Κατερίνα Λέχου: «…να επανεφεύρουμε τους εαυτούς μας»

Γιώργος Σ. Κουλουβάρης
gkoul@naftemporiki.gr
«Το δικό μας σινεμά», το νέο θεατρικό μιούζικαλ με την υπογραφή του συγγραφικού δίδυμου των μεγάλων επιτυχιών Θανάση Παπαθανασίου και Μιχάλη Ρέππα και τις ευφάνταστες χορογραφίες του Φωκά Ευαγγελινού, ανεβαίνει στο ανακαινισμένο ιστορικό Θέατρο Άλσος [Ευελπίδων 4, Κυψέλη - Πεδίον του Άρεως].

«Το δικό μας σινεμά» είναι η ιστορία κάποιων καλλιτεχνών που ξεκινούν περίπου το 1955 -όταν πια αρχίζει η μεγάλη άνοδος του κινηματογράφου, ζουν τη μεγάλη δόξα της δεκαετίας του ’60 και ακολουθούν την πτώση του σινεμά στη δεκαετία του ’70.

Με τραγούδια που έχουν γραφτεί στην ψυχή και τη μνήμη μας, με νοσταλγία, χιούμορ, τρυφερότητα αλλά και συγκίνηση, η παράσταση μάς θυμίζει μια εποχή που έχουμε αγαπήσει και συνεχίζουμε να αγαπάμε -είναι ένα ταξίδι στη χρυσή εποχή του παλιού, καλού ελληνικού κινηματογράφου.

Η αγαπημένη ηθοποιός Κατερίνα Λέχου πρωταγωνιστεί, υποδυόμενη μια σταρ του θεάτρου που περιφρονεί το σινεμά αλλά κάνει και κάποιες ταινίες, για να βγάζει χρήματα.
Είχαμε τη μεγάλη χαρά, να μιλήσει μαζί μας.

Θα θέλατε να μας πείτε λίγα λόγια για την παράσταση;

«Αν ήταν γεύση, θα ήταν μια φέτα από καρπούζι. Αν ήταν μυρωδιά, θα ήταν γιασεμί. Αν ήταν ήχος, θα ήταν το κελάδισμα των πουλιών το πρωί. Αν ήταν εικόνα, θα ήταν μια ασπρόμαυρη φωτογραφία της παλιάς Αθήνας, όμοια με τις ελληνικές ταινίες».

Μία περιγραφή του ρόλου σας;
«Ένιωσα πολύ οικεία με τον ρόλο μου, από την πρώτη στιγμή. Μου ήταν πολύ αναγνωρίσιμος. Ξεκίνησα από το θέατρο, όπως τόσοι και τόσοι άλλοι ηθοποιοί που αγάπησα από τις ελληνικές ταινίες. Η πρώτη και μεγαλύτερη αγάπη τους ήταν το θέατρο. Και από εκεί, πήγαν στις ταινίες».

Κάποιες σκέψεις, κάποια συναισθήματα από την επαφή σας με το έργο;
«Η πρώτη σκέψη που ήρθε στο μυαλό μου όταν ο Μιχάλης μου διάβασε για πρώτη φορά το έργο, ήταν ότι αυτό που άκουγα ήταν κομμάτι της ζωής μου. Μεγαλώσαμε με τις ελληνικές ταινίες, γαλουχηθήκαμε με αυτές. Αντέχουν 50 και 60 χρόνια. Δεν είναι εύκολο στοίχημα γιατί οι άνθρωποι, οι ηθοποιοί που έπαιζαν σε αυτές είχαν παλμό, αλήθεια ζωής και αγάπη για τη δουλειά τους».

Πείτε μας έναν διάλογο, μια σκηνή από την παράσταση; Ό,τι σας έρθει πρώτο στον νου.
«Θα σας αφηγηθώ έναν πολύ συγκινητικό διάλογο. Αφορά δύο ηθοποιούς, ζευγάρι στη δύση της καριέρας τους. Η γυναίκα έχει αρχίσει να χάνει το μυαλό της και ο άντρας της για να την παρηγορήσει που δεν παίζει πια, της λέει ψέματα. Η συζήτηση μεταξύ τους έχει ως εξής: Γυναίκα (βλέποντας μια φωτογραφία): “Ποιος είναι αυτός καλέ; Με τον άγνωστο θα παίξω;”, Άντρας: “Δέσπω μου, δεν είναι άγνωστος. Πρωταγωνιστής είναι”, Κόρη: “Ποιον θες μαμά; Ο Δημήτρης Χορν σου κάνει;”, Γυναίκα: “Ε ναι, ο Τάκης βέβαια”. Σύζυγος: “Ωραία, με τον Χορν θα το κάνεις”, Γυναίκα: “Eάν είναι να παίξω με τον Χoρν, δέχομαι”. Αυτό είναι ένα πολύ γλυκό ψέμα αγάπης. Με συγκινεί πολύ». Κάποια ομοιότητα, κάποια διαφορά, ανάμεσα στην τότε εποχή και τη σημερινή;
«Αυτό που μπορώ να εντοπίσω σαν διαφορά ήταν ότι τότε οι άνθρωποι ήταν σε επαφή με το συναίσθημά τους, ήταν κοντά στον διπλανό τους, κοντά με ό,τι συνέβαινε γύρω τους -είτε καλό είτε κακό. Τώρα, σήμερα, είναι σα να βλέπουμε όλα αυτά πίσω από ένα τζάμι».

