Ο άνθρωπος που θα γινόταν (καλός) πρόεδρος

Το περασμένο Σαββατοκύριακο σε ένα κατάμεστο από 36.000 ανθρώπους πάρκο του Λος Αντζελες και αφού θρυλικές μορφές του πολιτικού τραγουδιού όπως ο Νιλ Γιανγκ και η Τζόαν Μπαέζ είχαν ξεσηκώσει το πλήθος, ένα γεροντάκι ανέβηκε στη σκηνή με υπόκρουση το επιβλητικό «Power to the People» -Η εξουσία στον λαό- και κάλεσε τον κόσμο να «πάρει πίσω την Αμερική» από τον Τραμπ και τους δισεκατομμυριούχους φίλους του που τους κλέβουν το μέλλον.

«Ζούμε σε μια εποχή όπου το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα έχει σε μεγάλο βαθμό μετατραπεί σε μια λατρεία ενός ατόμου, υπακούοντας σε κάθε επιθυμία του Τραμπ. Ο Τραμπ σχεδιάζει να δώσει φορολογικές ελαφρύνσεις 1,1 τρισεκατομμυρίων δολαρίων στους πλούσιους φίλους του. Η εξουσία, η απληστία και η διαφθορά κατακλύζουν τη χώρα μας όπως ποτέ άλλοτε. Μην τους αφήσετε! Πρέπει να σηκωθείτε όρθιοι... Πρέπει να αγωνιστείτε για τα δικαιώματα των γυναικών, για να τερματιστεί ο φρικτός, βάρβαρος πόλεμος στη Γάζα, όπου χιλιάδες γυναίκες και παιδιά σκοτώνονται. Το μέλλον της Αμερικής εξαρτάται από τη δική σας γενιά!».

Το γεροντάκι που «έβαλε φωτιά» στο πάρκο ήταν φυσικά ο Μπέρνι Σάντερς, ο ανεξάρτητος γερουσιαστής από το Βερμόντ που γυρίζει από πόλη σε πόλη και φυτεύει σπόρους αντίστασης ενάντια στον Τραμπ. Από την Αριζόνα ώς το Κολοράντο και την Καλιφόρνια και έχοντας συχνά δίπλα του την 35χρονη βουλεύτρια Αλεξάντρια Οκάσιο-Κορτές, ο Σάντερς αποτελεί ουσιαστικά τη μοναδική mainstream πολιτική προσωπικότητα που τολμάει να ορθώσει ανάστημα στην ακροδεξιά λαίλαπα κόντρα στην απογοήτευση και τη βαθιά θλίψη που νιώθουν εκατομμύρια Αμερικανοί μετά τη θριαμβευτική επανεκλογή του μεγιστάνα. Γι’ αυτό και όπου πηγαίνει δεκάδες χιλιάδες τον αποθεώνουν, όχι μόνο γιατί τα χώνει στον Τραμπ και τον Μασκ, αλλά κυρίως γιατί δεν διστάζει να καταγγείλει τη σήψη και τη φθορά των Δημοκρατικών και να αξιώνει την ουσιαστική επανίδρυσή τους εν όψει των ενδιάμεσων εκλογών του 2026.

Πώς θα ήταν αλήθεια η Αμερική, αλλά και ολόκληρος ο κόσμος, αν ο αυτοαποκαλούμενος «δημοκρατικός σοσιαλιστής» Μπέρνι Σάντερς είχε κερδίσει την Κλίντον ή τον Μπάιντεν στις εσωκομματικές εκλογές των Δημοκρατικών, αντιμετώπιζε και νικούσε τον λαϊκιστή και φασίστα Τραμπ και γινόταν εκείνος πρόεδρος; Προφανώς δεν θα το μάθουμε ποτέ –οι Δημοκρατικοί απέδειξαν πολλάκις ότι είναι ένα βαθιά διαβρωμένο κόμμα εξουσίας, αποκομμένο εδώ και δεκαετίες από τη λαϊκή του βάση. Και ο Σάντερς ήταν πάντα περισσότερο... συνοδοιπόρος παρά στέλεχος του κόμματος –μια ζωή έξω από τους κομματικούς μηχανισμούς, τα λόμπι και τις κλίκες του Καπιτωλίου, «πολύ αριστερός» και πολύ ανεξάρτητος για τους κομματικούς μανδαρίνους.

