Οι γλυκιές γεύσεις αντικαθιστούν τις αγκαλιές...

Κάθε χρόνο, όταν πλησιάζουν Χριστούγεννα, δυσκολεύομαι πολύ να γράψω ένα κείμενο που να μιλά για τη διατροφή των εορταστικών ημερών.

Ισως επειδή όλοι γνωρίζουν πόσοι κουραμπιέδες και μελομακάρονα κυκλοφορούν, ίσως επειδή ξαναθυμούνται τη μυστική συμφωνία που κάνει ο καθένας με τον εαυτό του, η οποία βασίζεται στο: «ας αφεθώ τώρα στις γιορτές και μετά θα χάσω τα κιλάκια που πήρα», αλλά και επειδή είναι γνωστό πια σε όλους τι παχαίνει, τι πρέπει να προσέξεις για να μην παχύνεις καθώς και ποιες είναι οι υγιεινές τροφές.

Φέτος όμως δυσκολεύομαι ακόμη πιο πολύ, μιας και φέτος τα Χριστούγεννα είναι διαφορετικά από κάθε άλλη χρονιά. Είναι μια χρονιά όπου τα Χριστούγεννα μοιάζουν μόνο ονομαστικά.

Θα λείπουν οι συναντήσεις, οι μαζώξεις, οι συγκεντρώσεις πολλών ατόμων σε έναν χώρο για συζήτηση και διασκέδαση, τα συναπαντήματα στο σπίτι με φίλους και συγγενείς, αυτό το απαραίτητο που έχουν όλοι ανάγκη, το «να ξαναβρεθούμε όλοι μαζί». Τα ψώνια και οι βόλτες θα συνοδεύονται με τον φόβο της διασποράς του ιού.

Θα λείψει η χαρά της ανεμελιάς.

Η τροφή και η επιθυμία γεύσης θα λάβουν έναν ιδιαίτερο ρόλο. Θα πάρουν μια επιπλέον σημασία, πέρα από τα παραδοσιακά έθιμα. Η τροφή θα παίξει ρόλο υποκατάστατου, οπότε έτσι η χρήση της θα διογκωθεί...

Οι γλυκιές γεύσεις ίσως αντικαταστήσουν τις αγκαλιές, τα νόστιμα μαγειρέματα θα αυξηθούν για να αντικαταστήσουν τα φιλιά και τη σωματική επαφή και πιθανόν κάθε είδους παραπάνω κατάποση τροφής ή αλκοόλ να προσομοιάσει τη συντροφιά και τη ζεστασιά που λείπει.

Νομίζω ότι διανύουμε την περίοδο της Μοναξιάς. Αυτή την περίοδο που έχει δημιουργήσει ο ιός, ο οποίος σε οδηγεί αναγκαστικά στην «απόσταση».

Για να προστατευτείς, χρειάζεται να κρατήσεις αποστάσεις από τους άλλους ανθρώπους, αλλά και να προστατέψεις άλλους ανθρώπους. Δεν πρέπει να πλησιάζεις, δεν μπορείς να δείξεις με τον τρόπο που έχεις μάθει τα συναισθήματά σου, μέσω σωματικής επαφής. Νοσείς και είσαι μόνος, αποχωρείς και είσαι μόνος.

Παράλληλα σε αναγκάζει να σκεφτείς. Αλλάζοντας τον τρόπο που ζεις, σε αναγκάζει να τροποποιήσεις τη ματιά σου απέναντι στα πράγματα και στις καταστάσεις.

Παύει να απασχολεί τους ανθρώπους τόσο η εικόνα τους –και στη διαταραχή βάρους, ας μην ξεχνάμε ότι η εικόνα εαυτού είναι η βάση του ανικανοποίητου– και ασχολούνται με πιο ουσιαστικά ζητήματα. Με τις πραγματικές ανάγκες, καλούνται να προσεγγίσουν αυτά που αισθάνονται. Και δεν είναι λίγα τα συναισθήματα που βιώνουν τούτη την εποχή.

Αναπτύσσουν άλλες πτυχές συνειδητότητας, καινούργιες άμυνες, νέους τρόπους έκφρασης και επικοινωνίας.

Αναπτύσσοντας κανείς τη συνειδητότητα, εμφανίζει τη δύναμη που κρύβει μέσα του. Είναι σαν να βρίσκει κανείς τη δύναμη να αντικρίσει και να νομιμοποιήσει τις πολυφαγίες του.

