Οι φίλοι της Χρυσής Αυγής και τα ναζιστικά εγκλήματα στη Γερμανία

Την Παρασκευή έκλεισε ένας χρόνος από τη δολοφονία εννέα πολιτών από έναν νεοναζί στην πόλη Χανάου του κρατιδίου της Εσης στην κεντρική Γερμανία. Τα θύματα είχαν την ιδιότητα του μετανάστη ή του απόγονου μεταναστών. Δεν ήταν «γνήσιοι» Γερμανοί. Και γι’ αυτό έπρεπε να πεθάνουν. Η μνήμη τους τιμήθηκε προχτές με μεγάλες συγκεντρώσεις στο Χανάου, στις οποίες παραβρέθηκε και ο Γερμανός πρόεδρος Φρανκ-Βάλτερ Σταϊνμάιερ.

Ακολουθώντας το παράδειγμα των οργανωτών αυτών των συγκεντρώσεων, οι οποίοι στο πνεύμα της διεθνούς καμπάνιας #Saytheirnames μάς υπέδειξαν ότι δεν πρέπει να λησμονηθούν τα ονόματα των θυμάτων, θυμίζουμε ότι πρόκειται για τέσσερις με γερμανική υπηκοότητα (Γκιεκμάν Γκιουλτεκίν, 37 χρόνων, Φερχάτ Ουνβάρ, 23, Μερτσέντες Κίρπατς, 35, Σαΐντ Νεσάρ Χασεμί, 21, οι δύο πρώτοι με κουρδική καταγωγή, η τρίτη με καταγωγή Σίντι και ο τέταρτος με αφγανική καταγωγή), για δύο Τούρκους (Σεντάτ Γκιρμπίζ, 29, Φατίχ Σαράτσογλου, 34), έναν Βόσνιο (Χαμζά Κούρτοβιτς, 22), έναν Βούλγαρο (Καλογιάν Βέλκοφ, 33) και έναν Ρουμάνο (Βίλι Βιορέλ Πάουν, 22).

Με αφορμή τη θλιβερή αυτή επέτειο, δόθηκε στη δημοσιότητα ένα αποκαλυπτικό βίντεο γερμανικής αντιφασιστικής ερευνητικής ομάδας, το οποίο περιλαμβάνει σημαντικά στοιχεία τόσο για τον περίγυρο του δράστη όσο και για τις σκοτεινές σχέσεις των γερμανικών μυστικών υπηρεσιών με τη νεοναζιστική τρομοκρατία (βλ. στο πλαίσιο).

Σύμφωνα με την έρευνα αυτή, η γερμανική κυβέρνηση έχει φτάσει στο σημείο να θεωρεί την ακροδεξιά τρομοκρατία τη μεγαλύτερη απειλή στη χώρα, αλλά δεν προχωρά στις αναγκαίες ρυθμίσεις που θα αποδυνάμωναν τις υπόγειες σχέσεις των Γερμανών νεοναζί με τις μυστικές υπηρεσίες της χώρας.

Η υπόθεση έχει ιδιαίτερο ελληνικό ενδιαφέρον, διότι, σύμφωνα με όσα αποκαλύπτει η έρευνα, πρωταγωνιστικό ρόλο είχε ένα ηγετικό στέλεχος του νεοναζιστικού κινήματος, ο Τόρστεν Χάιζε (Thorsten Heise, γενν. 1969), ο οποίος διατηρεί ιδιαίτερες σχέσεις με τις ελληνικές νεοναζιστικές ομάδες και βέβαια τη Χρυσή Αυγή, τον αρχηγό και τα στελέχη της.

Τα αιματηρά «φεστιβάλ» των Ες Ες

Ο Χάιζε εμφανίζεται στο βίντεο να αποδίδει την εμπλοκή του στο γεγονός ότι διοργάνωνε «μουσικά» φεστιβάλ: «Βασικά, με συνδέουν με το Combat 18. Ξέρετε, το Combat 18 ιδρύθηκε σαν δορυφόρος του Blood & Honour. Και πολλές μπάντες που είναι ή ήταν ενεργές μουσικά είναι κομμάτι του Blood & Honour, και ξέρω πολλούς μουσικούς γιατί είμαι μουσικός παραγωγός».

