Η αποκατάσταση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας και κάποιοι...”αρρωστημένοι συνδικαλιστές”

Δεν μας έφταναν οι συνήθεις στοχοπροσηλωμένοι αναλυτές καναλιών, ήλθε η ώρα και κάποιων εθνοπατέρων να «νουθετήσουν» ισχυριζόμενοι, ούτε λίγο ούτε πολύ, πως τα εργασιακά που βρίσκονται σήμερα στο κρεβάτι του Προκρούστη της διαπραγμάτευσης Κυβέρνησης-θεσμών, είναι ιδεοληψία κάποιων «αρρωστημένων» συνδικαλιστών και πως οι επενδύσεις θα... κατακλύσουν τη χώρα μόλις η Κυβέρνηση κάνει πίσω σε όλες τις αξιώσεις ΔΝΤ και ευρωπαϊκών θεσμών για τα θέματα αυτά.

Ωραίο δωράκι για όσους θα ήθελαν να κλείσουν όπως-όπως τη διαπραγμάτευση «δίνοντάς τα όλα», να λες πώς τα εργασιακά δεν ενδιαφέρουν παρά μονάχα «κάποιους λίγους, κάποιους βολεμένους, κάποιους... κατάπτυστους συνδικαλιστές»!!!

Θα βόλευε πολύ και πολλούς να ήταν όντως έτσι, αλλά η ίδια η κοινωνία που βιώνει καθημερινά τις συνέπειες μιας μονόπλευρης και αδιέξοδης εσωτερικής υποτίμησης σε βάρος των μισθών και των εισοδημάτων, δεν είναι καθόλου αδιάφορη...Ξέρει καλά, το αναγνωρίζουν ακόμα και επιχειρηματικοί φορείς, ότι δεν πάει άλλο με αυτή την λογική, που συνιστά ένα ιδιότυπο εργασιακό-κοινωνικό Grexit, σε σχέση με τα ισχύοντα στις περισσότερες χώρες της Ευρώπης. Σε σχέση με ό,τι στα λόγια τουλάχιστον αναγνωρίζουν οι περισσότεροι ευρωπαϊκοί θεσμοί.

Ας βάλουμε, λοιπόν, τα πράγματα στη θέση τους...

Είναι, άραγε, ιδεοληψία κάποιων «αρρωστημένων συνδικαλιστών» το ότι σήμερα στην Ελλάδα έχουμε τις πιο ακραίες, τις πιο αντικοινωνικές συνέπειες από την αποδιάρθρωση των συλλογικών διαπραγματεύσεων, σε έκταση και μορφή που ανατρέπει κάθε κανόνα, κάθε συνήθη- πόσο μάλλον καλή- πρακτική σε ολόκληρη την Ενωμένη Ευρώπη;

Τότε και το Διεθνές Γραφείο Εργασίας και το Ευρωπαϊκό ‘Ιδρυμα για τις Συνθήκες Εργασίας, καταξιωμένοι διεθνείς θεσμοί που τα διαπιστώνουν αυτά, είναι... «αρρωστημένοι συνδικαλιστές» !!!

Είναι ιδεοληψία κάποιων «αρρωστημένων συνδικαλιστών» ότι όσο δεν αποκαθίστανται πλήρως η ΕΓΣΣΕ και οι κλαδικές ΣΣΕ, με γενική ισχύ και με πλήρη διασφάλιση των ελάχιστων δικαιωμάτων σε κάθε κλάδο, νομιμοποιείται ένας αθέμιτος ανταγωνισμός σε βάρος των μισθών και των όρων εργασίας, διαιωνίζοντας συνθήκες παραγωγικής οπισθοδρόμησης, αυθαιρεσίας και ζούγκλας στην ελληνική αγορά εργασίας;

‘Η μήπως είναι ιδεοληψία ότι με την ισχύουσα αποδόμηση των εργασιακών θεσμών (που όσο διατηρείται σηματοδοτεί τη συνέχιση της αφαίμαξης μισθών και εισοδημάτων μέσω της εσωτερικής υποτίμησης) η οικονομία συνεχώς εγκλωβίζεται σε ένα φαύλο κύκλο ύφεσης, εργασιακής αποδιάρθρωσης με χαμηλή παραγωγικότητα και οπισθοδρομικής ανταγωνιστικότητας, που ούτε κατάλληλα ούτε ικανά είναι να φέρουν βιώσιμη ανάπτυξη;

