«Είναι ευθύνη να γράφουμε για το σήμερα»

Η Ειρήνη Φαναριώτη μας μιλά για το πρώτο της έργο, για τρεις ακόμη παραστάσεις στο θέατρο Αργώ, δεν αποτελεί μόνο μια ιστορία για τις προκλήσεις να είσαι νέα γυναίκα αλλά έχει και οικολογικές προεκτάσεις

Είναι μια νέα γυναίκα που έχει περάσει τα 30 και βρίσκεται αντιμέτωπη με... όλα: πότε θα γίνεις μάνα, πότε θα κατακτήσεις την επαγγελματική κορυφή ενώ το γεγονός ότι μπορεί να μην έχεις καν σχέση ή σταθερή δουλειά είναι απλώς λεπτομέρειες.

Εμπνευσμένο από πραγματικές καταστάσεις, το one woman show που έγραψε, σκηνοθετεί και πρωταγωνιστεί η Ειρήνη Φαναριώτη, «NINA / where are you my de@r?» δεν απηχεί μόνο την αγωνία για επιβίωση, τα αδιέξοδα των προσωπικών σχέσεων, την πίεση της μητρότητας, τις ματαιώσεις της καριέρας, τον πόνο της απώλειας.  Μιλάει και για κάτι ακόμη που δεν έχει φωνή: το περιβάλλον και τα ζώα, μια εξίσου ασφυκτική συνθήκη με την οποία η Στέλλα, η ηρωίδα, δείχνει να ταυτίζεται.

Άλλωστε στα αγγλικά η λέξη αγαπητή dear με τη λέξη deer ελάφι όταν προφέρονται απέχουν ανεπαίσθητα. Μέσα από καθημερινές συγκρούσεις και προκλήσεις, κι ενώ αναμετριέται με τη μείωση των προσδοκιών της προκειμένου να ανταπεξέλθει αισθάνεται σαν ένα μικρό ελάφι, που παρότι θέλει να τρέχει ελεύθερο, αναγκάζεται να περιοριστεί και να πολεμήσει ενάντια σε όλα. Μια αντιηρωΐδα η οποία σε αντίθεση με το στερεότυπο μπορεί και να μην τα καταφέρνει όλα, τολμά να αντικρύσει τους φόβους της και να βάλει έναν κάτοπτρο ώστε να καθρεφτιστούν οι συμπεριφορές που την θυμώνουν. Το χιούμορ και ο αυτοσαρκασμός, η φρεσκάδα και η αμεσότητα αλλά και η μουσική είναι τα σκηνικά μέσα για να μας πει αυτή την πρώτη ιστορία της καθώς φέτος ανέβηκε ένα ακόμη έργο της το «Στην κορυφή του κόσμου εκεί να με πας». Η Νίνα, η παράσταση που επαναλαμβάνεται από την περσινή σεζόν θα παίζεται μέχρι τις 22 Μαΐου στο θέατρο Αργώ.

Η δημιουργός που την ερχόμενη σεζόν θα είναι συνεργάτης σκηνοθεσίας στη διεθνή συμπαραγωγή του Εθνικού Θεάτρου με το Royal Court Theatre του Λονδίνου, πόσο σύμπτωση ότι το έργο έχει τίτλο Cow/Deer μας μίλησε για τον τρυφερό της γυναικείο μονόλογο.

– Στο έργο αναφέρεσαι και στην πίεση της μητρότητας. Πώς παρουσιάζεται στην παράσταση; Είναι ένα δύσκολο θέμα και βλέπουμε, ειδικά τελευταία πως όλοι έχουν άποψη, ενώ έχει γίνει και «μόδα» στις πρωινές εκπομπές να ρωτάνε για θέματα που σχετίζονται με τη μητρότητα, τους πάντες και στο πόδι.

Εντάξει είναι ένα θέμα που πουλάει. Μην ξεχνάμε πως η γυναίκα της δικής μου γενιάς ανήκει στην πρώτη γενιά που μπορεί να πει ευθαρσώς "δεν θέλω να κάνω παιδιά". Όχι δεν μπορώ. Αυτό προφανώς δεν αρέσει.

