Η Αποκλειστική Συνέντευξη του Γραμματέα Τύπου και Δημοσίων Σχέσεων της ΓΣΕΕ

Για την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί στον εργατικό τομέα της χώρας, για τα όσα βιώνουν οι εργαζόμενοι, τα υψηλα ποσσοτά ανεργίας, τα βάρη της κοινωνίας και την ανοχή της, καθώς επίσης για τον ρόλο του συνδικαλιστικού κινήματος, μίλησε ο Γραμματέας Τύπου και Δημοσίων Σχέσεων της ΓΣΕΕ Δημήτρης Καραγεωγόπουλος, στην αποκλειστική του συνέντευξη στον "Κήρυκο Λίθο" και στον Νικόλαο Μουστάκα.

Πως κρίνετε την ψήφιση του 4ου Μνημονίου και τα νέα οικονομικά μέτρα της κυβέρνησης Σύριζα – Αν. Ελ.;

Θα λέγα ότι ήταν αναμενόμενη η πορεία της σημερινής Κυβέρνησης, η οποία στο πρόσφατο παρελθόν ανέβασε ένα πολύ μεγάλο μέρος των χαμηλών λαικών στρωμάτων στα σύννεφα και αμέσως μετά όλοι αυτοί οι άνθρωποι που προσδοκούσαν κάτι τόσο διαφορετικό έπεσαν σε ελεύθερη πτώση χωρίς αλεξίπτωτο. Αυτό έχει προκαλέσει ένα σοκ. Δεν έχει καμία απολύτως σχέση αυτή η πολιτική με αυτό το οποίο είχαν υποσχεθεί και πραγματικά οδηγεί σε αδιέξοδο, σ’ ένα φάβλο κύκλο λιτότητας και ύφεσης και δεν υπάρχει κάποιο αναπτυξιακό πλάνο το οποίο να δώσει μια πειστική απάντηση για το πως αυτή η χώρα θα εξέλθει της κρίσης των τελευταίων ετών .

Η θέση των συνδικάτων για αυτή την κατάσταση ποια είναι; Υπάρχουν προτάσεις και λύσεις;

Ως συνδικάτα σε καμία περίπτωση δεν μπορούμε να είμαστε υπέρ της εφαρμογής τέτοιου είδους μέτρων διότι πρωτίστως πλήτεται ο κόσμος της μισθωτής εργασίας. Εμείς εκπροσωπούμε μόνο μια τάξη της ελληνικής κοινωνίας, δεν είμαστε κόμματα να έχουμε μία διαταξική εκπροσώπηση. Η ΓΣΕΕ εννοείται ότι βρίσκεται σε ένα Μαραθώνιο αγώνα από την πρώτη στιγμή εφαρμογής αυτών των σκληρών μέτρων σε βάρος του κόσμου που εκπροσωπεί . Από το 2010 έχουν πραγματοποιηθεί 42 απεργιακές κινητοποιήσεις, βάζοντας στο απεργιακό μας πλαίσιο τον τερματισμό όλων αυτών των πολιτικών λιτότητας που εφαρμόζονται λόγω μνημονίων. Εννοείται ότι έχουμε εναλλακτικές προτάσεις. Ειδικά και στην παρούσα κυβέρνηση από την αρχή της ανάληψης της διακυβέρνησης της χώρας, έχουμε στείλει αντιπροτάσεις. Έχουμε ζητήσει επανειλημμένως συνάντηση με τον Πρωθυπουργό ο οποίος παρά το γεγονός ότι έχει συναντήσει τους εργοδότες και τους εκπροσώπους των μεγάλων επιχειρήσεων, δυστυχώς δεν έχει βρει το χρόνο, προφανώς και δεν επιθυμεί, να συναντηθεί με τα συνδικάτα. Το Ινστιτούτο εργασίας της ΓΣΕΕ με στοιχεία για την Ελληνική οικονομία που εκδίδει κάθε έτος, όλοι γνωρίζουμε την σοβαρότητα και την τεκμηρίωση των εκθέσεων της ΓΣΕΕ για την οικονομία, έχει καταθέσει μία σειρά από προτάσεις στον Πρωθυπουργό.
Δεν έχουν αξιοποιηθεί και δεν μας έχει καλέσει καν να του εξηγήσουμε τι ακριβώς προτείνουμε. Δε διεκδικούμε το αλάθητο ως συνδικάτα, αλλά όποιος έχει να καταθέσει μία πρόταση και μία ιδέα θεωρώ ότι θα έπρεπε να είναι ευπρόσδεκτος από την οποιαδήποτε κυβέρνηση. Τουλάχιστον να μας ακούσει. Δυστυχώς δεν το έχει κάνει. Είναι δική του επιλογή. Μάλιστα είδαμε έκπληκτοι τον Πρωθυπουργό από την πρόσφατη διάσκεψη που έγινε στην Ρώμη , αντί να μιλάει στις δηλώσεις του για τα ζητήματα που αφορούν την οικονομία, τα μέτρα που πλήττουν τον ελληνικό λαό, να απευθύνεται σε ένα πολύ μεγάλο μέρος της δήλωσής του στα ελληνικά συνδικάτα, λέγοντας ότι τα συνδικάτα είναι μία οπισθοφυλακή, μία οπισθοδρόμηση για την χώρα και δεν στηρίζουν την κυβέρνηση. Προφανώς είμαστε απέναντι σε κάθε είδους μνημόνια οποιοσδήποτε και αν τα έφερε.

