Ergasianews.gr Η δυνατή φωνή του κόσμου της μισθωτής εργασίας!
«Στην Ισπανία, η απαγόρευση κυκλοφορίας λόγω κορονοϊού ήρθε στις 13 Μαρτίου. Η κατάσταση εκεί έγινε σχεδόν αμέσως σαν lockdown. Δεν συνέβησαν τα πράγματα σταδιακά όπως εδώ.
Στην αρχή επικράτησε ο ίδιος πανικός με την Ελλάδα - στο super market δεν βρίσκαμε ρύζι, μακαρόνια, άδειαζαν τα ράφια σαν τρελά. Αποφάσισα να επιστρέψω Ελλάδα γιατί κατάλαβα ότι όλο αυτό μπορεί να διαρκέσει μήνες ολόκληρους.
Συζητούσαν οι γιατροί ποιος θα ζήσει και ποιος θα πεθάνει
Άλλωστε, μετά από λίγες μόλις ημέρες, άκουσα στις ειδήσεις, ότι στην Ισπανία το επίπεδο είχε φτάσει να συζητούν οι γιατροί ποιος θα ζήσει και ποιος θα πεθάνει. Ο μεγαλύτερος μου φόβος ήταν η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και τι αντιμετώπιση θα είχα από το σύστημα εκεί αν μου συνέβαινε κάτι.
Το πανεπιστήμιο στην Ισπανία μου είχε ζητήσει, όπως και στους άλλους φοιτητές Erasmus, ιδιωτική ασφάλιση για όσο διάστημα θα παραμέναμε εκεί.
Η ασφάλιση δεν μας κάλυπτε σε πανδημία
Παρ' όλα αυτά γρήγορα μάθαμε ότι η συγκεκριμένη ασφάλιση δεν κάλυπτε την περίπτωση της πανδημίας. Αρχίσαμε να αναρωτιόμαστε τι τύχη θα είχαμε αν αρρωσταίναμε. Η διαδικασία της επιστροφής ήταν δύσκολη κι είχε πολλά μπρος-πίσω στην συνεννόηση με την πρεσβεία για το αν θα φεύγαμε από Βαρκελώνη ή Μαδρίτη. Τελικά φύγαμε από Βαρκελώνη. Έλλειψη σε μάσκες υπήρχε ήδη στην Ισπανία και δεν βρίσκαμε πουθενά να αγοράσουμε.
Καθ' όλη την διάρκεια του χρονοβόρου ταξιδιού από Λας Πάλμας -Βαρκελώνη και μετά και μέσα στο αεροδρόμιο, είχα φτιάξει δικές μου αυτοσχέδιες μάσκες με μωρομάντηλα και χαρτί κουζίνας.
Επιστροφή στην Αθήνα – Ο ένας δίπλα στον άλλο
Στο αεροπλάνο από Βαρκελώνη για Αθήνα, το οποίο ήταν ήταν φουλ με κόσμο, όλοι Έλληνες, 180 άτομα, καθόμασταν ο ένας δίπλα στον άλλο, όπως θα συνέβαινε σε μα κανονική πτήση. Ακούστηκε ότι ανάμεσά μας υπήρχαν Έλληνες από Αγγλία οι οποίοι δεν μπορούσαν με τίποτα να φύγουν από εκεί.
Με το που επιβιβαζόμαστε, κι αφού πρώτα είχαμε συμπληρώσει όλα τα χαρτιά με τα προσωπικά μας στοιχεία, τον προορισμό μας στην Ελλάδα και την κατάσταση της υγείας μας, ο πιλότος μας κάνει μια πρώτη ανακοίνωση ότι η απόφαση από Ελλάδα είναι να παραμείνουμε σε κατάσταση αποκλεισμού και καραντίνας σε ξενοδοχείο επί 14 ημέρες.
Επικράτησε αμέσως ένας φοβερός πανικός στο αεροπλάνο το οποίο δεν είχε ακόμα ξεκινήσει να πετάει. Πολλοί άρχισαν να διαμαρτύρονται ότι είχαν ήδη μεταβατικές πτήσεις για άλλους προορισμούς, ότι οι δικοί τους είχαν κανονίσει να τους πάρουν νωρίτερα κτλ. Σε μια δεύτερη ανακοίνωση μας ανακοίνωσε τελικά ότι η καραντίνα στο ξενοδοχείο θα ήταν 7ημερη και μετά θα δηλώναμε στην πατρίδα ποιος θα ήταν ο προορισμός μας.
