Ergasianews.gr Η δυνατή φωνή του κόσμου της μισθωτής εργασίας!
"Επειδή τα τελευταία χρόνια, οι εργαζόμενοι στο Καζίνο Ρίο, αγωνιζόμαστε να κρατήσουμε ανοιχτή μια επιχείρηση που (για λόγους που επί του παρόντος δεν αφορούν το δημόσιο διάλογο) βρέθηκε προ του λουκέτου στα τέλη του 2011, οφείλοντας δεκάδες εκατομμύρια ευρώ στους πιστωτές της, θα ήθελα να κάνω μια μίνι ιστορική αναφορά σε ανάλογες περιπτώσεις της περιοχής μας και να κλείσω με μια δική μου δήλωση.
Από το 1990 και μετά, μια ατέλειωτη σειρά κερδοφόρων επιχειρήσεων έκλεισαν στην Πάτρα, βυθίζοντας την περιοχή στην ανεργία και τη μελαγχολία.
Στην Πάτρα έκλεισαν:
Η «Πειραϊκή – Πατραϊκή», η οποία απασχολούσε 4.000 εργαζόμενους. Η χαρτοβιομηχανία «Λαδόπουλου» με 1.200 εργαζόμενους.
Το εργοστάσιο ελαστικών της πολυεθνικής «Πιρέλι», με 500 εργαζόμενους.
Η καλτσοβιομηχανία «Μάντισον», με 250 εργαζόμενους.
Το εργοστάσιο οινοποιίας «ΒΕΣΟ», με 300 εργαζόμενους.
Το εργοστάσιο ιματισμού «Ντρέσκο» με 200 εργαζόμενους.
Το εργοστάσιο ζυμαρικών «ΜΙΣΚΟ», με 150 εργαζόμενους.
Η χαρτοποιία «Delica», με 70 εργαζόμενους.
Στο Αίγιο έκλεισαν:
Η «Χαρτοποιεία Αιγίου», που απασχολούσε 550 εργαζόμενους.
Το εργοστάσιο ενδυμάτων «Ρετσίνα», με 300 εργαζόμενους και μια σειρά άλλες επιχειρήσεις.
Μελανό σημείο ορισμένων εξ αυτών των περιπτώσεων (όχι όλων), ήταν η στάση κάποιων "συναδέλφων" συνδικαλιστών. Όχι για τους χειρισμούς τους μέχρι το κλείσιμο των εργοστασίων (θα είμαι ο τελευταίος που θα κρίνω τις αποφάσεις και τους αγώνες τους), αλλά για τις επιλογές τους μετά το κλείσιμο. Κάποιοι εξ αυτών παρέμειναν εργαζόμενοι είτε ως φύλακες των κλειστών εγκαταστάσεων, είτε ως "αποθηκάριοι" σε αποθήκες που ως "αντίδωρο" άφησαν πίσω οι εργοστασιάρχες...
Και για να το κάνουμε "λιανά" να το καταλάβετε...τα συγκεκριμένα εργοστάσια έκλεισαν, οι εργαζόμενοι απολύθηκαν κατά χιλιάδες και οι "συνάδελφοι" συνδικαλιστές παρέμειναν εργαζόμενοι-για δεκαετίες μετά το κλείσιμο-μέχρι συνταξιοδοτήσεως...
Θα μου πει κανείς ότι το δικαίωμα στην εργασία είναι ιερό. Η απάντηση είναι απλή. Όταν είσαι συνδικαλιστής το ατομικό δικαίωμα "πάει περίπατο" έναντι του συλλογικού. Και δεν είναι δυνατόν να κλείνει ένα εργοστάσιο, να απολύονται όλοι οι συνάδελφοί σου, να μένουν άνεργοι και εσύ ο "συνδικαλιστής" να κοιτάς τη δίκη σου διασφάλιση.
Και όχι μόνο αυτό...να το παίζεις σήμερα και "παράγοντας" του Κυβερνώντος κόμματος στην περιοχή, εξαπολύοντας μύδρους εναντίον άλλων συνδικαλιστών, οι οποίοι στα χρόνια της κρίσης αγωνίζονται να κρατήσουν ανοιχτές τις επιχειρήσεις και τις εκατοντάδες θέσεις εργασίας...κάτι που εσύ απέτυχες να κάνεις...διασφαλίζοντας μόνο την δίκη σου πάρτη.
Και τώρα η δίκη μου δημόσια δήλωση:
Σε περίπτωση που αυτή η άνιση μάχη με την κρίση και τους κακούς χειρισμούς της διοίκησης της επιχείρησης, δεν στεφθεί με επιτυχία, να κρατήσουμε δηλαδή "αξιόπλοο το καράβι" που λέγεται Casino Rio, τότε εγώ προσωπικά και (εξ όσων τους γνωρίζω) όλοι οι συνάδελφοι του Σωματείου Εργαζομένων στο Καζίνο Ρίο, θα έχουμε ακριβώς την ίδια μοίρα με όλους τους άλλους συναδέλφους...την ανεργία. Φύλακες και "αποθηκάριοι" στο κλειστό καζίνο, εμείς δεν θα γίνουμε.
Υ.Γ. Τα μακαρόνια μόνο που θα μας φέρνετε, στο πλαίσιο της αλληλεγγύης, να είναι από τις αποθήκες...του κλειστού εργοστασίου της ΜΙΣΚΟ..."
