Ergasianews.gr Η δυνατή φωνή του κόσμου της μισθωτής εργασίας!
ΣΚΑΝΔΑΛΟ «ΝΑΥΑΓΙΟΥ»: Η μεσιτική εταιρεία «Pimana S.A.» ομολογεί την πολλαπλή κομπίνα ● Πρώτα άρπαξε την περιουσία των κατοίκων της Ζακύνθου και μετά τους έβαλε να δηλώσουν ότι δεν τους ανήκε ποτέ
Δεν παύει να μας εκπλήσσει η περιβόητη «επένδυση του εμίρη του Κατάρ» πάνω από το «Ναυάγιο»: στην υπόθεση αυτή, η απάτη έχει γίνει επιστήμη! Και, παραφράζοντας ένα παιδικό τραγουδάκι, θα λέγαμε: Πολλά ψέματα είπανε, ας πούμε και μι’ αλήθεια:
Στις 13 Δεκεμβρίου 1989, ένας ιδιώτης, ο Γεώργιος Χάρος, κληρονομεί από τη θεία του, Σοφία Φλαμπουριάρη, 79 στρ. στη θέση «Μονή Αναφωνητρίας» στη Ζάκυνθο (φωτ. 1). Αίφνης, στις 17 Μαρτίου 2014, κάνει συμπληρωματική αποδοχή κληρονομιάς (φωτ. 2) 14.500 στρ. στην ίδια θέση και από την ίδια θεία!
Στις 7 Μαΐου 2014 (φωτ. 3) πουλάει αυτή την έκταση (που περιλάμβανε μοναστήρια, περιουσίες 200 οικογενειών, ρέματα, ταβέρνες, δρόμους, κοινοτικούς βοσκότοπους κ.ά.) στη μεσιτική εταιρεία Pimana S.A. Από εκείνη τη στιγμή, η ελληνική Δικαιοσύνη έγινε αχώριστος συντελεστής των εξελίξεων σ’ αυτή την υπόθεση.
Η δεύτερη αποδοχή κληρονομιάς και το συμβόλαιο έγιναν στο γραφείο της ίδιας συμβολαιογράφου Αθηνών, η οποία, μαζί με άλλους έξι, κατηγορείται για κακουργήματα, όπως αποφάσισε, με βούλευμά του, τον Ιούνιο του 2020, το Συμβούλιο Πλημμελειοδικών Αθηνών, επειδή από αμέλειες και πλημμέλειές της στο συμβόλαιο αυτό ζημίωσε το Ελληνικό Δημόσιο. Μία από αυτές ήταν ότι δεν έλεγξε όπως έπρεπε τους τίτλους ιδιοκτησίας και την κληρονομική διαδοχή.
Στη δίκη που έγινε για την υπόθεση αυτή το 2017, παρακολουθήσαμε την εξής στιχομυθία μεταξύ της εισηγήτριας του δικαστηρίου και της μάρτυρα-συμβολαιογράφου: «Μάρτυρας: “[…] ακόμη και με τον σύλλογο που το έχουμε ελέγξει το συμβόλαιο, είναι άψογο”. Εισηγήτρια: “Με ποιον σύλλογο;” Μάρ.: “Τον δικό μας. Των συμβολαιογράφων. Δεν έχω βεβαίωση”. Εισ: “Τι δηλαδή; Πήρατε τους τίτλους και λέτε τι θα κάνατε στη θέση μου;” Μάρ.: Οχι, με όλο τον θόρυβο που έχει γίνει, […] έχει ελεγχθεί. […] τα πιστοποιητικά, […] η διαδοχή των τίτλων […]».
Εν ολίγοις, όλα ήταν νόμιμα στη μεταβίβαση και, γι’ αυτό, η εν λόγω έκταση δηλώθηκε στο Κτηματολόγιο ως περιουσία της Pimana S.A.! Ολα καλά! Υστερα, όμως, δεν ήρθαν… οι μέλισσες, αλλά διάφορες αποκαλύψεις για την υφαρπαγή περιουσίας της Εκκλησίας, του δήμου και ιδιωτών.
