«Ζυγίζομαι κάθε μέρα» |

Πέρασαν τα Χριστούγεννα μαζί με τόσα μελομακάρονα και κουραμπιέδες, η γαλοπούλα και το ψητό με τις πατάτες συνόδευσαν την Πρωτοχρονιά και ό,τι δίπλες ή γλυκά έμειναν μαζί με τα Θεοφάνια καταναλώθηκαν για να μας βρει το νέο έτος, όλους, με τη γνώριμη σκέψη μιας καινούργιας αρχής και την έναρξη δίαιτας ώστε να χαθούν τα κιλά των εορτών και της προηγούμενης καραντίνας.

Ισως με διαταραγμένη πέψη, χαλασμένο στομάχι –γεμάτο αέρα– και με το αίσθημα της πείνας «κορεσμένο» από τις πολυποίκιλες συγκεκριμένες γεύσεις των ημερών ενώ το αντίκρισμα μπροστά στον καθρέφτη να υπενθυμίζει το επιπλέον βάρος στο σώμα.

Πέρα όμως από τον όποιο προβληματισμό έχουμε, όποια αγωνία ή δυσκολία σε σχέση με τα κιλά που προσθέσαμε, η χειρότερη σκέψη είναι η σκέψη γύρω από το ζύγισμα.

Είναι αλήθεια πως σε αυτό το σημείο κυριαρχεί ο «τρόμος», το ανυπόφορο, και μια χαρακτηριστική αντίδραση είναι η αναβολή του ζυγίσματος. Πόσες φορές δεν έχω ακούσει στο γραφείο μου την παράκληση «δεν θέλω να ζυγιστώ»;

Αμέτρητες. Και το κατανοώ παρ' όλο που δεν συμφωνώ. Το ζύγισμα είναι η στιγμή που θα ανέβεις πάνω στη ζυγαριά για να δεις την πραγματικότητά σου. Τα κιλά σου. Και συνήθως η πραγματικότητα είναι σκληρή. Και το βάρος πολύ.

Ομως τι δείχνει η ζυγαριά; Γιατί μεταμορφώνεται σε τόσο βαρυσήμαντο θέμα αν η απεικόνισή της είναι ένας αριθμός κιλών, αν είναι απλώς ένα εργαλείο που σου δείχνει το βάρος σου;

Θα ήταν πολύ απλό αν το βάρος δεν εμπλεκόταν με τα συναισθήματα. Θα ήταν απλό αν ήταν ξεκάθαρο το: «όταν αισθάνομαι, εκφράζομαι κι όταν πεινάω, τρώω». Στη διαταραχή βάρους όμως είναι πιο περίπλοκα τα πράγματα γιατί ανεπίλεκτα λειτουργεί το: «όταν αισθάνομαι, τρώω». Κι εκεί εμπλέκεται και η ζυγαριά και οι επιπτώσεις της.

Ας ξαναθυμηθούμε κάποια χαρακτηριστικά στη διαταραχή βάρους. Ο υπέρβαρος συνήθως δεν έχει μάθει να δηλώνει τι θέλει, δεν έχει μάθει να αρνείται ό,τι δεν θέλει, με αποτέλεσμα να βρίσκεται σε μια κατάσταση «κατάποσης» και απόκρυψης όλων αυτών που αισθάνεται.

Κουκουλωμένα και κρυμμένα βρίσκονται πολλά κάτω από το βάρος. Βιώνει την αδυναμία του αυτή (το να μη δύναται να εκφραστεί) ως ανεπάρκεια, και φυσικά εάν κάποιος είναι «ανεπαρκής» ως ενήλικας, είναι και ένοχος, σαν να νιώθει δηλαδή ότι φταίει που δεν τα καταφέρνει. Η εικόνα που έχει σχηματίσει για τον εαυτό του δεν είναι καλή. Και δεν εννοώ την εξωτερική εικόνα –που, ούτως ή άλλως, την επικρίνει αφού φαίνεται παχύς– αλλά την «εσωτερική» του εικόνα, γι’ αυτό και δεν εκτιμά ιδιαίτερα τις ικανότητές του, μιας και απορρίπτει τόσο πολύ τις αδυναμίες του.

Ανεβαίνοντας στη ζυγαριά, αυτό ακριβώς αντικρίζει και δεν αντέχει να του το τονίζει η ζυγαριά. Να του τονίζει αυτό που θέλει να ξεχάσει, να κρύψει, να εξαφανίσει σαν αίσθηση.

