Σε μια περίοδο κατά την οποία η δημόσια συζήτηση για την ανήλικη παραβατικότητα διεξάγεται μέσα από πρωτοσέλιδα και δελτία ειδήσεων που κινδυνολογούν χωρίς όριο, τα επίσημα στοιχεία αποτυπώνουν την πραγματικότητα, που δεν είναι άλλη από το ότι το κράτος δικαίου υποχωρεί μπροστά στην επιταγή της καταστολής, με τους ανηλίκους να μετατρέπονται σε αποδιοπομπαίους τράγους μιας πολιτικής που επιλέγει τη φυλακή αντί της πρόληψης.
Μέσα σε μόλις έναν χρόνο, ο αριθμός των ανηλίκων που κρατούνται στις ελληνικές φυλακές υπερτριπλασιάστηκε. Σύμφωνα με επίσημα στοιχεία της Γενικής Γραμματείας Αντεγκληματικής Πολιτικής, στις 16 Απριλίου 2025 καταγράφονταν 92 ανήλικοι (15 έως 18 ετών) σε καθεστώς κράτησης έναντι μόλις 28 την αντίστοιχη ημερομηνία του 2024. Η αύξηση αγγίζει το 228,5%.
Δυστοπία
Η εκρηκτική αυτή μεταβολή δεν συνιστά σύμπτωμα αυθόρμητης έξαρσης της νεανικής εγκληματικότητας, αλλά αποτέλεσμα μιας διαρκώς εντεινόμενης ποινικής αυστηρότητας από πλευράς κυβέρνησης. Πρόκειται για απόρροια πολιτικών επιλογών που διαμορφώνουν ένα νέο, σκληρότερο τοπίο για τη δικαιοσύνη ανηλίκων – ένα τοπίο στο οποίο το δικαίωμα στη δεύτερη ευκαιρία υποχωρεί μπροστά στη ρητορική «του νόμου και της τάξης»: αυστηροποίηση ποινών, περιορισμός των εναλλακτικών μέτρων, υποκριτικά αναμορφωτικά μέτρα, κατάργηση δομών ειδικού σωφρονισμού και επικοινωνιακή στοχοποίηση των νέων μέσω των ΜΜΕ.
Το θεσμικό πλαίσιο μέχρι και τις αρχές του 2024, πριν από την προτελευταία τροποποίηση του Ποινικού Κώδικα, προέβλεπε ότι ο ποινικός εγκλεισμός ανηλίκου προϋπέθετε συγκεκριμένα κακουργήματα τα οποία εμπεριέχουν στοιχεία βίας και στρέφονται κατά της ζωής ή της σωματικής ακεραιότητας. Μετά την τροποποίηση της παραγράφου 1 του άρθρου 127 Π.Κ. οι προϋποθέσεις αυτές διευρύνθηκαν και πια, όπως αναφέρεται στον νόμο, οποιοδήποτε κακούργημα δίνει τη δυνατότητα στο δικαστήριο να επιβάλει ποινικό εγκλεισμό σε παιδιά 15 έως 18 ετών.
Η αλλαγή αυτή επέφερε τον εκτροχιασμό του αριθμού των ανήλικων κρατουμένων, είτε καταδικασμένων είτε προφυλακισμένων, καθώς ο αριθμός αυτός -που κάθε μέρα ανεβοκατεβαίνει, κάποιες φορές έχει ξεπεράσει και τους 100- προέρχεται και από παιδιά που είναι προσωρινά κρατούμενα.
Το κλίμα έντασης της καταστολής που έχει διαμορφωθεί τα τελευταία χρόνια, το οποίο εξυπηρετεί το δόγμα «νόμος και τάξη», έχει αποτέλεσμα τα πιο ευάλωτα στρώματα, που είναι η εύκολη λεία στα εγκληματικά κυκλώματα, να υπερεκπροσωπούνται στα κακουργήματα που αποδίδονται σε ανηλίκους, με τη συνεχή αυστηροποίηση να πλήττει ουσιαστικά το πιο ευάλωτο κομμάτι του ανήλικου πληθυσμού.
Η τροποποίηση αυτή έγινε ακόμα μία φορά για επικοινωνιακούς λόγους, με την κυβέρνηση να νομοθετεί βάσει της επικαιρότητας ξανά, προσπαθώντας να ικανοποιήσει τα πιο φοβικά αντανακλαστικά του κοινωνικού συνόλου. Εσπευσε να αυστηροποιήσει το πλαίσιο του παιδικού εγκλεισμού αλλά και την ευθύνη των γονέων με αφορμή ένα βίαιο περιστατικό μεταξύ ανηλίκων στη Γλυφάδα.