Και επειδή με έχει πιάσει η φιλοσοφική μου διάθεση χριστουγεννιάτικα, μεταφέρω ένα μικρό απόσπασμα από το βιβλίο του αγαπημένου μου Καρλ Γιάσπερς, «Εισαγωγή στη Φιλοσοφία».

«Το Είναι και η Συνείδηση-1. Σε κάθε στοιχείο αντιστοιχεί και μία ορισμένη συνείδηση. Εναντι του Θεού, η θρησκευτική συνείδηση· έναντι της δημιουργικής ορμής, η αισθητική συνείδηση· έναντι του κόσμου, η γνωστική συνείδηση· και έναντι του μηδενός, η φιλοσοφική συνείδηση. Αλλά πρόκειται για δυνατότητες της μιας και ενιαίας συνείδησης του ανθρώπου.

Η συνείδηση του ανθρώπου! Να μια λέξη με την οποία οικειωθήκαμε τόσο πολύ, ώστε να αχρηστέψουμε τον αρχέγονο τρόμο της. Αρκεί να εισδύσουμε πίσω από αυτή τη φράση: με τον αφανισμό της συνείδησης αφανίζεται το σύμπαν· δηλαδή, αν δεν υπάρχει άνθρωπος, δεν υπάρχει και ο κόσμος.

Για την επιστημονική συνείδηση, βεβαίως, τούτη η φράση αποτελεί παραλογισμό. Αλλά για μια συνείδηση που έχει πολύ αγρυπνήσει είναι ανησυχαστικά παράδοξη, ύστερα γίνεται σκάνδαλο και τέλος γίνεται προσωπική τραγωδία. Τα μονοπάτια που οδηγούν προς αυτή την τραγωδία έχουν χορταριάσει· γιατί είναι σπάνιοι αυτοί που κυβεύουν την έσχατη απώλεια για την έσχατη σωτηρία· γιατί είναι σπάνιοι αυτοί που τους συνεπήρε ο έρως του αιώνιου, ως έρως θανάτου. Είναι σπάνιοι· στο τέλος μένουν δύο· ύστερα μένει ένας, μόνος, κατάμονος. Αλλά, αν υπάρχει και έ ν α ς, τότε όλα αλλάζουν».

Πόσες φορές δεν μας έχουν δείξει τόσοι και τόσοι άνθρωποι πως με βούληση και δύναμη, μέσα από την αυτοσυνείδηση, μπορούν να επιτευχθούν αλλαγές στον τρόπο ζωής τους, στις διατροφικές τους συνήθειες και τελικά έχουν απαλλαγεί από το επιπλέον βάρος τους.

Ζούμε μια σκληρή εποχή, που όμως μπορεί να αποτελέσει βάση για να αναπτυχθούν η αλληλεγγύη, η ενσυναίσθηση και η εμπιστοσύνη στον εαυτό.

Καλά Χριστούγεννα!

Συνταγή για ζεστό αρωματικό κρασί με μπαχαρικά

Υλικά:

750ml κόκκινο κρασί ξηρό
1 πορτοκάλι ολόκληρο
φλούδες από 1 πορτοκάλι
χυμό από 1 πορτοκάλι
2 ξυλάκια κανέλα
10 γαριφαλάκια
2 σφηνάκια λικέρ πορτοκάλι

Εκτέλεση:

1. Καρφιτσώνετε τα γαρίφαλα σε ένα πορτοκάλι, το οποίο πριν το έχετε πλύνει και το έχετε σκουπίσει καλά.
2. Σε μία κατσαρόλα, τοποθετείτε το κρασί, τις κανέλες, τις φλούδες του πορτοκαλιού, τον χυμό, το λικέρ και φυσικά το πορτοκάλι με τα γαρίφαλα.
3. Αφήνετε να ζεσταθούν τα υλικά και ανακατεύετε λίγο ώστε να απελευθερωθούν όλα τα αρώματα.
4. Αποσύρετε από τη φωτιά, πριν φτάσει το μείγμα σε σημείο βρασμού, στραγγίζετε καλά και σερβίρετε όσο είναι ζεστό.

Το κόκκινο ζεστό κρασί, αλλιώς glühwein ή mulled wine, έχει μια μακρά ιστορία που ξεκινάει από τη ρωμαϊκή εποχή. Οι ίδιοι το ονόμαζαν Wurtzwein και ήταν το ποτό των πλουσίων, καθώς τότε τα μπαχαρικά ήταν άκρως εξωτικά και πανάκριβα. Επίσης το χρησιμοποιούσαν και για φαρμακευτικούς σκοπούς.*

Οι πληροφορίες είναι από την ιστοσελίδα Thes.gr.