Τα αμείλικτα γιατί, ενός Αξιωματικού της ΕΛ.ΑΣ για τις πρώτες ώρες της πυρκαγιάς

"Άφησα τα δάκρυα μου να στεγνώσουν, άφησα την οργή μου να ξεθυμάνει, έδιωξα απελπισία και φρίκη από το μυαλό μου και αποφάσισα να μοιραστώ κάποιες ψύχραιμες σκέψεις μου μαζί σας, εν είδει ψυχοθεραπείας περισσότερο, παρά δημιουργίας εντυπώσεων και επίρριψης ευθυνών.

Το απόγευμα της Δευτέρας 23-7 και παρακολουθώντας ΖΩΝΤΑΝΑ από τους τηλεοπτικούς δέκτες, να εκτυλίσσονται όλα εκείνα τα τραγικά γεγονότα για τα οποία κλαίμε σήμερα, κοίταζα νευρικά την οθόνη του κινητού μου τηλεφώνου, περιμένοντας ανυπόμονα για την κλήση που θα με καλούσε να μεταβώ ΕΚΤΑΚΤΩΣ στην Υπηρεσία μου. Την κλήση που θα με έκανε να νιώσω χρήσιμος στην κοινωνία που υπηρετώ, την κλήση που θα μου θύμιζε για άλλη μια φορά ποιο είναι το καθήκον μου και για ποιο λόγο πληρώνομαι.

• Δυστυχώς η κλήση δεν ήλθε ποτέ, ΟΧΙ γιατί δεν είχα καλό σήμα, ΟΧΙ γιατί ενεργοποιήθηκε κάποια μυστηριώδης φραγή στο τηλέφωνό μου, ΟΧΙ γιατί δεν είχα μπαταρία, αλλά επειδή η Υπηρεσία έκρινε προφανώς ότι τα περιστατικά που λάμβαναν χώρα δεν επέβαλλαν τέτοια κλήση.

Γνωρίζοντας τη χρόνια παθογένεια του συστήματος, τουτέστιν την ανυπαρξία δυναμικών ανθρώπων που θα σηκώσουν το βάρος δύσκολων αποφάσεων την κρίσιμη στιγμή (ΑΝ ΚΑΙ ΠΛΗΡΩΝΟΝΤΑΙ ΩΣ ΜΕΓΑΛΟΣΧΗΜΟΙ ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΟΙ ΓΙΑ ΤΟ ΛΟΓΟ ΑΥΤΟ), μετέβην αυτοβούλως στην Υπηρεσία μου προκειμένου να προσφέρω τον εαυτό μου εθελοντικά στον όποιο σκοπό.

Φευ, το μοναδικό που κατάφερα τελικώς ήταν να αλλάξω τηλεοπτικό δέκτη και συντροφιά!

Αντί λοιπόν να παρακολουθώ τα τεκταινόμενα με τη γυναίκα μου στην τηλεόραση του σαλονιού μου, βρέθηκα να τα παρακολουθώ με τους συναδέλφους μου στους δέκτες των γραφείων μας. Ρωτώντας τους παριστάμενους προϊσταμένους μου για το τι μέλλει γενέσθαι, οι τελευταίοι μου αποκρίθηκαν ότι πρέπει να παραμείνουμε ως έχουμε μέχρι νεωτέρας. Μάλιστα με συμβούλευσαν να κρατήσω δυνάμεις μήπως χρειαστεί να βοηθήσουμε στη συνέχεια.

• Απογοητευμένος και γεμάτος ένταση κύριε Καραιβάζ "παρέμεινα ως είχα". Παρέμεινα ως είχα μέχρι που κάηκε και ο τελευταίος συνάνθρωπός μου στο Μάτι και στο Κόκκινο Λιμανάκι, παρέμεινα ως είχα μέχρι που πνίγηκε και το τελευταίο παιδάκι ανοικτά των ακτών της Ραφήνας και της Νέας Μάκρης. 

