Υπερθέαμα με στοιχεία από την παράδοση των μπλουζ

Οι «Αμαρτωλοί», η νέα ταινία του Ράιαν Κούγκλερ, απολαυστικό μίγμα ιστορικού δράματος και υπερφυσικού θρίλερ, είναι διαποτισμένοι με blues μουσική και έντονη δράση, αντλώντας έμπνευση από τον «αρχετυπικό» θρύλο του Ρόμπερτ Τζόνσον | «Ονειρα ιλουστρασιόν», η επίκτητη εικόνα ενός πρωταγωνιστή που προκαλεί αμηχανία. Είναι η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του Ελάιτζα Μπάινουμ, μια σκληρή, αποπνικτική ταινία που αμφιταλαντεύεται ανάμεσα στην πραγματικότητα και έναν φαντασιακό κόσμο που δημιουργεί ο πρωταγωνιστής Κίλιαν Μάντοκ, ζώντας μέσα σε μια συνεχόμενη ψευδαίσθηση της απόκτησης ενός τέλειου σώματος.

, ▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬

Αμαρτωλοί
(Sinners, ΗΠΑ, 2024, 137’)
★★★☆☆

● Σκηνοθεσία: Ράιαν Κούγκλερ
● Ηθοποιοί: Μάικλ Μπ. Τζόρνταν, Χέιλι Στάινφελντ, Μάιλς Κάτον, Τζακ Ο’Κόνελ, Γούνμι Μοσάκου, Τζέιμι Λόουσον, Ομαρ Μπένσον Μίλερ, Λι Τζουν Λι, Ντελρόι Λίντο

Η νέα ταινία του Ράιαν Κούγκλερ, σκηνοθέτη του «Black Panther» (2018, 134’), είναι ένα απολαυστικό μίγμα ιστορικού δράματος και υπερφυσικού θρίλερ διαποτισμένου με blues μουσική και έντονη δράση. Με στοιχεία του κινηματογραφικού σύμπαντος του Ρόμπερτ Ροντρίγκεζ («Από το σούρουπο ώς την αυγή», 1996, 108’), η ταινία υιοθετεί την αισθητική των grindhouse ταινιών, ενώ παράλληλα ενσωματώνει διάφορα κοινωνικά σχόλια πάνω στον ρατσισμό και την εκμετάλλευση της ιστορικής και πολιτισμικής κληρονομιάς.

Με ένα λαμπερό καστ και μια υπέροχη διπλή ερμηνεία από τον Μάικλ Μπ. Τζόρνταν, ο Ράιαν Κούγκλερ τοποθετεί την ιστορία του στον αμερικανικό Νότο της δεκαετίας του 1930, αντλώντας έμπνευση από την ιστορία του Ρόμπερτ Τζόνσον (του μπλουζ μουσικού που, σύμφωνα με τον θρύλο, πούλησε την ψυχή του στον διάβολο σε ένα σταυροδρόμι του Μισισιπή με αντάλλαγμα τη φήμη και τη δόξα), και αφηγείται την ιστορία των δίδυμων αδερφών Smoke & Stack που προσπαθώντας να αφήσουν πίσω τους ένα ταραγμένο παρελθόν επιστρέφουν στη γενέτειρά τους για να ξεκινήσουν από την αρχή –μόνο για να ανακαλύψουν ότι κάτι ακόμα πιο σκοτεινό και επικίνδυνο τους περιμένει εκεί.

Η σκηνοθεσία του Κούγκλερ είναι στιβαρή. Γνωρίζει πώς να παραδώσει μια ταινία που διατηρεί σταθερά την αγωνία, ενώ παράλληλα εντυπωσιάζει με σκηνές δράσης πλημμυρισμένες στο αίμα και τον τρόμο. Με δεξιοτεχνία εναλλάσσει κινηματογραφικά είδη: από το δράμα στην κωμωδία, από το γκανγκστερικό σινεμά στον υπερφυσικό τρόμο και στο μιούζικαλ. Χρησιμοποιώντας τη μουσική blues δίνει ρυθμό και μια λυτρωτική αύρα για τους ήρωες (και τους θεατές) κατασκευάζοντας ένα εντυπωσιακό κινηματογραφικό υπερθέαμα. Ωστόσο αυτή η πληθωρική προσέγγιση καταλήγει να υποβαθμίζει σε σημεία την προσπάθειά του να δημιουργήσει μια ουσιαστικά πολυεπίπεδη και συναισθηματικά βαθιά ταινία.

