Ergasianews.gr Η δυνατή φωνή του κόσμου της μισθωτής εργασίας!
Δείτε μεταξύ άλλων στους κινηματογράφους: το ισπανόφωνο θρίλερ κατασκοπίας «Αβάνα, η πόλη των κατασκόπων» του Γάλλου δημιουργού, Ολιβιέ Ασαγιάς. Ακόμα: «Για όλα φταίει το γκαζόν» ταινία που μοιάζει σήμερα να χειρίζεται το θέμα της σεξουαλικότητας και της οικογένειας πολύ πιο ανοιχτόμυαλα απ’ ό,τι οι σύγχρονες εμπορικές κωμωδίες, «Το σκοτεινό αντικείμενο του πόθου» του Λουίς Μπουνιουέλ, «Πινόκιο» του Ματέο Γκαρόνε, «Μη με λες κύριο» της Ροχένα Γκέρα και «Bloodshot» του Ντέιβιντ Γουίλσον.
Αβάνα, η πόλη των κατασκόπων (Wasp Network, Γαλλία, Βραζιλία, Ισπανία, Βέλγιο, 2019, 123') ★★★✩✩
● σκηνοθεσία: Ολιβιέ Ασαγιάς
● ηθοποιοί: Πενέλοπε Κρουζ, Εντγκαρ Ραμίρεζ, Ανα ντε Αρμας, Βάγκνερ Μούρα, Γκαέλ Γκαρσία Μπερνάλ
Ο Ολιβιέ Ασαγιάς, ο Γάλλος δημιουργός που τόσο συχνά έχει διακριθεί για τις εγκεφαλικές, διαλογικές (έστω κι αν συχνά υπερφίαλες ή διδακτικές) ευρωπαϊκές ταινίες του -μόλις την περασμένη βδομάδα βγήκε στα θερινά το «Παιχνίδια ζευγαριών» του- βγαίνει από τη βολή του και παρουσιάζει (στο περσινό Φεστιβάλ Βενετίας) ένα ισπανόφωνο θρίλερ κατασκοπίας με εμπορικές αξιώσεις και κοσμοπολίτικο αέρα.
Στα τέλη της δεκαετίας του ’80 ο πιλότος Ρενέ εγκαταλείπει τη γυναίκα και την κόρη του στην Αβάνα του Φιντέλ Κάστρο κι αυτομολεί στην Αμερική, φτιάχνοντας μια νέα ζωή στο Μαϊάμι ως αντικαθεστωτικός ή, για την οικογένειά του, ως προδότης. Βασισμένη στο βιβλίο του Φερνάντο Μοράις, «Οι τελευταίοι στρατιώτες του Ψυχρού Πολέμου», αυτή είναι η ιστορία των «Κουβανών Πέντε» -πραγματική και πρόσφατη, άρα ας θεωρήσουμε ότι δεν είναι spoiler- μιας underground ομάδας κατασκοπίας που έστειλε στη Φλόριντα ο Κάστρο, προκειμένου να καταπνίξει τις εκεί οργανωμένες ενέργειες αποσταθεροποίησης του καθεστώτος του.
Ο Ασαγιάς κινείται με άνεση στο λαμπερό, ηλιόλουστο, δαιδαλώδες σύμπαν του, οπλισμένος μ’ ένα καστ όχι μόνο εξαιρετικά φωτογενές, αλλά και ικανότατο να ενσαρκώσει τους ήρωες με περιεχόμενο και δυναμισμό. Είναι το σενάριό του, υπογεγραμμένο από τον ίδιο, που βαραίνει την ταινία, γεμάτο με κάθε πιθανή λεπτομέρεια της ιστορίας, όλα τα πρόσωπα, όλες τις ανατροπές, σε μια συμβατική, γραμμική αφήγηση που στερεί από την ένταση μιας, έτσι κι αλλιώς, συναρπαστικής περιπέτειας και κάνει το δίωρο φιλμ να μπλέκεται όλο και πιο βαθιά στον ιστό που μόνο του πλέκει. Εκείνο που μένει στο μυαλό είναι η αληθινή ιστορία που θα μπορούσε υπέροχα ν’ αναπτυχθεί σε μια μίνι σειρά (ή να διατυπωθεί πιο σφιχτά και οικονομικά), όπως ο Ασαγιάς είχε κάνει πετυχημένα με το «Carlos», και μια ομορφιά τοπίων, ανθρώπων και εποχής που κόβει την ανάσα.