Οπως εξηγούν οι Γερμανοί ερευνητές, «ο Τόρστεν Χάιζε αυτοπαρουσιάζεται σαν μουσικός παραγωγός, αλλά στην πραγματικότητα είναι αυτός που βρίσκεται επί δεκαετίες στο κέντρο του νεοναζιστικού δικτύου της Γερμανίας και οργανώνει συναυλίες και πουλάει cd για να χρηματοδοτήσει ακροδεξιές οργανώσεις. Εχει επίσης ένα μεγάλο ποινικό μητρώο που περιλαμβάνει επιθέσεις και κατηγορίες για οπλοκατοχή».

Είναι χαρακτηριστικό ότι κάποια από τα «φεστιβάλ» του Χάιζε φέρουν το όνομα «Ασπίδα και Ξίφος», επειδή στα γερμανικά αυτές οι δύο λέξεις αρχίζουν από το γράμμα «S» («Schild und Schwert»), οπότε τα αρχικά τους σχηματίζουν το αγαπημένο SS.

Το βίντεο αποκαλύπτει ότι ο Χάιζε, ο οποίος σήμερα είναι αντιπρόεδρος του νεοναζιστικού NPD, υπήρξε στην αρχή της δεκαετίας του ’90 ηγετικό στέλεχος του νεοναζιστικού FAP (Freiheitliche Deutsche Arbeiterpartei), το οποίο σχετίζεται με τις δολοφονικές επιθέσεις νεοναζί εναντίον ξενώνων μεταναστών και προσφύγων μέσα σε ένα κλίμα μαζικοποίησης των ακροδεξιών τρομοκρατικών ομάδων που ακολούθησε την προβληματική γερμανική ενοποίηση, με πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα τη μαζική επίθεση σε ξενώνα στο Ροστόκ.

Ο Χάιζε αρνείται την παρουσία του εκεί, αλλά όπως επισημαίνεται στο βίντεο, «δημοσιεύσεις στον Τύπο από τη δεκαετία του ’90 δείχνουν ότι ο Χάιζε ήταν ενεργός σε αυτό το κύμα των ακροδεξιών επιθέσεων, ως επικεφαλής μιας συμμορίας 100 σκίνχεντ, ενώ προσπάθησε να πατήσει και έναν Λιβανέζο μετανάστη με φορτηγό».

Είναι η ίδια περίοδος που αρχίζει και η Χρυσή Αυγή τις αιματηρές επιθέσεις της, ενώ στην εφημερίδα της αναφέρεται εκτενώς στις επιθέσεις αυτές, καλύπτοντας τους δράστες. Ενδεικτικό το άρθρο του Γιώργου Μάστορα/Μισιάκα που συγκρίνει την επίθεση στο Ροστόκ με την επίθεση εναντίον μεταναστών στο Κριεκούκι. Τώρα βέβαια ο Μάστορας είναι το νο 2 στο σχήμα του «αποναζιστικοποιημένου» Κασιδιάρη, αλλά τα γραπτά μένουν («Κριεκούκι: η αρχή μιας δυναμικής φυλετικής αντίδρασης;», «Χρυσή Αυγή», 5.6.1993). Και βέβαια οι δολοφονικές επιθέσεις των Γερμανών νεοναζί εναντίον Τούρκων μεταναστών λ.χ. στο Ζόλινγκεν αποδίδονταν σε προβοκάτσια των τουρκικών μυστικών υπηρεσιών (12.6.1993).

Οπως παρατηρεί ο σχολιαστής στο βίντεο, «οι γερμανικές αρχές έκαναν ελάχιστα για να σταματήσουν αυτή τη σειρά ακροδεξιών επιθέσεων. Παίρνοντας για παράδειγμα το Ροστόκ, παρατηρούμε ότι οι κρατικοί μηχανισμοί και η αστυνομία δεν επενέβησαν, δεν προστάτευσαν τους πολίτες, αλλά άφησαν τις ναζιστικές ομάδες να δράσουν όπως ήθελαν. Και αυτοί το εξέλαβαν σαν μια νομιμοποίηση, αν όχι πρόσκληση να συνεχίσουν σε αυτή την κατεύθυνση». Είναι το ίδιο ακριβώς που συνέβαινε επί χρόνια στην Ελλάδα, με τη μυωπική -αν όχι ένοχη- αδράνεια των αρχών απέναντι στη ρατσιστική βία, μόνο και μόνο επειδή οι στόχοι της ήταν «απονομιμοποιημένοι» στα μάτια της σιωπηλής πλειοψηφίας.

