Η κρίση μέσα από τα μάτια ενός άνεργου

Ο Ιάκωβος ήταν ένας κανονικός άνθρωπος που ανήκε στη μεσαία οικονομική τάξη.

Εργαζόταν σαν συμβασιούχος στα ΕΛΤΑ και αργότερα σαν σχολικός φύλακας μέχρι το τέλος του 2011.

Κατά τη διάρκεια όμως της κρίσης η οικονομική του κατάσταση άλλαξε
δραματικά. Στην αρχή έχασε τη δουλειά του και αργότερα στα μέσα του 2012
έχασε και τον τελευταίο του συγγενή που ήταν η μητέρα του.

Οι γονείς του όμως, που έζησαν μια φυσιολογική ζωή πριν να τους αγγίξει
και αυτούς η κρίση, αλλά και ο αγαπημένος του θείος, που και αυτός έχει
φύγει από τη ζωή, του άφησαν κληρονομιά δύο διαμερίσματα και ένα εξοχικό
σπίτι.

Από τα διαμερίσματα ο άνεργος πια Ιάκωβος, εισπράττει κάθε μήνα ενοίκιο 500 ευρώ που είναι και το μοναδικό του εισόδημα.

Σύμφωνα όμως με τα νέα φορολογικά κριτήρια, εξαιτίας των ακινήτων που
βρίσκονται στην κατοχή του, φορολογείται κάθε χρόνο για 13.000 ευρώ, ενώ
το συνολικό του εισόδημά του δεν ξεπερνάει τα 6.000 ευρώ.

Το αποτέλεσμα αυτής της φορολογικής πολιτικής, είναι ο Ιάκωβος να έχει
συσσωρεύσει στην εφορία, χρέος 6.700 ευρώ, μέσα μόνο σε ένα χρόνο.
Πρόσφατα η εφορία του έστειλε σημείωμα προειδοποιώντας τον ότι θα προβεί
σε κατάσχεση της περιουσίας του.

Έτσι ο Ιάκωβος, για να ξεχρεώσει, αναγκάζεται να πουλήσει σε εξαιρετικά
χαμηλή τιμή το εξοχικό του σπίτι όπου είχε περάσει μαζί με τους γονείς
του όλα τα καλοκαίρια της ζωής του.

Για να συμπληρώσει το εισόδημά του και να μπορεί να πληρώνει του λογαριασμούς του σπιτιού του, μαζεύει κουτάκια αλουμινίου.

Αδυνατώντας να αγοράσει τα προς το ζην, κάθε Παρασκευή περιμένει
υπομονετικά τη σειρά του στο συσσίτιο της εκκλησίας, ενώ πολλές φορές οι
γείτονες, του χτυπούν την πόρτα για να του αφήνουν φαγητό.

Μην έχοντας για να ξοδέψει, βρίσκεται «φυλακισμένος» μέσα στο ίδιο του
το σπίτι, περνώντας τις περισσότερες ώρες της ημέρας στην κουζίνα του
σπιτιού του συντροφιά με την τηλεόραση.

Συστηματικά αποφεύγει να ανάψει το φως, για να αποφεύγει τους
φουσκωμένους λογαριασμούς ρεύματος, ενώ περνώντας βράδυ έξω από το σπίτι
του, έχεις την εντύπωση ότι δεν ζει κανείς μέσα σε αυτό.

«Όταν ζούσε η μητέρα μου τα πράγματα ήταν πολύ διαφορετικά» συνηθίζει να
λέει. «Είχαμε τη σύνταξή της, μπορούσαμε να πληρώσουμε τους
λογαριασμούς, έβρισκα ένα ζεστό μαγειρεμένο φαγητό».

«Είναι πολύ άσχημο πράγμα να μην έχεις κανέναν στον κόσμο, αν κάποιος
πριν από τρία χρόνια μου έλεγε πως θα μαζεύω κουτάκια αλουμινίου για να
ζήσω, δε θα μπορούσα να τον πιστέψω, θα τον περνούσα για τρελό».

Σχόλια