Τα τελευταία χρόνια οι εργαζόμενοι βρίσκονται στο στόχαστρο. Μπορεί αυτό να ανατραπεί;

Η αγορά εργασίας έχει απορρυθμιστεί πλήρως τα τελευταία χρόνια, ειδικά από το 2012 και μετά, μετά την 6η πράξη του Υπουργικού Συμβουλίου, με την οποία καταργήθηκε κάθε έννοια συλλογικού εργατικού δικαίου, αφαιρέθηκαν όλα τα εργαλεία που είχαν τα συνδικάτα στα χέρια τους (πχ συλλογική διαπραγμάτευση συμβάσεων εργασίας) στο όνομα της ανταγωνιστικότητας της χώρας και της καταπολέμησης της ανεργίας. Αντιθέτως όμως, αμέσως μετά την εφαρμογή αυτών των μέτρων, η ανεργία εκτινάχθηκε στα ύψη και οι ελληνικές επιχειρήσεις εκλεισαν και κλείνουν κατά χιλιάδες καθώς δεν μπορούν να ανταγωνιστούν, ειδικά οι μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις οι οποίες αποτελούν τη ραχοκοκαλιά της Ελληνικής Οικονομίας ,τις μεγάλες πολυεθνικές ακόμα και σε επίπεδο κόστους του εργατικού δυναμικού. Αυτή τη στιγμή οι συμβάσεις πλήρους απασχόλησης, έχουν μετατραπεί σε συμβάσεις εργασίας μερικής απασχόλησης, των 180-200 ευρώ με τετράωρη απασχόληση, η οποία όμως στην πραγματικότητα σε πάρα πολλές περιπτώσεις είναι 8ωρη ή 10ωρη. Δηλαδή μιλάμε για μία εργασιακή ζούγκλα. Την αποκλειστική ευθύνη για αυτήν την κατάσταση, έχουν οι εκάστοτε κυβερνήσεις που πέρασαν και εφάρμοσαν αυτά τα μέτρα κατά εντολή των δανειστών.

