Ergasianews.gr Η δυνατή φωνή του κόσμου της μισθωτής εργασίας!
«Κι όσο μου λέει μην τρως, τόσο τρώω πιο πολύ, ακόμα κι αν έχω χορτάσει, συνεχίζω να τρώω, παρ' όλο που καταλαβαίνω ότι έχει δίκιο. Ξέρω κι εγώ ότι θα παχύνω» – έτσι τελείωνε την περιγραφή της διατροφικής της ημέρας η Μαρία.
Η Λένια, από την πλευρά της, ομολογεί στα ξαφνικά σε μια συνάντησή μας το εξής: «Τη βλέπω πώς με κοιτάζει στο τραπέζι και επίτηδες τρώω παραπάνω, καταπίνω μεγάλες μπουκιές αχόρταγα…».
Το «λες και το κάνω επίτηδες και τρώω μπροστά της» ήταν μια συχνή κοινή εξομολόγηση της Βάσιας, της Αννας, της Εύας, της Μαρίνας αλλά και της Στέλλας.
Τέτοιου είδους περιγραφές είχαν όλες έναν κοινό παρανομαστή: «Πόσο με νευριάζει η μάνα μου όταν μου λέει: Μην τρως», «πόσο τσακώνομαι μαζί της ή δεν λέω τίποτα και το καταπίνω και αυτό το παράπονο», «πόσο δεν με καταλαβαίνει και με ακυρώνει» και τελικά «πόσες τύψεις μπορεί να μου δημιουργηθούν από μια σύγκρουση μαζί της…».
Η Μέλανι Κλάιν έχει περιγράψει αυτό το είδος της αμφιθυμίας ως τη διαδικασία με την οποία το μωρό χωρίζει τη μητέρα σε δύο άτομα. Ενα άτομο που το μωρό αγαπά και ένα που μισεί. Το στάδιο αυτό λαμβάνει χώρα κατά το δεύτερο τρίμηνο του πρώτου έτους του μωρού. «Ετσι η διάσπαση διασφαλίζει την ανάγκη του βρέφους να αγαπά και την ανάγκη του να μισεί». Σταδιακά το βρέφος θα αντιληφθεί τη μητέρα ως ένα συνολικό αντικείμενο και θα συνειδητοποιήσει την ομοιότητα μεταξύ της «μισητής» μητέρας και της «αγαπημένης».
Στο θέμα της εχθρότητας ο Φρόιντ αναφέρει ότι «μια ισχυρή τάση προς την επιθετικότητα είναι πάντα παρούσα δίπλα σε μια ισχυρή αγάπη, και ότι όσο πιο παθιασμένα ένα παιδί αγαπά το αντικείμενό του, τόσο πιο ευαίσθητο θα γίνει σε απογοητεύσεις από το εν λόγω αντικείμενο. Στο τέλος η αγάπη πρέπει να υποκύψει στη συσσωρευμένη εχθρότητα. Ετσι ο θυμός του παιδιού προς τη μητέρα αποτελεί ένα απαραίτητο στάδιο της διαδικασίας εξατομίκευσής του [...]».
Το θέμα «η μητέρα μου κι εγώ» μας οδηγεί αυτομάτως να καταλάβουμε, ή έστω να υποψιαστούμε, την πολυπλοκότητα, τη δυσκολία, το μπέρδεμα που υπάρχει στη διαταραχή βάρους, στο αδυνάτισμα, στη διατήρηση ενός σταθερού βάρους, στο συναίσθημα και την τροφή, στη σχέση μας με την τροφή, στη σχέση μας με την τροφό∙ τίποτα από όλα αυτά δεν είναι εύκολο ή ξεκάθαρο και κανείς δεν μπορεί να θεωρεί την απώλεια βάρους απλή υπόθεση μείωσης της ποσότητας τροφής για κάποιο διάστημα ή ζήτημα επιβολής αυτοπεριορισμού στην επιθυμία γεύσης.
Το πώς είναι αποτυπωμένη μέσα μας η σχέση με τη μητέρα μας ίσως μας το δείχνει κάποιες φορές ο τρόπος που αντιμετωπίζουμε τον εαυτό μας: πόσο αυστηροί ή επικριτικοί είμαστε με εμάς όταν δεν αντέχουμε και δεν καταφέρνουμε να κρατήσουμε το πρόγραμμα της υγιεινής διατροφής που ακολουθούμε∙ όταν μας μαλώνουμε επειδή υποκύπτουμε σε πολυφαγίες∙ όταν μας αδικούμε επειδή δεν αντέχουμε να εκπληρώσουμε τις τεράστιες απαιτήσεις που έχουμε από τον εαυτό μας∙ και όποτε άλλοτε δεν μας κατανοούμε και δεν μας υπολογίζουμε, ειδικά μέσα σε μια διαδικασία δίαιτας.
