Με το μυαλό στον Παπαδόπουλο

O τρόπος που πολιτεύεται ως υπουργός Εσωτερικών από τον περασμένο Ιανουάριο ο Μάκης Βορίδης δεν προκαλεί καμιά έκπληξη. Ο ίδιος είχε προδιαγράψει τον στόχο του από την περίοδο της κυβέρνησης Τσίπρα. Ως τομεάρχης Εσωτερικών της Ν.Δ. ξεκαθάριζε ότι «αυτό το οποίο στην Ελλάδα ονομάζουμε Αριστερά, στην πραγματικότητα αντιπροσωπεύει έναν κίνδυνο για τη θεσμική λειτουργία του πολιτεύματός μας» (23.10.2017). Το συμπέρασμά του ήταν ότι «ο Κυριάκος Μητσοτάκης πρέπει να κάνει παρεμβάσεις στο κράτος και στους θεσμούς για να μην ξαναέρθει η Αριστερά στην εξουσία, γιατί οι ιδέες της είναι ελαττωματικές» (22.8.2018).

Αυτό, λοιπόν, που γίνεται σήμερα με την επιχείρηση αλλοίωσης του εκλογικού σώματος μέσω της λεγόμενης «ψήφου των αποδήμων», υπήρξε για τον Μ. Βορίδη εξαρχής στόχος. Και μόλις άρχισε η μείωση της δημοσκοπικής απήχησης της κυβέρνησης, αποφάσισε ο πρωθυπουργός να τον μεταθέσει από το υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης στο κρίσιμο υπουργείο Εσωτερικών. Ο κ. Μητσοτάκης φρόντισε, μάλιστα, να τοποθετήσει ως αναπληρωτή υπουργό Εσωτερικών τον κ. Πέτσα, ο οποίος έως τότε είχε διακριθεί για τις «λίστες» του.

Προσωπική Υπόθεση

Στο επίσημο βιογραφικό του που έχει αναρτήσει στον ιστότοπο του Ελληνικού Κοινοβουλίου, ο κ. Βορίδης σημειώνει ότι εκλέχτηκε πρώτη φορά βουλευτής το 2007 και έκτοτε συνεχίζει να εκλέγεται. Παραλείπει, όμως, να μας πει με ποιο κόμμα εκλέχτηκε το 2007 και το 2009. Ασφαλώς ελπίζει μ’ αυτό τον τρόπο να ξεχάσουμε ότι τον δρόμο για την κοινοβουλευτική καταξίωσή του τον άνοιξε ο Γιώργος Καρατζαφέρης, μέσω του ακροδεξιού, ρατσιστικού και αντισημιτικού ΛΑΟΣ.

Στο περιθώριο

Μέχρι τότε ο Βορίδης βρισκόταν στο περιθώριο της πολιτικής ζωής, είτε ως αρχηγός της κομματικής νεολαίας στην ΕΠΕΝ, το κόμμα δηλαδή που ίδρυσε ο δικτάτορας Παπαδόπουλος από τη φυλακή, διαδεχόμενος μάλιστα σ’ αυτή τη θέση τον χρυσαυγίτη Νικόλαο Μιχαλολιάκο, είτε στη συνέχεια ως αρχηγός του «Ελληνικού Μετώπου», ενός αποτυχημένου αντίγραφου του γαλλικού «Εθνικού Μετώπου» του διαβόητου Ζαν-Μαρί Λεπέν. Μεγαλύτερη εκλογική του επιτυχία υπήρξε η συνεργασία του με άλλες ακροδεξιές ομάδες στο σχήμα «Πρώτη Γραμμή», υπό τον Κώστα Πλεύρη (βουλευτικές εκλογές 2000, 12.125 ψήφοι, 0,18%).

Το αστείο είναι ότι προτού προσχωρήσει ο Βορίδης στον ΛΑΟΣ, όταν αισθανόταν ο Καρατζαφέρης να στριμώχνεται από κάποιον πολιτικό ή κάποιον δημοσιογράφο για τις ακροδεξιές θέσεις του ΛΑΟΣ, είχε πάντοτε έτοιμη την απάντηση: «Αν θέλουν να βρουν Ακροδεξιά, ας ψάξουν στον κ. Βορίδη. Αυτός είναι στην ομάδα του κ. Λεπέν. Εγώ ανήκω στην ευρωπαϊκή Δεξιά» («Δεν είμαι ακροδεξιός, είμαι η συνέχεια της EPE», συνέντευξη στη Λώρα Ιωάννου, «Τύπος της Κυριακής», 27.10.2002).

