Με αφορμή τα όσα συμβαίνουν στο Εργατικό Κέντρο Πάτρας το τελευταίο διάστημα, θέλω να εκφράσω την άποψη μου για αυτό το λαϊκίστικο συνοθύλευμα που έχει βαλθεί να μπαχαλοποιήσει το δημοκρατικό κύτταρο της εργατικής τάξης της πόλης.
Γιατί; Γιατί έτσι τους αρέσει και...λογαριασμό δεν δίνουν σε κανένα. Έχουν πρόβλημα με τα πρόσωπα; Όχι δα, οι «κληρονομιές» και τα «χωράφια» τους είναι μοιρασμένα και μάλιστα με...γονική παροχή...
Τότε γιατί; Γιατί αυτός ο ρόλος τους έχει ανατεθεί από το ίδιο το σύστημα.
Και ο ρόλος τους δεν σταματά εκεί. Το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ θα βρουν τους «μικρούς» δημοκράτες στα πεζοδρόμια, στα συνδικάτα, στους συλλόγους και θα τους «εξοντώσουν» πριν αυτοί φτάσουν να γίνουν γνωστοί και άρα απειλητικοί για τους μεγάλους του συστήματος. Το ΠΑΜΕ και το «ταξικό μίσος» του θα το συναντήσει κάποιος δημοκράτης πολύ πριν βρεθεί απέναντι στο σύστημα. Τον πόλεμο του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ θα έχει ν’ αντιμετωπίσει πρώτον απ’ όλους. Αυτή είναι η ευχάριστη «αγγαρεία» του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ. Εχθροί τους είναι όλοι οι δημοκράτες και αυτό είναι κάτι το οποίο το κάνουν με ευχαρίστηση. Μια ευχαρίστηση, που γίνεται ηδονή, όταν συναντούν «μικρούς» και τους καταστρέφουν, νομίζοντας ότι εξυπηρετούν τα ιδεολογικά τους συμφέροντα.
Με τον τρόπο αυτόν γίνονται το «μαξιλάρι» των μεγάλων του συστήματος, το οποίο δεν επιτρέπει στους δημοκράτες να γίνουν «απειλητικοί». Με τον τρόπο αυτόν παραμένουν στο προσκήνιο μόνον οι μεγάλοι «μονομάχοι» και κανένας άλλος. Όλοι οι άλλοι απλά δεν μπορούν να πλησιάσουν. Κολλάνε στην «πόρτα» της κεντρικής κοινωνικοπολιτικής σκηνής, την οποία φυλάει με νύχια και με δόντια το ΚΚΕ. Στην «πόρτα» των κοινωνικών αγώνων, των εργατικών κινητοποιήσεων, των κοινωνικών ευαισθησιών κλπ. Στην «πόρτα», που οδηγεί νέους δημοκράτες στο κοινωνικοπολιτικό «προσκήνιο». Για όσο διάστημα το ΚΚΕ είναι ο αποκλειστικός καταγγέλων του συστήματος, το σύστημα θα διαιωνίζεται και άρα θα επιβιώνει και το ΚΚΕ και οι μηχανισμοί του, όπως το ΠΑΜΕ. Το ένα δηλαδή συντηρεί το άλλο.
Τα παιδιά του Στάλιν γίνονται οι «πορτιέρηδες» της δημοκρατίας μας. Όποιοι πρόλαβαν να μπούν, μπήκαν. Οι υπόλοιποι θα «μαλώνουν» με τους «πορτιέρηδες» του ΠΑΜΕ.
Κάτι ανάλογο συμβαίνει αυτές τις μέρες και στο Εργατικό Κέντρο Πάτρας. Δημοκράτες πολεμούν με Σταλίνες, απλά για να φτάσουν μπροστά στο σύστημα «πληγωμένοι» και ταλαιπωρημένοι από τους «πορτιέρηδες».
Ψάχνουμε να βρούμε γιατί δεν υπάρχουν νέα πρόσωπα με φρέσκες ιδέες. Ψάχνουμε να βρούμε γιατί δεν υπάρχουν νέοι που να ασχολούνται με τα συνδικάτα, την τοπική αυτοδιοίκηση, την κεντρική πολιτική σκηνή. Ας ρωτήσουμε τους «συντρόφους» πόσους νέους έχουν διαλύσει, όταν αυτοί βρίσκονταν στα «σπάργανα». Πόσους δημοκράτες έχουν «εξοντώσει», πολύ πριν αυτοί γίνουν γνωστοί. Πόσους έχουν εξουθενώσει, μέχρι να τους φτάσουν σε σημείο να τα παρατήσουν. Πόσους έχουν ταλαιπωρήσει, μέχρι να τους αναγκάσουν να καταφύγουν στο σύστημα, για ν’ απαλλαγούν από αυτούς. Μια πραγματική πληρωμένη «ύαινα», που εξοντώνει τα μικρά «λιονταράκια» της δημοκρατίας πολύ πριν αυτά γίνουν απειλητικά για τα αφεντικά της. Μια πραγματική μάστιγα για τον πολιτικοποιημένο «ανθό» της κοινωνίας.
Πανηγυρίζουν κάθε φορά που καταστρέφουν ένα νέο κοινωνικό ή πολιτικό αφήγημα. Πανηγυρίζουν, κάθε φορά που χαλάνε μια νέα «φωλιά» κάποιων νέων δημοκρατών. Χαίρονται, όταν βγάζουν από τη «μέση» κάποιον φέρελπι δημοκράτη. Κάποιον ενοχλητικό και χαρισματικό «μπουρζουά». Κάποιο «κακομαθημένο» παλιόπαιδο, που τολμά να μπει στα «φέουδά» τους και να μιλήσει για εργατικά δικαιώματα, κοινωνικές ευαισθησίες ή την παγκόσμια ειρήνη. Χαίρονται, όταν κατασπαράζουν έναν μικρό σκύμνο (λιονταράκι) της δημοκρατίας. Ηθικό πρόβλημα δεν έχουν, εφόσον, λόγω δόγματος, ανήκουν σε άλλο «είδος». Από τη στιγμή που δεν μπορούν να εξοντώσουν τους μεγάλους του, αντλούν ευχαρίστηση από την εξόντωση των μικρών.
Υ.Γ. Για να μην υπάρξουν παρεξηγήσεις, παρερμηνείες και παρανοήσεις...έχουν περάσει χρόνια από τότε που ήμουν «μικρό λιονταράκι»...έχω μεγαλώσει αρκετά (ηλικιακά εννοώ) και μην κάνει το λάθος καμία «ύαινα» του συστήματος και με «μπερδέψει» με μικρό σκύμνο...