Ergasianews.gr Η δυνατή φωνή του κόσμου της μισθωτής εργασίας!
Η αναφορά του Πρωθυπουργού, κατά τη διάρκεια της πρόσφατης Συνόδου Κορυφής της Ρώμης, στο συνδικαλιστικό κίνημα και στον ρόλο που –κατά τον ίδιο- διαδραματίζει άνοιξε ξανά τους ασκούς του Αιόλου στη διαμάχη μεταξύ της κυβέρνησης και των πολιτικών της επιλογών και του συνδικαλιστικού κινήματος.
Με αφορμή τη δήλωση αυτή συναντήσαμε τον Πρόεδρο του Εργατικού Κέντρου Βόλου κ. Θανάση Παπαδημόπουλο για μία εφ’ όλης της ύλης συζήτηση, με την οποία απαντά τόσο στον πρωθυπουργό αλλά και σε όλα τα ζητήματα που απασχολούν τον εργατικό κόσμο της Μαγνησίας.
1. Κύριε Παπαδημόπουλε, το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε ο Πρωθυπουργός επιτέθηκε στο Συνδικαλιστικό Κίνημα, κατηγορώντας μάλιστα τα Συνδικάτα ότι κατά το δημοψήφισμα είχε ταχθεί με το στρατόπεδο του ΝΑΙ. Ποιο το σχόλιο σας για τη δήλωση του κ. Τσίπρα;
ΑΠ.: Είναι προφανές ότι κάτω από την γενική κοινωνική κατακραυγή για τις αλλεπάλληλες πολιτικές «κυβιστήσεις» του και την συνέχιση από την συγκυβέρνησή του μιας πιο σκληρής ακόμη μνημονιακής πολιτικής, ο Πρωθυπουργός «αναδιπλώνεται» και αναζητεί συνενόχους!
Επιτίθεται στο Συνδικαλιστικό Κίνημα, γιατί αυτό είναι, στην ουσία, και ο πραγματικός θεσμικός του κατήγορος για όσα αβάσταχτα μνημονιακά μέτρα επισωρεύει στις πλάτες των εργαζόμενων και των συνταξιούχων.
Φθάνει, έτσι, να εγκαλεί το Συνδικαλιστικό Κίνημα για τη δική του πρωτοφανή αλλοίωση της λαϊκής ετυμηγορίας στο δημοψήφισμα του 2015 και την υποτελή στάση του απέναντι στους Δανειστές, τους οποίους προεκλογικώς μεν εξόρκιζε, μετεκλογικώς, όμως, τους ανήγαγε σε συνομιλητές του, υποκύπτοντας πλήρως τις αξιώσεις τους.
Εάν ο κ. Τσίπρας, θέλει –όπως ακόμη και τώρα ψευδώς διατείνεται– να «σκίσει» πραγματικά τα μνημόνια, δεν έχει παρά να ξεκινήσει από τις πιο οδυνηρές τους σελίδες. Τα σκληρά μνημονιακά μέτρα σε βάρος των εργαζόμενων και των συνταξιούχων. Ας επαναφέρει το εργατικό Νομοθετικό πλαίσιο και τους μισθούς στην προ των μνημονίων κατάσταση! Όσο δεν το κάνει, ματαίως αναζητεί συνεργούς!
2. Θεωρείτε ότι υπάρχει κάποιος «κρυφός» σκοπός πίσω από την επίθεση του κ. Τσίπρα στο Συνδικαλιστικό Κίνημα; Ποια τα πραγματικά του κίνητρα;
ΑΠ.: Αν δείτε ολόκληρο το πλαίσιο των πρωτοφανών αξιώσεων που έχουν θέσει οι εκπρόσωποι των «Θεσμών» για τα εργασιακά, στο τραπέζι του διαλόγου που βρίσκεται σε εξέλιξη στο πλαίσιο της β΄ αξιολόγησης, θα «διακρίνετε» καθαρά αυτό που ζητάτε.