Η προσγείωση σε ελληνικό έδαφος
Με το που πάτησαν οι ρόδες του αεροπλάνου ελληνικό έδαφος, 10 πούλμαν μας περίμεναν ήδη στον αεροδιάδρομο όπου είχαμε προσγειωθεί. Επιβιβαστήκαμε κατευθείαν από το αεροπλάνο σε αυτά τα πούλμαν αλλά η διαδικασία ήταν ιδιαίτερα χρονοβόρα. Σκεφτείτε μόνο ότι ενώ προσγειωθήκαμε στις 19.30, στο ξενοδοχείο στο Μεταξουργείο φτάσαμε στις 22.45. Πολλοί παρακαλούσαν για τουαλέτα, αλλά δεν μας επέτρεπαν να κατέβουμε ή να κάνουμε μια στάση για αυτό το λόγο.
Θέλω επίσης να πω ότι κατά την διάρκεια της πτήσης ήμασταν ο ένας κολλητά δίπλα στον άλλο χωρίς πρόσβαση σε μάσκες, αντισηπτικά και γάντια παρ’ ότι μερικοί τα ζητούσαν επίμονα. Εκ των υστέρων μάθαμε ότι ανάμεσα μας 14 επιβάτες από την δική μας πτήση, της Βαρκελώνης, ήταν θετικοί. Οι υπόλοιποι 7 θετικοί επιβάτες ήταν στην πτήση από Μαδρίτη η οποία προσγειώθηκε στο Ελ.Βενιζέλος περίπου την ίδια ώρα με εμάς.
Τι ζούμε στο ξενοδοχείο-καραντίνα
Παρ΄ όλα αυτά, η υποδοχή στο ξενοδοχείο ήταν πολύ ανθρώπινη. Η ενημέρωση για την διατροφή μας και το πως θα γινόταν η επικοινωνία μας με την ρεσεψιόν γινόταν με ένα χαρτί Α4 που μας πετούσαν κάτω από την πόρτα. Είχαμε τρία γεύματα την ημέρα που έρχονταν με σακούλα έξω από το δωμάτιο. Όταν ο υπάλληλος είχε φύγει, ανοίγαμε κι εμείς την πόρτα για να τα πάρουμε. Προσωπικά μιλώντας, θα χρειαζόμουν λίγο περισσότερο φαγητό από αυτό που προβλέφθηκε.
Για την αλλαγή σε πετσέτες και σεντόνια μας έφερναν μια μαύρη σακούλα για να βάζουμε τα άπλυτα και να τα αφήνουμε έξω από το δωμάτιο. Τα σεντόνια εμείς τα στρώναμε. Κάποια στιγμή που η τηλεόραση στο δωμάτιο μου εμφάνισε πρόβλημα και δεν μπορούσα να φτιάξω τα κανάλια, ο τεχνικός μου είπε να βγω στο μπαλκόνι μέχρι να το διορθώσει κι έτσι συνέβη μέχρι να λύσει το πρόβλημα- περίμενα έξω.
Τεστ με επίχρισμα
Την επόμενη το πρωί ξεκινήσαμε όλοι ένας-ένας, έπειτα από κλήση από την ρεσεψιόν, να πηγαίνουμε σε ειδικά διαμορφωμένη αίθουσα για να κάνουμε τεστ με επίχρισμα, για κορονοϊό. Εγώ βρέθηκα αρνητικός, αλλά μας προειδοποίησαν ότι καθώς θα συνεχιζόταν η ιχνηλάτηση του αεροπλάνου, ήταν πολύ πιθανό να μας ξαναφωνάξουν πίσω ή να αυξήσουν τις ημέρες τις καραντίνας αν κάποιος θετικός καθόταν πολύ κοντά μας στο αεροπλάνο.
Τώρα, αν κάτι άλλο δεν αλλάξει σε σχέση με τα παραπάνω δεδομένα και δεν ήμουν π.χ πολύ κοντά σε κάποιον θετικό στον κορονοϊό επιβάτη θα μείνω για άλλες 11 ημέρες καραντίνα στο σπίτι που νοίκιαζα ήδη στους Αμπελόκηπους.
Η θέα από το μπαλκόνι, στο σπίτι στους Αμπελόκηπους
Εννοείται ότι για εμένα δεν υπάρχει η επιλογή του 13033 ή του σούπερ μάρκετ ή του φαρμακείου , μόνο delivery και μια συγγενής μου που μένει Αθήνα και που μου αφήνει τα ψώνια του σούπερ μάρκετ έξω από την πόρτα.
Η αλήθεια είναι ότι ψυχολογικά έχω κουραστεί πολύ από αυτή την ιστορία. Όλο κλεισμένος μέσα να κοιτάζω τον κόσμο μόνο από τα μπαλκόνια και απ’ τα παράθυρα. Πόση γυμναστική να κάνω, πόσο διάβασμα; Ελπίζω να μην προκύψει τίποτα άλλο τις επόμενες 11 ημέρες και να γυρίσω στο πατρικό μου σπίτι».
