Μου επιτρέπω να αδυνατίσω |

Για τη Νίνα έχω ξαναγράψει. Η εξέλιξη της θεραπείας της υπήρξε θεαματική.

Οταν κανείς πλησιάσει τον εαυτό του και διακρίνει πώς έχει μάθει να λειτουργεί (συνήθως λειτουργεί κατ’ εντολήν, όπως του έχουν δείξει ή έχουν απαιτήσει από αυτόν), αυτομάτως έχει το δικαίωμα να διαλέξει να λειτουργήσει με διαφορετικό τρόπο. Αυτός ο «αυτοματισμός» μοιάζει με μικρό θαύμα, αλλά δεν είναι καθόλου θαύμα, είναι μια αλλαγή που προϋποθέτει πάρα πολλή δουλειά για να πραγματοποιηθεί.

Η παλιά Νίνα κοίταζε να φροντίσει και να ικανοποιήσει τους πάντες, να αναλάβει κάθε ευθύνη που της ζητούνταν, να φέρει όποια υποχρέωση συναντούσε στον δρόμο της εις πέρας. Δυσκολευόταν να πει όχι, δεν μίλαγε αν διαφωνούσε, δεν αρνούνταν, δεν ζητούσε. Ταμπουρωμένη πίσω από ένα χαμόγελο, ένα «ξεφύσημα» και το επιπλέον βάρος της, κατάπινε ό,τι κι αν ένιωθε, και μάλιστα με τη βοήθεια της αλμυρής ή της γλυκιάς τροφής «γλιστρούσαν» όλα πιο εύκολα στο στομάχι της.

Η παρηγοριά και η συντροφίτσα της ήταν το φαγητό. Η συνάντησή της με τις γεύσεις και τις ποσότητες των τροφών που της άρεσαν ήταν η παρηγοριά της. Ποιος θα την καταλάβαινε τόσο καλά; Ποιος θα την ένιωθε τόσο πολύ όσο αυτή η ίδια την ώρα, εκείνο ακριβώς το λεπτό, που είχε νοστιμιά στους γευστικούς κάλυκες της γλώσσας της;

Εμοιαζε σαν να αντάλλασσε όλα τα δυσάρεστα συναισθήματά της με αυτήν τη στιγμιαία αίσθηση της ευτυχίας (όσο να περάσει η τροφή από το στόμα), «την ευτυχία» που γεννούσε η απόλαυση της γεύσης. Κάπως έτσι πέρναγε τις μέρες της η Νίνα όταν τη γνώρισα.

Μετά τις καλοκαιρινές της διακοπές τη βρήκα -προς μεγαλύτερή μου έκπληξη- ακόμα πιο αλλαγμένη. Οπως είχα περιγράψει, ήδη είχαν γίνει πράξη οι πρώτες αλλαγές στον τρόπο που σχετιζόταν με τον εαυτό της και τους άλλους. Ηδη έβαζε τα πρώτα όρια. Αρνούνταν αντικαταστάσεις βάρδιας στη δουλειά της, έλεγε όχι σε αναλήψεις ευθυνών που την οδηγούσαν σε υπέρμετρη κούραση, έκλεινε την πόρτα του υπνοδωματίου της όταν έκρινε ότι ήθελε να πάρει έναν υπνάκο το μεσημέρι.

Και όλα αυτά επειδή σε κάποιους τομείς είχε δώσει προτεραιότητα στον εαυτό της. Δηλαδή, αφού πρώτα τακτοποιούσε όσα έπρεπε να κάνει για την ίδια, έπειτα τακτοποιούσε αυτά που είχε να κάνει για τους άλλους.

Αυτός ο μηχανισμός βασίζεται στο ότι όταν μπορεί κανείς να αντιληφθεί πώς έχει μάθει να λειτουργεί, αυτομάτως χαρίζει στον εαυτό του το δικαίωμα να μπορεί να λειτουργεί έτσι ακριβώς. Ενώ, αντίθετα, με τη διαρκή επίκριση ή απορριπτική στάση προς το εαυτό του εμποδίζεται να αντικρίσει τον τρόπο που συμπεριφέρεται. Το ίδιο ακριβώς ισχύει και για το δικαίωμα στις πολυφαγίες: όταν δηλαδή επιτρέπει κανείς στον εαυτό του να έχει πολυφαγίες, είναι σαν να κερδίζει την αποδοχή του, σαν να λέει «αυτό κάνω έτσι ή αυτό μπορώ».

Η Νίνα μέσα από την παρατήρηση της διατροφικής της συμπεριφοράς είχε πλησιάσει τον εαυτό της και τον έβλεπε πια. Και διάλεγε και αποφάσιζε.

