"Η μαζική συμμετοχή των εργαζόμενων στα συνδικάτα είναι αναγκαία!"

Υπέρ της μετατροπής των επισφαλών σχέσεων εργασίας σε μόνιμες και της κάλυψης των κενών στο δημόσιο με προσλήψεις μόνιμου προσωπικού, τάσσεται ο αντιπρόεδρος της ΑΔΕΔΥ Γιώργος Πετρόπουλος, ενώ καλεί τους εργαζόμενους να στηρίξουν τα συνδικάτα προκειμένου να διεκδικήσουν την βελτίωση των συνθηκών στην πολύπαθη αγορά εργασίας.

Παράλληλα σύμφωνα με το "dimosio.gr", ο κ. Πετρόπουλος ζητά την σταδιακή αποκατάσταση των μισθολογικών απωλειών που υπέστησαν οι εργαζόμενοι στο Δημόσιο, καθώς και την κατάργηση της τροπολογίας 24Α, η οποία τιμωρεί τους εργαζόμενους που συμμετείχαν στην απεργία-αποχή της ΑΔΕΔΥ.

• Ποια είναι η βασική “ατζέντα” της ΑΔΕΔΥ για το επόμενο διάστημα;  Ποιες παρεμβάσεις ζητάτε να γίνουν σε μισθολογικά και ασφαλιστικά θέματα; 

Είναι γνωστό πως το Δημόσιο και οι εργαζόμενοι σε αυτό, αποτέλεσαν τα πρώτα θύματα, των μνημονιακών πολιτικών λιτότητας. Ειδικότερα στο επίπεδο των μισθών υπήρξαν μειώσεις στους ονομαστικούς μισθούς, με ταυτόχρονη κατάργηση των 13ου και 14ου μισθού. Οι μειώσεις υπερβαίνουν, μεσοσταθμικά το 25%, και σε κάποιες κατηγορίες εργαζομένων αγγίζουν το 40%.  Είναι προφανές, απο τα παραπάνω,πως η σταδιακή αποκατάσταση των μισθολογικών απωλειών που υπέστησαν οι εργαζόμενοι στο Δημόσιο, ιεαραρχείται ως βασική προτεραιότητα της ΑΔΕΔΥ. Σε αυτό το πλαίσιο, διεκδικούμε το “ξεπάγωμα” των ωριμάνσεων για τη διετία 2016-17, με ταυτόχρονη  γεναία αύξηση του κατώτατου μισθού. Η μισθολογική αποκατάσταση των εργαζομένων στο Δημόσιο, δεν είναι μόνο ζήτημα κοινωνικής δικαιοσύνης, αλλα απαραίτητη προϋπόθεση οικονομικής ανάπτυξης, προς ώφελος της κοινωνίας, αλλα και ενος βιώσιμου ασφαλιστικού συστήματος.

• Πως θα μπορούσε να εκσυγχρονιστεί το δημόσιο, για να γίνει πιο λειτουργικό στις ανάγκες των πολιτών; Ποια είναι η θέση της ΑΔΕΔΥ για την αξιολόγηση των δημοσίων υπαλλήλων;

Για να κάνουμε το Δημόσιο περισσότερο αποτελεσματικό, θα πρέπει να διαγνώσουμε τι είναι αυτά που το καθιστούν δυσλειτουργικό. Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως τα τελευταία χρόνια, υπήρξαν μεγαλες μειώσεις   της χρηματοδότησης  των δομών του Δημοσίου και συνακόλουθα μεγάλες μειώσεις προσωπικού. Τα παραπάνω, είχαν διαίτερα αρνητικά αποτελέσματα στο επίπεδο των παρεχόμενων υπηρεσίών, ειδικότερα σε κρίσιμους τομέις, όπως η υγεία, η παιδεία, και η κοινωνική ασφάλιση. Δεν ανεστάλησαν ταυτόχρονα οι ενγενείς αδυναμίες της Ελληνικής Δημόσιας Διοίκησης (πελατειασμός, γραφειοκρατία), με αποτέλεσμα την περαιτέρω υποβάθμιση. Δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε, πως τα χρόνια της κρίσης, το Δημόσιο λειτούργησε χάρις την αυταπάρνηση και την ευρηματικότητα της πλειονότητας των εργαζόμενων του.

