Της φύσης τα καλύτερα, των ανθρώπων τα χειρότερα!

Οι φωτογραφίες που βραβεύτηκαν στον διεθνή διαγωνισμό για τον Καλύτερο Φωτογράφο Αγριας Φύσης – Wildlife Photographer of the Year – που διεξάγεται υπό την αιγίδα του Μουσείου Φυσικής Ιστορίας του Λονδίνου, θα εκτεθούν από τις 16 Οκτωβρίου σε ειδικά σχεδιασμένη αίθουσα του Μουσείου.

Στον φετινό διαγωνισμό κατατέθηκαν περίπου 50.000 συμμετοχές, όχι μόνο επαγγελματιών αλλά και ερασιτεχνών φωτογράφων. Οσες φωτογραφίες έφτασαν να διακριθούν –καθεμία στην κατηγορία συμμετοχής της–, όπως κάθε χρόνο τα κατάφεραν χάρις στη δημιουργικότητα, την πρωτοτυπία και τεχνική αρτιότητά τους, ιδιότητες που κρίθηκαν και πάλι από διεθνή επιτροπή εμπειρογνωμόνων του χώρου.

Τρεις ημέρες πριν από τα εγκαίνια της έκθεσης, σε τελετή που θα διεξαχθεί διαδικτυακά λόγω φυσικά της πανδημίας, θα απονεμηθούν τα βραβεία στις φωτογραφίες που επιλέχθηκαν ως οι καλύτερες από το σύνολο των βραβευθέντων, ανάμεσα στις οποίες θα είναι και αυτές που θα κατακτήσουν τον μεγάλου κύρους τίτλο «Grand Title winners».

Αυτοί οι διαγωνισμοί στόχο έχουν συνήθως να ευαισθητοποιήσουν τους ανθρώπους απέναντι στη φύση και τα πλάσματά της, να λειτουργήσουν ως ερέθισμα για την αναψηλάφηση της χαμένης μας σχέσης μαζί της.

Ο εν λόγω διαγωνισμός αγκαλιάζει και το φωτορεπορτάζ, αγγίζοντας πολλά ευαίσθητα «σημεία ντροπής» του σημερινού πολιτισμού των ανθρώπων. Ετσι, όσες φωτογραφίες αυτής της κατηγορίας βραβεύτηκαν όλα τα προηγούμενα χρόνια, συμπεριλαμβάνονται και στην ιστοσελίδα του Μουσείου Φυσικής Ιστορίας του Λονδίνου, υπό τον τίτλο «Ανθρωπόκαινος Εποχή», μια εποχή που κλειδοκρατείται από την ατέρμονη απληστία του καπιταλισμού, την έλλειψη σεβασμού και ηθικής προσέγγισης της όποιας μορφής ζωής.

Γι’ αυτό τον λόγο θα μας επιτρέψετε να παρουσιάσουμε όχι μόνο χαριτωμένες απαθανατίσεις της φύσης που φέρνουν χαμόγελα αλλά και κάποιες φωτογραφίες που απεικονίζουν τον βιασμό και την κακοποίηση που υφίστανται τα φυσικά οικοσυστήματα και η έμβια ζωή του πλανήτη, στο όνομα του κέρδους και της ανθρώπινης όρεξης. Σκληρό; Δυστυχώς είναι η πραγματικότητα.

Και επειδή τα πάντα πάνω στον πλανήτη είναι αλληλένδετα, επομένως αλληλεξαρτώμενα, ας μην αδιαφορούμε επειδή η γενοκτονία –ας μου επιτραπεί η έκφραση– των ειδών που επιτελείται αφορά το ζωικό βασίλειο, το φυτικό ή το ορυκτό, γιατί όλα τα βασίλεια φτιάχτηκαν για να υπηρετούν το ανώτατο επίτευγμα, τον άνθρωπο (η συνήθης τσίχλα εφησυχασμού). Ο άνθρωπος εξαρτάται από τις ευεργεσίες της φύσης, ενώ η φύση θριαμβεύει χωρίς τον άνθρωπο.

