ΣΥΡΙΖΑ: Ήττα, προδοσία, μετάλλαξη ή απλώς πολιτική κατάρρευση;

"Ο πρώτος Υπουργός Οικονομικών της πρώτης φοράς αριστερής κυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ (!;), κ. Ιάνης Βαρουφάκης, δεν ήταν σαρξ εκ της σαρκός του πρωτεύσαντος κόμματος. Ήταν ένας φιλικά διακείμενος συνοδοιπόρος του κόμματος που συνέβαλλε στην εκλογική νίκη του με το ακαδημαϊκό κύρος και τη διανοητική -και δήθεν “αριστερή”- εκκεντρικότητά του. Στις εκλογές του Ιανουαρίου 2015 κατέβηκε στη Β’ Αθηνών με το ψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ και συγκέντρωσε περισσότερους από 135.000 σταυρούς προτίμησης. Εν μία νυκτί, ο κ. Βαρουφάκης έγινε ένας πολιτικά πλούσιος σώγαμπρος του κόμματος.

Ο πρώτος Αριστερός Πρωθυπουργός ανάθεσε στον κ. Βαρουφάκη (λόγω των -θεωρούμενων ως διαθέσιμων εκ μέρους του- κατάλληλων επαγγελματικών διαπραγματευτικών δεξιοτήτων του και της εξόφθαλμης εγωπαθούς ιδιοσυγκρασίας του) την λεπτή μυστική αποστολή να εκβιάσει διαπραγματευτικά τους εταίρους και δανειστές με την αποχώρηση της Ελλάδας από την Ευρωζώνη για να τους αποσπάσει μια “γενναία” διαγραφή τού έναντί τους χρέους μας.

Το περιεχόμενο του κυβερνητικού σχεδίου -και σε τελευταία ανάλυση αυτής καθ’ εαυτής της πολιτικής πρότασης- της ηγετικής ομάδας (ολόκληρου) του ΣΥΡΙΖΑ ήταν εξαιρετικά απλό: απειλούμε τους εταίρους και δανειστές μας με την έξοδο από το Ευρώ -και για να γίνουμε κάπως πιστευτοί, προετοιμαζόμαστε δήθεν γι’ αυτήν- και αυτοί μας δίνουν ασμένως τη διαγραφή χρέους επειδή τρέμουν τις επιπτώσεις που θα έχει στην ευρωζώνη η ενδεχόμενη έξοδος της Ελλάδας απ’ αυτή.

Στο τέλος της 6μηνης διαπραγμάτευσης το σχέδιο αποδείχθηκε απλοϊκά λανθασμένο: οι εταίροι και δανειστές απλώς επαύξησαν το διακύβευμα: κατέστησαν σαφές ότι η έξοδος της Ελλάδας από την Ευρωζώνη συνεπάγεται παράλληλα και ταυτόχρονα και την αποπομπή της από την Ευρωπαϊκή Ένωση, δηλαδή την απόλυτη οικονομική καταστροφή της (δίχως τις ευρωπαϊκές μεταβιβάσεις πόρων και με ελλειμματικό ενεργειακό ισοζύγιο). Αυτή τη φορά, ο ευρωπαϊκός ιμπεριαλισμός δεν έστειλε κανονιοφόρους στο Φάληρο αλλά η ΕΚΤ διέκοψε την ομαλή αναχρηματοδότηση του εγχώριου τραπεζικού συστήματος. Με τη θηλιά των capital controls στο λαιμό η Ελληνική Κυβέρνηση γονάτισε και παραδόθηκε άνευ όρων στον ευρωπαϊκό ιμπεριαλισμό.

Η μυστική αποστολή απέτυχε, η πολιτική πρόταση κατέρρευσε, και ο ΣΥΡΙΖΑ διασπάστηκε ανάμεσα από τη μια στην πλειοψηφία των «ρεαλιστών» που ήθελαν να παραμείνουν στην ΕΕ, στην Ευρωζώνη και στην Κυβέρνηση, άρα ήταν πρόθυμοι να συνομολογήσουν και το Μνημόνιο #3, και από την άλλη τη μειοψηφία των «αδιάλλακτων» που ήθελαν να συνεχίσουν τον αγώνα τους με την έξοδο από την ΕΕ.

Η Κυβέρνηση και η «ρεαλιστική» πτέρυγα του κόμματος έβγαλαν το συμπέρασμα ότι ηττήθηκαν και προχώρησαν στον δέοντα μνημονιακό συμβιβασμό. Ο συμβιβασμός αυτός επικυρώθηκε με τις εκλογές του Σεπτεμβρίου 2015 και το αποτέλεσμα που είχαν.

Από τυπική άποψη το κυβερνητικό συμπέρασμα της ήττας της είναι αληθές: το σχέδιο απέτυχε και η πολιτική πρόταση αποδείχθηκε εφηβική ονείρωξη του 4%. Από ουσιαστική, όμως, άποψη το κυβερνητικό συμπέρασμα είναι ψευδές: ηττήθηκε η αυταπάτη της νίκης.

Συνεπώς, μέσω ενός πολέμου που δεν μπορούσε να κερδηθεί (έτσι όπως επιχειρήθηκε η διεξαγωγή του), ο ΣΥΡΙΖΑ νομιμοποίησε κοινωνικά το μνημονιακό καθεστώς, δηλαδή κατέστησε κοινωνικά αποδεκτή την αναπαραγωγή του εγχώριου καπιταλισμού εντός του ιστορικού ευρωπαϊκού πλαισίου του ως καθυστερημένης εξαρτημένης περιοχής του.

Όλα τα άλλα (Εκκλησία, Μετανάστες, ΜΜΕ, κ.λπ.) είναι ασήμαντες έγχρωμες ή ασπρόμαυρες λεπτομέρειες που μπορούν να γλυκαίνουν την πίκρα των ηττημένων ή / και να εξαγριώνουν τους νικητές (κι’ αυτά μόνο προσωρινά)."

Άρθρο του Κώστα Λαμπρόπουλου |  | στο "red line."