Εμείς από την πρώτη στιγμή ξέραμε τη δυσκολία της κατάστασης. Αποκωδικοποιήσαμε το 2010 και νωρίτερα ακόμη από το 2008 για το που ακριβώς οδηγείται η χώρα. Είχαμε επισκεφθεί και τον Καραμανλή ως Πρωθυπουργό της χώρας το 2008, ο οποίος μας είχε απαντήσει, κατά τη συνάντηση με τα συνδικάτα και τη ΓΣΕΕ, ότι η χώρα ήταν θωρακισμένη και να μην ανησυχούμε.΄Ενα χρόνο μετά βρέθηκε στο χείλος της χρεοκοπίας και εισήλθε σε αυτή την περιδείνηση θα έλεγα των μνημονίων.

Θα πρέπει να βελτιωθούν εδώ και τώρα οι συνθήκες εργασίας να επανέλθει ο βασικός μισθός στα 751 ευρώ. Θα πρέπει να επανέλθουν στην ουσία οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας και με επαναφορά της αρχής της ευνοϊκότερης ρύθμισης. Γιατί πρέπει να γίνει αυτό; Γιατί δεν έχουμε βαριά βιομηχανία. Η χώρα είναι στηριγμένη στην κατανάλωση. Επομένως αν θέλουμε να δώσουμε αυτό το αναπτυξιακό πουσάρισμα στην ελληνική οικονομία, θα πρέπει να υπάρξει αναβάθμιση της μισθολογικής θέσης των εργαζομένων του ιδιωτικού τομέα, για να πυροδοτήσει αυτή την μικρή έκρηξη στην Ελληνική οικονομία. Γιατί αυτή η αύξηση, πάλι στην ίδια την αγορά θα επανέλθει .

Δεν αρκεί μόνο αυτό όμως. Έχουμε καταθέσει πρόταση για τη διαχείριση ευρωπαϊκών προγραμμάτων που θα μπορούσαν να δημιουργήσουν αρκετές δεκάδες χιλιάδες νέες θέσεις εργασίας σε ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα. Η αξιοποίηση αυτών των κονδυλίων, πάλι μέσα στην αγορά θα γυρίσει.Αλλά από ό,τι φαίνεται είναι μονόδρομος η επιλογή της κυβέρνησης για εφαρμογή της πολιτικής που ακολουθεί, με μόνιμα φορολογικά υποζύγια, τους χαμηλοσυνταξιούχους, τους χαμηλόμισθους και όχι τις μεγάλες επιχειρήσεις τις οποίες ακόμα δεν τις έχει αγγίξει.

Για να γίνουν όλα τα παραπάνω χρειάζεται σχέδιο. Πιστεύετε, ότι τα κόμματα που απαρτίζουν τη Βουλή έχουν κάποιο πρόγραμμα ή αρκούνται μόνο στις ευχές και τις καλές προθέσεις;

Οφείλω να πω ότι είναι δυστύχημα για τη χώρα, στη πιο δύσκολη χρονικά στιγμή, να έχει αυτό το πολιτικό προσωπικό. Υπάρχουν αξιόλογοι άνθρωποι σε όλες τις πτέρυγες και τις παρατάξεις της Βουλής, εκτός βέβαια από την Χρυσή Αυγή. Αυτοί οι ελάχιστοι άνθρωποι δεν μπορούν να έρθουν σε συννενόηση για να χαραχτεί μια εθνική στρατηγική. Δεν μπορεί να υπάρχει η ελάχιστη εθνική συννενόηση . Είδαμε από την αρχή της κρίσης όλες αυτές τις κυβερνητικές αλλαγές, οι οποίες γίνονταν απλά και μόνο για την διεκδίκηση της καρέκλας και της εξουσίας. Ποτέ τα κόμματα δεν έκατσαν όλα σε ένα τραπέζι, το καθένα με τις δικές του απόψεις, για να χαράξουν μία εθνική στρατηγική για τη χώρα. Να υπάρχει τουλάχιστον μια ενιαία αντιμετώπιση των σοβαρών εθνικών ζητημάτων. Δεν υπάρχει δηλαδή ένα εθνικό σχέδιο και αυτό νομίζω είναι το πρόβλημα. Διότι το καλύτερο σχέδιο, είναι το εθνικό σχέδιο.