Τον τελευταίο χρόνο στη χώρα μας επί παραδείγματι, έχουμε εξαιρετικά παραδείγματα νεοφιλελεύθερης προσέγγισης φύσης και ανθρώπων, με αποκορύφωμα: Την εγκατάσταση αιολικών βιομηχανικών πάρκων σε απάτητες κορφές, σε ευαίσθητες περιοχές όπως είναι η Τήνος και οι βραχονησίδες που λειτουργούν ως κιβωτοί διατήρησης της ζωής, σε περιοχές ενταγμένες στο παγκόσμιο δίκτυο Natura. Τη διαχείριση της πανδημίας όπου η προσωπική ευθύνη του καθενός μας βαραίνει περισσότερο από την ευθύνη της Πολιτείας να προστατεύσει τους πολίτες της, την αντιμετώπιση των προσφύγων, μεταναστών ως εγκληματιών, κατασκόπων, αποβρασμάτων, φορέων ιών, υποκουλτούρας, αντιχριστιανικού θρησκευτικού φανατισμού και πολλών ακόμα δεινών, που πρέπει να εγκλεισθούν για να μη μιανθεί το χριστεπώνυμο πλήθος των Ελλήνων και των ευγενών Ευρωπαίων και να μεταμορφωθούμε σε μια χώρα εγκλεισμένων ανθρώπων χωρίς αιτία και λοβοτομημένων ανθρωποφυλάκων, χωρίς καμία αιδώ, ανησυχία συνείδησης, με παντελή απώλεια ιστορικής μνήμης.

Η δε εντολή του Χριστού «Αγαπήσεις και τον πλησίον σου ως σεαυτόν» έχει πάει τον μεγάλο περίπατο από τις συνειδήσεις των φαρισαϊστών αρίστων όλου του κόσμου (βλέπε Μπολσονάρο κ.ά.), που δείχνουν σαφέστατα τον αρνητικό τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουν τη φύση, τα οικοσυστήματα, τους φυσικούς πόρους και τους κατοίκους της Γης: αναλώσιμα υλικά προς χάριν του κέρδους.

«Σωρός παγκολίνων»

Ο «Σωρός παγκολίνων» (The Pangolin Pit) κέρδισε το 2016 το Βραβείο του Καλύτερου Φωτορεπόρτερ Αγριας Ζωής, με μία μόνο φωτογραφία.

Οι παγκολίνοι είναι το περισσότερο παράνομα διακινούμενο ζώο στον κόσμο. Τους κυνηγούν για το κρέας τους αλλά και γιατί οι ουρές τους χρησιμοποιούνται από την παραδοσιακή ιατρική ως μέσο θεραπείας διαφόρων προβλημάτων.

Ο Paul Hilton κατάφερε να απαθανατίσει την κατάσχεση 4.000 χιλιάδων κατεψυγμένων παγκολίνων που βρίσκονταν κρυμμένοι κάτω από ένα στρώμα κατεψυγμένων ψαριών στα αμπάρια πλοίου-ψυγείου, προκειμένου να περάσουν απαρατήρητοι κάτω από την μύτη των αρχών της Ινδονησίας. Μπορεί κανείς να διανοηθεί τον αφανισμό του είδους που επιτελείται, αν δεν δει αυτές τις φωτογραφίες;

«Ζωή χωρίς αξία»

Η φωτογραφία με τίτλο «Ζωή χωρίς αξία» (Going Cheap) και πάλι του βιολόγου και ερασιτέχνη φωτογράφου, Joan de la Malla, που διακρίθηκε ως highly commended στην κατηγορία Φωτορεπορτάζ Αγριας Ζωής 2019, αναδεικνύει άλλο ένα μεγάλο πρόβλημα. Το παράνομο εμπόριο άγριας ζωής.

Η απαθανάτιση ενός μωρού μακάκου να ουρλιάζει καθώς παραδίδεται από τον πωλητή στον αγοραστή σε αγορά του νησιού της Ιάβας, δεν μπορεί παρά να φέρνει ανατριχίλα σε όποιον την αντικρίζει.

Η τύχη του είναι συγκεκριμένη. Θα εργάζεται ώρες ολάκερες περιφερόμενος στους πολυσύχναστους δρόμους του νησιού, κάνοντας τον κλόουν για να γελάνε οι άνθρωποι και έτσι ο ιδιοκτήτης του να βγάλει κάτι για να έχει να φάει ή να στείλει τα παιδιά του στο σχολείο για να έχουν μια παραπάνω ευκαιρία να γλιτώσουν από τη δική του φτώχεια.

