Ergasianews.gr Η δυνατή φωνή του κόσμου της μισθωτής εργασίας!
Τις πιο... ευαίσθητες χορδές της νεοφιλελεύθερης Δεξιάς φαίνεται πως άγγιξε η απόφαση της Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ να κάνει τετραήμερο κάμπινγκ στον Γράμμο, τιμώντας τα χώματα που πάτησε ο ΔΣΕ ● Ουκ ολίγοι αρθρογράφοι κατηγόρησαν την οργάνωση πως ανοίγει διχαστικές σελίδες της Ιστορίας ● Πυρά και από τα αριστερά -ΚΚΕ και εξωκοινοβουλευτική- απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ για πολιτική εκμετάλλευση του αντάρτικου αγώνα.
Και ξαφνικά όλος ο φιλοκυβερνητικός Τύπος, τα κανάλια αλλά και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ασχολήθηκαν με το τετραήμερο κάμπινγκ της Σπουδάζουσας Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ στον Γράμμο. Γνωστοί αρθρογράφοι που στηρίζουν την κυβέρνηση αφιέρωσαν, άλλος λιγότερο, άλλος περισσότερο, πύρινα άρθρα για τη νεολαία, κατηγορώντας τη για καλλιέργεια διχαστικού κλίματος, ενώ υπήρξαν και πολιτικές φωνές που εκμεταλλεύτηκαν την περίσταση για να κάνουν αντιπολίτευση στον ΣΥΡΙΖΑ.
Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Η Νεολαία του ΣΥΡΙΖΑ αποφάσισε φέτος να πραγματοποιήσει ένα «εναλλακτικό» κάμπινγκ στην «ιστορικά φορτισμένη περιοχή του Γράμμου». Συγκεκριμένα, σύμφωνα με αφίσα που έχει δημοσιοποιηθεί στα μέσα δικτύωσης της νεολαίας, το κάμπινγκ θα πραγματοποιηθεί στο Νεστόριο Καστοριάς από τις 7 έως και τις 9 Αυγούστου σε «μια ιστορική περιοχή, όπου πριν από 71 χρόνια τα γεγονότα που συνέβησαν καθόρισαν τη σύγχρονη ιστορία του τόπου», όπως αναφέρεται στη σχετική κοινοποίηση.
«Το πρόγραμμα», αναφέρουν σχετικές αναρτήσεις, «ξεκινά με ιστορικό περίπατο στον πύργο Κοτύλης και επίσκεψη στο μνημείο στη θέση Σπανούρα. Ο πύργος της Κοτύλης (ή όπως τον λένε οι ντόπιοι “Χάρο”) κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου Πολέμου αποτελούσε ένα από τα περάσματα του ΔΣΕ προς το Βίτσι. Το καλοκαίρι του 1947 κατά τη διάρκεια σκληρής μάχης αποδεκατίστηκε από τον Ελληνικό Στρατό διμοιρία του τάγματος των ανταρτών, που επιχειρούσε στην περιοχή. Επέζησαν μόνο 3 μαχητές. Γιάννης Θεοδώρου, Νίκος Χατζηβασιλείου και Θάνος Δημητρίου. Πολεμώντας μέχρι και την τελευταία σφαίρα τους, αντί να παραδοθούν στις δυνάμεις του Ελληνικού Στρατού, αγκαλιάστηκαν και τραγουδώντας το τραγούδι του ΔΣΕ “για σε πατρίδα μας Ελλάδα, ζώσαμε τα άρματα ξανά», έπεσαν στον γκρεμό».
Από την ώρα που έγινε γνωστή η αφίσα, άρχισαν και οι αντιδράσεις, τόσο εκ δεξιών όσο και από τα αριστερά. Τόσο ο Γιώργος Παπαχρήστος όσο και ο Γιάννης Πρετεντέρης από τα «Νέα» έδωσαν το στίγμα, με τον τελευταίο βέβαια να... μπερδεύει τις τοποθεσίες του κάμπινγκ και να σχολιάζει μια παλαιότερη δραστηριότητα της νεολαίας, στο Γιαννιτσοχώρι Ηλείας.
Από κοντά και ο έτερος αρθρογράφος του συγκροτήματος Μαρινάκη, ο Ηλίας Κανέλλης, σε άρθρο του σημείωνε: «Οι νεολαίοι του ΣΥΡΙΖΑ θα παίρνουν τα βουνά για να τιμήσουν την εμφύλια εξέγερση, που γέννησε μόνο δυστυχία - και να φαντασιωθούν τη ρεβάνς».