Οι δολοφονίες του NSU

Για τον Χάιζε, όμως, υπάρχουν και χειρότερα. Κατά τη δικαστική διερεύνηση της υπόθεσης της τρομοκρατικής οργάνωσης NSU (National Socialist Underground) διαπιστώθηκε ότι ο ίδιος περιλαμβανόταν στον κύκλο των υποστηρικτών αυτής της ομάδας που θεωρείται «η πιο σκληρή έκφραση ακροδεξιάς τρομοκρατίας στην Ομοσπονδιακή Δημοκρατία, με δέκα δολοφονίες, δύο βομβιστικές επιθέσεις και μια σειρά ληστειών». Στη δίκη του NSU αναφέρθηκε πολλές φορές το όνομά του (τουλάχιστον σε τριάντα συνεδριάσεις) σε σχέση με την προσπάθεια των τριών μελών της οργάνωσης να διαφύγουν στο εξωτερικό.

Παρά το γεγονός ότι τα αρχεία της υπόθεσης έχουν χαρακτηριστεί απόρρητα για 120 χρόνια (!), έχουν διαρρεύσει ορισμένα ντοκουμέντα, από τα οποία προκύπτει σαφώς η σύνδεση. Οπως αποκαλύπτεται στο βίντεο, ο Χάιζε «το 1999 ήταν σε επαφή με έναν πληροφοριοδότη των μυστικών υπηρεσιών και στενό φίλο των δολοφόνων με το όνομα Τίνο Μπραντ (Tino Brandt), τον οποίο ο Χάιζε διαβεβαίωσε ότι θα βοηθούσε την τριάδα να βρει μια “ασφαλή διεύθυνση στο εξωτερικό”». Ο ίδιος ο Χάιζε στο βίντεο παραδέχεται την επαφή: «Είχα επικοινωνία με τον Τίνο Μπραντ, ναι, συναντιόμασταν ανά διαστήματα». Και πώς δικαιολογείται; «Θα ήμουν κακός ηγέτης του εθνικιστικού κινήματος αν δεν άρπαζα την ευκαιρία να μιλήσω με έναν κορυφαίο πληροφοριοδότη της μυστικής υπηρεσίας του κρατιδίου της Θουριγγίας».

Αυτή η παραδοχή έχει ιδιαίτερη σημασία, διότι στα ντοκουμέντα που διέρρευσαν περιλαμβάνεται η ηχογράφηση μιας συζήτησης, στην οποία ο Χάιζε και ο Μπραντ αναφέρουν ονομαστικά όλους τους δολοφόνους του NSU. Αλλά αυτή η συνομιλία ήταν στα χέρια των αρχών από το 2007, άρα τα ονόματα των δολοφόνων ήταν γνωστά πολύ πριν από το 2011 που δημοσιοποιήθηκαν.

Ποιο είναι το συμπέρασμα; «Αρα οι μυστικές υπηρεσίες πήραν την απόφαση να συνεχίσουν τη συνεργασία με τον πληροφοριοδότη, αντί να σταματήσουν αυτές τις δολοφονίες πολύ νωρίτερα, ίσως και να τις αποτρέψουν συνολικά. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, οι μυστικές υπηρεσίες έχουν σίγουρα ευθύνη για τη σταθεροποίηση της ναζιστικής σκηνής. Οι μυστικές υπηρεσίες είχαν ουσιαστικά τόσο πολλούς πληροφοριοδότες σε ναζιστικές οργανώσεις, που κανείς δεν ήξερε στο τέλος ποιοι ήταν οι ναζί και ποιοι ήταν το κράτος το ίδιο».