▶ ΑΛΕΞ ΠΟΡΤΟ ΡΑΦΤΗ, ΑΛΟΜΑ, ΑΜΥΝΤΑΣ, ΑΡΙΑΝ, ΒΑΡΚΙΖΑ, ΚΟΡΑΛΙ, ΛΑΟΥΡΑ, ΣΙΝΕ ΠΑΛΛΗΝΗ, ΦΙΛΙΠ, ΦΙΛΟΘΕΗ
Για όλα φταίει το γκαζόν (Gazon Maudit, Γαλλία, 1994, 104') ★★★½✩
● σκηνοθεσία: Ζοζιάν Μπαλασκό
● ηθοποιοί: Βικτόρια Αμπρίλ, Ζοζιάν Μπαλασκό, Αλέν Σαμπά
Η Λολί ζει ευτυχισμένη με τα δύο παιδιά και τον άντρα της, τον Λοράν, γνωρίζοντας μόνο για μία από τις αμέτρητες εξωσυζυγικές περιπέτειές του. Η τυχαία έλευση της Μαριζό, ανοιχτά λεσβίας, όχι μόνο θα θυμίσει στη Λολί τι σημαίνει να είσαι επιθυμητή, αλλά και θ’ αλλάξει τις ισορροπίες στις σχέσεις και των τριών ηρώων που σιγά σιγά θα συνειδητοποιήσουν ότι στον έρωτα και στο σεξ δεν υπάρχουν στεγανά. Εχουν περάσει είκοσι πέντε χρόνια από την πρώτη «βόλτα» του «Γκαζόν» στην Ελλάδα κι η ταινία, φρέσκια, χαριτωμένη, οξυδερκής, τολμηρή, μοιάζει σήμερα να χειρίζεται το θέμα της σεξουαλικότητας και της οικογένειας πολύ πιο ανοιχτόμυαλα απ’ ό,τι οι σύγχρονες εμπορικές κωμωδίες. Η μπριόζα Αμπρίλ, η υπέροχα ευαίσθητη Μπαλασκό κι ο Σαμπά στα πιο μετρημένα του στήνουν ένα ακαταμάχητο τρίγωνο, φυσικά με τα στερεότυπά του, αλλά ακόμα διασκεδαστικό, γεμάτο ανοιχτές προοπτικές κι ούτε στο ελάχιστο παρωχημένο.
▶ ΔΙΟΝΥΣΙΑ, ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ, ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΑ, ΣΙΝΕ ΒΟΤΣΑΛΑΚΙΑ, ΣΙΝΕ ΨΥΧΙΚΟ
Το σκοτεινό αντικείμενο του πόθου (Cet Obscur Objet du Désir, 1977, Γαλλία, Ισπανία, 103') ★★★★½
● σκηνοθεσία: Λουίς Μπουνιουέλ
● ηθοποιοί: Φερνάντο Ρέι, Καρόλ Μπουκέ, Αντζελα Μολίνα
Σ’ ένα βαγόνι τρένου, στη διαδρομή από Σεβίλη για Μαδρίτη κι έπειτα Παρίσι, ένας μεσόκοπος κομψός άντρας αφηγείται στην ομήγυρη τι τον ώθησε, ακριβώς πριν ξεκινήσουν το ταξίδι, στην πλατφόρμα να περιλούσει μια νεαρή πανέμορφη κοπέλα μ’ έναν κουβά νερό. Ετσι ο Ματιέ ανατρέχει στην ιστορία του, αυτή του ανεκπλήρωτου πόθου, με την Κοντσίτα.