Πικρόχολος, όταν δεν αναλώνεται σε μνημεία ξενοφοβικής αρθρογραφίας, ο Τάκις Θεοδωρόπουλος της «Καθημερινής» σημείωνε με ειρωνεία. «Αυτοί που σίγουρα θα χρειαστούν μια κουβερτούλα, έστω ένα μαλλινάκι για να μην κρυολογήσουν είναι οι νεολαίοι του ΣΥΡΙΖΑ που θα πάνε για προσκύνημα στον Γράμμο. Για να θυμηθούν τους αγώνες του ΔΣΕ για την ελληνική σοσιαλδημοκρατία. Δεν ξέρω αν θα συμμετάσχει και ο Ευκλείδης Τσακαλώτος για να μιλήσει για το προσωπικό δράμα που έζησε μικρός με τον θείο Θρασύβουλο. Τέτοια Αριστερά πάντως δεν τη βρίσκεις εύκολα».
«...Και έρχονται σήμερα τα μειράκια του ΣΥΡΙΖΑ να σκαρφαλώσουν στον Γράμμο. Τι θέλουν να τιμήσουν; Νόημα θα είχε η εκδήλωσή τους αν ήταν εκδήλωση εθνικής συμφιλίωσης. Αλλά για ποια εθνική συμφιλίωση να μιλήσουν τα νέα παιδιά του ΣΥΡΙΖΑ, όταν οι καθοδηγητές τους αναπαράγουν στον εικοστό πρώτο αιώνα έναν λόγο εμφυλιοπολεμικό; Η ηγεσία αυτών των παιδιών επεδίωξε, ανοήτως, να πάρει τη ρεβάνς μετά από εβδομήντα χρόνια. Και ξαναέχασε», έγραψε ο αρθρογράφος του Liberal.gr Σάκης Μουμτζής.
Στο twitter διάφοροι ανώνυμοι σχολιαστές κυριολεκτικά «οργίασαν», με αποτέλεσμα το hashtag #grammos να είναι στην κορυφή των δημοσιεύσεων για αρκετή ώρα.
Αντιδράσεις όμως είχαμε και εξ αριστερών. «Το γεγονός ότι οι Οργανώσεις Σπουδάζουσας Αθήνας της Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ διοργανώνουν «εναλλακτικό πολιτικό κάμπινγκ» στον Γράμμο, στην περιοχή όπου γράφτηκε μέρος της εποποιίας του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας, θα μπορούσε να είναι και το ανέκδοτο της ημέρας... Ομως, χωρίς να θέλουμε να γίνουμε κακεντρεχείς, τους προτείνουμε, πριν πάνε στα τιμημένα χώματα του Γράμμου, να θυμηθούν ποιοι είναι...», ανέφερε σχόλιο στον 902.gr, ενώ αντίστοιχα δημοσιεύματα αναρτήθηκαν σε ιστότοπους της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς.
Η απάντηση
Επικοινωνήσαμε με τον γραμματέα της Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ, Σωτήρη Αλεξίου, και τον ρωτήσαμε για το θέμα. «Ο Γράμμος, σήμερα, αποτελεί τόπο υπέρβασης των διχασμών. Η υπέρβαση, όμως, του διχασμού προϋποθέτει γνώση και όχι λήθη ή ανακατασκευή της Ιστορίας. Οι ιστορικές ρεβάνς που θέλουν να πάρουν οι ακροδεξιοί της Ν.Δ. είναι που αναμοχλεύουν το εμφυλιοπολεμικό κλίμα. Τιμούμε τον αγώνα του ΔΣΕ, γιατί είναι η τραγική απόληξη της ηρωικής δεκαετίας του ‘40. Το παρελθόν δεν πρέπει να μας τρομάζει. Η άγνοια, η προκατάληψη, ο δογματισμός είναι το πρόβλημα», μας είπε.
Εκτιμά, παράλληλα, πως όλη αυτή η επίθεση εστιάζει πάνω σε δύο άξονες. Ο πρώτος είναι η αγωνία της Δεξιάς και δη των ακραίων στοιχείων της να «τελειώνουμε με την Αριστερά και ό,τι αυτή πρεσβεύει», όπως την είχε εκφράσει ο νυν υπουργός της κυβέρνησης Μάκης Βορίδης και ο άλλος εντάσσεται στο γενικότερο πλαίσιο επίθεσης εις βάρος του ΣΥΡΙΖΑ, σε μια συγκυρία που αρχίζει να αποδεικνύεται εξαιρετικά δύσκολη για την κυβέρνηση - οικονομία, πανδημία, ελληνοτουρκικά κ.λπ.».