Στην ίδια κατεύθυνση, όμως, κινήθηκε και η τελευταία τροποποίηση του νόμου η οποία αφορά τη μη τήρηση των περιοριστικών όρων ή την υποτροπή σε κάποιο αναμορφωτικό μέτρο, που τότε δίνεται η δυνατότητα στον δικαστή να αποφασίσει προφυλάκιση. Παράλληλα παρατηρείται συνεχόμενη υποστελέχωση των υπηρεσιών που σχετίζονται με τους παραβατικούς ανηλίκους. Για παράδειγμα, η Αθήνα μετρά μόλις 12 επιμελητές ανηλίκων, ενώ το 2024 εκδικάστηκαν 1.600 υποθέσεις!
Υποκριτικά μέτρα
Λίγες ημέρες πριν, στην παρουσίαση της Εθνικής Στρατηγικής για την Πρόληψη της Βίας και την Αντιμετώπιση της Παραβατικότητας Ανηλίκων, το σχέδιο που επεξεργάστηκε και παρουσίασε η εθνική επιτροπή εμπειρογνωμόνων, το οποίο εμπεριέχει τη δυνατότητα οι παραβατικοί ανήλικοι αντί φυλάκισης να παρακολουθούν πολιτιστικά προγράμματα και αθλητικές δραστηριότητες, έρχεται σε πλήρη αντιδιαστολή με τη μέχρι τώρα στάση της κυβέρνησης.
Τα αναμορφωτικά αυτά μέτρα που προστέθηκαν έρχονται την ώρα που ήδη έχει επέλθει η αυστηροποίηση του νομικού πλαισίου και, αν και είναι προς τη σωστή κατεύθυνση -αν φυσικά εφαρμοστούν σωστά-, δεν μπορούν να αποφύγουν τον χαρακτηρισμό υποκριτικά.
Το μήνυμα που μεταφέρεται μέσα από αυτές τις αλλαγές είναι λιγότερη καταστολή και περισσότερα αναμορφωτικά μέτρα, ωστόσο αυτό έρχεται σε αντίθεση με το γεγονός ότι οι προηγούμενες αυστηροποιήσεις ήρθαν ενώ αυτή η επιτροπή είχε ήδη συγκροτηθεί, πράγμα που δημιουργεί εύλογα ερωτήματα:
Ρώτησε το υπουργείο την εν λόγω επιτροπή πριν προχωρήσει στην αυστηροποίηση κατά τις προηγούμενες αλλαγές του Ποινικού Κώδικα; Δεν περίμενε τα πορίσματα της επιτροπής, αλλά έσπευσε να αυστηροποιήσει τη μεταχείριση των ανηλίκων; Και τώρα, αν υποθέσουμε ότι η επιτροπή υποδεικνύει το ακριβώς αντίθετο, τι θα κάνει το υπουργείο, θα πάρει πίσω την αυστηροποίηση του πλαισίου;
Στην Κασσαβέτεια
Από τους 92 ανηλίκους, οι 84 κρατούνται στο Κατάστημα Κράτησης Νέων Κασσαβέτειας, το μοναδικό που «φιλοξενεί» πλέον αυτή την ηλικιακή ομάδα μετά το κλείσιμο των φυλακών ανηλίκων Κορίνθου. Οι υπόλοιποι οκτώ βρίσκονται στο Ψυχιατρείο Κρατουμένων Κορυδαλλού.
Οι συνθήκες στην Κασσαβέτεια έχουν ήδη χαρακτηριστεί προβληματικές από τον Συνήγορο του Πολίτη, ο οποίος στην ετήσια έκθεσή του (2024) σημειώνει την ακαταλληλότητα των σημερινών καταστημάτων κράτησης για ανηλίκους. Στο ίδιο μήκος κύματος, τον περασμένο Μάρτιο, η Ενωση Υπαλλήλων του καταστήματος κατέθεσε υπόμνημα προς την Ειδική Μόνιμη Επιτροπή της Βουλής («Αγωνία για τους ανήλικους κρατουμένους», «Εφ.Συν.» 17.4.2025).
Οπως περιγράφεται στο υπόμνημά τους, πρόκειται για μια φυλακή χωρίς καμία υποδομή φιλοξενίας ανηλίκων, με πτέρυγες ακατάλληλες, έλλειψη εξειδικευμένου προσωπικού και αυξημένη ένταση. Καθημερινά καταγράφονται συμπλοκές και περιστατικά βίας, ενώ οι μεταγωγές σε νοσοκομεία είναι συνεχείς. Λόγω της συμφόρησης, μάλιστα, όπως αναφέρεται στην καταγγελία, εφαρμόζονται πρακτικές όπως ο διαχωρισμένος προαυλισμός, με αποτέλεσμα τη μείωση του χρόνου κίνησης και την ενίσχυση του εγκλεισμού.
