Τον Απόστολο Κατσιφάρα τον γνωρίζω πάνω από 25 χρόνια. Ως νεολαίος του κινήματος και μετέπειτα ως νέος συνδικαλιστής, βοήθησα με όλες μου τις δυνάμεις να πρωτοεκλεγεί Νομαρχιακός Σύμβουλος.

Έκτοτε αποτελούσε την πρώτη επιλογή σε κάθε εκλογική διαδικασία, όλων όσοι βρίσκονται στο οικογενειακό, φιλικό, επαγγελματικό και κοινωνικοσυνδικαλιστικό μου περιβάλλον.

Συγγενείς, φίλοι, συνάδελφοι και συνεργάτες, στρατευόμασταν κάθε φορά για να στηρίξουμε τον Αποστόλη Κατσιφάρα σε οποιοδήποτε μετερίζι κι αν επέλεγε.

Σε κάθε εκλογική διαδικασία τινάζαμε τις ζωές και τον οικογενειακό μας προϋπολογισμό στον αέρα για να στηριχθεί η παράταξη και ο Αποστόλης. Και να οι βενζίνες στα αυτοκίνητα, και να οι λογαριασμοί κινητής τηλεφωνίας στα ύψη, και να οι λογαριασμοί σε καφετέριες και καφενεία για να κερνάμε, και να τα ρεφενέ για να ανοίγουμε και να συντηρούμε τοπικές. Και το κάναμε άδολα ως γνήσιοι σύντροφοι, δίχως ποτέ να έχουμε «εξαργυρώσει» τη στήριξή μας. Ποτέ δεν ζητήσαμε κάτι.

Μετά από κάθε εκλογική διαδικασία, αφού ολοκληρώναμε το καθήκον μας, εξαφανιζόμασταν όλοι εμείς οι «αόρατοι στρατιώτες» και επανεμφανιζόμασταν λίγο πριν την επόμενη μάχη ετοιμοπόλεμοι δηλώνοντας εκ νέου παρών.

Είχαμε εμπιστοσύνη στην επιλογή μας και γνωρίζαμε ότι αν ποτέ τον χρειαστούμε στα δύσκολα θα είναι και αυτός κοντά μας. Τα δύσκολα ήρθαν για εμάς, όπως και για πολλούς άλλους. Τώρα που θα έχει λίγο περισσότερο χρόνο, ας απαντήσει στον εαυτό του σε πόσους στάθηκε στα δύσκολα, ποιους κράτησε κοντά του και ποιους άφησε πίσω.

Εμείς πάντως το καθήκον μας το πράξαμε γι’ άλλη μια φορά!

Εμείς δεν φύγαμε, δεν λοξοκοιτάξαμε. Εμείς είμαστε ακόμα εδώ!!!