Η υπόθεση θυμίζει έντονα την περίπτωση Μπαλτάκου, την οποία αφελώς κραδαίνουν οι Μιχαλολιάκος, Κασιδιάρης, Λαγός ως δήθεν απαλλακτική για τη δράση τους, ενώ στην πραγματικότητα εξηγεί το αίσθημα ατιμωρησίας που είχε επικρατήσει στα Τάγματα Εφόδου της οργάνωσης.

Η νέα έρευνα αποκαλύπτει επίσης στενή δεκαετή διασύνδεση του Χάιζε και με τον Στέφαν Ερνστ (Stephan Ernst), ο οποίος ομολόγησε τη δολοφονία του πολιτικού Βάλτερ Λίμπκε (Walter Lübcke) το 2019, επειδή αυτός υπερασπιζόταν τα ανθρώπινα δικαιώματα των μεταναστών και των προσφύγων.

Τα ελληνικά καλοκαίρια του Χάιζε

Στη δικογραφία για την υπόθεση της τρομοκρατικής οργάνωσης NSU καταγράφεται επίσκεψη του Νικολάου Μιχαλολιάκου στο σπίτι του Χάιζε στο χωριό Φρετερόντε (Fretterode). Η επίσκεψη πραγματοποιήθηκε στις 19.11.2009 και, σύμφωνα με τις γερμανικές αρχές, τον Μιχαλολιάκο συνόδευε κάποιος που εμφανιζόταν ως «καθηγητής».

Αλλά οι σχέσεις Χάιζε-Μιχαλολιάκου είναι πολύ παλιότερες. Το καλοκαίρι του 2005 ο Χάιζε ήταν καλεσμένος της Χρυσής Αυγής και περιόδευε στην Πελοπόννησο για να στηρίξει την πολιτική της. Η εφημερίδα της οργάνωσης πρόβαλε μάλιστα συνέντευξη του Χάιζε στην εφημερίδα της Μεσσηνίας «Σημαία» με λόγια θαυμασμού («ένας καλοντυμένος και επιβλητικός νέος»). Η συνέντευξη συνοδευόταν από το ξέπλυμα του Χάιζε: «Αυτοπροσδιορίστηκε ως εθνικιστής. Σεβόμαστε απόλυτα τον ιδεολογικό αυτοπροσδιορισμό του». Ο Χάιζε ανταπέδιδε τα καλά λόγια και αποκάλυπτε τις ιδιαίτερες σχέσεις Ελλήνων και Γερμανών ομοϊδεατών: «Τη Χρυσή Αυγή τη γνωρίζουμε από παλαιότερα και είναι ένα από τα πιο σοβαρά κινήματα στην Ευρώπη».

Αυτές οι ιδιαίτερες σχέσεις συνεχίστηκαν. Μετά τη σύλληψη των στελεχών της οργάνωσης, ο Χάιζε πρωτοστάτησε στην καμπάνια των Γερμανών νεοναζί υπέρ της Χρυσής Αυγής. Στις 11 Νοεμβρίου 2014 ο Χάιζε ανέβασε στη σελίδα του στο facebook φωτογραφία με τον απεσταλμένο της Χρυσής Αυγής Πάνο Κλάδη, τον οποίο φιλοξένησε για να ενημερωθεί για την πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα και τις «διώξεις των συντρόφων». Ενδιαφέρον έχει ότι ο Χάιζε μιλά για «80 διωκόμενους συντρόφους», αποκαλύπτοντας εκείνο που οι χρυσαυγίτες προσπαθούσαν τότε να αποφύγουν, την ταύτιση δηλαδή της ηγεσίας της οργάνωσης με τον Λαγό, τον Πατέλη και φυσικά τον Ρουπακιά.

Πρόσφατη μονογραφία για τον Χάιζε αποκαλύπτει ότι ο ίδιος καυχιόταν στο Σααρμπρίκεν ότι υπήρξε δημιουργός και σύμβουλος της Χρυσής Αυγής (Kai Budler, «Zwischen Gewalt, RechtsRock und Kommerz: Der Multifunktionδr Thorsten Heise», προσβάσιμο στο https://tinyurl.com/ycayu79f).