Κάποιοι κατηγορούν τα συνδικάτα ότι παλιότερα οι διαδηλώσεις, οι πορείες και γενικότερα οι αντιπαραθέσεις με τις κυβερνήσεις ήταν σε πιο σκληρούς τόνους παρά τώρα με τον ΣΥΡΙΖΑ. Τι απαντάτε σε αυτό;

Θα σας πω ότι υπάρχουν πάρα πολλές απόψεις οι οποίες διίστανται και πάρα πολλοί μύθοι οι οποίοι υπάρχουν γύρω από τα Συνδικάτα, γύρω από τη λειτουργία των Συνδικάτων. Αυτό εξαρτάται πάντα από το ποιος βρίσκεται στην κυβέρνηση. Όταν η χώρα πρωτομπήκε στην κρίση, η τότε κυβέρνηση άφηνε αιχμές κατά των Συνδικάτων τα οποία κατηγορούσε ότι αντιμετώπιζαν σκληρά την προσπάθεια της Κυβέρνησης να διασώσει τη χώρα.Αυτοί οι οποίοι μας χτυπούσαν την πλάτη εκείνη την περίοδο και έρχονταν στις κινητοποιήσεις μας, έξω από το κτίριο της ΓΣΕΕ, ήταν τα κόμματα της αντιπολίτευσης. Όταν άρχισαν οι εναλλαγές στη διακυβέρνηση της χώρας, κάθε μία κυβέρνηση η οποία αναλαμβάνει τα ηνία της χώρας κατηγορούσε τα Συνδικάτα ότι η στάση απέναντί της ήταν σκληρότερη σε σχέση με τις προηγούμενες. Συνεχώς χτυπούσαν τα Συνδικάτα τα οποία δεν βοηθούσαν την προσπάθειά της.Ξεχνάει ο καθένας από αυτούς ποια ήταν η στάση και η θέση τους όταν βρίσκονταν στη θέση της αντιπολίτευσης. Ειδικότερα η σημερινή κυβέρνηση και μιλάω ειδικά για το κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ, ίσως είναι η μοναδική κυβέρνηση από όλες τις κυβερνήσεις οι οποίες αναλώθηκαν στη διακυβέρνηση της χώρας που επιτίθεται με τέτοια σφοδρότητα στα Συνδικάτα.
Όχι μόνο εντός των συνόρων αλλά και εκτός των συνόρων της χώρας. Είναι η πρώτη φορά που και κατά παράβαση των διεθνών συμβάσεων, αλλά και του ίδιου του συντάγματος της χώρας έχει γίνει τέτοια προκλητική παρέμβαση,
στη δράση και στην εσωτερική αυτονομία των συνδικάτων.Τελικά θα πρέπει να αποφασίσουν. Τα Συνδικάτα είναι οπισθοφυλακή? Τα Συνδικάτα αντιμετωπίζουν ακαριαία τα ζητήματα, τα συνδικάτα είναι ακραία ως αντίπαλοι? Ως αντιπολίτευση οι προηγούμενες κυβερνήσεις χτυπούσαν την πλάτη στα συνδικάτα και ως κυβέρνηση όταν ανέβαιναν στην εξουσία κατηγορούσαν τα συνδικάτα ότι είναι η οπισθοφυλακή και δεν βοηθούσαν στην άσκηση της πολιτικής. Θα πρέπει επιτέλους να αποφασίσουν.

