17ο Αντιρατσιστικό φεστιβάλ Ρεθύμνου  | ΕΦΣΥΝ

Θέλουμε κι άλλες γιορτές, μην μας ενώνει μόνο ο θάνατος
Λεξ, F.K.A., Νοέμβρης 2024

Την Παρασκευή και το Σάββατο 23 και 24 Μαΐου 2025 θα διεξαχθεί στο Ρέθυμνο, στην πλατεία Μικρασιατών το 17ο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ της πόλης. Το Ρέθυμνο, αν και ιστορικά πολυπολιτισμικό, περιορίζει τον κοσμοπολιτισμό του στην ονοματοδοσία δρόμων και στην τουριστική εκμετάλλευση, θυσιάζοντας τις γειτονιές του στον βωμό του «εξευγενισμού», της εμπορευματοποίησης των δημόσιων αγαθών και της απομάκρυνσης των κοινωνικών ομάδων που θεωρούνται ότι δεν συνάδουν με αυτήν τη βιτρίνα, στην οποία οι άνθρωποι έχουν πρόσβαση μόνο για να εργαστούν ή να καταναλώσουν. Ως αποτέλεσμα, μεταβάλλεται ο δημόσιος χώρος, δημιουργώντας μια πλασματική εικόνα ευημερίας που απέχει πολύ από την πραγματικότητα που βιώνουμε.

Όμως, η συρρίκνωση του δημόσιου χώρου και ο ορατός κίνδυνος της αποστείρωσης του Ρεθύμνου είναι μόνο μια ψηφίδα του μωσαϊκού της βαρβαρότητας που αντιμετωπίζουμε σε όλες τις πτυχές της κοινωνικής ζωής και αντανακλά τα όρια του κρατικού-καπιταλιστικού συστήματος, που επιφυλάσσει για το κοινωνικό σύνολο μόνο πόλεμο, φασισμό, ξεριζωμό, εκμετάλλευση, βία και θάνατο. Η άγρια και ολομέτωπη επίθεση που βιώνουν σήμερα οι κοινωνίες στο σύνολό τους κλιμακώνεται. Πηγάζει από την ίδια τη φύση του καταπιεστικού εξουσιαστικού συστήματος, υπογραμμίζοντας διαρκώς τις αντιφάσεις του, που εγγενώς δεν μπορούν να παραγάγουν καμία προοπτική, ελπίδα ή κοινωνική συνεκτικότητα. Η συνθήκη αυτή αποκρυσταλλώνεται εγχώρια στις κρατικές δολοφονίες, είτε αυτές συμβαίνουν στις ράγες, τα σύνορα, τα νοσοκομεία ή τα αστυνομικά τμήματα, στην εξαθλίωση του κόσμου της εργασίας, ενώ κορυφώνεται στη γενοκτονία του παλαιστινιακού λαού που διαπράττει το κράτος του Ισραήλ και οι σύμμαχοί του, αλλά και στο πολεμικό σφαγείο στην Ουκρανία.

 Άλλωστε, η αναβάθμιση της καταπίεσης είναι απαραίτητη για τη διασφάλιση της συσσώρευσης του πλούτου στην κατοχή των παγκόσμιων οικονομικών ελίτ, είτε αυτό σημαίνει τη μείωση όλων των κοινωνικών παροχών και την ταυτόχρονη υποστήριξη ενός εθνικιστικού-μιλιταριστικού αφηγήματος που προϋποθέτει την προτεραιότητα στην ενίσχυση του στρατιωτικού εξοπλισμού και της πολεμικής προετοιμασίας, είτε αντανακλά την ανάγκη διευκόλυνσης της επαναδιαπραγμάτευσης των γεωπολιτικών συσχετισμών.

