Σε 86 ημέρες 4.500 νέες απολύσεις

Λίγο πριν τις πομπώδεις ανακοινώσεις, που αναμένεται να ακούσουμε στη ΔΕΘ, με τη χώρα να είναι πλέον άρρηκτα συνδεδεμένη με τον όρο “ανεργία και εξαθλίωση” και όχι πια με το greek ouzo και mousaka, 4.500 απολύσεις, ετοιμάζονται να πλημμυρίσουν την αγορά.

Ποιος όμως υπολογίζει πραγματικά – πέρα από το “κρίμα” και τα κροκοδείλια δάκρυα- αυτούς τους 4.500 εργαζόμενους σε ιδιωτικά κανάλια, Εθνική τράπεζα, Eurobak και Alpha Bank, που θα βρεθούν στο δρόμο μέσα στους επόμενους δύο μήνες;

Οι εργαζόμενοι στα ιδιωτικά κανάλια έχουν περάσει στην αντεπίθεση μέσω instagram και twitter, όπου ενημερώνουν για όλα τα δεινά κάνοντας το final countdown μέχρι την ημέρα που θα περάσουν την πόρτα του ΟΑΕΔ.

Ποιος όμως ενδιαφέρεται γι’ αυτούς; Η κυρία Όλγα Γεροβασίλη, που ευθαρσώς τους χαρακτηρίζει “αυθαίρετα” ή ο κύριος Κατρούγκαλος που ανακοίνωσε ότι κάπου θα τους βολέψει – όχι όλους βέβαια μην είμαστε και πλεονέκτες- σε κάποιο επιδοτούμενο πρόγραμμα του ΟΑΕΔ; Και ναι, μπορεί αρκετοί να σκεφτούν ότι οι εργαζόμενοι αυτοί είναι μία παράπλευρη απώλεια, μία αναγκαία κίνηση για την κάθαρση στην “μολυσμένη” δημοσιογραφία που από αρχής της ιδιωτικής τηλεόρασης κατευθύνει την κοινή γνώμη. Και ναι, ενδεχομένως, άλλοι – πιο κακεντρεχείς- να σκεφτούν “καλά να πάθουν. Τόσα χρόνια που εμείς πονούσαμε, πού ήταν αυτοί οι εργαζόμενοι; Ποιος μας υπερασπίστηκε εμάς; Και γιατί να στενοχωρηθούμε για αυτούς;”

Ωστόσο, αν όλοι ξεπεράσουμε τον δικό μας μικρόκοσμο και τις κάθε είδους μικροψυχίες τύπου “τι με νοιάζει και εγώ δεν έχω δουλειά”, που μας χαρακτηρίζουν ως Νεοέλληνες, η απάντηση είναι απλή. Γιατί όλοι αυτοί οι εργαζόμενοι δεν είναι ούτε η εκάστοτε Τατιάνα, ούτε ο κάθε Χατζηνικολάου. Στην πλειονότητά τους είναι εργαζόμενοι με βασικό μισθό, που θα μείνουν στο δρόμο και θα αναζητούν μέσα από τα επιδοτούμενα προγράμματα του κυρίου Κατρούγκαλου, ένα 2μηνο ή 8μηνο πρόγραμμα. Και αυτό αν είναι τυχεροί. Γιατί αυτοί οι απολυμένοι δεν είναι το μίασμα της ελληνικής κοινωνίας, απλά και μόνο επειδή δουλεύουν σε κανάλια. Και επειδή, με τις δικές τους απολύσεις δε θα σωθεί αλλά θα βυθιστεί ακόμα περισσότερο η χώρα σε ύφεση.

Λοιπόν, ναι, μπορεί η κάθαρση της ενημέρωσης να ήταν αναγκαία. Μπορεί η εν λόγω δημοπρασία των αδειών να ήταν μία προσπάθεια να μπουν τα πράγματα στη θέση τους. Και θα αφήσω κάθε καχυποψία κατά μέρος, κάθε πονηρή σκέψη. Θα δεχτώ χωρίς αμφιβολία ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ήρθε για να καθαρίσει το τοπίο. Τουλάχιστον θεωρητικά, έχει μία καλή πρόθεση αλλά χρειαζόταν τώρα; Τώρα, με τους δείκτες της ανεργίας να βρίσκονται στα υψηλότερα ποσοστά;