Τα Συνδικάτα ξέρουν όμως τι θέλουν. Τα Συνδικάτα έχουν στρατηγική. Τα Συνδικάτα έχουν αντέξει στον καιρό της κρίσης.Παρά το γεγονός ότι από όπου πέρασε το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο τα Συνδικάτα διαλύθηκαν μέσα στο πρώτο εξάμηνο.Δεν είχαν δηλαδή ούτε καρέκλα να κάτσουν, ούτε χρηματοδότηση υπήρχε. Αυτό επιχειρήθηκε και εδώ να γίνει με την αναστολή χρηματοδότησης από το 2012 και με τις παρεμβάσεις της σημερινής Κυβέρνησης.Επιχειρήθηκε να διαλυθούν τα Συνδικάτα.Όχι μόνο σε υποδομές αλλά και ως ύπαρξη.
Και αυτό είναι πάρα πολύ επικίνδυνο και για το ίδιο το πολίτευμα. Η επίθεση δηλαδή που γίνεται στον τρίτο πυλώνα της δημοκρατίας που είναι ο συνδικαλισμός.

Πιστεύετε ότι τα συνδικάτα έχουν επιτελέσει επαρκώς τον ρόλος τους; Είναι άδικη η απαξίωσή τους; Έχουν κάνει λάθη;

Θα ήταν λάθος να ισχυριστούμε ότι δεν έχουμε και εμείς ως μικρογραφία της κοινωνίας τις δικές μας παθογένειες. Όμως δεν είναι αυτή η εικόνα που παρουσιάζεται. Κάποιοι συνάδελφοι συνδικαλιστές ,μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού, ακολούθησαν μία πολύ συγκεκριμένη πορεία η οποία δεν είχε σχέση μ΄ αυτό το οποίο υπηρετούσαν όταν ήταν μέσα στα συνδικάτα.Αυτό δεν είναι ικανό, για να είναι αντιπροσωπευτικό ως δείγμα, για τη δράση και τη λειτουργία των Συνδικάτων. Αυτή τη στιγμή χιλιάδες συνάδελφοί μου συνδικαλιστές του ιδιωτικού τομέα, καθημερινά δίνουν τη μάχη τους στις επιθεωρήσεις εργασίας, στα δικαστήρια, στα πεζοδρόμια, σε κινητοποιήσεις. Με προσωπικές διώξεις των ίδιων από τους εργοδότες τους. Χωρίς να έχουν τα απαιτούμενα εργαλεία όπως γίνεται σε μία κανονική δυτικοευρωπαϊκή χώρα, για να αντικρούσουν τις εργοδοτικές αυθαιρεσίες. Υφίστανται και οι ίδιοι προσωπικές διώξεις, μένουν στο δρόμο, απολύονται. Αυτή είναι η πραγματική εικόνα του συνδικαλισμού στην Ελλάδα. Και όχι αυτή που προσπαθεί κάθε κυβέρνηση να παρουσιάσει.
Επιλέγει 2- 3 μεμονωμένα περιστατικά τα «αμπαλάρει» και τα πετάει για τροφή, αν θέλετε και συγνώμη για την έκφραση, στο πόπολο. Χιλιάδες συνάδελφοί μου αυτή τη στιγμή δίνουν τη μάχη τους,απέναντι στα μέτρα που φέρνει η εκάστοτε κυβέρνηση.Ο συνδικαλισμός είναι εδώ. Υπάρχει λαβωμένος, πληγωμένος αλλά αντιστέκεται. Και ποιος πολιτειακός θεσμός δεν έχει απαξιωθεί ή ακόμα και οι ίδιοι οι πολιτικοί δεν έχουν απαξιωθεί στον καιρό της κρίσης;

Πιστεύετε ότι η κοινωνία αντέχει άλλα οικονομικά βάρη;