Πρόκειται για αξιώσεις (κυρίως αυτές που αφορούν στην περιστολή του δικαιώματος της απεργίας), που στοχεύουν στον παροπλισμό του Συνδικαλιστικού Κινήματος και στην στέρηση του θεσμικού δικαιώματός του να υπερασπίζεται τους εργαζόμενους.
Χτυπώντας και απαξιώνοντας το Σ.Κ., Κυβέρνηση – Δανειστές – Βιομήχανοι επιτυγχάνουν να καταστήσουν τους εργαζόμενους ανυπεράσπιστους και έρμαια των εργοδοτικών ορέξεων και των σχεδίων του Κεφαλαίου για να τους αφαιρέσουν και τα τελευταία ανθρώπινα εργασιακά δικαιώματα, εδραιώνοντας στη Χώρα έναν πρωτοφανή εργασιακό Μεσαίωνα!
Ο κ. Τσίπρας, επιτιθέμενος στο Σ.Κ., προετοιμάζει την Κοινή Γνώμη για τη νέα μνημονιακή «κωλοτούμπα» του, έχοντας, προφανώς, ήδη αποδεχτεί στο παρασκήνιο τις νέες οδυνηρές αξιώσεις των δανειστών, για περικοπές μισθών, μη επαναφορά των Συλλογικών Συμβάσεων, απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων, κ.ά.
Η επίθεσή του στα Συνδικάτα είναι, ακριβώς, το προμήνυμα αυτής της νέας του ήττας, είναι η ομολογία της διαπραγματευτικής του ανεπάρκειας και υποταγής.
Αυτό, όμως, το Σ.Κ. και η Ελληνική Κοινωνία δεν θα επιτρέψουν να του περάσει. Και ο κ. Τσίπρας θα πρέπει ν’ αρχίσει αυτό να το συνειδητοποιεί.
3. Από την περίοδο που άρχισαν να διαφαίνονται τα πρώτα σημάδια της κρίσης έχει ασκηθεί, κατά καιρούς, δριμεία κριτική κατά των συνδικαλιστών, κατά των πρακτικών του παρελθόντος. Θεωρείται δίκαιη αυτή την κριτική;
ΑΠ.: Στην προηγούμενη ερώτηση σάς εξέθεσα τα «κρυμμένα» κίνητρα πίσω από την εκδηλούμενη επίθεση.
Η επίθεση αυτή δεν ξεκίνησε, ασφαλώς, τώρα. Απλώς τώρα διαφαίνεται σε όλο το εύρος της και κορυφώνεται. Είναι η τελική φάση της γενικευμένης επίθεσης του Κεφαλαίου και των εκπροσώπων του κατά των εργαζόμενων.
Η στόχευσή τους αυτή προϋποθέτει την εξουδετέρωση του ρόλου του Συνδικαλιστικού Κινήματος, επίσης, κατά φάσεις. Ξεκινά (όπως εύστοχα είπατε) από παλιά. Με την προπαγάνδα για την απαξίωση του ρόλου του, την απομόνωση και υπερτόνιση των (ασφαλώς και γενομένων) λαθών του και συνεχίζεται έως σήμερα, με την ευθεία κατασυκοφάντησή του και την νομοθετική αμφισβήτηση του Αντιπροσωπευτικού ρόλου του.
Η πλήρης φίμωση του Σ.Κ. είναι ο στόχος, πίσω, όμως, και από αυτόν είναι ο πιο ύπουλος στόχος, η αμαχητί, πλέον, παράδοση των εργαζόμενων στις ορέξεις αυτών που ενορχηστρώνουν όλην αυτήν την επίθεση.