Το προσωπικό στο κατάστημα της Κασσαβέτειας δεν επαρκεί, ενώ δεν υπάρχει ψυχολόγος και μετράει μόνο τρεις κοινωνικούς λειτουργούς. Τα παιδιά κοιμούνται σε θαλάμους ανά 10-12 άτομα και η φυλακή έχει αφεθεί στην τύχη της μετά τον «νόμο Κουφοντίνα» που είχε στόχο εκδικητικά να μην μπορεί να εκτίσει εκεί την ποινή του και αποτέλεσμα οι αγροτικές φυλακές να μη δέχονται παρά ελάχιστους κρατουμένους και να αφεθούν στο έλεός τους και στη βέβαιη εξάλειψή τους.
Στη φυλακή της Κασσαβέτειας, παρά το γεγονός ότι έχει σχεδόν 100 ανηλίκους, δεν λειτουργεί Λύκειο, στερώντας έτσι από τα παιδιά το δικαίωμα στην εκπαίδευση. Υπάρχει μόνο Δημοτικό και Γυμνάσιο, ενώ δεν γίνεται ούτε λόγος για δημιουργική απασχόληση και προγράμματα καλλιτεχνικά ή εκπαιδευτικά.
Για το ζήτημα έχουν καταθέσει ερώτηση προς το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη δεκαεπτά βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, οι οποίοι σημειώνουν ότι «η τεράστια αυτή αύξηση (σ.σ.: των ανήλικων κρατουμένων) δεν μπορεί παρά να αποδοθεί στην άφρονα τιμωρητική πολιτική της κυβέρνησης, ιδίως στο πεδίο της νεανικής παραβατικότητας».
«Πολλά παιδιά στα κελιά»: μια κυβερνητική επιλογή!
Η εκτόξευση του αριθμού των ανήλικων κρατουμένων δεν είναι μια απροσδόκητη εξέλιξη. Είναι αποτέλεσμα συγκεκριμένων επιλογών που έχει υιοθετήσει η παρούσα κυβέρνηση. Οι επιλογές αυτές («νόμος και τάξη», «μηδενική ανοχή», «τιμωρητικότητα») είχαν εξαγγελθεί προ πολλού και τώρα, κάποια χρόνια αργότερα, αποδίδουν καρπούς. Το αφήγημα της αυστηρότητας, ένα γνήσιο αφήγημα ποινικού λαϊκισμού, εκφράστηκε αρχικά με κορόνες και τερατώδη ψέματα για τον «νόμο Παρασκευόπουλου» και τον νέο Ποινικό Κώδικα ενώ, στη συνέχεια, εκδηλώθηκε με νομοθετήματα ακραίου τιμωρητισμού (ιδίως: ν. 4855/2021 και 5090/2024).
Οταν οι παλιοί συνήθεις εγκληματίες-στόχοι εξαντλήθηκαν, δεν άργησε να έρθει η ώρα των παιδιών, των νεαρών γενικότερα. Η στοχοποίησή τους, με όρους ηθικού πανικού, ήταν οργανωμένη, τόσο σε νομοθετικό όσο και σε αστυνομικό επίπεδο, αν και καμιά επιστημονική μελέτη, καμιά αξιόπιστη έρευνα, καμιά σοβαρή βιβλιογραφία δεν στήριζε τις κυβερνητικές οιμωγές και τις δραματικές υπουργικές εξαγγελίες. Εγινε, έτσι, φανερό ότι κανείς στην κυβέρνηση δεν νοιάζεται για την πραγματικότητα, ούτε για την ουσιαστική αντιμετώπιση της νεανικής παραβατικότητας.
Ο μεγάλος αριθμός των ανήλικων κρατουμένων, η αδιανόητη αύξησή τους, η ακαταλληλότητα των υποδομών κράτησης, η αθλιότητα των συνθηκών διαβίωσης, η πενία προγραμμάτων διαπαιδαγώγησης, η έλλειψη ειδικών επιστημόνων για τα παιδιά, οι συνεχείς συμπλοκές μεταξύ τους, τα κοινωνικά αίτια της παραβατικότητας κ.λπ. δεν αγγίζουν τα αρμόδια υπουργεία. Τι κι αν οι διεθνείς οργανισμοί συνεχώς επιπλήττουν τη χώρα μας, τι κι αν ο Συνήγορος του Πολίτη επισημαίνει τα ελλείμματα, τι κι αν οι εργαζόμενοι σημειώνουν τα προβλήματα, τι κι αν τα παιδιά είναι σε απόγνωση... Πέρα βρέχει!
