Ergasianews.gr Η δυνατή φωνή του κόσμου της μισθωτής εργασίας!
Ο,τι κι αν σημαίνει «καλοκαίρι» για τον καθένα -το κανονικό καλοκαίρι, όχι το φετινό, το παράξενο και δυσπρόσιτο- η ζέστη, ο ήλιος, η νύχτα με τ’ αστέρια, ο ιδρώτας, η υπερδιέγερση είναι τα κοινά βασικά συστατικά του. Η ελπίδα ότι όλα μπορεί ν’ αλλάξουν (μετά...), η πεποίθηση ότι το φθινόπωρο θα φέρει κάτι όμορφο (μετά...).
Το ίδιο ένιωθε ο Ζακ Τατί στις «Διακοπές του κυρίου Ιλό», το ίδιο και η αγοροπαρέα τού «Stand by me», το ίδιο και η Μελίνα με τον Γιώργο Φούντα στη «Στέλλα», κάτω από τον αττικό ήλιο, αυτόν που καίει τη συνείδηση. Σήμερα, αυγουστιάτικα, διαλέγουμε 10 ταινίες που θα μας δροσίσουν με υποσχέσεις ή απλώς με την καυτή, καλοκαιρινή ομορφιά τους.
«The swimmer»
Φρανκ Πέρι, 1968. Ο Μπερτ Λάνκαστερ στη μάλλον καλύτερη και λιγότερο ιδωμένη ερμηνεία της καριέρας του. Μια βόλτα, από πισίνα σε πισίνα, στο αμερικανικό όνειρο, καθώς αυτό μουσκεύει στην απώλεια και στο σκοτάδι. Πανέμορφο, συγκινητικό και υποτιμημένο.
«The endless summer»
Μπρους Μπράουν, 1964. Το κυνήγι του τέλειου κύματος, η ελευθερία του σερφ, το ταξίδι στον κόσμο σε αναζήτηση των διακοπών που δεν τελειώνουν ποτέ. Από τα ωραιότερα ντοκιμαντέρ, που θα ευχόσουν να ήταν η ζωή σου, ακόμα κι αν δεν μπορείς να σταθείς όρθιος στη σανίδα.
«Ελεύθερη κατάδυση»
Γιώργος Πανουσόπουλος, 1995. Η Ολγα, η Βίκυ, ο Λευτέρης ανάμεσά τους. Ενα ερωτικό τρίγωνο ένοχο και παθιασμένο που «ξεπλένεται» στο βαθύ μπλε της θάλασσας έξω από τα Χανιά, μέσα από τα καλοκαιρινά μάτια του Γιώργου Πανουσόπουλου. Μια ταινία τόσο επείγουσα και τόσο μελαγχολική όσο τα καλύτερα καλοκαίρια.
«Do the right thing»
Σπάικ Λι, 1989. Ενας πυροσβεστικός κρουνός στην άκρη του δρόμου ανοίγει για να βρέξει τους περαστικούς, να τους δροσίσει, να κατεβάσει την ένταση του καύσωνα και τα φλογισμένα πνεύματα. Δεν θα τα καταφέρει και η έκρηξη θα έρθει σ’ αυτή την τόσο επίκαιρη και πάντα τόσο στιλάτη, βαθιά αντιρατσιστική ταινία (και, για την ιστορία, το first date movie του Μπαράκ και της Μισέλ Ομπάμα!).
«Ο πρωτάρης»
Μάικ Νίκολς, 1967. Η ζωή του Μπέντζαμιν Μπράντοκ (ο Ντάστιν Χόφμαν σε μία από τις εμβληματικές ερμηνείες του) αλλάζει, η ενηλικίωσή του συντελείται όσο εκείνος πλέει στην πισίνα με τα μαύρα Ray-Ban του να κόβουν τον ήλιο. Αυτός είναι ο «ήχος της σιωπής», το «The sound of silence» μιας νέας γενιάς που λίγο έλειψε να ζήσει... αμέτοχα.
«Και ο Θεός έπλασε τη γυναίκα»
Ροζέ Βαντίμ, 1956. Αλλά δεν τις έπλασε όλες ακριβώς έτσι... Η Μπριζίτ Μπαρντό, στα 22 της χρόνια, χορεύοντας σεληνιασμένη ή απλώνοντας το γυμνό κορμί της πίσω από τα σεντόνια στην καλοκαιρινή ραστώνη, διαλύει μια οικογένεια και διεκδικεί την αυτοδιάθεση μ’ έναν πρώιμο, επαναστατικό, πυρετώδη τρόπο.
«Dazed and confused»
Ρίτσαρντ Λίνκλεϊτερ, 1993. Κάθε καλοκαίρι, κάθε ηλικίας, είναι μια... σχολική χρονιά που τελειώνει. Και κανένα αποχαιρετιστήριο πάρτι δεν είναι τόσο απολαυστικό όσο αυτής εδώ της ταινίας, ακόμα κι όταν ξημερώνει, κι όταν η μέρα αλλάζει – και οι χρονιές.
«Γυμνοί στον ήλιο»
Ρενέ Κλεμάν, 1960. «Ο ταλαντούχος κύριος Ρίπλεϊ» της Πατρίσια Χάισμιθ στην πρώτη κινηματογραφική μεταφορά του, γυρισμένη στην ηλιόλουστη Ιταλία. Αφορμή για καλοκαιρινό παιχνίδι: ο Αλέν Ντελόν είναι πιο όμορφος εδώ ή στην «Πισίνα»;
«Η Πολίν στην πλαζ»
Ερίκ Ρομέρ, 1982. Λες και το σινεμά του Ρομέρ είναι φτιαγμένο από καλοκαίρι. Η 16χρονη Πολίν περνά τις καλοκαιρινές διακοπές της στη Νορμανδία και μαθαίνει τα παιχνίδια του έρωτα – τα δικά της και των γύρω της ενηλίκων. Κομψοτέχνημα με εφηβική δροσιά.
«Σιωπηλός μάρτυρας»
Αλφρεντ Χίτσκοκ, 1954. Ο Τζέιμς Στιούαρτ με σπασμένο πόδι καθηλωμένος σε μια καρέκλα στο σαλόνι, η Γκρέις Κέλι πρόθυμη να βοηθήσει στα πάντα. Ειδικά στη διαλεύκανση του φόνου που πιστεύουν πως έγινε στην απέναντι πολυκατοικία. Αστικό καλοκαίρι, μια αγέραστη ταινία που βλέπεται καλύτερα στο μπαλκόνι.