Αναφορικά με την αξιολόγηση η ΑΔΕΔΥ, και κατόπιν απόφασης του Γενικού Συμβουλίου της, τάσσεται υπέρ της αξιολόγησης-αποτίμησης, ως ‘εργαλείου’ βελτίωσης των υπηρεσιών που παρέχει το Δημόσιο, αλλά και των εργαζόμενων σε αυτό. Αντιλαμβανόμαστε την αξιολόγηση ως διαδικασία πολυπαραγοντική, που δεν πρέπει να αντιμετωπίζει, κατά τη νεοφιλελεύθερη αντίληψη, τους εργαζόμενους ως πρόβλημα. Αντίθετα, θα πρέπει να αποτιμά το παρεχόμενο έργο, στις συνθήκες υποχρηματοδότησης, υποστελέχωσης, αλλά και των αναπόφευκτων γραφειοκρατικών αγκυλώσεων, τις οποίες αντιμετωπίζουν οι εργαζόμενοι. Είναι προφανές πως ένα επιτυχημένο σύστημα αξιολόγησης δεν πρέπει να έχει τιμωρητικά χαρακτηριστικά και πρέπει να εξασφαλίζει τη συναίνεση των εργαζομένων, παραδοχές που αποτελούν άλλωστε κοινό τόπο στα σύγχρονα συστήματα διοίκησης.

Απαραίτητη προϋπόθεση για όλα τα παραπάνω, είναι η κατάργηση της τροπολογίας 24Α, η οποία τιμωρεί τους εργαζόμενους που συμμετείχαν στην απεργία-αποχή της ΑΔΕΔΥ, υπονομεύοντας ταυτόχρονα τις συνδικαλιστικές ελευθερίες.

Περισσότερα από 75.000 άτομα απασχολούνται με ευέλικτες μορφές απασχόλησης στο δημόσιο και μάλιστα το φαινόμενο είναι εντονότερο σε νευραλγικούς τομείς, όπως είναι η παιδεία και η υγεία.

• Ποια είναι η πρόταση της ΑΔΕΔΥ για να αντιμετωπιστεί το φαινόμενο της ελαστικοποίησης των εργασιακών σχέσεων;  

Πρόκειται για μια πανευρωπαϊκή τάση, υποκατάστασης του τακτικού προσωπικού με εργαζόμενους με ελαστικές μορφές απασχόλησης, με χαμηλότερους μiσθούς και απομειωμένα εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα. Το φαινόμενο στην ελληνική περίπτωση είναι χρόνιο, με αυξητικούς ωστόσο ρυθμούς την περίοδο του Μνημονίου. Υπάρχουν αυτή τη στιγμή, εργαζομενοι, που βρίσκονται στην επισφάλεια για πάνω απο μια δεκαετία, κατι που δείχνει την ένταση του φαινομένου, και την αναγκη αντιμετώπισής του.

Μοναδική λύση, είναι η μετατροπή των επισφαλών σχέσεων εργασίας σε μόνιμες, και οι κάλυψη των κενών με προσλήψεις μόνιμου προσωπικού. Το παραπάνω, προϋποθέτει συνολική αλλαγή φιλοσοφίας και πολιτικών, σχετικά με τις εργασιακές σχέσεις συνολικότερα, θα βελτίωνε σίγουρα πάντως, τόσο τη ζωή των εργαζομένων, όσο και τις παρεχόμενες υπηρεσίες προς τη κοινωνία.

•  Ενα από τα βασικά προβλήματα που αντιμετωπίζει το συνδικαλιστικό κίνημα είναι η δυσκολία “προσέγγισης” των νέων εργαζομένων. Ποια πιστεύετε πως είναι η αιτία και πως θα μπορούσε να αλλάξει η κατάσταση;

Ειδικότερα για το Δημόσιο, η δυσκολία προσέγγισης των νέων εργαζομένων είναι μεγαλύτερη, καθώς είναι δύσκολο να συναντήσουμε νέους γενικότερα, καθώς έχουν να πραγματοποιηθούν μαζικές προσλήψεις πάρα πολλά χρόνια.

Η κρίση αξιοπιστίας του συνδικαλιστικού κινήματος, δεν είναι κανούρια και δεν αποτελεί ελληνική ιδιαιτερότητα. Συμπυκνώνονται σε αυτή, οι αλλαγές του παραγωγικού μοντέλου και κυρίως για την ελληνική περίπτωση, απαράδεκτες συμπεριφορές και νοοτροπίες εκλεγμένων στα συνδικάτα, κυρίως όμως η διαλυτική παρέμβαση του Μνημονίου σε κάθε μορφή συλλογικότητας. Δεν υπάρχουν μαγικοί τρόποι για να ανακάμψουν τα συνδικάτα.

Προφανώς χρειάζονται αλλαγές στη νοοτροπία, τις μορφές οργάνωσεις, τις πρακτικές, και ενδεχομένως και στα πρόσωπα. Χρειάζεται όμως, βαθειά πίστη στην ανάγκη ισχυρής παρουσίας των συλλογικών μορφών οργάνωσης της μισθωτής εργασίας και το μοναδικό που μπορεί να το διασφαλίσει είναι η μαζική συμμετοχή των εργαζόμενων σε αυτές.