Το κόμμα δεν τον γουστάρει γιατί ο Σάντερς -ένα φτωχό παιδί Πολωνοεβραίων από το Μπρούκλιν, γιος μετανάστη, που μπήκε στην πολιτική ως ακτιβιστής φοιτητής για την ειρήνη και τα δικαιώματα των μαύρων στο εξεγερμένο Σικάγο της δεκαετίας του εξήντα- είναι ο αδιαφιλονίκητος ηγέτης της άτυπης «αριστερής πτέρυγας» και η δημοτικότητά του είναι διαχρονικά πολύ υψηλή ιδίως στην παραδοσιακή βάση του κόμματος –τα φτωχότερα στρώματα, τους εργάτες, τις μειονότητες και τη σπουδάζουσα νεολαία. Και γιατί η συνεπής «σοσιαλιστική» (σοσιαλδημοκρατική για τα ευρωπαϊκά δεδομένα) και αντιπολεμική ρητορική του τού επιτρέπει να διεισδύει σε πολιτικές «δεξαμενές» ψηφοφόρων που ούτε να ακούσουν δεν θέλουν για τους συναδέλφους του «καθεστωτικούς» πολιτικούς των Δημοκρατικών. Κι όμως, αυτό το προφανές πλεονέκτημά του ήταν όπως φαίνεται ανάθεμα για το κομματικό επιτελείο.

Και έτσι όταν κάποια στιγμή την άνοιξη του 2016 φάνηκε πως το αουτσάιντερ Μπέρνι θα νικούσε στα primaries το φαβορί Χίλαρι, ξέρουμε πια ότι στήθηκε ολόκληρη συνωμοσία ενάντια στην προεκλογική εκστρατεία του από την ίδια την DNC, την Εθνική Επιτροπή των Δημοκρατικών που «έτρεχε» ολόκληρη την καμπάνια. Και το ξέρουμε γιατί διέρρευσαν αρκετά e-mails στελεχών της DNC που αποδείκνυαν πως η ηγεσία της επιτροπής είχε ευνοήσει εξόφθαλμα τη Χίλαρι και είχε «σπρώξει» χρήματα και πόρους για να βοηθήσει την Κλίντον να κερδίσει την υποψηφιότητα, με το επιχείρημα φυσικά ότι μόνο εκείνη θα μπορούσε να κερδίσει τον «μεσαίο χώρο».

Τα αποτελέσματα είναι γνωστά: ο Μπέρνι έχασε οριακά το χρίσμα και στη συνέχεια η Χίλαρι, με τη χαρακτηριστική υπεροψία της και τον ελιτίστικο σνομπισμό απέναντι στους «αξιολύπητους» (deplorables) ψηφοφόρους του αντιπάλου της, κατάφερε να κάνει τον Τραμπ... MAGA και πρόεδρο! Κάτι αντίστοιχο επαναλήφθηκε και το 2020, όταν όλα τα μεγάλα φιλο-Δημοκρατικά ΜΜΕ δημοσίευσαν ταυτόχρονα και συντεταγμένα μια ομοβροντία «αναλύσεων» που επέμεναν ότι μόνο ο Μπάιντεν θα μπορούσε να κερδίσει τον Τραμπ και να «σώσει την Αμερική και τον κόσμο». Ε λοιπόν τον κέρδισε, αλλά δεν σωθήκαμε: τουναντίον ο άφρονας Genocide Joe Μπάιντεν έβαλε φωτιά σε όλο τον πλανήτη και ο Τραμπ όχι απλώς ξανάγινε πρόεδρος, αλλά τώρα είναι πανίσχυρος –ένας θεσμικός δικτάτορας με κοινοβουλευτικό μανδύα.

Από τον περασμένο Νοέμβριο και τη βαριά ήττα Δημοκρατικό Κόμμα βέβαια δεν υφίσταται. Η Κάμαλα Χάρις και τα άλλα μεγαλοστελέχη έχουν εξαφανιστεί από το προσκήνιο, ο Τραμπ -που ελέγχει και το Κογκρέσο- κάνει κυριολεκτικά ό,τι γουστάρει, εντός και εκτός συνόρων, και ουσιαστική αντιπολίτευση δεν υπάρχει, αν εξαιρέσει κανείς κάποιους θαρραλέους ομοσπονδιακούς δικαστές. Αλλά ο γερο-Μπέρνι δεν το βάζει κάτω: από τον Φεβρουάριο ξεκίνησε τη δική του «πορεία προς τον λαό» με μια παναμερικανική περιοδεία που προσελκύει μεγάλα πλήθη και έχει τίτλο Fighting Oligarchy: Where We Go from Here («Μάχη ενάντια στην Ολιγαρχία: Πού πάμε από εδώ και πέρα»). Οι επόμενες «πιάτσες» είναι μάλιστα οχυρά των τραμπικών, όπως η Γιούτα και η Μοντάνα, ο Σάντερς όμως ξέρει πως όσο περνάει ο καιρός όλο και περισσότεροι άνθρωποι θα μαζεύονται να τον ακούσουν να μιλάει για δικαιοσύνη και ειρήνη. Και μπορεί ο ίδιος να μην έγινε ποτέ πρόεδρος, αλλά -πού ξέρεις;- ίσως γίνει κάποιος από τους σημερινούς παθιασμένους ακροατές του...

Γιατί τον επιλέξαμε

Γιατί ακόμα και στα 83 του χρόνια ο αριστερός γερουσιαστής από το Βερμόντ αποδεικνύει με τις φλογερές ομιλίες του ενάντια στον Τραμπ και τους ολιγάρχες φίλους του ότι υπάρχει αντίσταση και ελπίδα στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού.