Η «επιθετικότητα» του βάρους στην καραντίνα

Πάντα το πρόβλημα «παραπάνω κιλά» είναι ένα περίπλοκο και δύσκολο στην επίλυση πρόβλημα. Δίαιτες, παραδίαιτες, μαγικές συνταγές, αυστηροί περιορισμοί, επαναλήψεις προγραμμάτων υγιεινής διατροφής, απώλειες βάρους, επαναπροσλήψεις χαμένων κιλών, απαιτήσεις, αυστηρότητα, δυσαρέσκεια για την εικόνα σώματος. Το μόνο μόνιμο αποτέλεσμα είναι η αίσθηση της απογοήτευσης, της κόπωσης και του φόβου εκκίνησης μιας ίδιας προσπάθειας με τα γνώριμα αποτελέσματα. Το συνηθισμένο «Ξαναπάχυνα». 

Τώρα, την περίοδο της καραντίνας ο φόβος τού «θα παχύνω» καραδοκεί, και όχι αδικαιολόγητα.

Οταν μιλάμε για διαταραχή βάρους, μιλάμε για διαταραχή ορίων. Στη διαταραχή βάρους υπάρχει παραπάνω βάρος και στη διαταραχή ορίων δεν υπάρχουν όρια (όρια κατάλληλα δεν υπάρχουν, για να είμαστε πιο συγκεκριμένοι). Ανύπαρκτα όρια, κι αν κανείς σκεφτεί πως τα όρια είναι αυτά που μας προστατεύουν, μιλάμε για το πόσο σημαντικό είναι να αντιληφθεί ο άνθρωπος με τα παραπάνω κιλά το έλλειμμά του.

Ο παχύσαρκος έχει αναγκαιότητα ζωτικής σημασίας να δημιουργήσει ένα πλαίσιο για τον εαυτό του το οποίο να του εξυπηρετεί αυτό που μόνιμα πρέπει να βλέπει. Αυτό που θα του χαρίσει σταθερά: το «υπάρχω», το «με εμφανίζω». Κι αυτό θα μεταφραστεί στο «με ταΐζω» με συστηματικά υγιεινά γεύματα.

Ξέρετε, το «με ταΐζω» εμπεριέχει μέσα του και τα εξής: με σκέφτηκα, με νοιάστηκα, οργάνωσα, προμηθεύτηκα, αποθήκευσα, παρασκεύασα ή το παρήγγειλα να μου το φτιάξουν, όλα αυτά τα ρήματα για το φαγητό, την τροφή που θα φάω και εντέλει θα με ταΐσω, δηλαδή θα με εμφανίσω για να μου δώσω τροφή.

Ενα από τα σπουδαιότερα όρια (προστασία) που καλείται να θέσει στον εαυτό του ο άνθρωπος με διαταραχή βάρους είναι το να τραφώ. Να βάλω σε προτεραιότητα τη θρέψη μου, πάνω από όλους και όλα. Αυτομάτως μπαίνω κι εγώ σε προτεραιότητα, σαν να γίνομαι ο πιο σημαντικός να ασχοληθώ, για όση ώρα ασχοληθώ, ώστε να αποκτήσω την τροφή μου.

Εχω αναφερθεί και πάλι στο ότι ο παχύσαρκος έχει πολύ αυστηρά ψυχικά όρια, και το πεδίο που χάνει τον έλεγχο και δεν έχει όρια είναι η τροφή, το πεδίο της πολυφαγίας. Τα πολλά και αυστηρά του όρια στο ψυχικό επίπεδο βασίζονται στις υψηλές απαιτήσεις που έχει από τον εαυτό του, στα «μη» που θέτει διαρκώς, στον διαρκή έλεγχο των συναισθημάτων του. Αν τώρα το υπεραπλουστεύσω για να γίνει κατανοητό (όχι επειδή είναι απλό), θα περιέγραφα τον άνθρωπο με επιπλέον βάρος σαν έναν άνθρωπο που φέρει μέσα του μια «επιθετικότητα».

Μια επιθετικότητα κατεσταλμένη. Αν περιγράψουμε την επιθετικότητα σαν μια έκφραση του θυμού για τη ματαίωση ή την αναβολή εκπλήρωσης μιας ανάγκης ή μιας επιθυμίας, θα μεταφράσουμε ίσως το πώς η πολυφαγία συνδέεται με ανάγκες, επιθυμίες κατεσταλμένες ή ανέκφραστα συναισθήματα.