Δεν πρέπει να ξεχνάμε επίσης ότι ο μέντορας του Χάιζε στο γερμανικό νεοναζιστικό κίνημα υπήρξε ο Αυστριακός Καρλ Πόλατσεκ (Karl Polacek, 1934-2014), ο οποίος διατηρούσε ιδιαίτερες σχέσεις με τη Χρυσή Αυγή και είχε επιλέξει την Ελλάδα ως κρησφύγετό του από το 1999. Το 2001 εκδόθηκε από τις αυστριακές αρχές διεθνές ένταλμα σύλληψής του, συνελήφθη από την ΕΛ.ΑΣ. και έμεινε στις ελληνικές φυλακές για λίγους μήνες, μέχρι την έκδοσή του. Σύμφωνα με τον επικήδειό του που έχουν συντάξει ο ομοϊδεάτης του Μάικ Μίλερ (Maik Müller, 16.3.2014), ο Πόλατσεκ υπήρξε «επίτιμο μέλος της Χρυσής Αυγής και μετείχε στις δράσεις της». Και μετά την έκτιση της ποινής του επέστρεψε στην Ελλάδα και εγκαταστάθηκε στην Αμαλιάδα, χρησιμεύοντας μέχρι τον θάνατό του ως ενδιάμεσος μεταξύ Γερμανών και Ελλήνων ναζιστών. Μέχρι το τέλος, ο Χάιζε θεωρούσε τον Πόλατσεκ «θετό του πατέρα».

Αυτά τα νέα στοιχεία συμπληρώνουν την εικόνα της δράσης της Χρυσής Αυγής, εν όψει της αναμενόμενης δίκης των στελεχών της οργάνωσης σε δεύτερο βαθμό. Ακολουθώντας την τακτική της στρουθοκαμήλου που δεν απέδωσε μέχρι σήμερα ο Μιχαλολιάκος συνεχίζει να κατηγορεί ως προδότες τους αποχωρήσαντες, ο Λαγός εξακολουθεί να υποδύεται τον Ευρωπαίο ηγέτη του εθνικιστικού κινήματος κραδαίνοντας το «τεκμήριο αθωότητας», ο Κασιδιάρης φαίνεται να πιστεύει ότι μπορεί να πείσει κάποια μερίδα από τους παλιούς του ψηφοφόρους κρύβοντας απλώς το μπράτσο του και ο Παππάς τρώει και πίνει στο κρησφύγετό του στην υγεία των υπηρεσιών του κ. Χρυσοχοΐδη. Αλλά είναι φανερό ότι καθένας τους κινείται με μοναδικό κίνητρο την προσωπική διάσωση.

Εκείνος που φαίνεται ότι διασκεδάζει μ’ αυτή την εξέλιξη είναι βέβαια ο Κώστας Πλεύρης, ο οποίος με την εμφάνισή του στο τέλος της δίκης ως ο από μηχανής θεός που θα σώσει τον ήδη καταδικασμένο Λαγό, εξασφάλισε τη θέση πρωταγωνιστή στις εξελίξεις στο εσωτερικό του εθνικοσοσιαλιστικού χώρου.

Η επόμενη κίνηση του Πλεύρη, σύμφωνα με πληροφορίες της «Εφ.Συν.», είναι η συγκρότηση ενός κοινού σχήματος που θα χωρέσει όσα από τα ηγετικά στελέχη του χώρου συμφωνήσουν σε μια επανασυγκόλληση, με μακρινή προοπτική την εκλογική κάθοδο. Ηδη συζητήθηκε το όνομα «Κύμα Ελληνισμού» ως υποψήφιο για να στεγάσει το όραμα των χρυσαυγιτών. Εύστοχη επιλογή, αν σκεφτεί κανείς ότι «Κύμα» ήταν το όνομα της πολύ καλής γερμανικής ταινίας που περιγράφει ακριβώς το ενδεχόμενο αναβίωσης του ναζισμού σε μια σύγχρονη κοινωνία («Die Welle», 2008).

Πάντως κανένα «κύμα» δεν μπορεί να ξεπλύνει τα εγκλήματα.