Η κοινωνία δεν αντέχει άλλα βάρη. Ότι ήταν να δώσει, το έδωσε. Ειδικότερα ο ιδιωτικός τομέας, έχει πληρώσει πολύ ακριβά το μάρμαρο, μ΄ ένα εκατομμύριο τριακόσιες χιλιάδες ανέργους.Νομίζω ότι πλέον και οι ίδιοι οι κυβερνώντες, αναγνωρίζουν το γεγονός ότι δε μπορεί να συνεχιστεί αυτή η κατάσταση. Αλλά δυστυχώς κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας.
Κοροϊδεύουμε και το εσωτερικό όταν λέμε ότι θα πιάσουμε κάποιους στόχους, οι οποίοι τίθενται και ψηφίζουμε το ένα μνημόνιο μετά το άλλο και με τα δύο χέρια. Μετά κοροϊδεύουμε και την διεθνή κοινότητα στο εξωτερικό, ότι μπορούμε να καταφέρουμε αυτήν την προσπάθεια. Αλλά νομίζω ότι αν δεν αλλάξει το μοντέλο οικονομικής πολιτικής, αν δεν πάμε σε ένα αναπτυξιακό συνδυασμό που θα τροφοδοτήσει με νέο εθνικό προϊόν, να δημιουργήσει νέα έσοδα για τη χώρα, νέες θέσεις εργασίας, να μειωθεί το ποσοστό της ανεργίας, να έχουμε διαφορετικά προτάγματα αναπτυξιακά σαν χώρα, δεν υπάρχει περίπτωση να μπορέσουμε ποτέ να ξεφύγουμε από αυτή τη φυλακή. Και με την έλλειψη εθνικής συνεννόησης έχουμε εγκλωβιστεί σ΄ αυτή την φυλακή.

Και μία τελευταία ερώτηση. Θεωρείτε, πως το μνημόνιο δεν ήταν μονόδρομο, ότι δηλαδή υπήρχε κάποια άλλη διέξοδος; Επίσης θεωρείτε, ότι η κοινωνία και ο χώρος των συνδικάτων έχει καταλάβει, ότι κάποια πράγματα που γινόταν μέχρι το 2009 πρέπει να αλλάξουν;

Φυσικά και δεν ζούμε στην εποχή των παχιών αγελάδων. Δεν έχουμε αυταπάτες. Αυταπάτες έχουν τα κόμματα που βρίσκονται στην κυβέρνηση.
Μέχρι το 2009 η χώρα είχε τη δυνατότητα να αναστρέψει την πτωτική της τάση.Αλλά δεν το έκανε. Από το 2009 και μετά υπήρξε πολύ μεγάλη καθυστέρηση στην αποκωδικοποίηση της έκτασης της κρίσης. Στο να κατανοήσουν όλοι δηλαδή και η κυβέρνηση και τα κόμματα της αντιπολίτευσης, σε ποια κατάσταση βρίσκεται η ελληνική οικονομία.
Αυτή η καθυστέρηση, αυτές οι παλινδρομήσεις, κόστισαν στη Χώρα.
Δεν υπήρξε δηλαδή μία λογική προσέγγιση και μία εθνική συνεννόηση στην αντιμετώπιση του προβλήματος. Σήμερα πληρώνουμε όλα τα παραπάνω λάθη. Σήμερα αν θέλουμε να κάνουμε και μία αυτοκριτική τα συνδικάτα
δεν ξέρουμε αν θα είχαμε ακολουθήσει μία διαφορετική στάση έχοντας την εμπειρία των 7 ετών. Σε κάθε περίπτωση όμως δεν θα μπορέσω να να καταλογίσω ευθύνες στα συνδικάτα. Διότι τα συνδικάτα είναι σχηματισμοί πολιτικοί αλλά δεν είναι κόμματα. Δεν διεκδικούν την εκτελεστική εξουσία.Είναι ένας διεκδικητικός κλάδος. Ένας οργανισμός προάσπισης των εργασιακών δικαιωμάτων και συμφερόντων. Εκεί που θα μπορούσε κανείς να καταλογίσει ευθύνες είναι στα κόμματα που διαχειρίστηκαν, με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο, την άσκηση της εκτελεστικής εξουσίας.