Οπως και στα προηγούμενα έργα του, ο Ράιαν Κούγκλερ επιχειρεί να ενσωματώσει μέσα σε αυτή την ομολογουμένως εκρηκτική κινηματογραφική εμπειρία τη θεματική του ρατσισμού, δημιουργώντας μια αλληγορία κυρίως μέσα από τη μορφή των βρικολάκων. Ωστόσο η ταινία του δεν κατορθώνει να ξεπεράσει την αισθητική μιας παραγωγής που θα μπορούσε άνετα να ενταχθεί στο κινηματογραφικό σύμπαν της Marvel. Ο σκηνοθέτης υιοθετεί με ευκολία αυτή την οικεία, απλοϊκή αφήγηση που βασίζεται περισσότερο στο θέαμα, η οποία όμως δεν δένει απόλυτα με το ύφος και τη βαρύτητα που προσπαθεί να προσδώσει στο έργο του.

Υπάρχουν αρκετά κλισέ, με τους χαρακτήρες να παραμένουν σχηματικοί και χωρίς ουσιαστικό βάθος. Η προσπάθεια του σκηνοθέτη να ενσωματώσει διάφορες θεματικές που επεκτείνονται στον κοινωνικό σχολιασμό επιβραδύνουν την αφήγηση, κάνοντας την ταινία τελικά υπερφίαλη.

▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬

Ονειρα ιλουστρασιόν
(Magazine Dreams, ΗΠΑ, 2023, 124’)
★★★☆☆

● Σκηνοθεσία: Ελάιτζα Μπάινουμ
● Ηθοποιοί: Τζόναθαν Μέιτζορς, Χέιλι Μπένετ, Τέιλορ Πέιτζ, Μάικλ Ο’Χερν, Χάρισον Πέιτζ, Χάριετ Σάνσομ Χάρις, Μπράντλεϊ Στράικερ

Η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του Ελάιτζα Μπάινουμ («Καλοκαιρινές νύχτες», 2017, 107’) αφηγείται την ιστορία του Κίλιαν Μάντοκ, ενός άντρα που ονειρεύεται να γίνει μπόντι μπίλντερ παγκόσμιας φήμης και να κοσμήσει τα εξώφυλλα περιοδικών γυμναστικής. Ζει μια μοναχική, αυστηρά πειθαρχημένη ζωή και το αδιάκοπο κυνήγι της τελειότητας τον ωθεί όλο και περισσότερο στην αυτοκαταστροφή. Ωστόσο πίσω από την ακούραστη προσπάθεια κατάκτησης της φήμης κρύβεται μια απελπισμένη, βασανιστική ανάγκη για ανθρώπινη επαφή. Καθώς ο ίδιος παλεύει με τα σωματικά του όρια και τους εσωτερικούς του δαίμονες, ξετυλίγεται και η ιστορία για τις ακραίες θυσίες που είναι διατεθειμένος να κάνει κάποιος προκειμένου να βρει την αναγνώριση σε έναν κόσμο που τον αγνοεί.