Διότι αυτή η κίνηση της κάθαρσης – με τις παράπλευρες απώλειες και τις 1.877 απολύσεις- θα είχε μία λογική αν η όλη κατάσταση στην Ελλάδα είχε ομαλοποιηθεί. Σε μία εποχή παρατεταμμένης ύφεσης, ωστόσο, τι σκοπούς εξυπηρετεί; Προσωπική άποψη, ο μόνος κερδισμένος για μία ακόμα φορά στην όλη υπόθεση είναι ο ίδιος ο Τσίπρας, ο οποίος πάει στη ΔΕΘ με σημαία του ένα ανέλπιστο ακόμα και για τους ίδιους “δωράκι” ύψους 246 εκατ. ευρώ από τους εν δυνάμει νέους καναλάρχες.

Για τους απολυμένους, βέβαια, κουβέντα. Ή τουλάχιστον καμία κουβέντα άξια λόγου. Και ειλικρινά κανείς δεν θα ήθελε να ακούσει τον όποιο εκπρόσωπο της κυβέρνησης να μιλά για ένα ακόμα ευφάνταστο σενάριο περί απορρόφησης των απολυμένων. Αλλα ρεαλιστικά και με απλά μαθηματικά, οι 2.000 άνεργοι των ιδιωτικών καναλιών (με οικογένειες αρκετοί από αυτούς) πού θα ζήσουν; Πώς θα ζήσουν; Και πώς θα μπορέσουν να βγουν από αυτη τη λαίλαπα της ανεργίας, που μαστίζει το μεγαλύτερο ποσοστό της ελληνικής κοινωνίας;

Και φυσικά δεν είναι μόνοι τους γιατί σε αυτές τις 2.000 απολύσεις πρέπει να προστεθούν και οι περιπτώσεις της Εθνικής Τράπεζας (1.000 άτομα), της Eurobank (1.000 και πλέον) και Alpha Bank (περί τα 500 άτομα). Συν 2.500 άτομα δηλαδή.

Ναι, αλλά εκεί πρόκειται για εθελούσια αποχώρηση, θα βιαστούν κάποιοι να πουν. Οι απολυμένοι θα λάβουν κάποια αποζημίωση. Ωστόσο, παραμένουν άνεργοι. Απλά η διαφορά είναι ότι αυτοί οι άνεργοι έχουν μία περίοδο χάριτος, μέχρι να μπουν και αυτοί στον ΟΑΕΔ. Και μη βιαστεί κανείς πει ότι είναι επιλογή τους (εθελουσία γαρ). Όχι, σε καμία περίπτωση. Απλά, δεν είναι τόσο βίαιος ο τρόπος της δικής τους απόλυσης, όσο στην περίπτωση των ιδιωτικών καναλιών.

Αυτό όμως το “4.500” δεν είναι ένας απλός αριθμός. Είναι άνθρωποι, εργαζόμενοι. Συμπολίτες μας που και αυτοί παλαιότερα έτρεξαν ενδεχομένως και πάλεψαν για άλλους συναδέλφους τους, χωρίς να υπολογίσουν ότι θα έρθει και η δική τους σειρά.

Για την ιστορία, να αναφέρω ότι το πρώτο τρίμηνο του 2016, ο δείκτης ανεργίας στην Ελλάδα αυξήθηκε κατά 1,7%. Οι άνεργοι κατά το πρώτο εξάμηνο του 2016 δηλαδή, έφτασαν τους 1.195.084. Σε αυτό, θα προσθέσουμε 4.500 άτομα από ιδιωτικά κανάλια, Εθνική Τράπεζα, Alpha Bank και Eurobank.

Και όλα αυτά τα… νούμερα αυξάνονται καθημερινά με μεμονωμένες απολύσεις, με κλείσιμο επιχειρήσεων κ.λπ. Σε μία κοινωνία που έχει εξαντληθεί οικονομικά, κοινωνικά, ψυχικά, ποιος μπορεί όμως να σηκώσει κεφάλι; Οι 2.000 άνεργοι από τα ιδιωτικά κανάλια ή οι 2.500 …τυχεροί (τηρουμένων των αναλογιών) που επέλεξαν την εθελούσια έξοδο;

Αλλά όταν η κυβέρνηση έχει αρχίσει να μετρά τα 246 εκατ. ευρώ ως άλλος Δημήτρης Χορν στο “Μια ζωή την έχουμε”, τελικά “Who’ s counting”;

Σόφη Ζιώγου: mononews.gr