Ποτέ δεν είχα ιδιαίτερη εμπιστοσύνη στις οργανωτικές ικανότητες των διοικητικών οργάνων τόσο της Ελληνικής Αστυνομίας, όσο και του ευρύτερου δημόσιου τομέα γενικότερα. Το πως καταλαμβάνουν τις θέσεις τους είναι τοις πάσι γνωστό και τυγχάνουν ελάχιστες οι περιπτώσεις που τα διαμάντια στις επωμίδες και τα παράσημα στο στήθος, συνάδουν με την ποιότητα και την πραγματική αξία του φέροντα. Όταν άκουσα δε στην χολυγουντιανού τύπου δημόσια μετάδοση του συντονιστικού πολιτικής προστασίας, παρουσία του πρωθυπουργού, κάτι για φωτιές στη ΣΟΥΗΔΙΑ, έχασα και την τελευταία μου ελπίδα.

• Δεν γνωρίζω τίποτα για πυρκαγιές και αυτός ήταν ο βασικός λόγος που δεν πήρα πρωτοβουλία να ενεργήσω μόνος μου, προς όφελος των συμπολιτών μου. Φοβόμουν βλέπεις μήπως από τις αγαθές αλλά ανεκπαίδευτες διαθέσεις μου, πάρω κανέναν άνθρωπο στο λαιμό μου και προκαλέσω μεγαλύτερη ζημία απ' ότι καλό. 

Μετανιώνω οικτρά για την απόφασή μου αυτή, γιατί μπορεί με τους συναδέλφους μου να μην κατέχουμε την απαιτούμενη της περίστασης πείρα, κατέχουμε όμως την κοινή λογική και το καθαρά μυαλό, αρετές που μας έβγαλαν ασπροπρόσωπους τόσες και τόσες φορές σε δύσκολες στιγμές της καριέρας μας.

Κοινή λογική και καθαρό μυαλό που σίγουρα έλειπαν από τους συντονιστές των επιχειρήσεων στις πυρκαγιές της Ραφήνας και της Νέας Μάκρης.

Πίσω στην Υπηρεσία τώρα. Η νύκτα προχώρησε, η κατάσταση εκτονώθηκε και δόθηκε η εντολή να σηκωθούμε από τους καναπέδες και να γυρίσουμε σπίτια μας, με την υπόσχεση/απειλή ότι η επόμενη ημέρα θα ήταν απαιτητική. Ίσως σκέφτονταν να μας πάρουν τους καναπέδες και να μας βάλουν να βλέπουμε όρθιοι τηλεόραση σκέφτηκα, τι να πω;

Αηδιασμένος μπήκα στο ιδιωτικό μου αυτοκίνητο και μαζί με άλλους συναδέλφους μου μεταβήκαμε στις πληγείσες περιοχές, με την ιδιότητα του εθελοντή περισσότερο κι όχι του αστυνομικού, για να βοηθήσουμε τους εκεί συναδέλφους μας και τους πυροσβέστες, με όποιο τρόπο μπορούσαμε.

Αν και το σκοτάδι μας στέρησε την πλήρη εικόνα της καταστροφής, το θέαμα που αντικρίσαμε μας έκοψε τα πόδια. Καμμένη η γης από άκρη σε άκρη, αυτοκίνητα, σπίτια, εστιατόρια παρανάλωμα του πυρός και μια αίσθηση καταστροφής που όμοιά της πρέπει να βίωσαν μόνο επιζώντες πολεμικών συγκρούσεων.

Έφτασε και το χάραμα, με τις ακτίνες του ήλιου να αναδεικνύουν το μέγεθος του ολέθρου, καθώς και την απόλυτη φρίκη πάνω στα υπολείμματα ανθρωπίνων σωρών, αποτεφρωμένων σωμάτων που κάποια στιγμή φιλοξενούσαν υποστάσεις συνανθρώπων μας.

