάρβαρη απελευθέρωση που έγινε είναι αυτή της αγοράς εργασίας.

Δεν συμφωνούμε με τα καυστικά σχόλια μέσων ενημέρωσης και αξιωματικής αντιπολίτευσης για την Πρωθυπουργική ρήση «Λεφτά υπάρχουν». Βεβαίως υπάρχουν και είναι πολλά αλλά δεν βρίσκονται στα Δημόσια Ταμεία ούτε στις τσέπες των εργαζομένων, των συνταξιούχων, των νέων, των ανέργων. Ο Πρωθυπουργός, όμως, θα πρέπει να δείξει με πράξεις και πολιτικές ότι γνωρίζει ότι τα λεφτά αυτά βρίσκονται στις τσέπες των εχόντων και κατεχόντων, στην παραοικονομία, στην φοροδιαφεύγουσα, φοροκλέπτουσα, εισφοροδιαφεύγουσα επιχειρηματικότητα, στους ραντιέρηδες και στους έχοντες τεράστια περιουσιακά στοιχεία στην Ελλάδα και στο Εξωτερικό.

Ο κόσμος της μισθωτής εργασίας – ενεργοί και απόμαχοι – δεν αντέχουν άλλο. Απαιτείται μια γενναία πολιτική αναδιανομής του πλούτου – πρωτογενής μέσω των μισθών και δευτερογενής μέσω της φορολογίας και των λειτουργιών του κοινωνικού κράτους – υπέρ των ασθενέστερων με προτεραιότητα στους ανέργους και τους χαμηλοσυνταξιούχους.

Η συνέχιση της κατάστασης ασυδοσίας των εχόντων και η ενίσχυση της εντύπωσης της ατιμωρησίας για όλους όσους ευθύνονται για τη διασπάθιση του δημόσιου χρήματος είναι προκλητική και κυριολεκτικά εξαγριώνει τους πολίτες.

Η εύστοχη παρέμβαση – παραίνεση του Προέδρου της Δημοκρατίας απεικονίζει με ενάργεια τη διαμορφούμενη κοινωνική αντίληψη και θέτει ως προτεραιότητα την παραδειγματική τιμωρία αλλά και την χωρίς στρογγυλέματα και συμψηφισμούς εμπέδωση νόμων, κανόνων δικαίου και κοινωνικής δικαιοσύνης.

Όσο γύρω από τις σκανδαλώδεις περιπτώσεις πχ της Siemens, του Βατοπεδίου, των δομημένων ομολόγων κ.α. υπάρχει ένα απίθανο «γαϊτανάκι» κομματικών ανταγωνισμών, δικονομικών ελιγμών και δολιχοδρομιών αντί της παραδειγματικής τιμωρίας με αυστηρές ποινές και δήμευση περιουσιών, οι αδύναμοι Έλληνες που στενάζουν από τη λιτότητα θα οδηγούνται σε απόψεις και πρακτικές απαξίωσης του πολιτικού προσωπικού, του πολιτικού συστήματος και  των θεσμών και σε ανεξέλεγκτες εξεγέρσεις «αγανακτισμένων πολιτών».

Ο στενός «κορσές» του μνημονίου δε μπορεί και δεν πρέπει ν’ αποτελεί τον οδικό χάρτη της οικονομικής και κοινωνικής μας πολιτικής. Απαιτείται ριζική αναδιαπραγμάτευση του ώστε να υπάρξουν «ανάσες» άσκησης πολιτικών που θ’ ανακουφίσουν τους πολλούς, τα πλέον ευάλωτα τμήματα του πληθυσμού και θα δοθεί αναπτυξιακή - επενδυτική ώθηση στην οικονομία ώστε ν’ επανεκκινήσουν οι «παγωμένες» μηχανές της, να λειτουργήσουν οι μηχανισμοί συσσώρευσης για να δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας καθώς η οικονομική κρίση έχει μετατραπεί σε τεράστια κρίση απασχόλησης και τείνει να μετατραπεί σε κοινωνική κρίση.

Αυτή είναι η στρατηγική και πολιτική πρόταση που καταθέτουν τα πολιτικά και συνδικαλιστικά στελέχη και αγωνίζονται για την υλοποίησή της.