List of Ten: Dephosphorus | ΕΦΣΥΝ

Οι Dephosphorus, η ελληνική black/death metal μπάντα επιστρέφουν μετά από καιρό αδράνειας και θα έχουμε την χαρά να τους απολαύσουμε ζωντανά μετά από αρκετό καιρό στη σκηνή του New Long Fest.

Το φεστιβάλ που έχει γίνει πια σταθμός για τα καλοκαίρια μας, θα είναι φέτος διήμερο και θα πραγματοποιηθεί, όπως πάντα, στο αθλητικό κέντρο Νέας Μάκρης στις 26 και 27 Ιουλίου. Οι Dephosphorus θα εμφανιστούν την Κυριακή και αυτή ήταν η αφορμή για να τους... υποβάλουμε και αυτούς στη διαδικασία της λίστας.

Η μπάντα διαλέγει δέκα αγαπημένος metal δίσκους και οι επιλογές τους είναι μια heavy ανθολογία.

1. Iron Maiden – Piece of Mind (1983)

Ουσιαστικά ο προπομπός του Powerslave, το Piece of Mind κατάφερε να στρέψει τα βλέμματα όλης της metal κοινότητας πάνω στην Αγγλία και να εδραιώσει την απόλυτη κυριαρχία της μπάντας στο παγκόσμιο στερέωμα. Ποιος δεν έχει πιάσει τον εαυτό του να μουρμουρίζει το "The Trooper"; Και ποιος δεν έχει νιώσει μια κάποια συγκίνηση ακούγοντας το "Flight of Icarus"; Για εμάς, ήταν και παραμένει το ιδανικό ξεκίνημα για όποιον θέλει να βουτήξει στον κόσμο του heavy metal. Η αίσθηση της ελευθερίας και του ηρωισμού που αποπνέει αυτός ο δίσκος μάς συντρόφευσε σε αμέτρητα βράδια ακρόασης και παραμένει πάντα στην καρδιά μας.

2. Metallica – Master of Puppets (1986)

Όταν σκεφτόμαστε τι μας έσπρωξε να πιάσουμε κιθάρα και να δημιουργήσουμε μουσική, ένα από τα πρώτα πράγματα που μας έρχεται στο μυαλό είναι το Master of Puppets των Metallica. Ήταν ένα σοκ στην εφηβεία μας, ένας δίσκος με συγκλονιστικό ήχο που στα 90s έμοιαζε με αποκάλυψη. Τα "The Thing That Should Not Be", "Master of Puppets", "Disposable Heroes" και "Leper Messiah" έγιναν τα πρώτα κομμάτια που προσπαθήσαμε να ξεπατικώσουμε, να παίξουμε, να κάνουμε δικά μας. Εκείνη η εποχή είχε κάτι το μαγικό: η δύναμη των riffs μάς συνεπήρε και έβαλε τα θεμέλια για ό,τι ακολούθησε.

3. Megadeth – Rust in Peace (1990)

Θυμόμαστε ακόμα το Rockwave του ’97 – τότε που είδαμε ζωντανά το κλασικό line-up των Megadeth. Ήταν από τις συναυλίες που μένουν ανεξίτηλες, τόσο οπτικά όσο και ηχητικά. Ήταν αδύνατο να μην βουτήξουμε στα άλμπουμ τους μετά από αυτό. Ξεκινήσαμε φυσικά με το Rust In Peace. Εκείνη η κιθαριστική δουλειά, η ταχύτητα, η ακρίβεια και οι πολιτικά φορτισμένοι στίχοι του Mustaine δεν μας άφησαν περιθώρια. Το "Rust In Peace... Polaris" ήταν – και παραμένει – ένα από τα πιο δυνατά κλεισίματα δίσκου που έχουμε ακούσει ποτέ. Το άλμπουμ αυτό δεν είναι απλά επιρροή· είναι οδηγός.

4. Slayer – Seasons in the Abyss (1990)

Αναζητώντας την τελειότητα, η κλασική σύνθεση των Slayer (Araya, King, Hanneman, Lombardo) στον τελευταίο δίσκο που έβγαλαν μαζί, όρισε σε μεγάλο βαθμό τον επιθετικό ήχο των 90s. Χειρουργική ακρίβεια στο κεφάτο και γεμάτο αυτοπεποίθηση παίξιμο με ιδιαίτερη μνεία στα – σχεδόν λυρικά – τύμπανα, τα παρανοϊκά riffs και solos που ξεβιδώνουν κεφάλια (τα τελευταία εναλλασσόμενα ανάμεσα στο δεξί και το αριστερό κανάλι), και ίσως τη μεγαλύτερη φωνή του thrash metal… Αυτά είναι τα highlights που αναδεικνύει η ωμή, ξυραφένια παραγωγή του guru Rick Rubin. Συνθετικά, πρόκειται για έναν συνδυασμό των φρενήρων ταχυτήτων του Reign In Blood με το πιο mid-tempo South Of Heaven, ενώ τα "Dead Skin Mask" και "Seasons in the Abyss" έκαναν την μπάντα – της οποίας η δυσοίωνη φήμη είχε πάρει διαστάσεις αστικού μύθου στα 80s – ένα τσακ πιο προσβάσιμη στο ευρύτερο κοινό.