4. Ωστόσο, σε αρκετές περιπτώσεις, όπως στην περίπτωση του νόμου Γιαννίτση για παράδειγμα, το Συνδικαλιστικό Κίνημα υποστήριξε θέσεις που, εκ των υστέρων βέβαια, αποδείχτηκαν λανθασμένες. Πιστεύετε ότι το Συνδικαλιστικό Κίνημα έχει ασκήσει επαρκώς την αυτοκριτική του για επιλογές και λάθη του παρελθόντος;
ΑΠ.: Το Σ.Κ. και έκανε και συνεχίζει να κάνει την αυτοκριτική του. Στην περίπτωση του Νόμου Γιαννίτση, που αναφέρετε, δεν επρόκειτο για λάθη που έκανε το Συνδικαλιστικό Κίνημα, αλλά για μονομερή, και τότε, επίθεση σε βάρος των δικαιωμάτων των εργαζόμενων, που το Σ.Κ. δεν μπορούσε να αποδεχτεί και ν’ αφήσει αναπάντητη.
Για το Σ.Κ., το «μη χείρον βέλτιστον..» δεν ισχύει. Δεν είναι δυνατόν να ισχύει. Ό,τι αντιβαίνει την ανθρώπινη ηθική και το κοινωνικό δίκαιο, δεν μπορεί να υιοθετηθεί ως δήθεν «καλό» ή «καλύτερο» μέτρο. Ο Νόμος Γιαννίτση μπορεί σε σύγκριση με τα σημερινά πολύ σκληρά μνημονιακά μέτρα να φάνταζε «ανώδυνος», ήταν όμως επίσης μονόπλευρα αντεργατικός και ως τέτοιον όφειλε το Συνδικαλιστικό Κίνημα να τον αντιπαλέψει και, όντως, το έπραξε, αποδεικνύοντας, μάλιστα, η Ηγεσία του (ΓΣΕΕ), ότι δεν δίστασε να συγκρουσθεί ακόμη και με την ιδεολογικώς προσκείμενη σ’ εκείνη Κυβέρνηση, εφόσον αποδεδειγμένα έπληττε τα στοιχειώδη εργατικά δικαιώματα, για να αντιμετωπίσει παθογένειες που άλλοι προκάλεσαν και όχι οι εργαζόμενοι.
Σας θυμίζω τα κλεμμένα αποθεματικά των Ταμείων, τις «μαύρες τρύπες» από την μάστιγα της εισφοροδιαφυγής, και τόσα άλλα, για τα οποία ουδόλως οι εργαζόμενοι έφταιγαν, αλλά που (και) ο Νόμος Γιαννίτση επιχειρούσε να φορτώσει στις πλάτες των εργαζόμενων.
Αυτοκριτική, λοιπόν, γινόταν και γίνεται από το Σ.Κ.. Άλλο, όμως, είναι αυτό και άλλο η συναποδοχή εγκλημάτων που διέπραξαν άλλοι. Την τελευταία αυτή «ρετσινιά» το Σ.Κ. δεν πρόκειται ποτέ να επιτρέψει να του την φορτώσουν.
5. Το τελευταίο διάστημα η συμμετοχή στις κινητοποιήσεις που οργανώνονται δεν έχουν την αναμενόμενη –βάσει και των συνθηκών- συμμετοχή. Πολλοί κάνουν λόγο για την απαξίωση του Συνδικαλιστικού Κινήματος. Ποια η απάντηση του Συνδικαλιστικού Κινήματος; Έχει επιτευχθεί ο αναγκαίος εκσυγχρονισμός που θα αποκαταστήσει την εμπιστοσύνη της κοινής γνώμης, τόσο σε επίπεδο θέσεων και εκδηλώσεων, όσο και προσώπων;
ΑΠ.: Θίγετε ένα κρίσιμο ζήτημα, για το οποίο, όμως, έχει πολλάκις επιχειρηθεί, να βρεθεί το Σ.Κ. σε θέση υπολόγου, κάτι που θα βόλευε εκείνους που θέλουν να το αποκόψουν από τη βάση του.
Αυτοί που σχεδίασαν και εφαρμόζουν τα απανωτά σοκ σε βάρος των εργαζόμενων και της Ελληνικής Κοινωνίας, τα τελευταία χρόνια, φρόντισαν ώστε να εμπεριέχουν αυτά, σε μεγάλες δόσεις, και την «τοξίνη» της κατασυκοφάντησης του Σ.Κ.