Σαν να αντικρίζει τον μη επαρκή εαυτό του. Αυτόν τον εαυτό που δεν έχει δύναμη και χάνει τον έλεγχο και προσφεύγει στις πολυφαγίες, τον εαυτό που δεν τηρεί τις αποφάσεις που έχει πάρει και χαλά τη δίαιτά του, τον εαυτό που δεν έχει αντοχές και υποκύπτει στις επιθυμίες και στην ανάγκη γεύσεων ενώ γνωρίζει ότι του κάνει κακό στην υγεία του.

Ο υπέρβαρος χρειάζεται να ζυγίζεται κάθε μέρα. Οπως ακριβώς κάνει τόσα άλλα πράγματα μέσα στη μέρα του. Το πρωί που ξυπνά και πάει στην τουαλέτα του και ουρεί, πλένει τα δόντια του, ζυγίζεται, ντύνεται. Ετσι χρειάζεται να υπάρχει καθημερινά και να τηρεί τη ρουτίνα του.

Ο υπέρβαρος έχει να απλουστεύσει και να οικειοποιηθεί τη διαδικασία του ζυγίσματος για να βοηθήσει τον «τραυματισμένο» εαυτό του. Να ξεχωρίσει και να διακρίνει ότι τα κιλά του δεν του καθορίζουν την επάρκεια. Ο άνθρωπος δεν είναι ΜΟΝΟ κιλά, που αν αυξηθούν χαλάει η διάθεση κι αν λιγοστέψουν φτιάχνει η διάθεση. Ο άνθρωπος, πέρα από το βάρος του, είναι έξυπνος, καλόψυχος, εργατικός, με αίσθηση του χιούμορ, δημιουργικός, φιλικός και πολλά άλλα. Δεν είναι μόνο μία εικόνα που βλέπει και πιθανόν δεν είναι μια εικόνα που θεωρεί ότι είναι.

Χρειάζεται να το ξεμπλέξει μέσα του, να σιγουρέψει πως παραμένει επαρκής, όσες φορές κι αν συμπεριφέρεται αδύναμα κι έχει πολυφαγίες που τον παχαίνουν. Το βάρος αλλάζει, όχι η ύπαρξή του. Κι αυτό πρέπει καθημερινά να το διακρίνει ανεβαίνοντας στη ζυγαριά του.

Να μην το ξεχνά ποτέ!

Διάφοροι είναι οι τρόποι με τους οποίους μπορούν να αξιοποιηθούν τα βότανα για την ενίσχυση του ανθρώπινου οργανισμού. Αλλά δεν είναι λίγες και οι περιπτώσεις που απαιτείται ιδιαίτερη προσοχή

Ως αποσμητικά:

Θυμάρι

Ενας από τους καλύτερους τρόπους για να αντιμετωπιστεί η κακοσμία των ποδιών θεωρείται το ποδόλουτρο με αφέψημα θυμαριού. Οι βοτανολόγοι συνιστούν να βράσετε δύο κουταλάκια του γλυκού θυμάρι σε μισό λίτρο νερό και να κάνετε ποδόλουτρο. Επαναλάβετε για αρκετό χρονικό διάστημα τη διαδικασία.

Λεμονιά

Χρησιμοποιείται ευρέως και ως αρωματικό. Αλλωστε για τις αποσμητικές του ιδιότητες το λεμόνι έχει αξιοποιηθεί και από τη χημική βιομηχανία. Σύμφωνα με την πρακτική ιατρική, χυμός μισού ή ενός λεμονιού διαλυμένος σε νερό (αναλογία λεμονιού προς νερό 1:3) καταπολεμά την κακοσμία του στόματος όταν καταναλώνεται κάθε πρωί με άδειο στομάχι, ενώ μασάζ με λεμόνι στα πόδια τα απαλλάσσει από τις δυσάρεστες οσμές.

Ευκάλυπτος

Το αιθέριο έλαιο του ευκαλύπτου παράγεται από τα φύλλα του και έχει έντονο άρωμα και πικρή γεύση. Σύμφωνα με τους βοτανολόγους, όταν χρησιμοποιείται εξωτερικά λειτουργεί ως ισχυρό αποσμητικό, καθώς απομακρύνει τις μυρωδιές. Το ευκαλυπτέλαιο περιέχει κατά 70% κινεόλη και είναι επίσης γνωστό για τις απολυμαντικές, εντομοκτόνες και επουλωτικές ιδιότητές του.*

Οι πληροφορίες είναι από την ιστοσελίδα Εναλλακτική Δράση.