Ο Μπουνιουέλ, στην τελευταία ταινία που σκηνοθέτησε, διασκευάζει το «Η γυναίκα και το νευρόσπαστο» του Πιερ Λουίς και βρίσκει το ιδανικό υλικό για να μοιραστεί τις εμμονές του. Η διπρόσωπη φύση της γυναίκας, όπως εκφράζεται σ’ αυτό το χαριτωμένο τέχνασμά του με δύο διαφορετικές ηθοποιούς, η μία πιο ψυχρή και γαλήνια, η άλλη εκρηκτικά ερωτική, να ενσαρκώνουν την ίδια ηρωίδα, ο σαρκασμός της Εκκλησίας κι η ενοχή που αυτός προκαλεί, το Ιερό Δισκοπότηρο της παρθενίας, οι αλλεπάλλες τρομοκρατικές επιθέσεις στην ταραγμένη Ισπανία δυο ανάσες μετά τον Φράνκο, η οδύνη που φέρνουν τα νιάτα σ’ έναν ώριμο άντρα, σχηματικές αλλά τόσο αναγνωρίσιμες, γίνονται τα σκαλοπάτια μιας παιχνιδιάρικης αφήγησης γεμάτης επιθυμίες, απωθημένα και γοητεία.
▶ ΑΙΓΛΗ ΧΑΛΑΝΔΡΙ, ΑΤΤΙΚΟ ΑΛΣΟΣ, ΖΕΦΥΡΟΣ, ΟΑΣΗ
Πινόκιο (Pinocchio, Ιταλία, Γαλλία, Ην. Βασίλειο, 2019, 120') ★★✩✩✩
● σκηνοθεσία: Ματέο Γκαρόνε
● ηθοποιοί: Ρομπέρτο Μπενίνι, Φεντερίκο Ιελάπι, Μαρίν Βακτ
Ενας άμοιρος, φτωχός, μοναχικός ξυλουργός, ο Τζεπέτο, σκαλίζει σ’ ένα κομμάτι μαγικό ξύλο μια μαριονέτα, ένα αγοράκι με κοντά παντελόνια και καπέλο: αυτό όμως ζωντανεύει κι ο Τζεπέτο τον ανακηρύσσει γιο του, τον ονομάζει Πινόκιο και τον τυλίγει με όλη του την αγάπη. Οταν ο σκανταλιάρης Πινόκιο ξεστρατίσει από το χωριό του, μπαμπάς και γιος θα διανύσουν ξηρά και θάλασσα και θα μπλεχτούν σε μύριες περιπέτειες, προσπαθώντας να βρουν ο ένας τον άλλο.
Το παραμύθι του Κάρλο Κολόντι από τα τέλη του 19ου αιώνα βρίσκει μια νέα κινηματογραφική ερμηνεία στα χέρια του Ματέο Γκαρόνε που κινείται πολύ μακριά από το «Γόμορρα» και το «Dogman» και πολύ πιο κοντά, δυστυχώς, στο βαρυφορτωμένο σκηνικά, κοστούμια και μυθικά πλάσματα «Παραμύθι των Παραμυθιών». Ο Γκαρόνε ξεκινά την ταινία του με ενδιαφέροντα θεμέλια, χτίζοντας έναν κόσμο σκοτεινό κι ανελέητο μέσα στον οποίο ο ονειροπόλος Τζεπέτο δυσκολεύεται να επιβιώσει κι ο μικρός Πινόκιο είναι λιγότερο το ξύλινο αγοράκι με τη μύτη που μεγαλώνει με τα ψέματα και περισσότερο ένα «διαφορετικό» πλάσμα που θα ήθελε όσο τίποτε να είναι ίδιο με όλους τους υπόλοιπους. Ο μικρός πρωταγωνιστής Φεντερίκο Ιελάπι είναι εκφραστικός και χαριτωμένος, ο Μπενίνι πάντα καλύτερος όταν δεν κάνει κωμωδία, αλλά ο Γκαρόνε γρήγορα ξεχνά αυτή την παραβολή για τη διαφορετικότητα και πνίγεται στη δημιουργική επιθυμία του να γεμίσει την οθόνη νεράιδες, ανθρωπόμορφα ζώα κι άλλα φανταστικά πλάσματα που δεν προλαβαίνουν καν να «συστηθούν» στην εξέλιξη της αποσπασματικής ιστορίας.
Μη με λες κύριο (Sir, Ινδία, Γαλλία, 2018, 99') ★★✩✩✩
● σκηνοθεσία: Ροχένα Γκέρα,
● ηθοποιοί: Τιλοτάμα Σόμε, Βιβέκ Γκομπέρ
Η Ράτνα, νεότατη και γεμάτη ενέργεια παρότι ήδη χήρα στα 20 χρόνια της, αφήνει το χωριό της και εγκαθίσταται στη Μουμπάι. Εκεί πιάνει δουλειά ως υπηρέτρια του πλούσιου αρχιτέκτονα Ασουιν, που μόλις έχει διαλύσει τον αρραβώνα του, ενώ παράλληλα μαθαίνει να ράβει συγκεντρώνοντας χρήματα για να βοηθήσει τη μικρότερη αδελφή της να σπουδάσει και να μη συμβιβαστεί κι αυτή μ’ ένα προξενιό. Οσο η Ράτνα κι ο Ασουιν αρχίζουν να ερωτεύονται, τόσο εντονότερα οι κοινωνικές επιταγές τούς κρατούν μακριά. Με συμμετοχή στο Φεστιβάλ Κανών, η ταινία της Ροχένα Γκέρα θα ήθελε να είναι μια δραμεντί που να υπογραμμίζει την τεράστια κοινωνική ανισότητα, η οποία ακόμα ανθεί στην Ινδία, και ν’ αναδεικνύει την ιστορία χειραφέτησης μιας νεαρής γυναίκας. Αντ’ αυτού είναι ένα τύπου Αρλεκιν ρομάντζο γεμάτο κλισέ -οι προύχοντες άντρες διαβάζουν εφημερίδα και παίζουν σκουός, οι ατυχήσασες γυναίκες μαγειρεύουν καλά, οι τυχερές γυναίκες είναι όλες μέγαιρες-, όπου τα σιωπηλά πανοραμικά της πόλης υπογραμμίζονται από ορχηστρική μουσική, η δράση εξελίσσεται σε εσωτερικά σπιτιών, γιατί η Ράτνα είναι εγκλωβισμένη, και οι ήρωες δεν είναι παρά χάρτινες φιγούρες μ’ επικεφαλίδες, λίγο σαν τη «Μοδιστρούλα» χωρίς το δράμα και την αιμομιξία της Μάρθας Βούρτση, και στους ουρανοξύστες της Ινδίας.
Bloodshot (ΗΠΑ, Κίνα, 2020, 109') ★½✩✩✩
● σκηνοθεσία: Ντέιβιντ Γουίλσον
● ηθοποιοί: Βιν Ντίζελ, Αϊζα Γκονζάλες
Ο στρατιώτης Ρέι Γκάρισον σκοτώνεται στο καθήκον, αλλά η υπερ-εταιρεία υπερ-νανοτεχνολογίας RST τον επαναφέρει στη ζωή ως υπεράνθρωπο με κατακόκκινα μάτια (εξ ου και το όνομά του). Τώρα ο Bloodshot πρέπει να προσπαθήσει να διακρίνει τι είναι πραγματικό και τι όχι και να κρατήσει τη σκέψη του δική του. Ανεκδιήγητη περιπέτεια κομιξικής φαντασίας με τις σκηνές δράσης και τις ιδέες του σεναρίου ν’αρκούνται στα απολύτως στοιχειώδη, η οποία ωστόσο είναι η μοναδική προσφερόμενη πυροδότηση αδρεναλίνης της εβδομάδας.
Από τις 15 Ιουνίου, κάθε Δευτέρα και Τρίτη, το Cinobo «βγαίνει» από το σπίτι και διοργανώνει ειδικές προβολές στα θερινά σινεμά, και με προνόμια μάλιστα για τους συνδρομητές. Αυτό το πρώτο διήμερο, εκτός από το «The Waiter» του Στηβ Κρικρή που ξεκινά έναν δεύτερο γύρο στις αίθουσες, θα προβληθεί το «Babyteeth» (Αυστραλία, 2019, 118'), η ιστορία ενηλικίωσης της ασυμβίβαστης Μίλα μπροστά στην προοπτική του θανάτου, το σκηνοθετικό ντεμπούτο της Σάνον Μέρφι με πρεμιέρα στο Φεστιβάλ Βενετίας.