Ο Δημήτρης Σεφεριάδης –ψυχοθεραπευτής– σε ένα κείμενό του αναφέρει: «Ο Freud πριν από 100 χρόνια υποστήριζε πως ο ιδρυτής του πολιτισμού ήταν ο πρώτος άνθρωπος που ‘‘πέταξε’’ στον αντίπαλό του μια βρισιά αντί για ένα ακόντιο. Δηλαδή, όταν η πράξη ως εκφόρτιση του θυμού, έγινε λόγος. Αυτό σημαίνει μια νοητική επεξεργασία, η βάση της οποίας είναι η αναγνώριση της ύπαρξης του άλλου».

Στη διάρκεια της καραντίνας, εκτός από τον φόβο τού «θα παχύνω», υπάρχουν και πολλά άλλα συναισθήματα που δημιουργούνται λόγω του εγκλεισμού και είναι απολύτως πραγματική η καταφυγή στις πολυφαγίες ως μοναδικό μέσο εκφόρτισης και χαλάρωσης.

Ισως κανείς να εξετάσει, παρά τις τεράστιες δυσκολίες αυτής της περιόδου τού «κλεισμένοι σπίτι», πόσο χρήσιμη θα ήταν η δημιουργία ενός προσωπικού πλαισίου το οποίο θα οριοθετεί, θα προστατεύει και ίσως θα αποτρέπει τα παραπάνω κιλά.

Πρώτο όριο: Να με ταΐσω με 2 φορές την εβδομάδα ψάρι, 2 φορές την εβδομάδα όσπρια, το κοτόπουλό μου και φυσικά τα 2 ελεύθερα γεύματά μου. Οι δύο σαλάτες μου ή άλλου είδους μαγειρεμένα ή φτιαγμένα τα λαχανικά μου σε καθημερινή βάση, τα φρούτα μου και οι ξηροί καρποί μου είναι ένας πρώτος διάλογος με τον εαυτό μας σε σχέση με το τι έχω ανάγκη οργανικά, πόσο θα τα γευθώ νόστιμα ώστε να ασχοληθώ με την παρασκευή τους, πόσο με νοιάζομαι, πόσο με σκέφτομαι και μου προσφέρω μια φροντίδα υγιεινής διατροφής.

Ενα δεύτερο όριο προσοχής προς εμάς είναι ο καλός και αρκετός ύπνος καθώς και το περπάτημα με συστηματική επαναληπτικότητα, αυτό μας χαρίζει ένα τρίτο όριο προστασίας.

Ολα αυτά σημαίνουν κατ’ αρχάς μια νοητική επεξεργασία, η βάση της οποίας είναι η αναγνώριση της ύπαρξης εαυτού.

Γιατί πολυφαγίες θα υπάρχουν...

Η γλυκόριζα, με επιστημονική ονομασία «Γλυκύρριζα η λεία - Glycyrrhiza glabra», είναι γνωστή από την αρχαιότητα για τις πολύτιμες θεραπευτικές της χρήσεις. Η παρουσία της έχει βεβαιωθεί σε πήλινα σκεύη των Ασσυρίων (2500 π.Χ.), αναφέρεται σε αιγυπτιακούς παπύρους, οι Αραβες την χρησιμοποιούσαν ως αντιβηχικό, ενώ στους Ελληνες φαίνεται ότι έγινε γνωστή από τους Σκύθες.

Ο Θεόφραστος την παρουσιάζει ως «χρησίμη προς τε τα άσθματα και προς την βήχαν ξηράν και όλους τους περί τον θώρακαν πόνους». Ο Διοσκουρίδης την περιγράφει λεπτομερώς και αναφέρει τις ποικίλες θεραπευτικές της ιδιότητες. Περιέχει τριτερπενοειδείς σαπωνίνες όπως είναι η γλυκυριζίνη 6% καθώς και γλυκυρριζικό οξύ, ενωμένο με άλατα ασβεστίου και μαγνησίου καθώς και στερινοειδείς ορμόνες (οιστρογόνα) που ενεργοποιούν τη δραστηριότητες των ωοθηκών.

Θεραπευτικές δράσεις και χρήσεις της. Σύμφωνα με έρευνες,

● η γλυκόριζα έχει δράση αντιαρθριτική και αντιφλεγμονώδη όταν αποδομηθεί στο έντερο,
● κατά των φλεγμονοδών παθήσεων του πεπτικού συστήματος, όπως γαστρίτιδα, υπερβολική οξύτητα και έλκος στομάχου,
● για τη βελτίωση των στοματικών ελκών,
● είναι αποτελεσματική στη διέγερση των επινεφριδίων.

Οταν καταναλώνεται υπερβολικά, αυξάνει την αρτηριακή πίεση σε ευαίσθητα άτομα.*

Οι πληροφορίες είναι από την ιστοσελίδα Εναλλακτική Δράση.