Είναι ιδεοληψία κάποιων «αρρωστημένων συνδικαλιστών» τα ευρήματα έγκυρων διεθνών ερευνών, ότι σε συνθήκες που πριμοδοτούνται μόνο επιχειρησιακές ΣΣΕ, εντείνονται οι ανισότητες και μένουν ακάλυπτες μεγάλες ομάδες εργαζομένων που χρειάζονται προστασία (ΑΜΕΑ, εργαζόμενοι γονείς, εργαζόμενοι σε μικρομεσαίες επιχειρήσεις, εργαζόμενοι με ειδικές μορφές απασχόλησης κλπ);

Είναι ιδεοληψία οι απόψεις της συντριπτικής πλειοψηφίας των «Σοφών», που οι ίδιοι οι δανειστές επέλεξαν, στο λεπτομερές πόρισμά τους για το τι πρέπει να γίνει στις εργασιακές σχέσεις στην Ελλάδα;

Η διαπραγμάτευση Κυβέρνησης -θεσμών για τα εργασιακά αφορά κυρίως στις ελεύθερες συλλογικές διαπραγματεύσεις και συμβάσεις και στην αναγκαία αποκατάστασή τους με βάση τις «βέλτιστες Ευρωπαϊκές πρακτικές», όπως συμφωνήθηκε το καλοκαίρι του 2015 και ψήφισε η Βουλή.

Τα δε περί απελευθέρωσης μαζικών απολύσεων που ζητά το ΔΝΤ αφορούν στην παραπέρα συρρίκνωση των προς ιδιωτικοποίηση ΔΕΚΟ, καθώς και ολόκληρων κλάδων της οικονομίας που θα αναδιαρθρωθούν λόγω διευθέτησης στα δάνεια μεγάλων επιχειρήσεων. Ελάχιστα αφορούν στις νέες επενδύσεις και στις προσδοκώμενες νέες θέσεις εργασίας από αυτές. Καιρός, μάλιστα, να λάβουν κάποιοι τον κόπο να δουν τι κυρίως εμποδίζει τις νέες επενδύσεις στη χώρα μας. Θα διαπιστώσουν πως δεν είναι ούτε τα συνδικάτα, ούτε οι μισθοί, ούτε οι κλαδικές ΣΣΕ. Είναι η αβεβαιότητα, η πολυνομία, η υπερφορολόγηση, η αδιαφάνεια, η γραφειοκρατία, που δεν χτυπιούνται εξουθενώνοντας τους εργαζόμενους και την κοινωνία, ούτε μετατρέποντας την Ελλάδα σε εργασιακή Μπανανία!

‘Ολα όσα συζητούνται σήμερα στα εργασιακά αφορούν σε κρίσιμες επιλογές για τη δυναμική της οικονομίας, για το είδος και την ποιότητα της εργασίας σήμερα και στο μέλλον. Ελάχιστα αφορούν στα λεγόμενα «προνόμια» ή συνδικαλιστικά δικαιώματα του ν. 1264/82, που είναι άλλωστε αρμοδιότητα και αντικείμενο διαβούλευσης των εγχώριων κοινωνικών συνομιλητών. Εκτός και αν οι εγχώριοι τιμητές αγνοούν ότι στην ανεπτυγμένη Ευρώπη αυτά τα θέματα δεν επιβάλλονται «άνωθεν», αλλά με συμφωνίες των ίδιων των μερών!!

‘Οσοι, λοιπόν, φιλοδοξούν να κάνουν τον «λαγό» προκειμένου η Κυβέρνηση να εγκαταλείψει ακόπως και ανέξοδα τις «κόκκινες γραμμές» της στα εργασιακά, καλό είναι να κατανοήσουν πρώτα τα βασικά: Η αποκατάσταση των συλλογικών διαπραγματεύσεων και ΣΣΕ, με επίκεντρο τις κλαδικές, δεν είναι αίτημα “κάποιων λίγων -και οσοδήποτε κατάπτυστων- βολεμένων»...Είναι ανάγκη της συντριπτικής πλειοψηφίας των συμπολιτών μας, που βιώνουν από πρώτο χέρι τις καταστροφικές συνέπειες της εργασιακής αποδιάρθρωσης στη χώρα. Είναι απαίτηση δικαίου και αδήριτη ανάγκη της οικονομίας και της κοινωνίας μας.