Ergasianews.gr Η δυνατή φωνή του κόσμου της μισθωτής εργασίας!
«Ήταν ένα πλασματάκι, 11 μόλις κιλών, και οι θεραπείες ήταν "βόμβες μεγατόνων". Γιατί στο παιδί μου;», διερωτήθηκε η Μαρία Πιερίδου, εξιστορώντας την επώδυνη εμπειρία της μικρής Ιλάειρας, για να δώσει κουράγιο και δύναμη σε άλλες οικογένειες
«Η θεραπεία του καρκίνου ήταν μια πραγματικότητα σκληρή και επώδυνη για το κοριτσάκι μου… Ήταν η απομόνωση, οι χημειοθεραπείες, οι εξετάσεις, τα χειρουργεία και τα μαλλάκια της που έβγαιναν μέσα στα χέρια μου», είπε η Μαρία Πιερίδου, μητέρα της 7χρονης Ιλάειρας, η οποία διαγνώστηκε με καρκίνο πολύ σοβαρής μορφής (νευροβλάστωμα τέταρτου σταδίου), πριν από τρία χρόνια.
Περιγράφοντας την εμπειρία του παιδιού της, η μητέρα επισήμανε: «Ακούς φωνές και δεν μπορείς να πλησιάσεις, κάνει κρύο και δεν μπορείς να κρυώσεις, θέλεις να τρέξεις και δεν μπορείς να τρέξεις. Είναι και οι ενέσεις στο χέρι. Πρέπει να μετατραπείς σε γιατρό, χωρίς να το θέλεις. Βλέπεις ορισμένα περίεργα βλέμματα περαστικών, δήθεν συγκινημένων και ταυτόχρονα σκέφτεσαι και το σχολείο που δεν μπορείς να πας».
Η Μαρία ήταν εκ των ομιλητών σε εκδήλωση που συνδιοργάνωσε το Σάββατο, 11 Φεβρουαρίου 2016, ο Παγκύπριος Σύνδεσμος για παιδιά με καρκίνο και συναφείς παθήσεις «Ένα Όνειρο μια Ευχή» με την Παιδιατρική Εταιρεία Κύπρου στο κτήριο της Κεντρικής Τράπεζας Κύπρου, στη Λευκωσία.
Στη έκδοση της εφημερίδας «Η Σημερινή» , η νεαρή μητέρα Μαρία Πιερίδου περιγράφει στη δική της ομιλία τον Γολγοθά της 7χρονης θυγατέρας της, Ιλάειρας. Στόχος αυτής της πρωτοβουλίας της Μαρίας, όπως η ίδια εξήγησε, είναι να «αναγεννηθούν τα όνειρα και οι ελπίδες άλλων οικογενειών που αντιμετωπίζουν παρόμοιες σοβαρές ασθένειες».
«Την άρνηση διαδέχεται ο θυμός»
«Ήταν Παρασκευή, 30 Μαΐου 2014. Διάγνωση νευροβλάστωμα, στάδιο τέσσερα. Το κοριτσάκι μου, η Ιλάειρα, ηλικίας τότε τεσσάρων χρονών διεγνώσθη με μια σπάνια και ιδιαίτερα επιθετική μορφή καρκίνου. Ο πρωταρχικός όγκος βρισκόταν στο δεξί επινεφρίδιο με πολλαπλές μεταστάσεις στο υπόλοιπο σώμα», θυμήθηκε η μητέρα. Βάσει της δικής της εμπειρίας, τα συναισθήματα που βιώνουν γονείς με παιδιά που υποφέρουν με καρκίνο, περνούν από διάφορα στάδια. Την άρνηση διαδέχεται ο θυμός, για να ακολουθήσει η θλίψη, η διαπραγμάτευση και τέλος η αποδοχή της κατάστασης.
«Πόσες οι πιθανότητες να ζήσει το παιδί; Περιμένω απάντηση... Είναι δίπλα σου ένα κοριτσάκι, χωρίς μαλλιά… Το σώμα σου θερμαίνεται και ψύχεται. Φοβάσαι. Δεν μου έδειξε ποτέ κανείς αυτές τις εικόνες. Ντρέπομαι που το λέω, αλλά φοβόμουνα τα άλλα παιδιά ή μάλλον τρόμαζα. Τρόμαζα και αργότερα για το δικό μου παιδί… Μετά κατάλαβα πόσο όμορφα ήταν αυτά τα παιδιά και χωρίς μαλλιά, με ουλές και καλώδια στο σώμα τους. Η εικόνα αυτή με τρόμαζε, επειδή ήταν συνυφασμένη με τον θάνατο».
Της έλεγαν πως δεν υπήρχε ίαση
Αρχικά η μητέρα είχε ενημερωθεί ότι δεν υπάρχει ίαση για το νευροβλάστωμα τέσσερα, αλλά όλη η οικογένεια ήταν αποφασισμένη να δώσει σκληρή μάχη με χημειοθεραπείες, χειρουργεία, ακτινοβολίες, μεταμόσχευση και ανοσοθεραπεία. «Ήταν ένα πλασματάκι, έντεκα μόλις κιλών, και αυτές ήταν βόμβες μεγατόνων. Γιατί στο παιδί μου; Αλλά και γιατί όχι στο παιδί μου;», διερωτώταν η ηρωική μητέρα.
Σε κάποια στιγμή της θεραπείας ένιωσε πως θα έχανε το κοριτσάκι της. «Όλα σκοτείνιασαν. Δεν υπήρχαν λέξεις που να μπορούσαν να περιγράψουν αυτό που ένιωθα, αυτό το άδειασμα. Το παιδί μου έχει καρκίνο. Είναι λέξεις που πρέπει να ηχογραφείς και να τις επαναλαμβάνεις, για να απελευθερώνουν κάθε φορά και ένα νόημα», είπε η Μαρία.
Η μικρή Ιλάειρα άντεξε στις κακουχίες και τους πόνους. Υποβλήθηκε σε δέκα χημειοθεραπείες και χειρουργείο. Αφαιρέθηκε ο όγκος και το δεξί επινεφρίδιο, σύμφωνα με τη μητέρα. Ο τελευταίος επανέλεγχος κατέδειξε ότι το παιδί ανταποκρίθηκε θετικά στη θεραπεία. Αργότερα, όμως, υπήρξε νέα αναποδιά, επειδή δεν είχε καθαρίσει πλήρως ο μυελός, συνεπώς υποβλήθηκε αναγκαστικά σε νέο κύκλο χημειοθεραπειών. Η θεραπεία ολοκληρώθηκε με μεταμόσχευση μυελού των οστών και ανοσοθεραπεία διάρκειας άλλων έξι μηνών. Η μικρή Ιλάειρα είχε καταφέρει να νικήσει τη μάχη της ζωής, παρόλο που αρχικά έμοιαζε ακατόρθωτο. Η μητέρα της, αφού ευχαρίστησε το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό και όλους όσοι συμπαραστάθηκαν στην οικογένεια, είπε πως νιώθει πολύ περήφανη για το παιδί της.
Όταν επέστρεψαν σπίτι, μετά το τέλος της μακροχρόνιας θεραπείας, η Μαρία ρώτησε τη μικρή για την όλη περιπέτειά της και η 7χρονη απάντησε: «Μαμά, δεν ήταν και πολύ δύσκολη η θεραπεία. Μπορώ να πω ότι ήταν και λίγο εύκολη… Μόνο μια μέρα ήταν η πιο δύσκολη…Ήταν η ημέρα μετά το χειρουργείο, που έπρεπε να μείνω σε εκείνο το δωμάτιο, μόνη μου, χωρίς εσάς…».
