Θερινά εργαστήρια στο Κέντρο Αρχιτεκτονικής της Μεσογείου

Τις «Τεχνητές Φύσεις /Artificial Natures», ανακαλύπτουν και
πραγματεύονται οι συμμετέχοντες στα Θερινά Εργαστήρια KAM Workshops 2015 τα
οποία πραγματοποιούνται στο Κέντρο Αρχιτεκτονικής Μεσογείου στα Χανιά και θα
διαρκέσουν έως τις 23 Αυγούστου.

Το κέντρο των εργασιών του εργαστηρίου Τεχνητές Φύσεις, θα
εστιάσει σε κριτικές προσεγγίσεις που διερευνούν το όριο μεταξύ του φυσικού και
του τεχνητού, σε διαφορετικά παραδείγματα (κτίρια, τοπία, video games, τεχνικές
αναπαραγωγής, αντιγραφής, σύνθεσης και δημιουργίας τεχνητών περιβαλλόντων,
φυσικούς ή ψηφιακούς χώρους, αντικειμένων όπως τεχνητά βράχια, πέτρες, δέντρα,
βλάστηση, λίμνες ή κήπους).

Το εργαστήριο συνδιοργανώνεται από το Κέντρο Αρχιτεκτονικής
Μεσογείου (ΚΕΠΠΕΔΗΧ-ΚΑΜ) και το Συνδικάτο Αρχιτεκτονικής και επιστήμονες και
καθηγητές πανεπιστημίων μεταξύ άλλων, από το Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας,
Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, Staatliche Akademie der Bildenden
Künste Stuttgart and m-a-u-s-e-r studio, Staatliche Hochschule für Gestaltung
Karlsruhe, State design agency και Slab-Mag Berlin.

Τα εργαστήρια KAM Workshops εγκαθιδρύθηκαν μαζί με το Κέντρο
Αρχιτεκτονικής Μεσογείου και έχουν αποτελέσει διεθνή χώρο θεωρητικών
αναζητήσεων και πειραματισμών. Οργανώνονται με καθημερινές εργασίες στο
στούντιο, σειρά διαλέξεων και μια συλλογική έκθεση των εργασιών και των έργων
που λαμβάνει χώρα με τη λήξη τους.

Σύμφωνα με τους ειδικούς του χώρου, οι συμμετέχοντες
καλούνται να αναφερθούν έστω και με τεχνητούς τρόπους σε κάτι που
προσδιορίζεται ως χαμένο, δεδομένου, όπως αναφέρθηκε στις έως τώρα εργασίες
ότι: «Στην μετα-διαδικτυακή εποχή, παρακολουθούμε εργασίες κατασκευής τεχνητών
τοπίων σε ένα ευρύ φάσμα σκηνογραφιών.

Στην πρόσφατη επιστημονική συζήτηση που γίνεται σχετικά με
την ανθρωπόκενο εποχή η οποία ακολουθεί την πλειστόκενο κατά πολλούς
επιστήμονες, η φύση περιγράφεται ως ένα σύστημα το οποίο ήδη παρέλαβε και
συνεχίζει εν δυνάμει να αφομοιώνει ανθρώπινες παρεμβάσεις. Η φύση λοιπόν σε
αυτό το πλαίσιο, χάνει τη σημασία της ως αντίθετη της τέχνης.

Μοιάζει με υβρίδιο που οργανώνεται μεταξύ των ορισμών μιας
άμωμης αγνότητας που χαρακτήριζε υποχρεωτικά το φυσικό στοιχείο και ενός
επιτηδευμένου τεχνητού στοιχείου που ήδη συντάχθηκε μέσα σε αυτό το ακόμη
"φυσικό" σχέδιο που καθορίστηκε τόσο ισχυρά από την ανθρώπινη
παρουσία. Η ιδέα της οικολογίας μέσα σε αυτή τη νέα περιγραφή της φύσης μοιάζει
παλαιωμένη καθώς η έννοια της φύσης δεν εμφανίζεται πλέον αγνή.

Η σχέση μεταξύ τέχνης και φύσης και η διαλεκτική ανάμεσα
τους, οργανώνει δύο σφαίρες που συμβιβάζουν παράδοξα μία ιστορική φιλοφική
αντίθεση. Από τη στιγμή που η φύση καθίσταται, κατά παραδοχή πλέον τεχνητή, η
αρχιτεκτονική της αποτελεί ένα νέο πεδίο προς διερεύνηση.

Αν στο παρελθόν η φύση αποτελούσε τον εχθρό απέναντι στον
οποίο η αρχιτεκτονική εγέρθηκε, το σημερινό ερώτημα για την αρχιτεκτονική αφορά
ένα είδος διαχείρησης και κατοίκησης του νέου αυτού υβριδικού στοιχείου (μια
ήδη "τεχνητής φύσης") που ξεχνά το όριο ανάμεσα στην φύση και την
τέχνη.

Υπο την παραδοχή ότι η φύση είναι ένα "χαμένο
αντικείμενο", υπό την ψυχαναλυτική έννοια της απώλειας, η μετα-δικτυακή
συνθήκη ζητά την ανάπτυξη μιας διαφορετικής σχέσης με τη νοσταλγία του
ιστορικού φυσικού στοιχείου».