«Εκπαίδευση στη φροντίδα» |

Τα άτομα που θέλουν να αδυνατίσουν συνήθως αντιμετωπίζουν μια σκληρή πραγματικότητα η οποία εμφανίζεται και τονίζεται από τη ματαίωση και την απογοήτευση που συνοδεύει σχεδόν κάθε προσπάθεια μείωσης του βάρους…

Εφόσον δεν υπάρχουν μαγικές συνταγές, μαγικά χάπια και ραβδιά μαγισσών που σε μεταμορφώνουν από παχύ σε αδύνατο, η ελπίδα που υποβόσκει μέσα σου πως θα βρεις έναν νέο, ιδεατό, εύκολο και αστραπιαίο τρόπο για να χάσεις τα κιλά εξαφανίζεται όταν ανακαλύπτεις ότι δεν υπάρχει εύκολη μείωση κιλών, με αποτέλεσμα να μεταμορφωθεί, για άλλη μια φορά, η ελπίδα σε ψευδαίσθηση.

Πολύ συχνά οι άνθρωποι πιστεύουν πως όταν αδυνατίσουν θα αισθανθούν καλύτερα και για να αισθανθούν καλύτερα επισκέπτονται κάποιον διαιτολόγο – σε αρκετές περιπτώσεις, βέβαια, θα έπρεπε να επισκέπτονται κάποιον ψυχολόγο για να ικανοποιηθεί αυτό το αίτημα. Γιατί η αλήθεια είναι –κι αυτό το έχω διαπιστώσει όλα αυτά τα χρόνια– πως για να αρχίσει να αδυνατίζει κάποιος, πρώτα πρέπει να αισθανθεί καλύτερα και κατόπιν να μπορέσει να αδυνατίσει.

Οταν κανείς χάνει βάρος, σίγουρα νιώθει χαρά, αυτό όμως είναι μια επιπρόσθετη χαρά, μια και η έναρξη της απώλειας βάρους βασίζεται στο πόσο κανείς έχει ήδη απαλλαγεί από τα πρώτα ψυχικά «βάρη» που κουβαλά ώστε να μπορέσει να πραγματώσει την προσπάθεια του αδυνατίσματος.

Στον ίδιο μηχανισμό σκέψης βασίζεται και η φράση που πολύ συχνά ακούμε: «Οταν χάσω βάρος, θα ντυθώ όπως θέλω, θα νιώθω όμορφος-η, θα έχω όρεξη να βγαίνω κοινωνικά, θα είμαι καλά». Και δεν μπορεί κάποιος-α να φανταστεί πως συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο.

Αν κανείς σκεφτεί ότι το βάρος το «βάζει» (αθέλητα και ασυνείδητα πάντα) για να μη βγαίνει, να μην αισθάνεται καλά, να μην ντύνεται όπως θέλει, το παραπάνω βάρος παίζει τον ρόλο μιας μορφής αυτοπεριορισμού και φρένου των βαθύτερων αναγκών του ανθρώπου, οι οποίες πιθανόν να μην είναι επιτρεπτές. Αυτό το αποδεικνύει το γεγονός ότι συνήθως οι άνθρωποι που διαθέτουν επιπλέον βάρος δεν έχουν ιδιαίτερη όρεξη και διάθεση να διασκεδάσουν ή και δεν αισθάνονται ωραία με την εικόνα που έχουν, δεν ψωνίζουν ρούχα συχνά και περιμένουν να αδυνατίσουν πρώτα για να απολαύσουν όλα αυτά που στερούνται.

Μια άλλη μορφή αυτοπεριορισμού δείχνει πως είναι η εξής φράση: «Δεν ψωνίζω ακόμα ρούχα, παρ' όλο που έχω χάσει αρκετό βάρος. Οταν θα χάσω όλα μου τα κιλά, θα πάρω ό,τι θέλω».

Η προσπάθεια αδυνατίσματος είναι μια κοπιώδης και πολύ συχνά μακρόχρονη προσπάθεια γιατί περιλαμβάνει εκπαίδευση. Πριν μπει στην εκπαίδευση όμως, το άτομο που ξεκινά δίαιτα αδυνατίσματος καλείται να απαλλαγεί από τις ενοχές και την ντροπή που αισθάνεται για τον τρόπο που διατρέφεται, για τον τρόπο που χρησιμοποιεί την τροφή και εκφράζεται με πολυφαγίες.

Η προσέγγιση στο αδυνάτισμα δεν πρέπει να είναι νοητική

Θεωρητικά όλοι γνωρίζουν τι πρέπει και τι δεν πρέπει να τρώνε. Η προσέγγιση στο αδυνάτισμα χρειάζεται να είναι βιωματική. Δηλαδή καθένας χρειάζεται να εμφανίσει τις αδυναμίες του, τις διατροφικές συμπεριφορές του, εν τέλει την αλήθεια του. Οχι να κάνει περικοπές όταν δεν αντέχει κι επιθυμεί απολαύσεις και νόστιμες γεύσεις.