Οταν η Δεξιά πήγαινε στον Γράμμο
Το εντυπωσιακό είναι ότι όλοι αυτοί οι αρθρογράφοι-υπερασπιστές της δημοκρατίας που κόπτονται για τον Εμφύλιο και τον απειλούμενο διχασμό, απουσίαζαν τα προηγούμενα χρόνια όταν βουλευτές της Ν.Δ. βρίσκονταν στα ίδια βουνά και τιμούσαν όχι τη λήξη του Εμφυλίου, αλλά την ήττα των «συμμοριτών», όπως χαρακτηριστικά ανέφεραν οι διοργανωτές των εκδηλώσεων.
Στην ιστοσελίδα του που απευθυνόταν σε πιο στενούς του οπαδούς και την έχει πλέον εξαφανίσει, ο υπουργός Ανάπτυξης Αδ. Γεωργιάδης δεν δίσταζε να προβάλει με περηφάνια την ακροδεξιά του ταυτότητα: «Εγώ είμαι ο πρώτος βουλευτής στο ελληνικό Κοινοβούλιο μετά από 40 χρόνια που μίλησα για τον Γράμμο και το Βίτσι. Ο Καρατζαφέρης είναι ο πρώτος πολιτικός αρχηγός που μίλησε στη Βουλή για τον Ιωάννη Μεταξά! Θα μας κάνεις μάθημα εσύ; Είσαι σοβαρός; Μήπως νομίζεις ότι μιλάς σε νεοδημοκράτη;» (27.3.2010).
Αξίζει να θυμηθούμε επίσης την περίπτωση της Μαρίας Αντωνίου, βουλευτίνας της Ν.Δ., η οποία γιουχαΐστηκε το 2013 από χρυσαυγίτες στην ετήσια εκδήλωση που γίνεται στον Γράμμο με ευθύνη της Ενωσης Απόστρατων Αξιωματικών Στρατού (ΕΑΑΣ) και στην οποία συντρέχει ο τοπικός μητροπολίτης. Δύο χρόνια αργότερα η κ. Αντωνίου, που σήμερα είναι επικεφαλής του γραφείου του πρωθυπουργού στη Θεσσαλονίκη, φωτογραφιζόταν αγκαζέ με την πρώην κοινοβουλευτική εκπρόσωπο της Χρυσής Αυγής, Δέσποινα Σβερώνη, στην ίδια εκδήλωση.
Και βέβαια, αξίζει να αναφέρουμε ότι εκδηλώσεις μίσους στον Γράμμο και στο Βίτσι που διοργανώνονται από την ΕΑΑΣ, αποτελούν μέγιστο ζήτημα, καθώς η χρηματοδότηση της ένωσης γίνεται με κρατήσεις από τις συντάξεις όλων των απόστρατων του στρατού ξηράς. Μια ΕΑΑΣ που εποπτεύεται από το υπουργείο Αμυνας της εκάστοτε κυβέρνησης. Κατά συνέπεια, είναι τουλάχιστον υποκριτικό για όλους εκείνους που ενοχλήθηκαν από το τετραήμερο κάμπινγκ της Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ να κάνουν λόγο για κίνηση που αναμοχλεύει και καλλιεργεί τον διχασμό...
Το κάμπινγκ της Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ και ο σημερινός «εμφύλιος» από Μητσοτάκη
Οσοι ενοχλήθηκαν από το κάμπινγκ της Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ, θα ενοχλούνταν και στην Ισπανία από τις αναφορές στη Δημοκρατική Ισπανία του 1936 ή στη Χιλή από τις αναφορές στο εγχείρημα Αλιέντε.
Στις κατεχόμενες χώρες μεταπολεμικά διώχτηκαν οι δωσίλογοι και αναγνωρίστηκε η αντίσταση. Η Ελλάδα ήταν η μόνη χώρα στην Ευρώπη (μαζί με χώρες της Ασίας) που διώχτηκαν οι αντιστασιακοί και επιστρατεύτηκαν οι δωσίλογοι. Αυτό το αναγνωρίζουν όλοι οι ξένοι ιστορικοί.
Δεκαετίες αργότερα εμφανίστηκε και εντός της Αριστεράς η άποψη του «ευτυχώς» γιατί θα αλλιώς θα επικρατούσε κάποιο καθεστώς τύπου ανατολικής Ευρώπης. Η αυτοκτονία της σκέψης. Δεν πρόκειται τόσο για ανιστόρητη όσο για αντι-ιστορική σκέψη.
Και μόνον από τη διάσταση της αυτοάμυνας και του δίκιου για εκατοντάδες χιλιάδες, το όργιο τρομοκρατίας και εκτελέσεων που ακολούθησε τη Συμφωνία της Βάρκιζας θα δικαιολογούσε την ένοπλη εξέγερση πολύ πριν από τον Μάρτιο του 1946. Αλλά το ελληνικό δημοκρατικό κίνημα αποτέλεσε συνειδητά (;) τμήμα θυσίας της διεθνούς μεταπολεμικής «σταθεροποίησης». Και μετά το 1946. Αυτά έχουν ιστορική αλλά ελάχιστη πολιτική σημασία στο σήμερα.