5. Mayhem – De Mysteriis Dom Sathanas (1994)

46 από τα πιο ψυχρά και βίαια λεπτά στην ιστορία της μουσικής... Ένας δίσκος που μας παγώνει ακόμα το αίμα με μεγαλοπρεπή, επαναλαμβανόμενα riffs, μανιώδη τύμπανα και τα απόκοσμα, θεατρικά φωνητικά του Attila Csihar, ο οποίος σαν άλλος ήρωας τραγωδίας πότε επικαλείται, πότε καταριέται και πότε απλά ουρλιάζει. Μια σκοτεινή προβολή του αρχαίου και μεσαιωνικού ευρωπαϊκού υποσυνείδητου σε έναν σύγχρονο κόσμο που είχε ήδη αρχίσει να αλλάζει με ιλιγγιώδη ταχύτητα.

6. Death – Symbolic (1995)

Από τις πρώτες νότες καταλαβαίνεις ότι έχεις να κάνεις με κάτι σοβαρό, σχεδόν μεταφυσικό. Εδώ μιλάμε για έναν ανυπέρβλητο δίσκο: το αδιανόητο drumming, οι ανατολίτικες φράσεις του Schuldiner, οι στίχοι, η παραγωγή, τα φωνητικά — όλα βρίσκονται σε άλλο επίπεδο. Μια μουσική εμπειρία που δεν αφήνει κανέναν ασυγκίνητο, όσες φορές κι αν επιστρέψεις σε αυτήν. Ακόμα θυμόμαστε το σοκ όταν μάθαμε για τον θάνατο του Chuck — μόλις είχαμε τελειώσει βραδινό μάθημα στο φροντιστήριο. Μας στοιχειώνει μέχρι σήμερα.

7. Nevermore – The Politics of Ecstasy (1996)

Απαραίτητος δίσκος για εμάς είναι και το Politics of Ecstasy των Nevermore. Οι χαμηλοκουρδισμένες κιθάρες του Jeff Loomis, σε συνδυασμό με τα αλλόκοτα και βαθιά φορτισμένα φωνητικά του Warrel Dane, δημιούργησαν από την πρώτη στιγμή μια ιδιαίτερη ατμόσφαιρα που χαρακτήρισε όλη τη μουσική των Nevermore. Το άψογο rhythm section έδινε πάντα τον δικό του παλμό, μια καλοκουρδισμένη μηχανή που μας έμαθε πόσο σημαντική είναι η δυναμική και η συνοχή στη μουσική. Οι στίχοι ήταν εξίσου καθοριστικοί — σοβαροί, αιχμηροί, με κοινωνική αναζήτηση και υπόγεια οργή. Κάθε ακρόαση κατέληγε αναπόφευκτα στο "The Learning" — ένα ιδανικό φινάλε για έναν ιδανικό δίσκο.

8. Emperor – Anthems to the Welkin at Dusk (1997)

Αν το black metal είχε μια συμφωνική κορύφωση, αυτή θα ήταν το Anthems to the Welkin at Dusk. Το ανυπέρβλητο "Ensorcelled by Khaos" θα μπορούσε να συνοψίσει τον δίσκο, αλλά αυτό θα ήταν άδικο. Εδώ μιλάμε για το black metal που καθιέρωσε τους Emperor σε ολόκληρο τον κόσμο ως μία από τις μεγαλύτερες μπάντες του είδους. Παγωμένες μελωδίες, μεγάλης διάρκειας συνθέσεις, ευφάνταστα πλήκτρα και τύμπανα – όλα συνυπάρχουν με μαεστρία σε ένα έργο που δεν έχει χάσει ούτε ίχνος από τη δύναμή του. Η Νορβηγία έκανε το θαύμα της, μετά το χαμό του Euronymous, και ο Ihsahn μαζί με την υπόλοιπη μπάντα μάς παρέδωσαν έναν δίσκο που ακόμα και σήμερα μας κόβει την ανάσα.

9. Electric Wizard – Come My Fanatics… (1997)

Σχεδόν 30 χρόνια μετά, το Come My Fanatics… εξακολουθεί να αποτελεί ένα από τα πιο heavy ψυχεδελικά trips στα οποία μπορεί να ενδώσει κανείς. Πίσω από τα μνημειώδη doom riffs και το fuzz των blues-y κιθάρων ελοχεύουν πάντα ψυχοτρόπα εφέ τα οποία ενίοτε εξελίσσονται σε ανεξάρτητα ambient ηχοτοπία. Tα αραιά και μεταλλαγμένα φωνητικά τραγουδάνε παραμορφωμένα μία μηδενιστική, occult και sci-fi εποποιία. Το σύνολο επέκτεινε την ηχητική (και όχι μόνο) συνείδηση της γενιάς μας.

10. Opeth – Blackwater Park (2001)

Το Blackwater Park των Opeth ήρθε λίγο αργότερα, αλλά μας χτύπησε αλλιώς – πιο βαθιά, πιο σκοτεινά. Οι Σουηδοί κατάφεραν να παντρέψουν τις ακουστικές αναζητήσεις τους με σκληρές, τεχνικά απαιτητικές δισολίες, φτιάχνοντας έναν δίσκο που έσταζε ατμόσφαιρα. Το "The Drapery Falls" μάς στοίχειωσε. Η φαντασία του Åkerfeldt, η μαγική παραγωγή του Steven Wilson και οι συνθέσεις που αναπνέουν μέσα από τα δυναμικά σκαμπανεβάσματα, όλα έκαναν αυτόν τον δίσκο ένα σημείο αναφοράς για εμάς. Είναι από αυτά τα έργα που δεν ξεθωριάζουν με τον χρόνο – αντίθετα, μεγαλώνουν μαζί σου.

Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.

Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.

Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.

Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.

Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας