Στιγμές, εικόνες και σκέψεις μακριά απ΄ το επάγγελμα…

"Το ελαφρό αεράκι χαϊδεύει το πρόσωπό σου καθώς ο ήλιος έχει ανέβει ψηλά και καίει με τις δυνατές του ακτίνες τη ψιλή χρυσαφένια άμμο.  Ο ίσκιος από τα γερασμένα αρμυρίκια που έχουν γείρει προς τη θάλασσα απ΄το χρόνιο φύσημα του στρατηγού ανέμου, σε προστατεύει απ’ τη ζέστη. Εκεί πάνω στις φυλλωσιές είναι τρυπωμένος ο τζίτζικας, ο γόης του καλοκαιριού που τραγουδά ακατάπαυστα και με το απίστευτο κρεσέντο του ταράζει την ησυχία του απομεσήμερου.

Ο παφλασμός του κύματος στην ακρογιαλιά μαζί με τις αθώες παιδικές φωνές συνθέτουν ένα πρελούδιο που σχεδόν σε νανουρίζει. Στο βάθος, ίσα που διακρίνεται στον ορίζοντα ένα μικρό παραδοσιακό σκαρί —θαρρείς πως είναι τρεχαντήρι— μα ξεχωρίζεις στο κατάρτι τη γαλανόλευκη και το πανί που έχει φουσκώσει σαν το μάγουλο μεσόκοπου βιρτουόζου σαξοφωνίστα.

Η μυρωδιά από τα φρέσκα ψάρια που ψήνονται στην κοντινή ταβέρνα μπερδεύεται με αυτή της θαλασσινής αύρας δημιουργώντας ένα θεσπέσιο και τόσο ξεχωριστό άρωμα που τρελαίνει τα ρουθούνια σου.

Συνεπαρμένος απ΄όλα αυτά κλείνεις για λίγο τα μάτια και αφήνεσαι, χάνεσαι στην ηρεμία του παραδεισένιου τοπίου. Η σκέψη σου ταξιδεύει μακριά από το άγχος και την πίεση της δουλείας. Κάποιες ισχνές επαγγελματικές σκέψεις που τολμούν να αμαυρώσουν για λίγο την γαλήνη του μυαλού σου, χάνονται αμέσως λυγισμένες από την ισχύ που ασκεί πάνω τους η ηρεμία που προσφέρει το λιτό και απέριττο τοπίο.

Όπως έχεις αφεθεί και το μυαλό σου είναι καθάριο, μια φράση καρφώνεται στη σκέψη σου που τριβέλιζε τα μηνίγγια σου από παλιά. «Η ζωή ξεκινά το πρωί και τελειώνει το βράδυ». Ενδεχομένως είναι μια φράση κλισέ, ίσως έχει γραφεί και ειπωθεί πλειστάκις, όμως το γεγονός αυτό δεν μειώνει διόλου την ουσία και το νόημά της.

Σκεπτόμενος το διαχρονικό μήνυμά της πλημμύρισε αίφνης την ψυχή σου ένας έντονος προβληματισμός αναφορικά με τη λανθασμένη διαχείριση του ημερήσιου χρόνου σου.  Αναλογίζεσαι, «άραγε είμαι ο μόνος που προβληματίζομαι γύρω από το θέμα αυτό; Είμαι ο μόνος που κάνω λάθος;». Φυσικά, γνωρίζεις πως δεν είσαι ο μόνος που έχεις αυτές τις ανησυχίες.

Καθώς έχεις ακόμη τα μάτια σου κλειστά, σκέφτεσαι ότι όσο πιο σύντομα συνειδητοποιήσεις ότι το ταξίδι της ζωής δεν διαρκεί αιώνια και ότι εν ριπή οφθαλμού το σήμερα γίνεται αύριο και το αύριο σήμερα και χθες χωρίς να το καταλάβεις, τότε ενδεχομένως να πάψουν να μονοπωλούν τις σκέψεις σου επί καθημερινής βάσεως πράγματα ανούσια ή ακραιφνώς επαγγελματικά.

Παλεύοντας επί ώρες στην επαγγελματική κονίστρα οι ώρες χάνονται, το γνωρίζεις αυτό πολύ καλά, αλλά δυστυχώς δεν το έχεις συνειδητοποιήσει ακόμη. Ακόμη και όταν αποκαμωμένος φεύγεις από κει, το μυαλό σου σεργιανάει πάλι μέσα στα σοκάκια που περικλείουν τον επαγγελματικό σου βίο. Φροντίζουν βέβαια γι΄αυτό οι τρέχουσες συνθήκες και η περιρρέουσα ατμόσφαιρα. Το νιώθεις πως κάνεις λάθος, το σώμα σου και η ψυχή σου στο φωνάζουν εδώ και καιρό.

Σκεπτόμενος όλα αυτά, άνοιξες πάλι τα μάτια και κοίταξες γύρω σου. Όλα στέκουν εκεί όπως τα άφησες πριν βυθιστείς σ΄αυτόν το σύντομο λήθαργο. Κοιτώντας ασκαρδαμυκτί τη θάλασσα αισθάνεσαι πως κάτι έχει αλλάξει μέσα σου. Είσαι πλέον πεπεισμένος ότι βρήκες τη λύση, που ναι μεν ήταν απλή, ήταν δίπλα σου, όμως έπρεπε να αδράξεις την ευκαιρία και να κάνεις την υπέρβαση.

Τώρα πια είσαι πιο ήρεμος από ποτέ, αφού κατάλαβες την αξία που έχουν κάποια πράγματα στη ζωή σου."

Tου Κωνσταντίνου Γραβιά-Πτυχιούχου Οικον. Παν/μίου Πειραιά Λογιστή-φοροτεχνικού, από το "Taxheaven".