Μια σκέψη σας για τον τόπο μας;
«Είμαι θυμωμένη με τους εαυτούς μας και τις επιλογές μας. Θα έλεγα ότι νιώθω ένα τεράστιο παράπονο και έχω ένα αναπάντητο γιατί… Για όλο αυτό που μας έχει χαριστεί στο τόπο μας -η ομορφιά, το κλίμα, ο πολιτισμός. Γιατί τα παραμελούμε και παραμένουν αναξιοποίητα;».

Κάτι που σας χαλά τη διάθεση;
«Η αδιαφορία για οτιδήποτε συμβαίνει γύρω σου. Έχω την αίσθηση ότι σε οδηγεί σε έναν αργό θάνατο».

Μια αγωνία σας;
«Παρόλο που δεν έχω παιδιά, πιστεύω ότι αυτά είναι το μέλλον. Αναρωτιέμαι, λοιπόν, τι καινούργια πράγματα θα μπορούν να εφευρεθούν για να ζήσουν καλύτερα, να κρατηθούν και να δημιουργήσουν σε αυτό το καινούργιο που έρχεται».

Και μια ευχή σας;
«Επειδή όλα αλλάζουν γύρω μας και είναι μη αναστρέψιμα, θα ήθελα να μη χάσουμε την ανθρωπιά μας και την ψυχή μας. Επίσης, θα ήθελα να βρούμε τη δύναμη να επανεφεύρουμε τους εαυτούς μας».

Ταυτότητα παράστασης

«Το δικό μας σινεμά» των Θανάση Παπαθανασίου & Μιχάλη Ρέππα. Σκηνοθεσία: Θανάσης Παπαθανασίου, Μιχάλης Ρέππας, Φωκάς Ευαγγελινός, σκηνικά: Αθανασία Σμαραγδή, κοστούμια: Έβελυν Σιούπη, χορογραφίες: Φωκάς Ευαγγελινός, πρωτότυπη μουσική-ενορχήστρωση-μουσική διεύθυνση: Γιώργος Ζαχαρίου, μουσική διδασκαλία: Χάρης Γεωργίου, φωτισμοί: Ελευθερία Ντεκώ, video design-προβολές: Κάρολος Πορφύρης, βοηθός σκηνοθέτη: Γιώργος Τσούρμας, βοηθός σκηνογράφου: Δημήτρης Αγγελής , βοηθός ενδυματολόγου: Σταυριέλενα Δημητρακοπούλου, hair styling: Μαρίνα Καμπριγιάννη, φωτογραφίες: Γιώργος Καλφαμανώλης, video και τηλεοπτικά σποτ: Σταμάτης Γιαννουλάκης, art Director: Θοδωρής Λαλάγκας, κινηματογραφικός σύμβουλος: Ιάσων Τριανταφυλλίδης, οργάνωση παραγωγής: Θάνος Παφιώλης, διεύθυνση παραγωγής: Θανάσης Μαροσούλης, παραγωγή: Ηλίας Μαροσούλης, Άγγελος Κοταρίδης.

Πρωταγωνιστούν: Σπύρος Παπαδόπουλος, Δέσποινα Βανδή, Παύλος Χαϊκάλης, Κώστας Κόκλας, Κατερίνα Λέχου, Μέμος Μπεγνής, Γιώργος Χρανιώτης, Σύλβια Δελικούρα, Παρθένα Χοροζίδου, Ευγενία Σαμαρά, Μαριλού Κατσαφάδου, Μαριαλένα Ροζάκη, Γιώργος Τσούρμας, Γιάννης Ρούσος, Δημήτρης Γαλάνης και σε ξεχωριστούς ρόλους η Πηνελόπη Πιτσούλη, η Ελένη Γερασιμίδου και ο Γιώργος Κωνσταντίνου.

Πηγή