Υπαρξιακό δράμα χωρίς καλό τέλος η ελληνική κρίση!

«Αντιμετωπίζουμε μια δύσκολη κρίση, αλλά αυτό θα περάσει. Δεν πρέπει να μας φοβίζει η κρίση, αλλά η παρακμή. Έχουμε ξεφύγει από την πραγματικότητα», τόνισε εκ νέου σε διάστημα μόλις λίγων ημερών από την προηγούμενη αναφορά του ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος Ιερώνυμος στην εκδήλωση του Κέντρου Εκκλησιαστικής Διακονίας Οινοφύτων.

Δεν παρέλειψε, μάλιστα, να κάνει και πάλι αναφορά στα παιδιά για τα οποία υπογράμμισε ότι «χρειάζεται να μάθουμε στα παιδιά μας από μικρά να κάνουν επιλογές. Να ξέρουν ποιο είναι το καλό και ποιο το κακό».

Ο Προκαθήμενος της Ελλαδικής Εκκλησίας εξέφρασε την ευγνωμοσύνη του προς τους γονείς του, οι οποίοι του έδωσαν ό,τι χρειαζόταν για να σπουδάσει, συγκινημένος δήλωσε ότι αισθάνθηκε την ανάγκη να εξομολογηθεί και ευχαρίστησε τον παπά του χωριού του, όταν ήταν παιδί, τον παπα-Παναγιώτη, τον οποίο πάντοτε έκρινε ως σύμβολο «και έτσι καλούμαστε να βλέπουμε τους ανθρώπους», είπε. «Να μην τους κρίνουμε από τα μεγάλα κατορθώματα, αλλά από το σύμβολο που κουβαλάνε».

Επιπλέον, μίλησε για το σχολείο που πήγαινε ως παιδί και τις δυσκολίες που υπήρχαν εκείνη την εποχή στην εκπαίδευση, αφού αρκετοί από τους μαθητές ήταν ήδη ενήλικοι.

Μάλιστα, αναφορικά με την εποχή της νεότητός του, σημείωσε πως «όταν διάβαζα σε φιλολογικά κείμενα ότι όταν μεγαλώνει ο άνθρωπος και περνούν τα χρόνια αρχίζει να σκέφτεται περισσότερο τον τόπο που γεννήθηκε και μεγάλωσε και υπάρχει μια παρότρυνση να ξαναγυρίσει εκεί που ξεκίνησε, τότε μου φαινόταν υπερβολικό και ποιητικό, αλλά στην πορεία μου είδα ανθρώπους επιτυχημένους που είχαν φύγει, ακόμη και για το εξωτερικό, να επιστρέφουν στο ταπεινό χωριό τους. Τώρα συνυπογράφω ότι όταν περνούν τα χρόνια και κάνει κάποιος την αυτοκριτική του, όλα, χωρίς να το καταλαβαίνει, τον γυρίζουν στον τόπο που μεγάλωσε», πρόσθεσε.

Και μοιράστηκε με τους παρευρισκόμενους ένα προσωπικό του βίωμα, που συνέβη το 1990, όταν αρρώστησε η μητέρα του, η οποία του μίλησε για τα γηροκομεία και τα ορφανοτροφεία που είχαν δημιουργηθεί με τη μέριμνα του, αλλά τον ρώτησε «για το χωριό μας τι θα κάνεις;».

Ο Αρχιεπίσκοπος της απάντησε ότι το έχει στο μυαλό του και τότε εκείνη του εκμυστηρεύτηκε ότι φύλαγε στο σπίτι τις συντάξεις του πατέρα του και επειδή ήταν βέβαιη ότι δεν θα επέστρεφε, του ζήτησε να πάρει τα χρήματα και να τα αξιοποιήσει για τον τόπο του.

«Πράγματι, βρήκα τις συντάξεις και όπως υποσχέθηκα ξεκίνησε να γίνεται ένα μικρό μοναστηράκι στην περιοχή του Κορινθιακού και αυτό το έργο», υπογράμμισε και ευχαρίστησε όσους εργάζονται και προσφέρουν σε αυτό τον χώρο. Σε αυτό το σημείο του λόγου του, επισήμανε την ανάγκη ύπαρξης αντίστοιχων χώρων διότι «μας χρειάζονται χώροι που θα καλλιεργούν τον άνθρωπο. Αυτός, άλλωστε, είναι ο σκοπός της Εκκλησίας, να βοηθάει τον άνθρωπο να είναι καλλιεργημένος και όπου υπάρχει η δυνατότητα να σταθούμε πλάι του», συμπλήρωσε ο Αρχιεπίσκοπος.