Η δασκάλα που ανέβαινε στα κεραμίδια!

Tης Μελίνας
Καραπαναγιωτίδου

Η 40χρονη που έχασε τη
ζωή της χθες, σε σχολείο της Τούμπας, προσπαθώντας να φτιάξει πιο όμορφο το
σχολείο των μαθητών της, δεν ήταν μια συνηθισμένη δασκάλα.

Δούλευε εκτός ωραρίου,
ζωγράφισε όλο το σχολείο με τα χέρια της, έφτιαχνε κατασκευές χαράς και κάθε
χρόνο τέτοια εποχή, σκαρφάλωνε στα κεραμίδια για να στήσει στο εσωτερικό αίθριο
του τριώροφου σχολικού συγκροτήματος τα χριστουγεννιάτικα χειροποίητα στολίδια,
τόσο από την ίδια όσο και από τους μαθητές της.

Η γυναίκα αυτή, μητέρα
δυο μικρών παιδιών (μαθητών στο ίδιο σχολείο και σύζυγος...
δασκάλου που εργάζεται επίσης στο ίδιο σχολείο) κατά την άποψή μου δεν
συγκλόνισε με το θάνατό της, αλλά με τη ζωή της.

Γιατί αλήθεια, πόσοι
εκπαιδευτικοί "σκαρφαλώνουν στα κεραμίδια" για να φτιάξουν πιο ωραίο το σχολείο
τους; Πόσοι δεν αδιαφορούν για τις θαμπές μέρες που ζούμε και τις φωτίζουν με
κατασκευές από ανακυκλώσιμα υλικά; Πόσοι νοιάζονται πια;

Oι μαθητές ήταν πολύ
τυχεροί που είχαν μια τέτοια δασκάλα. Που δεν είχε και δεν έβγαζε ψυχολογικά
επάνω τους. Που δεν έκανε κατάχρηση εξουσίας, "ανεβάζοντας στα κεραμίδια"
κάποιους άλλους. Που δεν κάπνιζε στην αυλή του σχολείου και δεν έδινε το κακό
παράδειγμα. Που δεν γκρίνιαζε περιμένοντας από τους άλλους να δράσουν. Που δεν
κάθονταν με σταυρωμένα χέρια…

Μαθητές και γονείς,
πήραν το μεγαλύτερο και σπουδαιότερο μάθημα. Ναι σκαρφαλώνουμε σε αίθρια που δεν
κρατάνε καλά, γιατί ψηλά πρέπει να κοιτάμε και ψηλά πρέπει να "οδεύουμε". Η
δασκάλα που κοιτούσε ψηλά ήθελε και φέτος να αναπτερώσει το ηθικό μαθητών και
εκπαιδευτικών και είναι η απάντηση στην απαξίωση της κοινωνίας για την…
κοινωνία.

Το άτομο, ο ένας, η μία
στην περίπτωση μας, μπορεί να κάνει τη διαφορά και το μόνο που έχουμε να κάνουμε
εμείς, ως ένα άλλο άτομο, είναι να ακολουθήσουμε αυτόν που κάνει τη
διαφορά.
Άλλωστε, αν σκαρφαλώνουμε δύο δύο, ο ένας πάντα θα είναι το
δίχτυ προστασίας του άλλου...