Η πρόσφατη παρουσίαση της Εθνικής Στρατηγικής για τη Βία και την Παραβατικότητα των Ανηλίκων, ενώ απέκρυψε αυτή την αλήθεια, δεν έκρυψε την κυβερνητική διάθεση για «σόου». Η υψωμένη επικοινωνιακή ρομφαία του τιμωρού, που μπορεί να κεφαλαιοποιηθεί πολιτικά και να εξαργυρωθεί εκλογικά, ήταν φανερή. Σημασία, δυστυχώς, έχει μόνο η εντύπωση ότι ο «υπουργός» δεν χαρίζει κάστανα και η κυβέρνηση δεν αστειεύεται. Σ’ αυτή τη βάση τα φυλακισμένα παιδιά είναι ένα κυβερνητικό λάφυρο στον αγώνα για «στιγμιότυπα» και «κλικ». Γι’ αυτό η υπερτροφική φυλακή ανηλίκων, όσο απάνθρωπο και αν ακούγεται, είναι μια επιτυχία για την κυβέρνηση!
Στο παραπάνω ζοφερό σκηνικό αξίζει να αντιτάξουμε ότι «αν γλιτώσει το παιδί», δηλαδή και το φυλακισμένο παιδί, «υπάρχει ελπίδα». Γι’ αυτό αξίζει να το υπερασπιστούμε!
Ευτύχης Φυτράκης, διδάκτωρ Νομικής, πρώην γ.γ. Αντεγκληματικής Πολιτικής
Ανομία και τυραννία
Το αληθινό δόγμα της κυβέρνησης δεν είναι «νόμος και τάξη». Είναι «ανομία και τυραννία». Ανομία για τους ισχυρούς και τυραννία για τους πολλούς.
Η κυβέρνηση ακολουθεί την εξής μεθοδολογία: κατασκευάζει ψευδείς εικόνες, όπως για παράδειγμα η δήθεν ανομία στα Πανεπιστήμια ή η δήθεν έξαρση της παραβατικότητας ανηλίκων. Ομως τα στατιστικά στοιχεία των αρχών και η επιστημονική έρευνα δείχνουν ότι η πραγματικότητα δεν είναι καθόλου έτσι όπως ισχυρίζεται η κυβέρνηση. Απλούστατα, κατασκευάζοντας την ψευδή εικόνα, προσπαθεί στη συνέχεια να επιβάλει ένα καθεστώς αστυνομοκρατίας και εκφοβισμού.
Στόχος της δεν είναι η επίλυση των όποιων κοινωνικών προβλημάτων, τα οποία εξάλλου δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν με την αστυνομία και την καταστολή. Θα μπορούσαν μόνο να αντιμετωπιστούν με ριζική αλλαγή πολιτικής, με βαθιές τομές, με κοινωνικές, οικονομικές και πολιτιστικές παρεμβάσεις, που θα μείωναν τη φτώχεια, την κοινωνική ανισότητα και αδικία, που θα πρόβαλλαν άλλα πρότυπα, όχι εκείνα του καπιταλιστικού ανταγωνισμού και της απανθρωπιάς αλλά της κοινωνικής αλληλεγγύης, της συλλογικής προσπάθειας και του κοινού αγώνα για την απελευθέρωση του ανθρώπου.
Ιδιαίτερα στο στόχαστρο της κυβέρνησης βρίσκεται η νεολαία και οι φοιτητές. Αυτό φαίνεται ξεκάθαρα από την προσπάθειά της να νεκραναστήσει την πανεπιστημιακή αστυνομία, την εγκατάσταση της οποίας απέτρεψε ο αγώνας των νέων και της πανεπιστημιακής κοινότητας. Φαίνεται επίσης από την προσπάθειά της να θέσει σε εφαρμογή το πειθαρχικό δίκαιο των φοιτητών, το οποίο είναι όχι απλώς αντισυνταγματικό αλλά ανοιχτά χουντικής έμπνευσης και παραβιάζει κάθε γενική αρχή του δικαίου.
Δεν είναι η πρώτη φορά που οι αντιδραστικές δυνάμεις στρέφονται ιδίως εναντίον των νέων. Θυμίζω ότι το μετεμφυλιακό αντιδημοκρατικό Σύνταγμα του 1952 και το μετεμφυλιακό παρακράτος έθεταν στο στόχαστρο τη νέα γενιά επειδή τη φοβούνταν. Οπως ακριβώς και σήμερα. Αλλά, όπως στο παρελθόν, έτσι και το μέλλον θα δείξει ότι η νεολαία θα ανατρέψει αυτά και πολλά άλλα αντιδραστικά σχέδια.
Δημήτρης Καλτσώνης, καθηγητής Θεωρίας Κράτους και Δικαίου, Πάντειο Πανεπιστήμιο