-Οι τελευταίες σου καλλιτεχνικές προτάσεις, δύο έργα που έγραψες και σκηνοθετείς δείχνουν μια στροφή στη δραματουργία: τι σε ώθησε σε αυτήν;

Νομίζω ήρθε πολύ φυσικά. Διοχέτευα από πολύ μικρή τις σκέψεις μου στο χαρτί. Δεν ήξερα τι σημαίνει αυτό τότε, αν ήταν κάποιο ταλέντο που έπρεπε να καλλιεργήσω. Για μένα ήταν κάτι πολύ φυσικό που επειδή όμως δεν εντοπίστηκε και δεν επισημάνθηκε από το περιβάλλον μου ως κάτι που μπορεί να οδηγήσει κάπου για πολλά χρόνια παρέμενε μια ιδιωτική συνθήκη. Όταν τελικά πολύ αργότερα, μόλις πριν 2 χρόνια, αποφάσισα να κάνω το πρώτο βήμα στη δραματουργία δημόσια, είχα πολλές προσωπικές αντιστάσεις. Ντρεπόμουν και φοβόμουν να εκτεθώ τόσο. Έπρεπε να είμαι έτοιμη. Έτσι ένιωθα. Πλέον θεωρώ πως είναι ευθύνη μου/μας να γράφουμε για το σήμερα. Για το τι συμβαίνει. Να μένουν κείμενα που μιλούν για τη σύγχρονη πραγματικότητα. Για τη διαχρονικότητα του πόνου της απώλειας και για την ιστορία που δυστυχώς δε μας έκανε σοφότερους.

-Και στα δύο έργα σε απασχολεί η γυναικεία ταυτότητα. Μέσα από πιο πρίσμα την προσεγγίζεις; Τι σημαίνει να είσαι νέα γυναίκα σήμερα;

Την προσεγγίζω μέσα από την αλήθεια, την προσωπική μου αρχικά. Τον τρόπο που βιώνω εγώ την ύπαρξή μου ως γυναίκα. Ξεκινάω από εμένα και προχωράω στην παρατήρηση του περίγυρού μου αλλά και τους ανθρώπους εν γένει. Δυσκολεύομαι δε σου κρύβω. Προβληματίζομαι αρκετά και τολμώ με θάρρος να εκθέσω καταστάσεις δυσάρεστες. Αλλά αυτή είναι η πραγματικότητα και δεν θα μπορούσα να πω κάτι άλλο πέρα από αυτή. Προσωπικά αντιμετωπίζω καθημερινά προσκλήσεις τις οποίες καλούμαι να διαχειριστώ. Δεν μου είναι καθόλου εύκολο και ξεβολεύομαι. Όμως αυτό επιτάσσει η ηθική μου κι αυτό κάνω.

-Ωστόσο πας και πιο πέρα αγγίζοντας θέματα οικολογικού ενδιαφέροντος και περιβαλλοντικής ευαισθησίας με τον άντρα ωστόσο σε ρόλο ...κυνηγού και με την κυριολεκτική έννοια: στερεοτυπική η αναφορά ή υποδηλώνει κάτι άλλο;

Αντίστοιχα η φύση, το περιβάλλον και η στάση μας απέναντί του έχει γίνει ένα κακό αστείο. Πλαστικά καλαμάκια πιατάκια ποτηράκια που πάνε κι έρχονται στην αγορά, αιωρούμενες σακούλες, ανοιχτοί κάδοι, μια υπερ-τουριστική Αθήνα πιο βρώμικη από ποτέ, ζώα σε άθλιες συνθήκες, φωτιές από τον Μάιο πια και μια διάθεση άτρωτου και παντοδύναμου ανθρώπου. Τοποθετώ τον κυνηγό στην ιστορία με πραγματική διάσταση. Είμαι κάθετα ενάντια στο κυνήγι, δε το θεωρώ σπορ, το θεωρώ ακραία βίαιο και μέσο επίδειξης ανδρισμού. Το όπλο ως φαλλικό σύμβολο και μέσο εξουσίας με απωθεί. Πόσο μάλλον όταν στρέφεται στη φύση, στα πουλιά, στα ανυποψίαστα πλάσματα της άγριας ζωής έτοιμο να καταστρέψει ότι μας έχει απομείνει σε μορφή ελευθερίας κι αθωότητας.

Πληροφορίες 

Θέατρο Αργώ (Ελευσινίων 13-15, Μεταξουργείο, τηλ. 210 5201684)
Κάθε Τετάρτη και Πέμπτη στις 21:00

Εισιτήρια 12-15 ευρώ Προπώληση more.com
NINA / where are you my de@r?

Κείμενο – Σκηνοθεσία – Ερμηνεία: Ειρήνη Φαναριώτη
Βοηθός Σκηνοθέτη: Θεοδώρα Γεωργακοπούλου
Σκηνικά: Τίνα Τζόκα
Κοστούμια: Χαράλαμπος Νικολάου
Κίνηση: Κορίνα Κόκκαλη
Μουσική Σύνθεση: Gary Salomon
Βίντεο παράστασης: Βασίλης Αντωνόπουλος
Ακούγεται η φωνή του Παναγιώτη Γαβρέλα
Makeup artist: Κάλλη Πολυζοπούλου