"Δεν τον συγχώρεσα ποτέ τον πατέρα μου..." (ΦΩΤΟ)

Σε μία πολύ προσωπική εξομολόγηση, προχώρησε αποκαλύπτοντας ο πατέρας του τον εγκατάλειψε οκτώ μήνες μετά τη γέννηση του, ο  Κώστας Βενετσάνος, ο οποίος μεταξύ άλλων στη συνέντευξη του στο περιοδικό "Λοιπόν" , αναφέρθηκε και στα δύσκολα παιδικά χρόνια που πέρασε....

Διαβάστε το σχετικό απόσπασμα της συνέντευξης του:

Ο μπαμπάς σου εγκατέλειψε εσένα και τη μητέρα σου;

Ακριβώς, με εγκατέλειψε στους 8 μήνες από τη γέννηση μου. Τον πατέρα μου δεν τον συγχώρεσα ποτέ, ούτε μετά το θάνατο του. Αυτό είναι κάτι που το θεωρώ εγκληματικό. Μεγάλωσα με τη μάνα μου, η οποία αγωνίστηκε, ήταν ηρωίδα. Εγκληματικό να εγκαταλείψεις ένα παιδί, να φύγεις, να χαθείς, να κάνεις μια άλλη οικογένεια στα επόμενα χρόνια. Έφυγε από την Ελλάδα το 1939 και γύρισε το 1948 μ’ ένα εξώγαμο παιδί, γιατί δεν είχε δοθεί το διαζύγιο ακόμη. Η μανούλα μου του έδωσε το διαζύγιο για να έχει αυτό το παιδί που είχε γεννηθεί και ήταν αγόρι ένα όνομα. Ο Πέτρος, ο αδελφός μου, ζει στη Βραζιλία, έχουμε διαφορά 6 ετών, μιλάμε στο facebook. Είχα αυτό το απωθημένο με τον πατέρα μου, τον οποίο δεν γνώρισα.

Τον συνάντησες;

Τον είδα για πρώτη φορά σε ηλικία 10 ετών, για 1-2 μήνες. Μετά, όταν έκανα τηλεόραση και ήμουν γνωστός στην Ελλάδα, ήρθε και με βρήκε εκείνος για κάποιους περιουσιακούς λόγους.

Πόσες φορές τον συνάντησες στη ζωή σου;

Τον είδα δύο φορές στη ζωή μου. Άφησε τη μητέρα μου μ’ ένα μωρό 8 μηνών στην κατοχή. Τον συγχωρείς; Έτσι αφήνεις ένα παιδί έρμαιο; Με τον αδελφό μου έχουμε κάποια επαφή, εκείνος έψαξε να με βρει, εγώ απέφευγα για χρόνια ολόκληρα. Υπήρξε ακόμα ένα αδελφός, μικρότερος και από τον Πέτρο, ο οποίος δεν ζει, έμαθα ότι αυτοκτόνησε. Η μητέρα των αδελφών μου ήταν αυστριακή. Ο Πέτρος έχει καρκίνο και τώρα θέλω να με συγχωρήσει που θα πω ότι αμαρτίες γονέων παιδεύουσι τέκνα. Πιστεύω στον Θεό.

Πως πορευτήκατε στη ζωή με τη μητέρα σου;

Ήρθαμε στην Αθήνα από τη Θεσσαλονίκη όταν ήμουν 5 ετών, το αποφάσισε η μητέρα μου. Περάσαμε δια πυρός και σιδήρου και όπως λέω «δια Πειραιώς και σιδήρου» χαριτολογώντας. Η μητέρα μου ξενοδούλευε κι εγώ σπούδαζα και δούλευα. Τελείωσα νυχτερινό Γυμνάσιο. Δουλεύω από 12 ετών. «Έχασα» τη μητέρα μου σε ηλικία 82 ετών το 2000, την είχα βασίλισσα, πέρασε πάρα πολύ καλά. Ο πατέρας μου έμαθα ότι «έφυγε» πριν από 2 χρόνια σε ηλικία 92 χρονών. Ήταν ξυλογλύπτης. Όταν πήγε στη Βραζιλία βρήκε ένα μείγμα σ’ ένα βουνό κι έκανε διάφορα αγαλματάκια σαν μαρμάρινα και η πολιτεία εκεί τον έχει βραβεύσει. Αισθάνομαι άσχημα, πιστεύω στον Θεό και αναρωτιέμαι μήπως είναι αμαρτία να μη συγχωρείς έναν άνθρωπο που έχεις το αίμα του… Μια φωτογραφία που μου είχε στείλει με κάδρο και φορούσε τα παράσημα την έχω βάλει μαζί με, τα βραβεία μου. Αυτό για να τον τιμήσω σαν πατέρα, όχι σαν άνθρωπο. Πέθανε στη Βραζιλία.

Πήγες στην κηδεία του;

Πέθανε στη Βραζιλία και δεν πήγα στην κηδεία του, γιατί δεν αισθάνθηκα τη μεγάλη ανάγκη να πάω. Δε γνώρισα πατέρα, γι’ αυτό είχα λατρεία στη μάνα μου, η οποία δεν με άφησε ούτε λεπτό. Δούλευα τότε, σε ηλικία 19 χρονών, στο «Τζάκι», με τη Γιοβάνα και τελείωνα στις 12:30 και πηγαίναμε με τα πόδια στην πλατεία Κολιάτσου που μέναμε, γιατί δεν είχαμε λεφτά να πάρουμε ταξί. Όπου κι αν πήγαινα, σε οντισιόν, να με ακούσουνε, ήταν δίπλα μου. Τη γνώριζε όλος ο καλλιτεχνικός κόσμος. Έξυπνη, ευφυής γυναίκα.