Σας εξήγησα πριν το γιατί. Οι εργαζόμενοι δεν απέχουν από τους αγώνες γιατί τους απογοήτευσαν τα Συνδικάτα, αλλά γιατί η εξαθλίωσή τους τούς έχει «βαρύνει» τα πόδια. Αν το Σύστημα, που τους οδήγησε σ’ αυτήν την κατάσταση, πετύχει τώρα να τους το περάσει αυτό και στο υποσυνείδητο, τότε, θα έχει καταφέρει να τους συντρίψει.
Ακριβώς, τώρα, έρχεται το Συνδικαλιστικό Κίνημα για να τους χαλάσει «τη σούπα». Επανασυσπειρώνοντας τους εργαζόμενους και εμφυσώντας σ’ αυτούς το αίσθημα της αυτοπεποίθησης, ότι ενωμένοι και εγκαταλείποντας την αδράνεια, μπορούν να γίνουν πραγματικά δυνατοί και να επαναδιεκδικήσουν, με μπροστάρη τα Συνδικάτα., όλα όσα τους άρπαξαν.
6. Μία από τις βασικές απορίες των αναγνωστών μας αποτελεί ο λόγος για τον οποίο σε κάθε κινητοποίηση πραγματοποιούνται δύο και τρεις διαφορετικές συγκεντρώσεις. Η εικόνα αυτή ευνοεί τους αγώνες και τις διεκδικήσεις των εργαζομένων; Υπάρχει το περιθώριο για να τερματιστεί αυτή η πολυδιάσπαση, δεδομένου και του γεγονότος ότι η σημερινή κατάσταση θα επέβαλε μία συνολική αντίδραση από την πλευρά της Κοινωνίας και των Κινημάτων;
ΑΠ.: Η πεμπτουσία ενός αποτελεσματικού αγώνα είναι, αναμφισβήτητα, η ενότητα. Συνακόλουθα, διασπώντας κανείς την ενότητα, επιτυγχάνει να αποτρέψει τη νίκη. Κι εγώ σας ρωτώ: Ποιοι, άραγε, χλωμιάζουν στην ιδέα της ενότητας των εργαζόμενων; Προφανώς εκείνοι που επιβουλεύονται τα δικαιώματά τους, τα οποία επί δεκαετίες ολόκληρες, με αγώνες και με θυσίες, το Συνδικαλιστικό Κίνημα κατοχύρωσε και προστάτευσε.
Όσοι, λοιπόν, υπογείως εργάζονται για να διασπάσουν τους εργαζόμενους, έχουν το λόγο τους.
Ανάλογες, όμως, ευθύνες, έχουν κι εκείνοι οι οποίοι, επικαλούμενοι την ιδεολογική τους διαφορετικότητα ή ταξική «καθαρότητα», δέχονται να κουβαλούν νερό στο μύλο της Κυβέρνησης, των Δανειστών και των Βιομήχανων, επιλέγοντας τις χωριστές πλατείες και τις πορείες.
Όσοι συνειδητά ή αθέλητα συνεχίζουν να αποδέχονται τον ρόλο αυτό, ας αναλογισθούν και τις τραγικές (ιστορικές, θά ’λεγα) ευθύνες τους, καθώς, αργά ή γρήγορα, θα είναι υπόλογοι γι αυτήν την διάσπαση.