Στην ψυχαναλυτική θεωρία της Κλάιν ο άνθρωπος είναι από τη γέννησή του σε μια σταθερή κατάσταση σύγκρουσης ανάμεσα στις δυνάμεις της ζωής ή της αγάπης και τις δυνάμεις του θανάτου ή του μίσους. Σε όλη την ανάπτυξη της ύπαρξής του πρέπει να περάσει από πολλά στάδια αυτών των συγκρούσεων, να διαμορφώσει μια ισορροπία μεταξύ των εξωτερικών και εσωτερικών επιδράσεων, μέσα από τις σχέσεις του με διάφορα αντικείμενα, σχέσεις που με την πάροδο του χρόνου εμπλουτίζουν την προσωπικότητα και τον χαρακτήρα του.
Κατά τη διάρκεια της ανάπτυξής του το άτομο θα περάσει από διάφορες φάσεις παρορμήσεων και αντιστάσεων, που θα επηρεάσουν τον τρόπο που αντιλαμβάνεται κάθε φορά την πραγματικότητα. Μέσα από αυτές τις αναμετρήσεις εν τέλει θα δημιουργήσει ένα ολοκληρωμένο σύστημα που θα του επιτρέπει να επιλύει τις συγκρούσεις οι οποίες ξεσπούν ανάμεσα στις επιθυμίες του και στη λογοκρισία τού υπερεγώ.
Συχνά η ψυχοθεραπεία συμβάλλει στο να ξεμπερδευτεί το κουβάρι που πιθανόν κουβαλάμε. Γιατί, ας μην ξεχνάμε, και της μαμάς μας αυτά της τα έμαθε η μαμά της.
... ή λάβδανο -Cistus incanus- ο μύθος λέει ότι έγινε ένα συμβούλιο πάνω στον Ολυμπο στο οποίο οι θεοί καθόρισαν ποια φυτά θα είναι θεραπευτικά. Οι θεοί όρισαν ότι ο κίστος θα θεραπεύει τους πολεμιστές που πληγώθηκαν στη μάχη. Αυτό ενόχλησε τις θεές, επειδή ήταν σίγουρες ότι το φυτό με τα λεπτά ρόδινα άνθη θα ήταν καταλληλότερο για την ομορφιά – εσωτερικά και εξωτερικά.Το αποτέλεσμα ήταν ότι στον κίστο ή λάβδανο δόθηκαν και οι δύο ιδιότητες, η θεραπευτική και η καλλυντική δράση.
Σήμερα, αφότου ελέγχθηκαν οι εξαιρετικές θεραπευτικές δυνάμεις του κίστου από την επιστήμη, δεν είναι πια μόνο στην Ελλάδα ένα δημοφιλές βότανο. Γεγονός είναι δε ότι το ρόφημα του κίστου είναι τρεις φορές πιο ισχυρό από όσο το πράσινο τσάι. Προστατεύει την καρδιά τέσσερις φορές καλύτερα από το κόκκινο κρασί και είναι αντιοξειδωτικό είκοσι φορές ισχυρότερο από τον φρέσκο χυμό λεμονιών. Αυτό ήταν το αποτέλεσμα των δοκιμών που πραγματοποιήθηκαν από το ίδρυμα Lefo Ahrensburg.
Ανακουφίζει σε προβλήματα του στομάχου και του εντέρου. Είναι καταπραϋντικό, στυπτικό, σπασμολυτικό, κατά της αϋπνίας, ελαττώνει τα συμπτώματα της βρογχίτιδας και είναι αναλγητικό. Είναι καλό να χρησιμοποιείται προληπτικά για την αποφυγή κρυολογήματος και άλλων ασθενειών. Στη λαϊκή ιατρική ο κίστος εφαρμόζεται επίσης σαν κατάπλασμα. Για τις βακτηριακές μολύνσεις, τις αιμορροΐδες και τις αλλεργίες το φυτό βράζεται για λίγο σε νερό, τοποθετείται σε ένα μπλέντερ και γίνεται πολτός. Το εφαρμόζετε στην προβληματική περιοχή, το αφήνετε να απορροφηθεί για περίπου 20 λεπτά και κατόπιν το ξεπλένετε.*
* Οι πληροφορίες είναι από το www.proionta-tis-fisis.com
