Ενας πρώην άστεγος δίπλα στους άστεγους

Για κάποιους το να ζεις για τον εαυτό σου και μόνο είναι μια τεράστια πολυτέλεια που αναρίθμητες όψεις της κοινωνίας ενθαρρύνουν. Αλλοι όπως ο Ηλίας Γκιώνης, μέλος της αλληλέγγυας πρωτοβουλίας «Το Μοίρασμα», γνωρίζουν πολύ καλά ότι το «Μένουμε Σπίτι» και η επίκληση στην ατομική ευθύνη δεν είναι η μόνη δυνατή απάντηση στην πανδημία, ειδικά όταν δεν ανήκεις στους τυχερούς αυτού του κόσμου.

Στις 17 Μαρτίου ο Ηλίας μαθαίνει, όπως όλοι μας, ότι η χώρα μπαίνει σε καραντίνα και μένει άνεργος. Στις 18 Μαρτίου μαζί με την Τόνια ξεκινούν, με 20-30 ευρώ στην τσέπη, να περπατούν στο άδειο κέντρο της Αθήνας, μέρα παρά μέρα, για να μοιράσουν μαγειρεμένο φαγητό σε άστεγους.

Η μικρή τους ομάδα είναι από τις πολλές που έχουν ξεκινήσει με το ξέσπασμα της πανδημίας του κορονοϊού και δίνουν χιλιάδες τρόφιμα και είδη πρώτης ανάγκης σε άτομα που τα χρειάζονται, με την ανταπόκριση του κόσμου να είναι ραγδαία. «Είναι 24ωρη προσπάθεια. Βοηθάμε ακόμα οικογένειες που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας, ΛΟΑΤΚΙ άτομα, πρόσφυγες, ομάδες της κοινωνίας που είχαν πρόβλημα και πριν από την πανδημία».

Ο Ηλίας έμεινε άστεγος στα 17 του χρόνια. Στα 22 του και μέχρι την έναρξη της καραντίνας δούλευε σε χώρο εστίασης και σήμερα περιμένει το επίδομα των οχτακοσίων ευρώ για να αντεπεξέλθει στις επείγουσες ανάγκες. Το παρόν, αν και ζοφερό για όλους, για τον Ηλία -όπως και για τους περισσότερους που βγαίνουν στον δρόμο για να βοηθήσουν- συμπυκνώνεται στο συμπέρασμα πως τελικά «οι φτωχοί πεθαίνουν πρώτοι».

Ο κόσμος αλλάζει, αν και κανείς δεν γνωρίζει να απαντήσει με σαφήνεια πώς οι σχέσεις μεταξύ του ίδιου του ατόμου και της κοινωνίας θα μεταβληθούν. «Θα στραφούμε πολλοί στην αλληλεγγύη, ακόμα και σε επίπεδο γειτονιάς» συνεχίζει. «Πάντα δεχόμουν βοήθεια από κόσμο και τώρα τη γυρίζω πίσω. Επειδή έχω ζήσει στο περιθώριο, ξέρω τις ανάγκες. Και ακόμα και τώρα το βλέπεις πως βοήθεια παίρνουμε από τους μη προνομιούχους. Μας στέλνουν τρόφιμα από όλες τις πόλεις, μας έχουν στείλει χρήματα ακόμα και από την Αυστραλία, εμείς δεν έχουμε να καλύψουμε τα δικά μας έξοδα. Και δεν ξέρουμε πώς θα μας βρει και τους ίδιους το τέλος της πανδημίας». Η αλληλεγγύη βρίσκει χώρο να τρυπώσει ακόμα κι εκεί που η ανέχεια στενεύει τα περιθώρια: «Βοηθάμε έναν άστεγο που ζει στον δρόμο μαζί με μια οροθετική, η οποία δεν μπορεί να πάει στον ξενώνα του δήμου, και εκείνος συνεχίζει να προτιμά να μείνει μαζί της. Αλλοι άστεγοι μάς λένε "Εγώ έχω φάει ήδη, μη μου δώσεις, μόνο λίγο νερό θέλω" ή "Ρε παιδιά, βρέχει, μην ταλαιπωρείστε για εμάς"».

Μικρές ομάδες και πρωτοβουλίες ωθούνται όλο και περισσότερο προς τις παρυφές - προς τους απαξιωμένους και τους αόρατους που την ίδια στιγμή για την πολιτεία είναι και κάτι παραπάνω: εκτοπισμένοι. «Οι άνθρωποι αυτοί ήταν αόρατοι και θα είναι και μετά από αυτό και πλέον είναι πολύ καχύποπτοι. Εμείς ενημερώσαμε κάποιους την πρώτη μέρα για ποιο λόγο ξαφνικά άδειασε η πόλη» λέει ο Ηλίας. «Η δημοτική αστυνομία ξηλώνει τσαντίρια άστεγων και τους λέει "δεν ξέρω τι θα κάνετε, φύγετε". Δεν έχουν πρόσβαση ούτε σε νερό, ούτε σε τουαλέτα. Πρόκειται για ανθρώπους στους οποίους ο δήμος συμπεριφέρεται κακοποιητικά. Μας έχουν πει πολλές φορές "Δεν θέλουμε φαΐ από τον δήμο, θέλουμε από πρωτοβουλίες", γιατί δεν τους εμπιστεύονται πλέον».