Ανθρώπων κάθε ηλικίας, κάθε εθνικότητας, κάθε φύλου, κάθε κομματικής και κοινωνικής υπόστασης. Ανθρώπων που το μοναδικό τους ατόπημα ήταν ότι πίστεψαν πως διαβιούν σε ένα οργανωμένο κράτος, ένα κράτος που τους παρέχει ασφάλεια και διέξοδο σε κάθε κατάσταση.

 Όσο περνούσε η ώρα φρίκη ξεχείλιζε με όσα έβλεπαν τα μάτια και αντιλαμβανόταν ο νους. Αυτό όμως που ενόχλησε περισσότερο και τρύπησε σαν πύρινη ρομφαία τα βάθη της καρδιάς μου, ήταν τα μικρά παιδιά.

Αθώες Ψυχούλες, οι οποίες "έφυγαν" από αυτόν τον κόσμο αβοήθητες και μέσα στην απελπισία, χωρίς να προλάβουν να γευτούν καμία από τις χαρές της ζωής. Ψυχές που μετοίκησαν σε άλλους "αγρούς" με τρόπο σκληρό και βασανιστικό.

Η ξεγνοιασιά, η αθωότητα και το αέναο παιχνίδι του Ελληνικού μαθητικού καλοκαιριού, μετατράπηκε στον απόλυτο εφιάλτη που τερμάτισε τις μικρές ζωές τους μέσα στην πύρινη φρίκη. Η σκέψη μου όμως λειτούργησε και εγωιστικά. Γονιός και εγώ δεν μπόρεσα να μη σκεφτώ ακόμη περισσότερο τους άμοιρους γονείς των παιδιών αυτών, οι οποίοι απελπισμένοι και μη έχοντας κάτι άλλο να αντιτάξουν στον επερχόμενο θάνατο, έβαλαν τα σπλάχνα τους μέσα στην αγκαλιά τους, προσφέροντάς τους ένα τελευταίο συναίσθημα ανακούφισης πριν το μεγάλο ΑΝΤΙΟ.

Όλοι αυτοί οι άνθρωποι "τελείωσαν", πιστεύοντας πως άνθρωποι σαν κι εμένα, σαν τους συναδέλφους μου, σαν τους πυροσβέστες, δεν παρέμεναν θεατές των γεγονότων, αλλά κατευθύνονταν με κίνδυνο της ζωής τους να τους σώσουν. Ο αριθμός των θυμάτων είναι 80 νεκροί έως αυτή τη στιγμή που σας γράφω.

Σαν αστυνομικός και σαν άνθρωπος θεωρώ αδιανόητο ανάμεσα σε τόσους νεκρούς να μην υπάρχει ένας αστυνομικός ή πυροσβέστης.

Ένας νεκρός εκπρόσωπος του Ελληνικού κράτους, που να πάλεψε μαζί με τους συμπολίτες μας μέχρι την τελευταία τους στιγμή. Απόδειξη του ότι οι "ΗΡΩΕΣ" όπως θέλουμε να παρουσιαζόμαστε, δεν λογαριάσαμε τις ζωές μας για να σώσουμε τους συμπολίτες μας.

Απόδειξη του ότι κι αν ακόμη δεν μπορέσαμε να τους σώσουμε, τουλάχιστον πεθάναμε μαζί τους, βάζοντάς τους εμείς στην αγκαλιά μας την ύστατη στιγμή, όπως έκαναν τόσοι και τόσοι που έφεραν περήφανα το εθνόσημό μας.

• Αυτοί ήταν ΗΡΩΕΣ κύριε Καραιβάζ κι όχι οι παχύσαρκοι συνδικαλιστές που θα μαζέψουν δέκα ντάνες νερά για τους πληγένετες, κάνοντας επίσημη τελετή παράδοσης-παραλαβής με φωτογράφους και μεγάλα λόγια. 