Με το αζημίωτο
Οπότε, η εταιρεία έβαλε μπροστά μια άλλη μηχανή: πλησίασε κάποιους ιδιώτες και, με το αζημίωτο, τους ζήτησε να δηλώσουν, σχετικά με τα κτήματα που τους είχαν αρπάξει, σε προσύμφωνο (που συντάχθηκε από την ίδια συμβολαιογράφο, η οποία ελέγχεται για κακουργήματα), τα εξής (φωτ. 4):
«Ρητά στο σημείο αυτό δηλώνεται […] ότι την έκταση αυτή κατέχουν μεν οι ίδιοι, ασκώντας όλες τις προσιδιάζουσες στη φύση του ακινήτου πράξεις νομής, αλλά γνωρίζουν ότι […] αυτή αποτελούσε κάποτε το κτήμα Αναφωνήτρια, ιδιοκτησίας της οικογένειας Φλαμπουριάρη, δικαιοπαρόχων του Γεωργίου Χάρου, πωλητή της όλης έκτασης της Αναφωνήτριας στην […] συμβαλλόμενη εταιρεία και για το λόγο αυτό, πολύ σωστά, έχει συμπεριληφθεί στην πώληση που έγινε από τον Γ. Χάρο στην εδώ αγοράστρια εταιρεία […] [με] το διακριτικό τίτλο “PIMANA S.A.”, […] και ότι οι ίδιοι δεν έχουν και δεν διατηρούν κανένα δικαίωμα νομής και κατοχής, άλλως παραιτούνται, άνευ ανταλλάγματος, ρητά και ανεπιφύλακτα, έναντι μόνο της εταιρείας αυτής, δηλαδή της […] “PIMANA S.A.”, την οποία αναγνωρίζουν, πλήρη κυρία νομέα και κάτοχο της έκτασης αυτής, την οποία οι ίδιοι κατείχαν μέχρι σήμερα και προ αυτών οι δικαιοπάροχοι γονείς τους, παραιτούνται από κάθε κυριαρχικό δικαίωμά τους τόσο για το παρόν, όσο και να προβάλλουν στο μέλλον […]».
Σαν να λέμε: Μην κοιτάς που τα έχεις από τον πατέρα σου τα κτήματα, κανονικά ήταν του Χάρου, αλλά δεν το ήξερες. Τώρα που το έμαθες, σου δίνουμε τη δυνατότητα να το παραδεχτείς. Μην κοιτάς που τα είχαμε αγοράσει από τον Χάρο το 2014. Τώρα τα ξαναγοράζουμε από σένα και, μάλιστα, με το προσύμφωνο που κάνουμε, σου δίνουμε σαν δώρο «αρραβώνα» 50.000 ευρώ (φωτ. 5). Αλλά, μην μπερδεύεσαι, του Χάρου ήταν πάντα...
Σε άλλο σημείο του προσυμφώνου αναφέρεται πως «τα επί πλέον τετρ. μέτρα (αυθαίρετες κατασκευές) που έχουν γίνει από τον πωλητή […] θα τακτοποιηθούν με έξοδά του» (φωτ. 6). Συγγνώμη, αλλά αυτό το λένε κι αλλιώς: Και κερατάς και δαρμένος.
Μιλάμε για επιστήμονες της λαμογιάς, οι οποίοι, με την ανοχή της ελληνικής Δικαιοσύνης σε συνδυασμό με την ευαλωτότητα, την ανάγκη, την κουτοπονηριά και την ελαστική συνείδηση κάποιων κατοίκων, συνεχίζουν την… ανάπτυξη της περιοχής. Εδώ ακριβώς, καταλαβαίνουμε πόσο εύκολα η ανάπτυξη, από όνομα ουσιαστικό, μετατρέπεται σε… ουσιαστικά άνομη.
Μην ξεχνάμε, όμως, ότι ίσως δεν είναι τόσο σωστή η θεωρία που λέει πως, για να σωθείς από τον διάβολο, πρέπει να τον υπηρετείς. Γιατί, καμιά φορά, η ζωή ενός ανθρώπου καταντάει «Με χρησιμοποιούν, άρα υπάρχω»…
Πολιτικά παιχνίδια με σημαδεμένη τράπουλα
Η ομάδα ανωνύμων Navagiogate.com, που φέρνει κάθε τόσο στο φως αδιάσειστα στοιχεία σχετικά με το Zakynthos-gate, γράφει στην «Εφ.Συν.»
Τελειωμό δεν έχουν οι καταγγελίες για τα «λερωμένα χέρια» και το μεγαλύτερο πολιτικό και οικονομικό σκάνδαλο στα χρόνια της Μεταπολίτευσης (Zakynthos-gate). Κάποιοι αδυνατούν να κατανοήσουν ότι το παιχνίδι τελείωσε και πασχίζουν να «αναπτύξουν» τις τσέπες και τα συμφέροντά τους εις βάρος μιας ολόκληρης νησιωτικής κοινότητας.
Ας θυμηθούμε εδώ ότι τον Μάιο του 2014 ένας ιδιώτης πουλά τη μισή Ζάκυνθο σε μια μεσιτική εταιρεία από τον Λίβανο. Επειτα από επτά χρόνια φαγούρας, η ελληνική Δικαιοσύνη αποφαίνεται (βούλευμα 1679/2020 του Συμβουλίου Πλημμελειοδικών Αθηνών) ότι ο φερόμενος ως «πωλητής» των 14.467,49 στρεμμάτων δεν είχε ούτε ένα στρέμμα γης στην κατοχή του.
Η υπόθεση επιστρέφει στην ανακρίτρια Διαφθοράς και άπαντες οι κατηγορούμενοι αφήνονται στις θέσεις τους, ελεύθεροι, μέχρι και σήμερα, καθώς δεν κρίνονται ύποπτοι φυγής αλλά και… τέλεσης νέων κακουργημάτων. Ωστόσο, φαίνεται πως, σε αυτό ακριβώς το σημείο, η ελληνική Δικαιοσύνη μάλλον έπεσε έξω.
Ετσι, καθώς η αναβαπτισμένη Pimana S.A. δραπετεύει ανενόχλητη στην ασφαλή αγκάλη των Παρθένων Νήσων, οι πρωταγωνιστές του σκανδάλου των Ορεινών της Ζακύνθου πιάνουν δουλειά: οι αγοραστές βγαίνουν στη γύρα και απαιτούν να τους παραδοθούν και να ξαναγοράσουν εκτάσεις, οι οποίες συμπεριλήφθηκαν στην αγοραπωλησία του 2014.
Αρκεί, βεβαίως, οι νόμιμοι ιδιοκτήτες να υπογράψουν, έναντι αμοιβής, τα προσύμφωνα της ντροπής και του εξευτελισμού, με τα οποία θα δηλώνουν ότι η πατρογονική περιουσία, την οποία τους έκλεψαν «[…] πολύ σωστά έχει συμπεριληφθεί στην πώληση που έγινε από τον Γεώργιο Χάρο στην […] “PIMANA S.A.”».
Με άλλα λόγια, η ΠΙΜΑΝΑ και Συνεργάτες, με έδρα κάπου μεταξύ Αθήνας, Βηρυτού, Ντόχας και Παρθένων Νήσων, αξιοποιώντας την ασυλία που τους παρέχει η ελληνική Δικαιοσύνη, ζητούν από τους κατοίκους να «τ’ αρπάξουν», να δηλώσουν και να υπογράψουν ότι οι πατρογονικές περιουσίες τους δεν ήταν ποτέ δικές τους, αλλά ανήκαν στον «πωλητή»… μην τυχόν χαθούν τα προικιά τού αρραβώνα!
Αλήθεια, ποια άλλη ομολογία ενοχής χρειάζεται η ελληνική Δικαιοσύνη για την αποκάλυψη του σκανδάλου και την τιμωρία των ενόχων; Αλήθεια, πού σκάλωσε εκείνη η εισαγγελική πρόταση, μετά το πέρας της συμπληρωματικής ανάκρισης, από την ανακρίτρια Διαφθοράς, στα τέλη του 2020; Αλήθεια, για πόσο ακόμη θα παραμένουν δεσμευμένες οι περιουσίες διακοσίων φτωχών οικογενειών σε μια παράνομη αγοραπωλησία, όταν οι ίδιοι οι αγοραστές ομολογούν, με τα προικοσύμφωνα, την απάτη που διέπραξαν;
Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, αποσβολωμένοι οι κάτοικοι στα βασανισμένα Ορεινά της Ζακύνθου παρατηρούν, από την άλλη όχθη του Ποταμιού, την ελληνική Πολιτεία να παίζει παιχνίδια με σημαδεμένη τράπουλα, συστήνοντας ανώνυμες εταιρείες... που γεννούν ομορφιά και Χάρη, προς ανακούφισιν των ψευτοεπενδυτών του Λιβάνου.
Απέναντι, λοιπόν, σε αυτό το μαύρο μέτωπο λεηλασίας και υφαρπαγής από επενδυτές, δημοσιογράφους, γυρολόγους πολιτικούς, ματαιόδοξους αιρετούς, ντόπιους επιχειρηματίες κ.ά. υμνητές, επί πληρωμή, των δυνάμεων της Αγοράς, το μήνυμα των πολιτών της Ζακύνθου είναι απολύτως ξεκάθαρο: Ούτε να το σκεφτείτε! Ο αγώνας και η θυσία των Ζακυνθινών θα μείνει ανεξίτηλο παράδειγμα αντίστασης και σύγκρουσης απέναντι στα προσύμφωνα αγοραπωλησίας της κοινής μας μνήμης και κληρονομιάς. Θέλουμε εμείς να αποφασίζουμε για τη μοίρα μας!