Το «Ονειρα ιλουστρασιόν» είναι μια σκληρή, αποπνικτική ταινία που αμφιταλαντεύεται ανάμεσα στην πραγματικότητα και έναν φαντασιακό κόσμο που δημιουργεί ο Μάντοκ, ζώντας μέσα σε μια συνεχόμενη ψευδαίσθηση της απόκτησης ενός τέλειου σώματος. Σκιαγραφεί έναν πρωταγωνιστή εγκλωβισμένο στις εμμονές του, στην ψεύτικη εικόνα που δημιουργεί για το πώς πρέπει να είναι, αλλά και στη δυσκολία του να αντιληφθεί ότι μέρα με τη μέρα καταρρέει ψυχικά. Ο σκηνοθέτης χτίζει μια ατμόσφαιρα απειλής, με τον θεατή να περιμένει το ξαφνικό ξέσπασμα του πρωταγωνιστή. Ενα αίσθημα επικείμενης βίας συσσωρεύεται, δημιουργώντας την προσμονή για το μεγάλο μπαμ. Αυτή η σταδιακή αποκοπή από την κοινωνία, η οποία με τη σειρά της «γεννά» προκαταλήψεις, υπέρμετρες προσδοκίες και δημιουργεί πρότυπα, αναδύεται μέσα από την ψυχογραφία του Μάντοκ. Ωστόσο η προσέγγιση αυτή μοιάζει με μια ημιτελή κοινωνική κριτική που αρκετές φορές υπερβάλλει, δημιουργώντας στερεοτυπικές εικόνες τόσο για τον κόσμο του body building όσο και για τις ψυχικές διαταραχές. Παράλληλα παρουσιάζει μια πεσιμιστική εικόνα της κοινωνίας, που μοιάζει περισσότερο τεχνητή παρά ρεαλιστική.

Η ταινία του Μπάινουμ όμως, δυστυχώς, αποτελεί αντικείμενο συζήτησης όχι για την κινηματογραφική της αξία, αλλά για τον πρωταγωνιστή της. Ο Τζόναθαν Μέιτζορς είναι εξαιρετικός στον ρόλο του και σίγουρα προσθέτει κάτι παραπάνω σε μια μονοδιάστατη ταινία. Ωστόσο είναι και ένας ηθοποιός που όχι απλώς έχει κατηγορηθεί, αλλά έχει καταδικαστεί για επίθεση και παρενόχληση σε βάρος της πρώην συντρόφου του Grace Jabbari. Γνωρίζοντας αυτό το γεγονός, σε συνδυασμό με το ότι στην ταινία υποδύεται έναν άνθρωπο με ξεσπάσματα θυμού και μισογυνικές τάσεις, είναι σχεδόν αδύνατο να μη νιώσει κανείς αμηχανία, ώς και θυμό, παρακολουθώντας τον στη μεγάλη οθόνη. Ξανατίθεται λοιπόν το ερώτημα: μέχρι ποιο σημείο μπορούμε, ή οφείλουμε, να διαχωρίζουμε το έργο ενός καλλιτέχνη από την προσωπική του ζωή; Μήπως έχει έρθει η στιγμή να αναθεωρήσουμε το πού ακριβώς χαράσσεται αυτή η νοητή γραμμή μεταξύ καλλιτεχνικής δημιουργίας και προσωπικού βίου;

Παίζεται ακόμα

Το μικρό μου Πάντα
(Moon the Panda, Γαλλία, 2025, 100’)

● Σκηνοθεσία: Ζιλ ντε Μεστρ
● Ηθοποιοί: Νοέ Λιου Μαρτάν, Σίλβια Τσανγκ, Γε Λιου, Νίνα Λιου Μαρτάν, Αλεξάντρα Λαμί
● Στα ελληνικά ακούγονται οι: Χριστίνα Παπαδοπούλου, Eρικα Μπεγέτη, Αύρα Πέτρου, Μαριλένη Σταύρου, Μιχάλης Καζάκας, Aρης Κυπριανού, Μαριάν Κυπριανού, Θανάσης Δρακόπουλος, Βίκυ Γεωργιάδου

Ο Tian είναι δώδεκα ετών όταν τον στέλνουν στη γιαγιά του λόγω των κακών σχολικών του αποτελεσμάτων. Μακριά από την πόλη, στα μυστηριώδη κινεζικά βουνά, γίνεται κρυφά φίλος με ένα Πάντα που το ονομάζει «Φεγγάρι». Αυτό σηματοδοτεί την αρχή μιας απίστευτης περιπέτειας, που πρόκειται να αλλάξει τη ζωή του ίδιου και της οικογένειάς του.