7. Θα θέλαμε να αλλάξουμε θέμα. Τον τελευταίο καιρό γίνεται, σε ό,τι αφορά τα εργασιακά, ολοένα και περισσότερος λόγος για το περίφημο Ευρωπαϊκό κεκτημένο. Θα μπορούσατε να μας εξηγήσετε τι είναι το Ευρωπαϊκό κεκτημένο;
ΑΠ.: Τις τελευταίες μέρες υπάρχει η ανησυχητική διαπίστωση ότι οι στόχοι και τα ιδρυτικά οράματα της Ευρωπαϊκής Ένωσης δοκιμάζονται σοβαρά και επιχειρείται ν’ αλλάξουν. Ο επιχειρούμενος «επανιδρυτικός Χάρτης» της Ευρώπης, όχι έτσι όπως την ξέραμε, αλλά της Ευρώπης των «πολλών ταχυτήτων», απειλεί πλέον σοβαρά να διαρρήξει τα δομικά της θεμέλια, απειλώντας να καταργήσει όλα εκείνα που συνείχαν τους Λαούς-μέλη της.
Για το Σ.Κ. «Ευρωπαϊκό Κεκτημένο» είναι η ισοτιμία και η ισονομία των Κρατών και των Λαών που την απαρτίζουν. Είναι οι ίσες ευκαιρίες ανάπτυξης και διασφάλισης της εργασίας, η προστασία του περιβάλλοντος και ο σεβασμός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Είναι ο σεβασμός στην ιδιαιτερότητα του Εταίρου, και φυσικά η συνυποχρέωση όχι μόνον τήρησης αλλά και βελτίωσης των ιδρυτικών όρων προς πιο ανθρωποκεντρική στόχευση. Σε καμιά περίπτωση, πάντως, η μονομερής, ετεροβαρής και ανισότιμη σχέση, συνύπαρξη ή δράση.
Αυτό που γίνεται σήμερα σε βάρος της Χώρας μας και άλλων Χωρών του Νότου, με το πρόσχημα της δημοσιονομικής πειθαρχίας τους, είναι έξω από τις αξίες και το πλαίσιο του Ευρωπαϊκού Κεκτημένου και το Συνδικαλιστικό Κίνημα (σε ευρωπαϊκό επίπεδο) οφείλει να αγωνισθεί για να μην επισυμβεί.
Η ευαισθητοποίηση και ο γενικός συναγερμός που φαίνεται πως έχει σημάνει και στα Συνδικάτα των άλλων Ευρωπαϊκών Χωρών και στα Συλλογικά Κινήματα, αφήνουν ελπίδες ότι τελικώς οι στοχεύσεις των ισχυρών του Βορρά δεν θα περάσουν και το Ευρωπαϊκό οικοδόμημα θα καταφέρει να κλείσει τις σοβαρές του ρωγμές.
8. Πιστεύετε ότι θα τηρηθεί αυτό το κεκτημένο, εάν και εφόσον κλείσει η διαπραγμάτευση; Ποιες οι συνέπειες για τους εργαζομένους και τους συνταξιούχους εάν επαληθευτούν οι διαρροές για τη διαπραγμάτευση που κάνουν λόγο ότι η κυβέρνηση έχει αποδεχτεί τις αξιώσεις των δανειστών για αφορολόγητο και μείωση συντάξεων; Τι θα σημάνει τυχόν υποχώρηση και στα εργασιακά;
ΑΠ.:Μια τέτοια εξέλιξη θα ισοδυναμεί με εργασιακό και κοινωνικό όλεθρο. Η Συγκυβέρνηση πρέπει να προσέξει τι διαπραγματεύεται και, το σημαντικότερο, τι εκχωρεί!
Η υποθήκευση του μέλλοντος της Χώρας και του λαού της εκφεύγει από τις θεσμικές της αρμοδιότητες, καθώς, σε καμία περίπτωση, αυτές δεν έχουν τη συναίνεση της εντολοδόχου Κοινωνίας να υπερασπισθεί μ’ αυτόν τον απαράδεκτο τρόπο τα δικαιώματά της!
Πολύ σύντομα, ο κ. Τσίπρας θα είναι υπόλογος για ό,τι συναποφασίσει με τους δανειστές ερήμην της. Γι αυτό να μην αμφιβάλλετε.