Στην Ινδονησία το 1965-66 κατέσφαξαν κοντά ένα εκατομμύριο κομμουνιστές, συμπαθούντες και οικογένειες. «Ευτυχώς», αν κρίνουμε από την Καμπότζη των Κόκκινων Χμερ αργότερα. Το σύνθημα «Jakarta Muerte» εμφανίστηκε πριν από το πραξικόπημα Πινοσέτ σε τοίχους του Σαντιάγκο, όπως και αλλού. Στην Ταϊβάν (Εθνικιστική Κίνα) όπου κατέφυγε ο ηττημένος Τσανγκ Κάι Σεκ, ο στρατιωτικός νόμος έληξε μόλις το 1987. Στην ενοποιημένη Γερμανία το 1992, ο Μίλκε, επικεφαλής της διαβόητης Στάζι, καταδικάστηκε κυρίως για το φόνο αστυνομικού διοικητή το 1931 (!) στο Βερολίνο, όπου ο τελευταίος είχε βάλει στο μάτι τις εργατικές πορείες του Κ.Κ. Γερμανίας. «Ευτυχώς», στη Δυτική Γερμανία επικράτησε η Δύση, πλήθος χιλιάδων ναζί στελέχωσαν το δυτικογερμανικό κράτος και επιχειρείν και οι περισσότεροι εγκληματίες πολέμου έζησαν ανενόχλητοι. Πίσω στα 1944-45, παραδόξως για την ιδεολογία του «ευτυχώς», ήταν οι Σοβιετικοί που επέμεναν στις διασκέψεις των Τριών Μεγάλων να περιλαμβάνεται στις αποφάσεις η ανάγκη για αναδιοργάνωση των εθνών μεταπολεμικά πάνω σε «δημοκρατικές αρχές» και με «δημοκρατικά κόμματα».
Πόσο σημασία έχουν όλα αυτά για το σήμερα; Πολιτικά από μικρή έως καμία. Δεν υπάρχει θέμα ταύτισης ή συνέχειας παρά μόνο από στείρο ιδεολογισμό. Η εμφυλιοπολεμική διάθεση ανήκει παραδοσιακά στη Δεξιά και μόνον. Για τις προοδευτικές ιδέες η αναπαραγωγή προτύπων με όρους παρελθόντος αφαιρεί, δεν προσθέτει. Ωστόσο, η ιστορική σημασία που σαφώς έχουν τα παραπάνω δεν σημαίνει ένα στεγνό ακαδημαϊκό ενδιαφέρον. Ακόμη και η εξέγερση του Σπάρτακου δυο χιλιετηρίδες μετά ασκεί μια γοητεία που υπερβαίνει το ιστορικό ενδιαφέρον, Γιατί; Γιατί εμπνέει. Οπως εμπνέει το 1821, η Εθνική Αντίσταση και το Πολυτεχνείο. Ούτε εδώ έχει νόημα η ταύτιση ή συνέχεια, γιατί απλά δεν υπάρχει ο αντίπαλος. Αλλά ένα τμήμα της Ν.Δ. του Μητσοτάκη το σκέφτεται αλλιώς.
Οσοι ενοχλήθηκαν από το κάμπινγκ της Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ, θα ενοχλούνταν και στην Ισπανία από τις αναφορές στη Δημοκρατική Ισπανία του 1936 ή στη Χιλή από τις αναφορές στο εγχείρημα Αλιέντε. Δεν ενοχλούνται από τους χουνταίους της κυβέρνησης Μητσοτάκη ούτε τις ξεκάθαρα εμφυλιοπολεμικές αναφορές στελεχών της στο σήμερα, όπως η διακηρυγμένη επιδίωξη «να μην ξανακυβερνήσει η Αριστερά» ή οι ακροδεξιού τύπου αναφορές σε «παρακράτος του ΣΥΡΙΖΑ». Αυτοί οι ίδιοι που εγκαλούν τη Νεολαία ΣΥΡΙΖΑ που χωρίς εμφυλιοπολεμική διάθεση εμπνέεται από τους νέους που έδωσαν απλόχερα τη ζωή τους για ιδανικά πριν από 70 και χρόνια, σιγοντάρουν τις εμφυλιοπολεμικές ιαχές της Ν.Δ. στο σήμερα. Και μας ζητούν και τα ρέστα. Εχουν ξεφύγει τελείως.
* Βουλευτής Β’ Τομέα Δυτικής Αττικής του ΣΥΡΙΖΑ