Αυτοί είναι ΗΡΩΕΣ κύριε κι όχι οι Στρατηγοί που φοβούνται να προφέρουν τη λέξη ΝΕΚΡΟΣ μπροστά στον πρωθυπουργό, αλλά συμμετέχουν ως αναπόσπαστο κομμάτι του κομματικού μηχανισμού στη διαχείριση του πολιτικού κόστους σαν περιφερόμενος θίασος!

• Λόγια σκληρά ναι, μα λόγια αληθινά! Λόγια που δεν προσφέρονται προς πολιτική εκμετάλλευση. 

Δυστυχώς η ταπεινωτική εικόνα των ανώτατων Αξιωματικών είναι διαχρονική. Την ξαναείδαμε στις φωτιές του 2007, στα Δεκεμβριανά του 2008, στα επεισόδια της MARFIN, στις πλημμύρες στη Μάνδρα!

Προς Θεού, δεν θα χαιρόμουν ούτε επιθυμώ το θάνατο των συναδέλφων μου. Απλά το όλο αποτέλεσμα αποδεικνύει περίτρανα ότι δεν ήμασταν εκεί που έπρεπε να είμαστε. Δίπλα στους ανθρώπους, καλώντας τους να εκκενώσουν τα σπίτια τους, καθοδηγώντας τους, δίνοντάς τους την αίσθηση ότι δεν είναι αβοήθητοι και εγκαταλελειμμένοι στη μοίρα τους από το Ελληνικό κράτος!

Στις λίγες εικόνες που στα μάτια μου διασώζεται η τιμή του σώματος, συγκαταλέγονται οι αστυνομικοί της ΔΙΑΣ και των εποχούμενων περιπολιών, που έχοντας πετάξει τα υπηρεσιακά τους είδη, τα άρβυλα και τα παντελόνια τους ακόμα, βουτάνε μέσα στα νερά και μεταφέρουν στην αγκαλιά τους τραυματίες μικρά παιδιά και υπερήλικες στα σκάφη που ήλθαν για την περισυλλογή τους. Αυτοί ήταν από τους λίγους που βρέθηκαν εκεί που έπρεπε!

• Πολλοί θα βγουν να πουν ότι δεν υπήρχε σχέδιο. Ναι σχέδιο δεν υπήρχε και όσοι έχουν ασχοληθεί έστω και λίγο με το φαινόμενο πολιτική προστασία, μόνο να μειδιάσουν ειρωνικά με το όλο εγχείρημα μπορούν. Σε συνθήκες έκτακτης ανάγκης όμως, συνθήκες στις οποίες τα δεδομένα μεταβάλλονται συνεχώς, όλα τα σχέδια πάνε στον κάλαθο των αχρήστων. 

Τα σχέδια εξυπηρετούν συγκεκριμένα πράγματα και λειτουργούν αποτελεσματικά μονάχα ως ΓΕΝΙΚΕΣ ΟΔΗΓΙΕΣ. Το βάρος πέφτει στους διαχειριστές της έκτακτης ανάγκης, οι οποίοι οφείλουν να εκτιμήσουν σωστά την κατάσταση και να κατευθύνουν αποτελεσματικά τους όποιους πόρους τους, αρκεί φυσικά να τους γνωρίζουν.

Επειδή είμαι σχεδόν σίγουρος ότι τίποτε από τα παραπάνω δεν έγινε, θα παραθέσω ορισμένα απλά ερωτήματα, ερωτήματα που γέννησε το φτωχό μου μυαλό και απαιτούν απάντηση, ώστε να θέσω επιτέλους σε δίκαια πλαίσια την ευθύνη που μας αναλογεί ως κρατικός μηχανισμός.