9. Η εικόνα της ανεργίας στο νομό Μαγνησίας είναι άκρως απογοητευτική. Αντίστοιχα καταθλιπτική και η κατάσταση στις τάξεις μισθωτών και συνταξιούχων, εξαιτίας των διαρκών μειώσεων και της υπερφορολόγησης. Θεωρείτε ότι η σημερινή κυβέρνηση μπορεί να διαπραγματευτεί επαρκώς υπέρ των συμφερόντων των εργαζομένων και συνταξιούχων, να δημιουργήσει ανάπτυξη και άρα νέες θέσεις εργασίας; Ενδεχόμενη αλλαγή κυβέρνησης θα μπορούσε να συντελέσει θετικά; Και επί τη ευκαιρία, θα επιθυμούσαμε ένα σχόλιο και για τις εξελίξεις στη ΔΕΗ.
ΑΠ.: Η υφεσιακή κατάσταση στο Ν. Μαγνησίας είναι όντως τραγική! Το τοπικό Συνδικαλιστικό Κίνημα, το Εργατοϋπαλληλικό Κέντρο Βόλου, που έχω την τιμή να εκπροσωπώ ως Πρόεδρος, έχει κατ’ επανάληψη καταθέσει τις προτάσεις του. Έχει υποδείξει λύσεις και έχει αξιώσει αλλαγή των άστοχων και αναποτελεσματικών πολιτικών. Η Κυβέρνηση, περιέργως, κωφεύει. Η κρίση και οι δανειακές υποχρεώσεις της Χώρας, είναι το πρόσχημα, καθώς, το ν’ αφήνεις αναξιοποίητα τα συγκριτικά αναπτυξιακά πλεονεκτήματα ενός Νομού, είναι, το λιγότερο, δείγμα πολιτικής ανικανότητας αν όχι συνειδητής καταστροφικής επιλογής!
Σε ό,τι αφορά στη ΔΕΗ, η Κυβέρνηση θα πρέπει να σταματήσει, επιτέλους, να εκχωρεί, την φυσική και υποδομική «προίκα» της Χώρας, κυρίως δε τον ενεργειακό πλούτο της στα ξένα και εγχώρια συμφέροντα που εκπροσωπούν οι Δανειστές.
Η ΔΕΗ είναι μια στρατηγικού και κοινωνικού χαρακτήρα Επιχείρηση και ο κ. Τσίπρας δεν έχει το δικαίωμα να την ξεπουλά είτε αντί πινακίου φακής (όπως έπραξε και με τον ΟΣΕ), είτε για …κατιτίς παραπάνω!
Ο κ. Τσίπρας πρέπει να διαχειριστεί την εντολή του Ελληνικού Λαού, έτσι όπως προεκλογικώς είχε υποσχεθεί, και ασφαλώς το επικείμενο ξεπούλημα της ΔΕΗ δεν συνιστά υλοποίηση μιας τέτοιας υπόσχεσης!
10. Κύριε Παπαδημόπουλε, ποια η αντίδραση του Συνδικαλιστικού Κινήματος στα νέα μέτρα που θα συνοδεύουν το κλείσιμο της αξιολόγησης; Ποιο το μήνυμα που θα ήθελε να στείλει ο Πρόεδρος του παλαιότερου Εργατικού Κέντρου της χώρας σε μισθωτούς, συνταξιούχους και ανέργους;
ΑΠ.: Ο αγώνας είναι μονόδρομος! Και σ’ αυτόν τον αγώνα θα ξαναείμαστε μπροστά! Η προπαγάνδα κατασυκοφάντησης του Σ.Κ., που τώρα βρίσκεται στην κορύφωσή της, θα αποτύχει, για τον απλό λόγο ότι οι εργαζόμενοι έχουν, πια, συνειδητοποιήσει ότι η μάχη που πρέπει να δώσουν είναι μάχη ύπαρξης των ίδιων και των παιδιών τους. Ένας αγώνας ιστορικώς αναγκαίος, και αναπόφευκτος, άρα.
Κύριε Πρόεδρε, σας ευχαριστούμε πολύ!"
