Ζητούνται Χάιντι και Ασημένια Μαλλιά

«Θα σπάω τα αρχίδια του Φρίντριχ Μερτς για άλλα τέσσερα χρόνια, να είστε σίγουροι». Η διατύπωση είναι και ουσία. Είναι τα λόγια της Χάιντι Ράιχινεκ, επικεφαλής της Die Linke, της γερμανικής Αριστεράς που νεκραναστήθηκε στις πιο κρίσιμες εκλογές των τελευταίων ετών.

Η Χάιντι τα έχει «σπάσει» ήδη του Μερτς στην Ομοσπονδιακή Βουλή, για τη σύμπλευσή του με το ακροδεξιό AfD την ημέρα που ψηφίστηκε το αντιμεταναστευτικό νομοσχέδιο: H συγκεκριμένη ομιλία της έγινε βάιραλ στα δίκτυα και σηματοδοτούσε κατά κάποιον τρόπο τη στροφή της Die Linke στη σκληρή, ζωντανή πολιτική, με αντικαπιταλιστικό περιεχόμενο και μοντέρνες φόρμες. Γιατί, αν μαθαίνουμε κάτι από την εκλογική επιτυχία τους, δεν είναι τόσο η χρήση του ΤικΤοκ, του μικροβίντεο, του χιούμορ, ακόμη και του αυτοσαρκασμού, όσο η σαφήνεια και η σφοδρότητα των μηνυμάτων: πολιτική για την καθημερινή ζωή, για τον κόσμο της εργασίας, κοινωνική χρησιμότητα, καθαρός και σκληρός λόγος για τον καπιταλισμό, τους πλούσιους και τις ανισότητες, σύγκρουση με την Ακροδεξιά και τον αναδυόμενο φασισμό.

Για να φτάσουν σε αυτό το σημείο, βέβαια, πέρασαν από τη δική τους έρημο. Εσωστρέφεια, διαφωνίες, παράλυση, εντέλει διάσπαση. Η οποία διάσπαση, δηλαδή η αποχώρηση της Ζάρα Βάγκενκνεχτ, τους ταρακούνησε και τους αφύπνισε. Απαλλαγμένη από την ισχυρή ηγετική φυσιογνωμία της Ζάρα που ίδρυσε το προσωποπαγές BSW εκφράζοντας τον «αριστερό συντηρητισμό», η Die Linke επανεφηύρε τον εαυτό της, τροφοδοτούμενη από τη ζωτικότητα και τις φρέσκιες συμπεριφορές της νέας ηγεσίας, γυναικών κυρίως, ηλικίας έως σαράντα ετών.

Σπάζοντας την ξύλινη σκέψη

Πώς; Η Αριστερά πρωτίστως άκουσε, αφουγκράστηκε την κοινωνία, και το έκανε σοβαρά, μεθοδικά και αποτελεσματικά. Ακουσε και άλλαξε. Προτού σπάσει τον ξύλινο λόγο της, έσπασε την ξύλινη σκέψη της, τα βολικά αυτονόητα, τον πεπατημένο κινηματισμό. Ανοίχτηκε στις γειτονιές, χτύπησε εκατοντάδες χιλιάδες πόρτες, συμπλήρωσε ερωτηματολόγια, έγραψε δεκάδες χιλιάδες μέλη, όλα τους νέοι άνθρωποι. Ανοίχτηκε και άκουσε.

Ο βετεράνος ηγέτης της Die Linke, Γκρέγκορ Γκίζι, συμπρωταγωνιστής του τρίο βετεράνων «Ασημένια Μαλλιά», που σάρωσε στο νεανικό ΤικΤοκ σπάζοντας τη σοβαροφάνεια και παίζοντας ακόμη και Μάπετ Σόου, δίνει μια πολιτική εξήγηση για την ανάκαμψη, πέραν της εντυπωσιακής επικοινωνίας:

«Μάθαμε από τα λάθη του παρελθόντος και τώρα επικεντρωνόμαστε σε έξι βασικά θέματα: ειρήνη, κοινωνική δικαιοσύνη και δίκαιο φορολογικό σύστημα, οικολογική βιωσιμότητα, εκπαίδευση, ισότητα των φύλων και ισότητα μεταξύ Ανατολικής και Δυτικής Γερμανίας. [...] Υπήρχε όμως και ένα άλλο λάθος που πάντα καυτηρίαζα, ότι δηλαδή εστιάσαμε κυρίως στους ανέργους, τους πρόσφυγες και τους άστεγους και δώσαμε πολύ λίγη σημασία στα συμφέροντα των εργαζομένων, αλλά και των αυτοαπασχολούμενων και των μικρομεσαίων επιχειρήσεων. Στη Γερμανία, η μεσαία τάξη πληρώνει για τα πάντα, η κυβέρνηση δεν τολμά να αγγίξει αυτούς που βρίσκονται στην κορυφή. Αλλά αν η μεσαία τάξη χρεοκοπήσει, τότε δεν θα μας μείνει τίποτα για να βοηθήσουμε τους κάτω. Ούτε αυτοί που βρίσκονται στην κορυφή θα μπορούσαν πλέον να υπάρχουν – απλώς δεν το γνωρίζουν».

Η ελληνική Αριστερά στην έρημο

Δεν είναι λοιπόν το τατουάζ Ρόζα Λούξεμπουργκ στον αριστερό πήχη της φλογερής Χάιντι, δεν είναι τα ξέφρενα αυτοειρωνικά βίντεο των «Ασημένιων Μαλλιών» στο ΤικΤοκ, δεν είναι η μοντέρνα επικοινωνιακή καμπάνια, δεν είναι μόνο η φόρμα. Η φόρμα εκφράζει πολιτική ουσία. Η Αριστερά στη Γερμανία άκουσε, γι’ αυτό και μιλά ταξικά, υπερασπίζεται το δικαίωμα στη στέγη και το σχολείο, στη φτηνή ενέργεια και στο νερό.

Ας συγκρίνουμε με τη δική μας Αριστερά, η οποία πριν από μία δεκαετία ενέπνεε τους Γερμανούς. Μετά το 2019, αλλά και λίγο πριν, είχε ξεχάσει ποιους εκπροσωπεί ταξικά, υλικά και συναισθηματικά, με ποιους συγκρούεται ανυποχώρητα, δεν άκουγε τον δρόμο και τις νεότερες γενιές, τις αναδυόμενες κουλτούρες της μεγάλης κρίσης.

Εγκατέλειψε την επαγγελία της αλλαγής και μαζί εγκατέλειψε το πτωχευμένο μικρομεσαίο πλήθος στα νύχια των αγριοκηρύκων της ασφάλειας και της πτωχοκανονικότητας, της κανονικότητας των vouchers πείνας μαζί με Ρredator και Τέμπη. Κυνήγησε τη γρήγορη επάνοδο στην εξουσία, με πληκτική σοβαροφάνεια, με μέικ απ, χωρίς ουσία, χωρίς νεύρο, χωρίς συγκρούσεις. Και κουρελιάστηκε ηθικά από ένα άβαταρ της πρωινής ζώνης.

Η Die Linke βγήκε από την έρημο σώα και αναγεννημένη. Η ελληνική Αριστερά τώρα περνά τη δική της έρημο· ας ελπίσουμε ότι στην έρημο θα ακούσει φωνές, θα δει οράματα, θα έχει τα δικά της Επιφάνια.