1. Με δεδομένη την αδυναμία προσέγγισης της Μαραθώνος-με τη πυρκαγιά να μαίνεται και στα δύο ρεύματα-καθώς και την ανυπαρξία ικανού οδικού δικτύου στις περιοχές εκτός αστικού ιστού Ραφήνας και Νέας Μάκρης (Κόκκινο Λιμανάκι-Μάτι), γιατί δεν εκτιμήθηκε ο κίνδυνος κυκλοφοριακού εμφράγματος και κατά συνέπεια του εγκλωβισμού των κατοίκων;
2. Γιατί δεν εστάλησαν ΕΓΚΑΙΡΑ οι διαθέσιμες αστυνομικές και πυροσβεστικές δυνάμεις για την ΑΜΕΣΗ εκκένωση των κατοίκων στους οποίους πλησίαζε η πυρκαγιά προς άλλες κατευθύνσεις (π.χ. Λ. Ποσειδώνος πριν τη φτάσει η φωτιά )και σε έσχατη περίπτωση προς τη θάλασσα;
3. Πότε ενημερώθηκε το Λιμενικό και γιατί δεν κινητοποιήθηκαν τα φέρυ από τα σε απόσταση ελαχίστων μιλίων λιμάνια Ραφήνας και Μαρμαρίου για την περισυλλογή των πυροπαθών;
4. Γιατί δεν χρησιμοποιήθηκαν τα ελικόπτερα Αστυνομίας και Ενόπλων Δυνάμεων για τον εντοπισμό διασωθέντων με τις θερμικές τους κάμερες; Καλή και θεμιτή η διάσωση λαθρομεταναστών και προσφύγων, αλλά το ίδιο μπορούσε να γίνει και για τους πληγέντες. Δυστυχώς το καθαρό μυαλό και η κοινή λογική δεν επικράτησαν ούτε μετά την εκτόνωση της πυρκαγιάς
5. Γιατί δεν εστάλησαν ικανές Αστυνομικές δυνάμεις στο λιμένα Ραφήνας για την πλήρη καταγραφή των διασωθέντων, την περίθαλψη ασυνόδευτων ανηλίκων και την τήρηση αναλυτικού αρχείου διάσωσης (καταγραφή σκαφών διάσωσης, διασωστών, διασωθέντων) γεγονός το οποίο θα επικουρούσε τα μάλα στο έργο του Ερυθρού Σταυρού;
6. Για ποιο λόγο δεν καταγράφηκαν έστω και πρόχειρα μαρτυρίες διασωθέντων για αγνοούμενους, νεκρούς, τραυματίες  και εγκλωβισμένους; Η ως άνω πηγή πληροφόρησης θα τύγχανε ανεκτίμητη τόσο για τον εκπόνηση επιχειρησιακών σχεδίων, όσο και για την εκτίμηση του αριθμού των αγνοουμένων.

Όσο περνάει η ώρα σχηματίζονται και άλλα μεγάλα γιατί στο μυαλό μου, τα οποία είμαι σίγουρος δεν πρόκειται να απαντηθούν ποτέ. Οι μεγαλοσχήμονες θα επιρρίψουν τις ευθύνες σε οποιοδήποτε άλλον εκτός από τους εαυτούς τους, η θερμοκρασία, ο αέρας και οι μυστικοί πράκτορες με τις σουβλερές μύτες θα παρελαύνουν καθημερινά από σάιτ και οθόνες ως οι μοναδικοί υπαίτιοι της καταστροφής και όλα καλά! Κανείς δε θα παραιτηθεί, κανείς δε θα διωχθεί και το κυριότερο κανείς δε θα κλάψει όσο οι άμοιροι εκείνοι άνθρωποι που έχασαν μέσα στις στάχτες αγαπημένους, περιουσίες και την ψυχή τους!

Σαν Αξιωματικός της Ελληνικής Αστυνομίας ζητάω εκ μέρους όλων των συναδέλφων μου που νιώθουν τα ίδια συναισθήματα με εμένα, ένα μεγάλο ΣΥΓΓΝΩΜΗ που δεν σταθήκαμε στο ύψος των περιστάσεων, ως άνθρωποι κι ως Αστυνομικοί!

Μετά τιμής"

Σημείωση: Η επιστολή δημοσιεύτηκε στο "bloko"