Αχ, πού ’σαι νιότη που ’δειχνες…

Από την εκδήλωση με θέμα «Η πολιτική τυμβωρυχία των Τεμπών»

Μερικές σκέψεις και υπομνήσεις με αφορμή τη συζήτηση περί «τυμβωρυχίας των Τεμπών» στον «Ιανό» την περασμένη Δευτέρα, τους «αλήτες» που τη διέκοψαν και την ιδεολογική τροχιά που έχει διανύσει ο Γ. Καραμπελιάς

Oσοι είναι πάνω από εξήντα και τυγχάνει να έχουν ζήσει το αντιδικτατορικό κίνημα ή την πυρετώδη πρώτη δεκαετία της Μεταπολίτευσης, όσοι έχουν βρεθεί σε αμφιθέατρα, σε διαδηλώσεις, σε δρόμους και πεζοδρόμια της περιόδου αυτής, μετέχοντας ή έστω παρακολουθώντας σε απόσταση ασφαλείας όχι μόνο τις αναμετρήσεις με τις μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις, αλλά και τις επικές διενέξεις εντός της πολύχρωμης Αριστεράς, προφανώς θα υπέστησαν ένα μικρό σοκ βλέποντας (στα βίντεο) στη συζήτηση της περασμένης Δευτέρας (28/4) στον «Ιανό» τον 79χρονο σήμερα Γιώργο Καραμπελιά να κραυγάζει: «Αλήτες, αλήτες, αλήτες…». Καταμετρήθηκε τουλάχιστον 14 φορές η επαναλαμβανόμενη κραυγή του. Οπου «αλήτες» ήταν οι μερικές δεκάδες φοιτητές που διαμαρτυρήθηκαν για το περιεχόμενο της συζήτησης που διοργανώθηκε εκεί, στον «Ιανό», περί «πολιτικής τυμβωρυχίας των Τεμπών». Οταν έχει προηγηθεί ο «σεισμός» της 28ης Φλεβάρη, όσο να ’ναι, θέλει κάποιο σθένος ή μεγάλο βαθμό εμπάθειας και εμμονής για να συνδυάσεις τις λέξεις «Τέμπη» και «τυμβωρυχία».

Φυσικά, δεν είναι είδηση η στάση του σεβάσμιου σήμερα (όχι για τ’ άσπρα του μαλλιά, είχε ασπρίσει ήδη από τα νιάτα του) συγγραφέα, αναλυτή, δημοσιολόγου Γιώργου Καραμπελιά απέναντι στα περισσότερα ζητήματα που απασχολούν την ελληνική κοινωνία και η σύμπλευσή του με θέσεις που κινούνται στο φάσμα Δεξιάς-Ακροδεξιάς. Τα άλματά του από την προδικτατορική Αριστερά στον μαοϊσμό, μετά στην εργατική αυτονομία, έπειτα στην οικολογία και τελικά στην απόρριψη του μαρξισμού και στην αναζήτηση πολιτικής διεξόδου «Πέρα από τη Δεξιά και την Αριστερά» (έχει γράψει και βιβλίο ακριβώς με τον τίτλο αυτό) είναι υπόθεση πολλών δεκαετιών.

Ο καθένας δικαιούται να επιβεβαιώνει θλιβερά το κλισέ που αποδίδεται στον Τσόρτσιλ, σύμφωνα με το οποίο «όποιος στα νιάτα του δεν υπήρξε κομμουνιστής δεν έχει καρδιά, κι όποιος μετά τα νιάτα του εξακολουθεί να είναι κομμουνιστής δεν έχει μυαλό». Δεν μπορώ με βεβαιότητα να πω αν ο Γ. Καραμπελιάς ήταν ή αισθανόταν κομμουνιστής τις δεκαετίες του 1960, του 1970 ή του 1980, στα νιάτα του ή στην πρώιμη ωριμότητά του. Αλλωστε, στο βιογραφικό που ο ίδιος φιλοξενεί στην ιστοσελίδα του «Αρδην», περιγράφει τα πολιτικά και ιδεολογικά άλματά του από την κομμουνιστική «προϊστορία» του στις εθνικιστικής χροιάς θέσεις του με αρκετή ακρίβεια. Προφανώς υιοθετεί δι’ εαυτόν το ρητό «τα στερνά τιμούν τα πρώτα», αντί του μελαγχολικού «αχ, πού ’σαι νιότη που ’δειχνες πως θα γινόμουν άλλος».

Μεταπολίτευση

Αλλά όσοι τον θυμούνται ως μαχητικό μαοϊκό στη Γαλλία, σε όλη τη διάρκεια της δικτατορίας, ή ως δυναμικό παράγοντα της ΟΠΑ (Ομάδα για μια Προλεταριακή Αριστερά) και της «Ρήξης» στην Ελλάδα των μεταπολιτευτικών χρόνων, με αποκορύφωμα τις φοιτητικές καταλήψεις του 1979, όπου σε ρόλο «Νέστορα» της αριστερότερα του ΚΚΕ Αριστεράς ενθάρρυνε τις επικές αναμετρήσεις με «τη σταλινική Αριστερά, το ΚΚΕ και τα ΚΝΑΤ», έχουν κάθε λόγο να αναρωτιούνται: πότε και πώς ακριβώς έγινε η αποφασιστική στροφή του από τον αγώνα κατά του καπιταλισμού στη μάχη για «να σταματήσει η παρακμή του Ελληνισμού»; Τι έκανε τον Γιώργο Καραμπελιά να «αλλαξοπιστήσει» σε τέτοιο βαθμό ώστε στο δεύτερο μισό της ζωής του να απορρίψει μετά βδελυγμίας όσα βίωσε στο πρώτο μισό; Μήπως του συνέβη ό,τι και στον αμείλικτο διώκτη των χριστιανών, τον Σαούλ, στον δρόμο προς τη Δαμασκό, πριν αυτός αναγεννηθεί ως μέγας Απόστολος Παύλος; Μήπως έπρεπε πρώτα να τυφλωθεί για να δει το φως το αληθινό; Αβυσσος η ψυχή του ανθρώπου…

ΥΓ.: Στην εκδήλωση-συζήτηση στον «Ιανό» για την «Πολιτική τυμβωρυχία των Τεμπών» την περασμένη Δευτέρα (σ.σ. «Συναντήσεις κορυφής» ονομάζονται αυτές οι διοργανώσεις του «Ιανού»!) συνομιλητής του Γ. Καραμπελιά ήταν ο δημοσιογράφος Κώστας Στούπας, αρκετά νεότερος, αλλά έχοντας διανύσει μιαν ανάλογη μεγάλη ιδεολογική και πολιτική διαδρομή κι έχοντας υποστηρίξει κι αυτός τη θέση περί «τυμβωρυχίας των Τεμπών», με τις ίδιες λέξεις. Το γεγονός ότι αυτή η θέση ώθησε τον κ. Στούπα να εγκαταλείψει το Capital και το «Κεφάλαιο» μετά 18 έτη συνεργασίας και να μεταφερθεί στο Liberal.gr του Θ. Μαυρίδη (που κι αυτός είχε προ δεκαετίας φύγει από το Capital), ενώ την ίδια στιγμή ο Γ. Καραμπελιάς ξεκινούσε σταθερή συνεργασία στο ίδιο μέσο, θεωρείται εντελώς συμπτωματικό. Αλλωστε, στο εγχώριο μιντιακό καρτέλ κανείς δεν πάει χαμένος...