Μια πορνοστάρ, σύμβολο της χαμένης αθωότητας

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ 28.07.2021, 16:09

Τα ’φερε έτσι τα πράγματα η πανδημία που αυτό το καλοκαίρι τα θερινά σινεμά είναι η χαρά του καλού ελληνικού κινηματογράφου. Η μία μετά την άλλη, η μία καλύτερη από την άλλη, νέες και ελαφρώς παλιότερες ταινίες βγαίνουν και τα πάνε περίφημα. Αυτή την εβδομάδα είχε σειρά η πιο αντεργκράουντ, «αντισυστημική», ανεξάρτητη και σινεφιλική όλων, το γεμάτο κέφι ρόουντ μούβι «Η Αναζήτηση της Λώρα Ντουράντ» του Δημήτρη Μπαβέλλα. Δύο φίλοι, οι υπέροχοι Μάκης Παπαδημητρίου και Μιχάλης Σαράντης, περιθωριακοί και ρομαντικοί μαζί, ψάχνουν να βρουν την εξαφανισμένη πορνοστάρ που έχει σημαδέψει τη ζωή τους.

● Γιατί στηρίξατε την ταινία σε μια εμμονή των ηρώων σας ειδικά για μια παλιά πορνοστάρ και όχι μια οποιαδήποτε σταρ του σινεμά;

Στα μάτια των ηρώων μου η Λώρα είναι χίλιες σταρ του σινεμά μαζί! Είναι η «Λώρα» του Οτο Πρέμινγκερ και του Ντέιβιντ Λιντς, μια γυναίκα που αρνείται να συμβιβαστεί, σπάει τα δεσμά της σόουμπιζ και εξαφανίζεται συνειδητά από το προσκήνιο. Από τις πρώτες γραφές του σεναρίου ήθελα ο συγκεκριμένος χαρακτήρας να ασκεί μια πρωτόγνωρη, ακαταμάχητη έλξη σε όλους τους ανθρώπους που συναντούσε. Ξεπερνά κατά πολύ τα όρια μιας κανονικής γυναίκας και γίνεται ένα σύμβολο της εφηβείας και της αθωότητας. Οσο κι αν ακούγεται οξύμωρο, η πορνοστάρ Λώρα Ντουράντ συμβολίζει για τους ήρωες τη χαμένη τους αθωότητα και έναν κόσμο που έχει οριστικά χαθεί.

● Πώς ακριβώς πλάσατε τη Λώρα Ντουράντ; Πάνω σε ένα πραγματικό πρότυπο;

Είναι μια συρραφή από διάφορες πραγματικές πορνοστάρ. Στην έρευνά μου διαπίστωσα ότι κάποιες έχουν πραγματικά απίθανες ιστορίες. Κάποιες διέθεταν τρομερή μόρφωση (η Μοάνα Πότσι μιλούσε 10 γλώσσες με δείκτη νοημοσύνης άνω του 150), άλλες ήταν γόνοι αριστοκρατικών οικογενειών, άλλες φεμινίστριες, που έβλεπαν το πορνό σαν μια μορφή επίθεσης στην κοινωνία. Επίσης, το βιογραφικό της είναι βασισμένο σε υπαρκτά πρόσωπα: Η Λώρα είναι κόρη ενός Ελληνα δεξιοτέχνη μουσικού και μιας Ουγγαρέζας ντίβας του τραγουδιού. Γεννιέται στη Νέα Υόρκη το 1971 και, θέλοντας να αποδράσει από το οικογενειακό της περιβάλλον, έρχεται ανήλικη στην Ευρώπη όπου μπλέκει με το κύκλωμα του πορνό. Πέρα από τα παραπάνω χαρακτηριστικά, για μένα η Λώρα έχει κάτι από βαμπ των αρχών του Χόλιγουντ, μια Λάνα Τάρνερ του πεζοδρομίου. Και ήμουν τυχερός που την ερμήνευσε η Αννα Καλαϊτζίδου με την απίστευτη ενέργεια που τη διακρίνει.

● Εκτός από τη Λώρα, τι άλλο ψάχνουν οι ήρωές σας; Σε τι ταξίδι βάζετε κι εμάς τους θεατές;

Η γενιά μου ανδρώθηκε κινηματογραφικά στα 80s με τη θεωρία του μυθολόγου Τζόζεφ Κάμπελ περί «ταξιδιού του ήρωα». Από τον «Πόλεμο των Αστρων», τα «Ιντιάνα Τζόουνς» και το «Γκούνις» μέχρι το «Blues Brothers» και τα φιλμ του Τζον Κάρπεντερ, βλέπαμε ως παιδιά μπροστά στα μάτια μας να επαναλαμβάνεται το εξής μοτίβο: ένας άνθρωπος δέχεται το κάλεσμα στην περιπέτεια και από εκεί μπαίνει σε έναν κόσμο όπου όλα –μα όλα– μπορούν να συμβούν. Ετσι και στη Λώρα, οι ήρωες αφήνουν για λίγο τη φρικτή πραγματικότητα που τους προκαλεί ασφυξία και φεύγουν για ένα fan ride στις αισθήσεις. Γιατί πάντα υπάρχει μια άλλη, καλύτερη παραλία, ακόμα κι αν είναι μέσα στο μυαλό μας! Ο θεατής θέλω να μας αφήσει να τον πάρουμε από το χέρι και να περάσει μιάμιση ώρα σαν παιδί που ταξιδεύει παραισθητικά σχεδόν σε ένα μουσικό και οπτικό σύμπαν φτιαγμένο από τις παιδικές του αναμνήσεις.

● Οντως, θα μπορούσατε να κάνετε ένα απλό ρόουντ μούβι. Αντίθετα, δημιουργήσατε ένα κινηματογραφικό παραμύθι, για «παιδιά» που έχουν τραφεί με ταινίες κάθε είδους.

Χαίρομαι που το βλέπετε έτσι, γιατί τουλάχιστον σε ένα δεύτερο επίπεδο ήταν επιθυμία μας: ένα παραμύθι για τα fan boys, που έπιασαν τα σαράντα· για κάθε άνθρωπο που ακόμα «ελεύθερα συλλογάται»· για όσους απολαμβάνουν τα καλοκαίρια στην Αθήνα· για όλους εμάς που παραμένουμε «Δραπέτες στον Ιλιγγο της Φαντασίας» (όπως γράφει ο Καραγάτσης στο «Χαμένο Νησί», μάλιστα ξεκινάμε την ταινία με το σχετικό λήμμα). Θέλαμε κάθε στάση που κάνουν οι δυο φίλοι να είναι μια επίσκεψη σε ένα διαφορετικό κινηματογραφικό σύμπαν. Στη Λώρα, βέβαια, θα βρει κανείς πολλά στοιχεία εκτός σινεμά, καθώς πολλή και διαφορετική μουσική, γραμμένη κατά κύριο λόγο από τον Γιώργο Μπουσούνη. Ολα αυτά μέσα σε ένα πιο mainstream πακέτο για να πιάσουμε και τον θεατή της διπλανής πόρτας, αν καταδεχτεί φυσικά να αντικαταστήσει για λίγο την τηλεόραση με το Σινεμασκόπ κάδρο μας.

● Γιατί, όμως, το θέλατε αυτό το σινεφιλικο παραμύθι; Πρέπει να ήταν δύσκολη δουλειά.

Γιατί... αυτό μου αρέσει! Αλλά και για όλους εκείνους που προτιμούν το φανταστικό, ρομαντικό σύμπαν της Λώρα από τον ψηφιακό κόσμο με τα ψεύτικα στήθη και οπίσθια των 15 λεπτών φήμης του Γουόρχολ (που τώρα πια έχουν γίνει... 15 δευτερόλεπτα). Εντέλει, το έκανα γιατί ήθελα η Λώρα να είναι μια ταινία που βγάζει τη γλώσσα στον βαθύ συντηρητισμό που χαρακτηρίζει το ελληνικό σινεμά. Η ταινία μάς δυσκόλεψε πολύ, αλλά μας διασκέδασε ακόμα περισσότερο. Αν μάλιστα Κέντρο Κινηματογράφου και ΕΡΤ μάς είχαν δώσει παραπάνω χρήματα και δεν δουλεύαμε κυριολεκτικά με το 1/5 του προϋπολογισμού που χρειαζόμασταν, θα το διασκεδάζαμε όλοι μας ακόμα περισσότερο!

● Πώς φαντάζεστε τους θεατές που θα αγαπήσουν την ταινία;

Σαν ανθρώπους που τους αρέσει η ελεύθερη σκέψη και το ταξίδι στη φαντασία, νοσταλγούς-Κιχώτες της μεγαλούπολης, που δεν θέλουν να τους γκρεμίζουν τα όνειρα. Μάλιστα ένας από τους λόγους που επέμεινα να βγάλουμε την ταινία το καλοκαίρι, είναι επειδή θέλω να έχουν πρόσβαση στην προβολή εμβολιασμένοι και ανεμβολίαστοι, μαύροι και άσπροι, στρέιτ - γκέι - λεζ - τρανς και γενικώς όλοι οι άνθρωποι ανεξαρτήτως φύλου, φυλής και υγειονομικού στάτους. Αυτοί που σίγουρα δεν θέλω να έρθουν είναι όσοι διαχωρίζουν τους ανθρώπους σε κατηγορίες βάσει των παραπάνω χαρακτηριστικών.