Παράλληλα, η επικράτηση της ακροδεξιάς σε παγκόσμιο επίπεδο, ως μια ακόμη έκφανση του συστήματος, λειτουργεί ως άλλοθι του κράτους, άλλοτε εφαρμόζοντας υπό έναν «αντισυστημικό» μανδύα τη βία της πολιτικής του εις βάρος των καταπιεσμένων και απαλλάσσοντάς το από τη βρώμικη δουλειά κι άλλοτε δηλώνοντας απερίφραστα τη στρατηγική του κεφαλαίου, υψώνοντας απροκάλυπτα τα χέρια σε ναζιστικούς χαιρετισμούς στις Ροτόντες της Ουάσινγκτον. Αυτή η δημιουργία της συνθήκης της εξαίρεσης και του διαχωρισμού μεταξύ ισχυρών και ανίσχυρων και ζωών που αξίζουν ή όχι να βιωθούν είναι και αυτή που γεννά τελικά τις συνθήκες ύπαρξης του πολέμου: Είτε ως απειλή ενός γενικευμένου πολέμου με οικουμενικούς όρους, που πλανάται πάνω απ' τα κεφάλια των καταπιεσμένων, είτε ως πραγματικότητα, που λαμβάνει χώρα στα περιθώρια αυτού του κόσμου, εξαντλώντας τα όρια της βαρβαρότητας στα συντρίμμια της Γάζας και του Λίβανου.

Ο ίδιος κρατικός και παρακρατικός φασισμός που δολοφόνησε τον Παύλο Φύσσα, τον Κώστα Μανιουδάκη, τον Βασίλη Μάγγο, τον Ζακ Κωστόπουλο/Zackie Oh, τον Σαχζάτ Λουκμάν, τον Φραγκούλη, τον Σαμπάνη, τον Μοχάμεντ Καμράν Ασίκ και συνεχίζει να δολοφονεί, είναι υπεύθυνος για τα ρατσιστικά εγκλήματα που διαπράττονται στη Μεσόγειο, με κορυφαίο ντροπιαστικό παράδειγμα το ναυάγιο της Πύλου και το καθεστώς των pushback, των δολοφονιών και των βασανιστηρίων. Είναι αυτός από τον οποίο εκπορεύεται, αναπαράγεται και συντηρείται η πατριαρχία και η έμφυλη βία, είτε αυτή αποκρυσταλλώνεται στην επίσημη ρητορική των κυβερνώντων είτε συμβαίνει πίσω από τις κλειστές πόρτες. 

Αναγνωρίζουμε αυτήν την κρατική πολιτική ανεξάρτητα από την εκάστοτε διαχείριση της εξουσίας, καθώς η απειλή της σύγχρονης δεξιάς και του νέο-φιλελευθερισμού ευνοήθηκε από την ηττοπάθεια και τη διάψευση των ελπίδων που δημιουργήθηκαν στο όνομα μιας δήθεν «αριστερόστροφης εξουσίας». Οι αυταπάτες που οδήγησαν στην απογοήτευση μεγάλης μερίδας της κοινωνίας αποτέλεσαν μόνο ένα πλατύσκαλο στην κατηφόρα που οδηγεί στον σύγχρονο ολοκληρωτισμό.

Η διεκδίκηση του δημόσιου χώρου στην πόλη μας, η αλληλεγγύη, η υπεράσπιση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και η συλλογική δράση είναι πολιτικές πράξεις, καθώς αντιστέκονται στην κρατική πολιτική της εξαθλίωσης, των κοινωνικών ανισοτήτων και του θανάτου. Σ' αυτό το πλαίσιο, η διοργάνωση του 17ου Αντιρατσιστικού Φεστιβάλ στο Ρέθυμνο, που θα έχει ως κεντρικές θεματικές συζήτησης τον πόλεμο και την ανάδυση της ακροδεξιάς, αποσκοπεί στη δημιουργία ενός πεδίου συνάντησης και ζύμωσης για την ανάδειξη της ανάγκης συγκρότησης των κοινωνικών αντιστάσεων, μέσω της αυτοοργάνωσης, της συλλογικής δράσης και την αλληλεγγύης, που θέτουν ως προτεραιότητα αυτό που ονομάζουμε ανθρώπινη ιδιότητα.