Από τον Γιώργο Καρατζαφέρη έχει ξεσηκώσει ο Βορίδης την ευκολία να απαρνείται τον εαυτό του και να εμφανίζεται κάθε φορά με ένα καινούργιο ένδυμα. Και όπως εκείνος, είναι κι αυτός έτοιμος να θυμηθεί τις παλιές του ιδέες, μόλις αλλάξει η συγκυρία και ξανάρθουν στη μόδα οι ακραίες θέσεις. Το ζήσαμε στα συλλαλητήρια των «μακεδονομάχων» για τη Συμφωνία των Πρεσπών. Το ακούσαμε από το στόμα του ως σχέδιο αποκλεισμού της Αριστεράς.

Μη φανταστεί βέβαια κανείς ότι η μεταπήδηση του Βορίδη στη Ν.Δ. πριν από τις εκλογές του 2012 οφείλεται σε πολιτική μετατόπιση. Με τον Καρατζαφέρη δεν διαφώνησε ποτέ για την ακροδεξιά, ρατσιστική, αντισημιτική πολιτική του ΛΑΟΣ. Εφυγε μαζί με τον Γεωργιάδη, τον Πλεύρη και τον Βελόπουλο, ως υποστηρικτής των μνημονίων και συμφώνησε με τον Αντώνη Σαμαρά, ο οποίος την ίδια εποχή είχε εγκαταλείψει τον «αντιμνημονιακό αγώνα», προκειμένου να αναδειχθεί πρωθυπουργός.

Βεβαίως είναι δικαίωμα κάθε πολιτικού (και κάθε ανθρώπου) να αναθεωρεί τις πολιτικές του θέσεις. Αλλά στην περίπτωση Βορίδη δεν διαπιστώνουμε καμιά πραγματική μετατόπιση. Ο ίδιος δοκιμάζει να απολογηθεί για το πολιτικό του παρελθόν μόνο όταν βρεθεί σε δύσκολη θέση. Υποχρεώθηκε, λ.χ., να δηλώσει ότι αποκηρύσσει «κάθε πράξη, παράλειψη ή ανοχή μου σε πράξη τρίτου που θα μπορούσε να εκληφθεί ως αντισημιτική ή νεοναζιστική», μόνο όταν δημοσιεύτηκε στην «Τζερούσαλεμ Ποστ» δήλωση ανώνυμου «ανώτατου διπλωματικού» στελέχους, το οποίο τόνιζε ότι η κυβέρνηση του Ισραήλ δεν πρόκειται να συνεργαστεί μαζί του εξαιτίας του αντισημιτικού του παρελθόντος.

Ελάχιστα πειστική είναι και η όψιμη δικαιολογία ότι η σχέση του με τα στελέχη της Ακροδεξιάς στην Ελλάδα και τη Γαλλία ήταν απλώς «φιλική» και όχι πολιτική. Γιατί δεν ήταν μόνο κουμπάρος στον γάμο του ο Καρλ Λανγκ, αντιπρόεδρος του «Εθνικού Μετώπου», παρόντος και του Λεπέν. Ο ίδιος μετείχε και στα συνέδρια του γαλλικού ακροδεξιού κόμματος ως εκπρόσωπος των Ελλήνων «συναγωνιστών». Το ότι η πολιτική στον χώρο της Ακροδεξιάς ασκείται με νονούς και με κουμπάρους είναι γνωστό. Εξάλλου ο Γ. Καρατζαφέρης ήταν αυτός που πάντρεψε τον Αδ. Γεωργιάδη και τον Θ. Πλεύρη, ενώ βάφτισε και το παιδί του Βορίδη.

Κάτι ξέρει από κουμπαριές και ο σημερινός πρωθυπουργός. Πάντως, ο επίσημος βιογράφος του πατέρα Μητσοτάκη, ενώ αποδέχεται ότι ο Βορίδης είναι «πλήρως αποκαθαρμένος από τα νεανικά του ατοπήματα», δεν παραλείπει να αναφερθεί στο «φαύλο στοιχείο που πολλοί του καταλογίζουν πως ανέδειξε κατά τη σύντομη υπουργία του» (Θ. Διαμαντόπουλος, «Το πορτρέτο ενός ηγέτη», Αθήνα 2013, σ. 123). Ας σημειωθεί ότι μόλις έγινε πρώτη φορά υπουργός ο Βορίδης, συγκρότησε το γραφείο του αποκλειστικά από στελέχη του δικού του λεπενικού κόμματος, του «Ελληνικού Μετώπου».

Γιατί τον επιλέξαμε

Δεν πέρασαν ούτε τέσσερις μήνες από τη στιγμή που τον τοποθέτησε ο Κυριάκος Μητσοτάκης στη θέση του υπουργού Εσωτερικών, και ο Μάκης Βορίδης έχει ήδη αποδείξει ότι είναι ο κατάλληλος άνθρωπος για να βοηθήσει να ξαναβγεί η Δεξιά (και η Ακροδεξιά) στην κυβέρνηση.