Είχε επιτρέψει στον εαυτό της να είναι καλύτερα, να έχει χαρά στη ζωή της, να θέλει να αδυνατίσει. Ετσι άρχισε να ορίζει τις συνθήκες της· βρήκε αρκετές διαφορετικές λύσεις για να προνοεί και να επιμελείται την υγιεινή της διατροφή.

Μου περιέγραφε πώς πήγε να ψωνίσει ένα φόρεμα από κάποιο κατάστημα που δεν τολμούσε για χρόνια να περάσει το κατώφλι του, γιατί πίστευε ότι δεν θα έβρισκε κανένα ρούχο στο νούμερό της.

Παρ' όλο που δεν ήταν σίγουρη, ζήτησε το large, αλλά ανακάλυψε πως της χωρούσε το medium, δεν είχε όμως το χρώμα που προτιμούσε κι έτσι με βαριά καρδιά αγόρασε ένα φουστάνι για αυτήν τελικά ουδέτερο. Γυρίζοντας σπίτι της δυσαρεστημένη, αποφάσισε να επιστρέψει στο κατάστημα και να ζητήσει το χρώμα που της άρεσε κι ας ήταν μικρότερο το νούμερο -small- και υπήρχε στη βιτρίνα. Προς μεγάλη της χαρά η πωλήτρια της είπε «αυτό είναι το νούμερό σας». Πλέοντας σε πελάγη ευτυχίας αγόρασε, επίσης για πρώτη φορά, όχι ολόσωμο μαγιό αλλά μπικίνι.

«Δεν πίστευα στα μάτια μου ότι θα μου χωρούσε το μικρό νούμερο, ακόμα δεν έχω συνηθίσει την καινούργια μου εικόνα, υπάρχει ακόμα σαν αίσθηση η πεποίθηση πως είμαι χοντρή. Αλλά δεν είμαι τελικά και το διαπιστώνω μέρα με τη μέρα».

Η Νίνα έπαιρνε πια το δικαίωμα να έχει ανάγκη να δει και να πιστοποιήσει τη νέα πραγματική εικόνα εαυτού της. Και αυτή την ανάγκη την ικανοποίησε. Την έκανε πράξη.

Η Δάφνη η ευγενής -Laurus nobilis- περιέχει έως και 3% πτητικό έλαιο, που περιλαμβάνει κινεόλη, οξικό άλας, λιναλοόλη, τανίνη, ρητίνη και γλίσχρασμα, σεσκιτερπενικές λακτόνες και αλκαλοειδή ισοκινολίνης. Ο πολτός των καρπών της περιέχει σημαντικό ποσοστό λιπιδίων.Περιέχει επίσης, δαφνίνη, δαφνόνη, κερί, άμυλο, βασορίνη, λευκωματίνη και σάκχαρο. Τα φύλλα και οι καρποί είναι αρωματικά με γεύση υπόπικρη. Αν τα μασήσουμε, θα αισθανθούμε ζέστη και άφθονο σάλιο.

Σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία, η Δάφνη ήταν κόρη του ποταμίσιου θεού Λάδωνα και ήταν μια πανέμορφη και ελεύθερη κοπέλα. Οταν την πρωτοσυνάντησε ο θεός Απόλλωνας, την ερωτεύτηκε αμέσως και θέλησε να συνευρεθεί ερωτικά μαζί της. Η Δάφνη, για να τον αποφύγει, κατέφυγε στη μητέρα της τη Γαία, η οποία τη μεταμόρφωσε σε ένα όμορφο και λυγερόκορμο δέντρο. Ο θεός Απόλλωνας, για να παρηγορηθεί, έκοψε φύλλα από αυτό το δέντρο και στεφανωμένος έφτασε στο Μαντείο των Δελφών. Από τότε οι αρχαίοι Ελληνες στεφάνωναν τους νικητές των Ολυμπιακών Αγώνων με τα φύλλα της Δάφνης, ενώ η Πυθία τα χρησιμοποιούσε για τις μαντείες της.

Θεραπευτικές δράσεις και χρήσεις: έχει χωνευτικές ιδιότητες, διεγείρει τη στομαχική ατονία, διεγείρει την όρεξη και καταπολεμά τις ζυμώσεις, έχει αντισηπτική δράση, συνιστάται ως αποχρεμπτικό και είναι πολύτιμη κατά των κρυολογημάτων, της βρογχίτιδας και του ρινικού κατάρρου. Εχει ιδιότητες αντισηπτικές, σπασμολυτικές, αρωματικές, πεπτικές, χολαγωγές και εφιδρωτικές. Δρα κατά των στοματικών ελκών, ενώ η σκόνη των φύλλων της δάφνης έχει αντιπυρετικές ιδιότητες.

Πληροφορίες εδώ.