Να αντικρίσει τον εαυτό του όπως είναι μαζί με τις ποσότητες τροφής που καταναλώνει. Να αντικρίσει την αλήθεια του, τις δυσκολίες που έχει, και όχι να προσαρμόζεται πιεστικά σε ένα πρόγραμμα διατροφής το οποίο έχει ημερομηνία λήξης, αφού για να το ακολουθήσει και να το εφαρμόσει σωστά, έχει εκμηδενίσει γευστικές επιθυμίες και ανάγκες.

Από τη στιγμή που οι γευστικές προτιμήσεις συγκεκριμένων τροφών και οι εκρήξεις ανεξέλεγκτης κατανάλωσης τροφής έχουν λόγο ύπαρξης, πόσο καιρό μπορούν να παραμείνουν κουκουλωμένες, κατεσταλμένες, καταπιεσμένες;

Σε πρώτο διάστημα, μέσα από τη συνειδητοποίηση των πραγματικών του διατροφικών συμπεριφορών και αναγκών, θα αισθανθεί την ανακούφιση και τη δύναμη ώστε να μπορέσει να ξεκινήσει να εκπαιδεύεται.

Η εκπαίδευσή του βασίζεται στο να μάθει πώς να φροντίζει κατάλληλα τον εαυτό του. Οχι μόνο να μάθει να τρώει σωστά. Να μάθει να ξεκουράζεται, να χαλαρώνει, να διασκεδάζει, να εκτονώνεται κατάλληλα. Να μάθει να μιλά και να έχει επαφή με τα συναισθήματά του. Να δηλώνει τις ανάγκες του και τα θέλω του.

Γιατί ο τρόπος που αντανακλαστικά χρησιμοποιεί για να φροντιστεί και να κάνει όλα αυτά είναι η τροφή. Κι αυτό καλείται να το αλλάξει.

Πράσινο τσάι

Το πράσινο τσάι συγκεκριμένα είναι γνωστό ως εξαιρετικά υγιεινό ρόφημα, καθώς περιέχει κατεχίνες, που προσφέρουν αντιοξειδωτικές ιδιότητες. Σύμφωνα με άρθρο των Molecules (2018), οι κατεχίνες στο πράσινο τσάι φαίνεται να προστατεύουν από το οξειδωτικό στρες και από σχετιζόμενες ασθένειες.

Υπάρχουν πολλές κατεχίνες στο πράσινο τσάι, αλλά η πιο άφθονη είναι το γαλικικό άλας της επιγαλλοκατεχίνης 3. Είναι αυτό που θεωρείται υπεύθυνο για τις πιθανότατα αντικαρκινικές και αντιφλεγμονώδεις ιδιότητες του τσαγιού.

Το τσάι μάτσα περιέχει τουλάχιστον 3 φορές περισσότερη ποσότητα αυτής της κατεχίνης. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι ουσιαστικά η σκόνη μάτσα διαλύεται στο νερό, οπότε καταναλώνουμε όλο το φύλλο και έτσι τα θρεπτικά του συστατικά. Αρα το μάτσα είναι η ισχυρότερη εκδοχή του πράσινου τσαγιού.

Φαίνεται ότι και τα δύο βοηθούν στη μείωση των φλεγμονών, ενώ η διαφορά τους είναι στην ποσότητα καφεΐνης: ένα απλό φλιτζάνι πράσινου τσαγιού περιέχει 28 mg καφεΐνης, ενώ το ίδιο φλιτζάνι μάτσα περιέχει 70.

Τα φύλλα του πράσινου τσαγιού ψήνονται στον ατμό και αποξηραίνονται πριν πωληθούν στα φακελάκια ή και χωρίς αυτά, ενώ το μάτσα κονιορτοποιείται και πωλείται ως σκόνη. Και τα δύο όμως προέρχονται από το φυτό Camellis sinensis. Εχουν ωστόσο διαφορετικές ιδιότητες, χάρη στον τρόπο που παράγονται. Το μάτσα προέρχεται από το ίδιο φύλλο αλλά καλλιεργείται σε σκιά, αυξάνοντας έτσι την περιεκτικότητα σε χλωροφύλλη. Στη συνέχεια τα φύλλα πολτοποιούνται σε σκόνη και στη συνέχεια εμείς μπορούμε να φτιάξουμε το γνωστό ρόφημα.*

Οι πληροφορίες είναι από την ιστοσελίδα Εναλλακτική Δράση.