«O Θλιμμένος Κλόουν»

«O Θλιμμένος Κλόουν» («The Sad Clown») του βιολόγου και ερασιτέχνη φωτογράφου, Joan de la Malla, αναδεικνύει μια τραγική πραγματικότητα που δεν είναι προς κατάκριση αλλά προς περίσκεψη.

Στις αγορές της Ινδονησίας, εν προκειμένω στο νησί της Ιάβας, είναι σύνηθες οι ντόπιοι να αγοράζουν μακάκους τους οποίους χρησιμοποιούν ως δημοφιλές θέαμα προκειμένου να βγάλουν τα απαραίτητα για να ζήσουν. Επί ώρες τα ζώα χορεύουν, κάνουν ποδήλατο, μασκαρεμένα, για να κάνουν χάζι οι άνθρωποι.

Είναι κατακριτέοι οι άνθρωποι ή η ζωή που είναι αναγκασμένοι να ζουν; Φυσικά, οι συνθήκες διαβίωσής τους είναι που τροφοδοτούν τέτοιου είδους απόπειρες βιοπορισμού. Θυμάστε τα παλιότερα χρόνια στην ελληνική επαρχία, όπου αρκούδες ή μαϊμούδες χόρευαν στους ρυθμούς του ντεφιού; Εγώ θυμάμαι ακόμη μια αλυσοδεμένη μαϊμού να βάζει κραγιόν όταν ο ιδιοκτήτης της της έλεγε: «Πώς βάζει κραγιόν η Βουγιουκλάκη;» Κι αν ακόμη δεν πάμε τόσο πίσω, ας δούμε την αλήθεια.

Τα ενυδρεία, οι ζωολογικοί κήποι, τα σόου με δελφίνια, φάλαινες και φώκιες να πετούν μπάλες, να κάνουν κύκλους και να πετούν τους «εκπαιδευτές» τους στον αέρα, τι είναι; Είναι ακριβώς ο ίδιος τρόπος βιοπορισμού κάποιων επιχειρήσεων ανά τον κόσμο, ντυμένος με περισσότερο γκλάμουρ και ακριβότερο εισιτήριο εισόδου. Ο όρος «εμπόριο άγριας ζωής» δεν πρέπει κάποια στιγμή να υπάρχει μόνο στο λεξικό; Νικήτρια φωτογραφία στην κατηγορία Wildlife Photojournalism 2018.

«Θάλασσα Θανάτου»

«Θάλασσα Θανάτου» (Sea of Death) τιτλοδότησε ο Paul Hilton τη φωτογραφία που το 2014 έφτασε στον τελικό του διαγωνισμού, συμμετέχοντας στην κατηγορία «Ο κόσμος στα χέρια μας» (World in our Hands). Τι δείχνει; Μια θάλασσα από 30.000 κομμένα πτερύγια καρχαρία να αποξηραίνονται σε ταράτσα του Χονγκ Κονγκ, του μεγαλύτερου καταναλωτή του συγκεκριμένου «εδέσματος» για την παρασκευή καρχαριόσουπας.

Περίπου εκατό εκατομμύρια καρχαρίες θανατώνονται κάθε χρόνο και εκτιμάται ότι τα εβδομήντα τρία εκατομμύρια εξ αυτών απαντούν τη γαστριμαργική διάθεση των ανθρώπων για καρχαριόσουπα. Εξαιτίας λοιπόν της υπεραλίευσης, οι πληθυσμοί τριών ειδών καρχαρία (bull shark, dusky shark, smooth hammerhead) καταγράφουν, σύμφωνα με τα επιστημονικά στοιχεία, απώλειες ύψους 90%.

Το ανήθικο στοιχείο, τρομακτικής βαναυσότητας και αλαζονείας, πέραν της εκτεταμένης σφαγής που επιτελούν οι στόλοι των αλιευτικών με συγκεκριμένες σημαίες, είναι ότι οι καρχαρίες ακρωτηριάζονται ζωντανοί και ζωντανοί πετιούνται στην θάλασσα όπου και πεθαίνουν μετά από αρκετές ώρες αγωνίας, αφού δεν μπορούν να κολυμπήσουν. Κανένα έλεος, κανένας σεβασμός στο ζώο που δίνει τη ζωή του όχι για να επιβιώσουν κάποιοι, αλλά για να βγάλουν μεγάλα κέρδη.